การพลัดพลาก(1)

"ท่านพี่!!"

ฮูหยินที่กำลังจะคลอดเด็กทารกออกมา แต่ระหว่างนั้น มันก็ไม่ได้ราบลื่น เพราะครอบครัวโดนพลักไสไล่ส่ง ออกจากเมืองเพราะชาวบ้านคิดว่า เป็นตัวนำอันตรายมาสู่บ้านเมืองเลยทำให้รังเกียจ

"ท่านพี่...ข้าจะไม่ไหวแล้วนะ!!"

"อดทนหน่อยนะฮูหยินกำลังจะถึงแล้ว"

ฮูหยินร้องคร่ำครวญมาตลอดทาง เพราะเด็กทารกที่กำลังจะได้ออกมาลืมตาดูโลก

"ฮูหยินถึงแล้ว!!"

"ข้าไม่ไหวแล้วท่านพี่!"

ฮูหยินเริ่มไม่ไหวกับการเจ็บปวด มาตลอดเส้นทางอันยาวนาน ในที่สุดก็มาถึงอีกหนึ่งหมู่บ้าน

"หลีกทางให้ข้าหน่อย!!"

ชาวบ้านต่างพากันมุงดู จนทำให้การพาฮูหยินไปหาหมอทำคลอดนั้นลำบาก จนมีหญิงผู้หนึ่งช่วย

"มา...ข้าจะพาท่านไปเอง"

"ขอบคุณท่านมาก"

"ท่านพี่...ข้าจะไม่ไหวแล้ว!"

"รีบไปกันเถอะ"

ฮูหยิน อาการเริ่มแย่ขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากทารกนั้นเริ่มจะคลอดออกมาแล้ว

"ท่านซางหลิน!"

"ท่านซางหลิน!!"

"เอะอะอะไรของเจ้าลู่เว่ย!"

"ช่วยฮูหยินของข้าที"

หมอทำคลอดประจำหมู่บ้าน ได้เห็นอาการของฮูหยินไม่สู้ดีนัก เลยรีบพาเข้าไปทำคลอดในห้องอย่างเร็ว

"เข้ามาเร็วๆ!"

"ลู่เว่ยเตรียมของช่วยข้าหน่อย!"

"อย่าชักช้านัก!!"

หมอทำคลอดประจำหมู่บ้าน ได้เห็นอย่างนั้นจึงคิดว่ามันไม่ดีแล้วเพราะว่า...ฮูหยินนั้นอาการเริ่มไม่ไหวลงทุกที

"ท่านออกไปอยู่ข้างนอกรอ"

"ข้าจะทำคลอดให้ภรรยาของท่าน!"

หมอทำคลอดประจำหมู่บ้านรีบเร่ง กลัวว่าเด็กและผู้เป็นมารดาสิ้นลมหายใจ

เวลาได้ผ่านไปสองชั่วยาม หมอทำคลอดประจำหมู่บ้าน ได้ออกมาพร้อมเด็กทารกที่ร้องไห้ไม่หยุด

"ลูกเมียข้าเป็นอย่างไรบ้าง"

"ปลอดภัยดี...ทั้งเด็กและผู้เป็นแม่"

ฝ่ายสามีได้ยินอย่างนั้นก็โล่งใจ เพราะตลอดเวลาสองชั่วยามนั้น กังวลอย่างรุนแรง กลัวลูกกับฮูหยินเป็นอะไรไป

"ข้าขอบใจเจ้ามากนะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอก"

"ว่าแต่ท่านมาแต่ที่ใด เยี่ยงใดหน้าจึงไม่คุ้น"

ลู่เว่ยได้สงสัยเพราะนางไม่เคยเห็นชายผู้นี้ในหมู่บ้านนี้เลย

"เอ่อ...ข้า"

"ข้ามาจากอีหมู่บ้านหนึ่ง"

"ที่หมู่บ้านเจ้า ไม่มีหมอคลอดประจำหมู่บ้านรึ"

เขาลังเลว่าจะตอบรึไม่ส่วนลู่เว่ยก็ถามด้วยความสงสัย

"ข้ามิอาจเล่าให้ท่านฟังได้"

"งั้นหรอ"

"ว่าแต่ท่านแซ่อะไร"

"ข้าแซ่ว่า ลู่เว่ย"

"ท่านละ"

"ข้าฉิงเว่ฉาง"

ทั้งสองได้ทำความรู้จักกันพอประมาณ เนื่องจากว่า ฉิงเว่ฉางยังได้ห่วงภรรยาของเขา ที่ยังไม่ฟื้น

"นางฟื้นแล้ว"

หมอประจำหมู่บ้านได้เรียกบอก อิงเว่ฉางได้ยินอย่างนั้นก็ทำให้ฉิงเว่ฉางเลิกคิดกกังวล

"ฮูหยิน...เป็นอย่างไรบ้าง"

"ข้ามิเป็นอะไรแล้ว"

ฮูหยินได้ตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเพื่อไม่ให้สามีคิดมากเกินไป และคลายความกังวลไดด้วย

"ข้าขอดูลูกหน่อยได้มั้ย"

"ได้สิ..ได้ๆ"

ฮูหยินได้เห็นหน้าลูกที่ร้องไห้เบาลง น้ำตาของฮูหยิน ก็เริ่มไหลออกมา เพราะความดีใจที่ลูกไม่เป็นอะไร

"ลูกแม่"

ฮูหยินพูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่ร้องไห้แล้วดูหน้าลูก

"แม่ดีใจนัก...ที่เจ้าไม่เป็นอะไร"

"ท่านพี่...ว่าแต่ลูกของเราเพศอะไรรึ"

"เพศชาย"

ฮูหยินได้ยินที่สามีพูดออก มายิ่งทำให้ฮูหยินนั้นดีใจมากกว่าเดิม เพราะนางอยากได้ลูกชาย

"เจ้าได้ชื่อรึยัง"

ฉิงเว่ฉางได้ถามด้วยความดีใจ และมีความสุขมากๆในชีวิต

"แม่จะให้ชื่อเจ้าว่าเว่ยยู้ซาง"

ทั้งสองสามีภรรยาดีใจและมีความสุขในเวลานั้นจนลืมคิดว่าจะมีเงินเลี้ยงรึเปล่า ไม่ได้คิดถึงสิ่งนี้เลยด้วยซ้ำ

ตกดึกในคืนนั้น ลู่เว่ยได้ให้ที่พัก ชั่วคราวพอที่จะอยู่ได้ เพราะหาได้แค่นั้น

"งั้น...พวกท่านนอนที่นี่ก่อนแล้วกันนะ"

"ข้าก็หาให้พวกท่านได้แค่นี้"

ลู่เว่ยกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และเดินจากไปยังไม่ได้ให้ทั้งสองได้ขอบคุณ

"ข้าขอบคุณท่านมากเลยนะ!!"

ฉิงเว่ฉางได้ตะโกนบอก และก้มหัวลงขอบคุณ

"ลูกหลับแล้วรึฮูหยิน"

"หลับแล้วละ"

ทั้งสองได้มองลูกด้วยความมีความสุขจนฮูหยินได้พูดสิ่งๆหนึ่งขึ้นมา

"ท่านพี่..."

"ฮูหยินมีอะไรรึ"

สามีของเขาถามด้วยความสงสัยโดยไม่ได้คิดอะไรเพราะเป็นช่วงที่มีความสุข

"เงินแม้แต่สลึงเดียวยังไม่มี...เราจะทำยังไงดี"

ฉิงเว่ฉางได้ชะงัดสิ่งที่ฮูหยินพูด และเริ่มทำสีหน้าเศร้า

"ท่านอย่าเงียบสิ...ท่านพี่"

ฮูหยินทำหน้าเศร้าใจและเริ่มกำลังจะเป็นทุกข์

"ฮูหยินเจ้าอย่าว่าข้าพูดแบบนี้เลยนะ"

ฉิงเว่ฉางได่คิดอยุ่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสิใจพูดออกมา ถึงสิ่งที่เขาคิดจะไม่ค่อยมีพ่อคนไหนพูด

"ข้าว่า...เราเอาไปไว้ใต้ต้นไม้ ก่อนเข้าอีกหมู่บ้านหนึ่งดีมั้ย เผื่อมีคนมาพบเข้า เขาก็อาจจะเก็บไปเลี้ยง"

ฮูหยินชะงักกับคำพูดผู้เป็นสามี อยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะเอ่ยปากพูด

"นี่ท่านบ้าไปแล้วรึไง!"

"นี่ลูกทั้งคนนะ!"

"ก็ใช่อยู่หรอกนะ...แต่ในเมื่องเงินแม้แต่สลึงเดียวก็ยังไม่มี เจ้าจะหาอะไรมาเลี้ยงเล่า นมในอกเจ้ายังไงซักวันก็ต้องหมดไปอยู่ดี"

ฮูหยินเริ่มร่ำไห้กับคำที่ผู้เป็นสามีพูดออกมา

"ข้าก็ไม่อยากจะคิดแบบนี้หรอกนะฮูหยิน"

"แต่มันมีทางเลือกซะที่ไหน ถึงเจ้าเอาลูกไปด้วย ยังไงก็เหมือนเอาไปตายด้วย แค่เราสองคนยังจะไม่รอดแล้ว"

ฮูหยินได้คิดถึงสิ่งที่ผู้เป็นสามีพูดและลองใคร่คิดอยู่ซักครู

"พรุ่งนี้เราจะเดินทางกัน"

ฮูหยินได้ตัดสินใจจะเดินทางออกจาหมู่บ้านนี้ โดยไม่ห่วงร่างกายของตัวเองเลยซักนิด

เช้าวันต่อมาฮูหยินได้เริ่มการเดินทางแต่ก็ไม่ลืบุญคุณที่ทั้งสองช่วยไว้ในครานั้น

"พวกข้าขอบคุณพวกเจ้ามานะ ถ้าไม่ได้พวกท่านพวกข้าก็สิ้นหวัง"

"ไม่เป็นไรหรอก ข้านะช่วยคนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว"

ทั้งสองฝ่ายได้ทำการล่ำลาเรียบร้อยแล้ว นั้นจึงเริ่มเดินทางออกจากหมุ่บ้าน แห่งนี้โดยไม่หันหลังกลับมอง คนที่ยืนส่งอยู่ข้างหลัง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***