การพลัดพลาก(2)

ทั้งสองสามีภรรยา และลูกของพวกเขาได้เดินออกมาจากหมู่บ้าน จนพ้นแล้วนั้นก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว ทั้งสองสามีภรรยาได้เดินตามทางไปเรื่อยๆ จนไปเจอต้นไม้ต้นหนึ่ง สูง ใหญ่มีร่มให้นั่งพักผ่อน ก่อนที่ผู้เป็นภรรยา จะอุ้มลูกน้อยมาไว้ข้างหน้า

"หิวนมแล้วรึยัง"

เด็กน้อยนั้น ไม่ร้องไห้เลยแม้แต่เเอะเดียว

"ข้าว่ายังหรอกนะ ดูสิไม่ร้องซักเเอะเลย"

"ข้าก็ว่างั้นเหมือนกัน"

ทั้งสองได้คุยกันเสร็จ ก็เริ่มจะไปหากิ่งไม้ใบหญ้ามาก่อไฟทำอาหาร เพราะตั้งแต่ออกมาจากหมู่บ้านนั้น ก็ไม่ได้กินอะไรเลย

"ข้าทำเสร็จแล้วท่านพี่"

"ทำเสร็จแล้วหรอ"

ทั้งสองได้นั่งกินข้าวจนอิ่ม และพักนิดหน่อย จนผู้เป็นสามีได้เอ่ยปากพูดในสิ่งที่ผู้เป็นภรรยาลืมไปแล้ว

"ฮูหยิน..เรื่องลูกละ"

ฮูหยินที่ได้ยินอย่างนั้น ก็ชะงักและเเล้วเวลามีความสุข ก็กลายเป็นความทุขเข้ามาครอบงำ

"ท่านพี่...ข้าไม่อยากทิ้งลูกเลย"

"แล้วเจ้าจะทำยังไง...ขืนเจ้าเอาไปด้วยยังไงก็เป็นภาระเอาซ่ะเปล่าๆ น่า"

"นี่ท่านพูดคำได้ออกมาได้ยังไง!"

ฮูหยินได้ตบหน้าผู้เป็นสามีด้วยความเสียใจและสิ่งที่สามีพูดออกมา

"นี่ลูกทั้งคนนะคะ!"

"แล้วเจ้ามีปัญญาเลี้ยงรึไง แค่ตัวเจ้ายังไม่รอด!"

"แต่นี้ก็ลูกนะท่านพี่!"

ทั้งสองทะเลาะกันอยู่นาน จนฮูหยินเองก็สิหวังไปตามกัน ส่วนสามีก็เอาแต่พูดในคำเดิมๆ เพื่อให้ฮูหยินตัดใจ แล้วทิ้งเด็กไว้ตรงต้นไม้ต้นใหญ่นี้เสียะ

"ข้าทำไม่ได้หรอกนะ!"

"ถ้าเจ้าไม่ทำ เงินแม้แต่สลึงเดียวตัวเจ้าเองก็ไม่มี ข้าก็ไม่มียัง ไงน้ำนมของเจ้า ยังไงเซียะก็ต้องหมดไปในซักวัน ข้ากับเจ้าก็เอาชีวิตแทบจะไม่รอดอยู่แล้ว"

ฮูหยินได้คิดและร่ำไห้ไปตามๆ กัน เพราะทั้งสองก็ยังเอาชีวิตตัวเองยังจะไม่รอดอยู่แล้วนางเลยต้องจำใจ ทิ้งลูกไว้ที่ต้นไม้แห่งนี้ แล้วทำใจเดินหน้าต่อไป โดนที่ไม่เหลียวแล แล้วคิดว่าซักวันจะได้เจอลูกอีกครั้งถ้าไม่สิ้นลมหายใจไปเสียก่อน

"เจ้าอย่าเสียใจไปเลยนะ"

"ข้า..."

ฮูหยินหลังจากที่ได้ทิ้งลูกไว้ที่ต้นไม้แล้วนั้นสีหน้าก็ยิ่งเศร้าหมองและร่ำไห้ตลอดทาง

"ข้าก็ไม่ได้อยากจะให้เจ้าทำแบบนี้ แต่เงินแม้แต่สลึงเดียวยังไม่มีเราก็ยังไม่มี เราก็ยังลำบาก ถ้าเจ้าเอาลูกมาด้วย มันก็เท่ากับตายทั้งเป็น ตัดใจซ่ะเถอะนะฮูหยิน"

"ข้าจะทำใจยังไง ข้าจะตัดใจยังไง ตัวข้าก็เจอหน้าลูกแค่วันเดียว"

"เดินทางต่อเถอะ"

ทั้งสองเดินทางต่อไป จนไปถึงหมู่บ้านหนึ่งซึ่งไม่มีผู้คนมาอาศัยเลย หญ้ารกทึบพอที้งสองสามีภรรยาได้เดินเข้าไปอีกก็ได้เจอโลกศพเป็นจำนวนมากที่กองอยู่

"ท่านพี่...นะ..นี่"

"โลงศพทั้งนั้เลย!"

ฮูหยินได้ทำหน้าตาตกใจที่ไม่เคยเห็นหมู่บ้านไหนมีโลงศพตั้งวางเยอะมากมายขนาดนี้ทั้งโลงอันเล็กโลกใหญ่

"ข้าว่าหมู่บ้านนี้น่าจะร้างได้ยังไม่นาน ดูไม้ของโลงสิยังไม่ผุพังเลยซักนิด"

ฉิงเว่ฉางได้ดูไม้ของโลงศพที่ที่กองกันเป็นจำนวนมาก และแล้วก็มีชายชราคนหนึ่งเดินออกมาจะในบ้านหลังหนึ่ง ดูแล้วอายุน่าจะ80กว่าได้ แต่แปลกนักอายุจะ90แล้วแต่ยังแข็งแรงเหมือนคนยังหนุ่มๆ

"พวกเจัาเป็นใคร!!"

"พวกเจ้ามาที่นี่ทำไม"

ชายชราเอ่ยปากถามน้ำเสียงไม่เป็นมิตร

"ข้ากับภรรยาแค่เดินทางผ่านเข้ามา"

ชายชราได้มองดูทั้งสองเหมือนกำลังจะคิดอะไรบางอย่างไปด้วย

"ท่านผู้เฒ่า...ข้าขอถามอะไรท่านได้หรือไม่"

ชายชราได้หันไปมองผู้เป็นสามีของจิ้งฉาน

"เข้ามาข้างในก่อน เจ้าค่อยถามข้า"

"ข้างนอกมันไม่ปลอดภัย"

สองสามีภรรยางงในสิ่งที่ผู้เฒ่าคนนี้ได้พูด

"เจ้าจะยืนตรงนั้นนานมั้ย"

ทั้งสองได้เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับชายชรา

"ไหน..ถามมา"

ชายชราขึ้นประเด็นก่อนที่ฉิงเว่ฉางจะเอ่ยปากถาม

"ข้าขอถามท่านผู้เฒ่าหน่อย ทำไมหมู่บ้านนี้จึงมีแต่โลงศพละ"

ด้วยความสงสัยความอยากรู้ของฉิงเว่ฉางจึงปริปากถามชายชราไป

"เมื่อ2ปีที่แล้ว มีโจรมาบุกปล้นสิ่งของในหมู่บ้านจนหมดและทำการฆ่า ชาวบ้านบางส่วนที่หนีทันข้าก็ไม่รู้ว่าจะรอดรึเปล่า ส่วนพวกที่หนีไม่รอดก็โดนฆ่าทั้งหมด เลยทำให้หมู่บ้านแห่งนี้ เป็นหมุ่บ้านไม่มีผู้มาอาศัย เลยทำให้รกร้างมา"

"ข้าขอถามท่านอีกหนึ่งอย่าง...แล้วท่านรอดได้ยังไงในเมื่อ2ปีที่แล้วโจรมาบุกปล้นของในหมู่บ้านและชาวบ้านโดนฆ่า"

"เมื่อ2ปีที่แล้วในวันเดียวกัน ช่วงเช้าข้าจะนำสิ่งของบางส่วนเอาไปขายในอีกหมู่บ้านหนึ่ง พอข้ากลับมา ก็โดนโจรปล้นหมู่บ้านไปหมดทุกหลัง แต่ละคนตายกันเป็นกองน้ำเลือดนองเต็มพื้น"

ชายชราเล่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านให้ฉิงเว่ฉางและจิ้งฉางฟังจนหมด อยู่ๆ ชายชราผู้นี้ก็เดินออกมาข้างนอก ก่อนที่จะบอกให้ทั้ง2ระวังตัว

"พวกมันเดินทางมา..พวกเจ้าสองคนรีบไปหาที่ซ่อนซ่ะ"

"ทะ...ทำไมละ"

"ข้าบอกให้ไป หรือพวกเจ้าอยากจะตายแล้วอยู่ในโลงศพนี่ละ!!"

ฮูหยินจิ้งฉางได้ยินอย่างนั้นก็แทบจะพูดอะไรไม่ออก

"ไปเถอะฮูหยิน"

"ละ..ละ..แล้วท่านผู้เฒ่าละ"

จิ้งฉางได้เป็ยห่วงผู้เฒ่าที่อยู่ข้างนอกคนเดียวกลัวว่าจะเป็นอันตราย

"ข้าไม่เป็นอะไรหรอก..พวกเจ้าไปหาที่หลบซ่อนซ่ะ!"

ทั้งสองได้ทำตามที่ชายชรา บอกและเริ่มวิ่งไปหาที่หลบซ่อนให้มันพ้นจากสายตาของพวกโจร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***