ถูกพบเจอ

หลังจากสองสามีภรรยาได้ไปหาที่หลบซ่อน ก็ได้เผลอหลับจนเวลาผ่านมาเป็นยามเช้า แสงแดดส่องอ่อนๆ ส่อง

"เช้าแล้วรึ"

ผู้เป็นสามีได้ตื่นขึ้นและมองดูรอบๆ ว่าปลอดภัยแลัวจึงได้ปลุกผู้เป็นภรรยาที่ยังหลับอยู่

"ฮูหยิน ตื่นได้แล้ว เช้าแล้ว"

ฮูหยินที่โดนปลุกก็ได้ตื่นขึ้นและได้ถามกับผู้เป็นสามีว่า

"ท่านผู้เฒ่าละท่านพี่"

จิ้งฉางถามด้วยความเป็นห่วงชายชรากลัวว่าจะเป็นอะไรไป

"ข้าเองก็ยังไม่รู้"

"ข้าว่าออกไปหาดีกว่ามั้ยท่านพี่"

ด้วยความเป็นห่วงจึงได้ออกจากที่ซ่อนตัวจากพวกโจรเมื่อคืน

"ท่านผู้เฒ่า!"

"ท่านผู้เฒ่า ท่านอยู่ที่ไหน!"

ทั้งสองได้เรียกหาชายชรานั้นอยู่นานจนชายชราได้ปรากฎตัวขึ้น

"พวกเจ้าจะเรียกอะไรกันนักหนา"

ทั้งสองสามีภรรยาได้วิ่งไปหาด้วยความเป็นห่วง

"ท่านผู้เฒ่า ท่านเป็นอย่างไรบ้าง!"

สองสามีภรรยาได้ปริปากถามพร้อมกันด้วยความเป็นห่วงชายชรา

"ข้าไม่เป็นอะไรหรอก"

ชายชราได้ตอบอย่างหน้าตายิ้มแย้ม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สองมามีภรรยาได้ยินอย่างนั้น ก็โล่งใจ

"ว่าแต่พวกเจ้ากินอะไรกันรึยัง"

ชายชราถามตามมารยาท

"ยังเลย"

ฉิงเว่ฉางได้ตอบชายชรานั้นไป

"มาๆ เข้ามาข้างใน ข้าจะทำให้กิน"

"ไม่เป็นหรอกท่านผู้เฒ่า"

ฮูหยินได้ปฏิเสธด้วยความเกรงใจ

"เอาเถอะน่า ข้าจะทำให้กิน เจ้าไม่ต้องเกรงใจข้าหรอก"

ชายชราได้พูดออกมาอย่างหน้าตายิ้มแย้ม

"งั้น...ข้าขอรบกวนท่านแล้ว"

"ไม่เป็นไร"

ทางฝั่งของเด็กทารกน้อย ที่หลับไหลโดยที่ไม่รู้ว่า บิดดาและมารดา ได้ทิ้งเขาไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ ขณะนั้นเองก็ได้มีชายวัย50ปี ได้มาพบเข้า

"เฮ้! นะ...นี่มันเด็กทารกนิ!"

ชายวัยกลางคนตกใจที่เจอเด็กทารกถูกทิ้งไว้ข้างต้นไม้ใหญ่ชายมัยกวลางคนเลยยกเด็กขึ้นมาดู

"เห้อ..เจ้าเนี่ยคงถูกทิ้งสินะ"

เด็กน้อยที่พึ่งตื่นจากการหลับได้เห็นหน้าชายวัยกลางคน อยู่ๆ ก็ยิ้มแทนที่จะร้องไห้ด้วยซ้ำไป

"หึ๊...ยิ้มอะไรของเจ้า"

ด้วยความเอ็ดดูชายวัยกลางคนจึงรับเด็กคนนี้ไปเลี้ยงเพราะเขาเองก็ไม่ได้มีลูกหรือหลาน

"มา..ข้าจะเอาเจ้าไปเลี้ยงแล้วกัน ถือว่านี่คือบุญเจ้าที่ยังมาเจอข้า ข้าก็ไม่ได้มีลูกหลานที่ไหน"

เด็กน้อยมองไม่ละสายตาและยิ้มให้เขาตลอด จู่ๆ เด็กน้อยก็้ริ่มร้องไห้ขึ้นมา เพราะอาการหิวนม

"อะ...อะ..อ้าว"

ชายวัยกลางคนที่คิดว่าเด็กคนนี้น่าจะไม่ร้องไห้แต่กลับร้องไห้ออกมา

"ฮึก! แงง! ฮืออ"

"คงจะหิวสินะ ม่ะไปบ้านข้าดีกว่านะ"

เด็กน้อยร้องไห้จนมาถึงบ้านของชายวัยกลางคน

"รอข้าแปปนึงน้า ข้าไปต้มน้ำก่อน"

ด้วยความที่ชายวัยกลางคนไม่มีนมจึดได้ต้มข้าวจนเนื้อข้าวละเอียดเป็นโจ๊ก

"เสร็จแล้ว มะข้าจะป้อนเจ้า"

ชายวัยกลางคนได้ป้อนข้าวจนเด็กน้อยอิ่ม และแล้วเวลาก็ผ่านไป6ปีเด็กน้อยเริ่มเติบโตทำให้ชายวัยกลางคนมีความสุขมีเสียงหัวเราะ

"นี่ๆ ท่านตา ท่านมาดูนี่สิ"

"ดูอะไรรึ"

"นี่ไงขอรับ"

"เจ้าเอามาแต่ไหนหึ๊ เว่ยซิ่น"

ชายวัยกลางคน ได้ตั้งชื่อของเด็กน้อยนั้นว่าเว่ยซิ่น เพราะเขากับรูปลักษณ์ และหน้าตาความอ่อนโยน แต่ตลอดที่ผ่านมาเว่ยซิ่นโดนเพื่อนๆ รังเกลียดรังแกสาระพัดเลยทำให้เว่ยซิ่นไม่กล้าออกจากบ้าน

"ข้าเห็นมันในสวน ข้าเลยเก็บมา"

เว่ยซิ่นได้เก็บสุนัขตัวนึงมาซึ่งมันบาดเจ็บเลยได้เอ่ยปากขอให้ช่วยสุนัขตัวนั้น

"ท่านตา ท่านตาช่วยรักษามันหน่อยได้มั้ยขอรับ"

"ได้สิ ดูแล้วน่าจะไม่เป็นอะไรมาก"

ตลอดที่ผ่านมาเว่ยซิ่นก็ไม่ได้มีเพื่อนจึงได้สุนัขมาเป็นเพื่อนคลายเหงา แต่เขาไม่รู้ว่าสุนัขตัวนั้นสามารถเป็นมนุษย์ได้ ทั้งสองได้เล่นกันอย่างสนุกจนถึงเวลาค่ำ

"เว่ยซิ่นเอ้ย"

ชายวัยกลางคนกลับกลายมาเป็นท่านตาได้เรียกเว่ยซิ่นมาอาบน้ำกินข้าว

"ขอรับ!"

เว่ยซิ่นได้ตะโกนตอบกลับ

"กลับมาอาบน้ำกินข้าวได้แล้ว!"

"ขอรับ!"

เว่ยซิ่นได้วิ่งกลับมายังบ้านและรีบไปอาบน้ำเพือจะมากินข้าวเว่ยซิ่นเป็นเด็กที่ใช้ง่ายเรียกง่ายมีความนอบน้อมต่อผู้ใหญ่และมีจิตใจดีชอบช่วยเหลือ

"มาแล้วขอรับ"

"มาๆ กินข้าวๆ"

ทั้งสองได้นั่งกินข้าวกันอย่างมีความสุขส่วนสุนัขของเขาก็ได้แบ่งไว้ให้เป็นที่เรียบร้อยโดยไม่ใช่อาหารเหลือจากพวกเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***