เมมโมรี่เดินตามโซเวียไป
''ถึงแล้วเจ้าค่ะ'' เสียงโซเวียดังขึ้น
''อืม'' เมมโมรี่ตอบ
''สวัดดีครับองค์หญิง'' มีเสียงดังขึ้น
''ใคร''เมมโมรี่ถามด้วยความสงใส
''ผมครูสอนดาบขององค์หญิงเองครับ'' เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูอบอุ่น เสียงของเค้ามันทำให้ฉันรู้สึกไม่กลัวเค้าแม้แต่น้อย
''ค่ะ'' เมมโมรี่ตอบกลับไปด้วยความงงนิดๆ
''งั้นองค์หญิงจะเริ่มซ้อมเลยมั้ยครับ'' เค้าถามเมมโมรี่ ''ค่ะ!!'' เมมโมรี่ตอบด้วยความดีใจ
#หลังจากที่ซ้อมดาบเสร็จ#
''เหนือยมั้ยครับ'' เขาเอ่ยด้วยความห่วงใย
''นิดนึงค่ะ''เมมโมรี่ตอยกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
''ว่าแต่ทำไมองค์หญิงถึงไม่ฝึกเวทละครับมาฝึกดาบทำไม'' เค้าถาม
''เออ....ท่านแม่กับท่านพ่อเคยบอกข้าไว้ว่าตั้งแต่ข้าเกิดมาข้า...ไม่มีพลังน่ะ''เมมโมรี่ตอบ
สีหน้าของเธอดูผ่านๆก็รู้ว่ากำลังเศร้านิดๆแต่ถ้าใครไม่ใส่ใจก็ไม่รู้หรอก
''กระหม่อมขอโทษ'' เค้ารีบเอ่ยวาจาขอโทษเมมโมรี่หลังจากที่เห็นสีหน้าอันเศร้าของเธอ
''ไม่เป็นไรค่ะ'' เมมโมรี่บอกพร้อมกับฝืนยิ้มนิดๆ
''งั้นวันนี้เราเลิกเรียนตอนนี้เลยมั้ยขอรับ'' เขาเอ่ยถามด้วยความกังวล
''คะ'' เมมโมรี่ตอบสั้นๆ
''ลาก่อนค่ะ''
#เช้า#
''อืมมมม''เมมโมรี่ร้องอุทานพร้อมบิดตัวไปมา
''ตื่นเจ้าค่ะ''
เสียงของโซเวียดังขึ้นพร้อมแสงแดดที่สาดส่องลงมาเพราะโซเวียเปิดหน้าต่าง
''ม่ายยยเอาาาาา'' เมมโมรี่เอาหัวซุกหมอน
''วันนี้งานครบรอบอายุ16พรรษานะเจ้าคะ'' โซเวียพูด ''ห่ะ!!''เมมโมรี่รีบลุกขึ้นมา
''และเป็นวันที่องค์หญิงต้องเลือกคู่นะเจ้าคะ....อิอิ'' โซเวียพูดด้วยความดีใจ
''คือออข้าต้องไปใช่มั้ย'' เมมโมรี่พูดเสียงเอือย
''เจ้าคะ''
โซเวียลากตัวเมมโมรี่ออกจากที่นอน
''อ้ากกกกกม่ายยยนะ''เมมโมรี่ตะโกนพร้อมกันเอามือจับเตียงเอาไว้
#หลังจาก1ชั่วโมง#
''เสร็จแล้วเจ้าคะ'' โซเวียเอ่ยพร้อมกับเดินไปหยิบอะไรสักอย่างมา
''เฮ้ออออออ'' เมมโมรี่ถ่อนหายใจพร้อมกับความเหนือย
''อยู่นิ่งๆนะเจ้าคะ''
((เบื่อ))เมมโมรี่คิดในใจ
((ต้องมาเลือกคู่บ้าบอคอแตกนั้นอีก))เมมโมรี่บ่นในใจพร้อมกับทำสีหน้าบึ้งตึงออกมาชัดเจน
''เป็นอะไรเจ้าคะ''โซเวียเอ่ยถาม
''ชิ''เมมโมรี่พูดแงะทำสีหน้าบึ่งตึ้งอยู่ตลอด
''โกรธเหรือเพคะ''โซเวียถาม
''มั้ง''เมมโมรี่ยักไห่ล
*จบค่ะ*
บายทุกคนนะคะ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments