ไม้เบสบอลของยามาโมโตะ

แล้วการทานอาหารในวันนี้ก็อึดอัดขึ้นมาทันใดหลังจากพวกร่างบางปล่อยบรรยากาศมาคุออกมา

เก๊ง เก๊ง

แล้วอยู่ก็มีเสียงของมีดกับซ้อมดังออกมาพวกเขาหันไปมองทางดีโน่ทันทีซึ้งเจ้าตัวก็กำลังหั่นสเต็กด้วยความยากลำบากก่อนที่จะ

ฟิว

มีดได้ลอยไปที่หน้าประตูทันทีที่ดีโน่หันสเต็กไม่ขาดก่อนที่จะเฉี่ยวไปโดนหน้าของคนที่เปิดประตูออกมาพอดีราวกับรับรู้

"แหม่ๆวิธีการต้อนรับของว่องโกเล่เนี้ยจะกี่ครั้งก็โหดเหมือนเดิมเลยนะพรีโม่"ชายคนนั้นเดินออกมาจากประตูก่อนที่พวกเด็กๆจะเบิกตากว้างขึ้นเพราะคนๆนี้มีหน้าที่คล้ายดีโน่ราวกับถอดแบบมาแปะๆแต่จะตะงิดตรงสีผนิดหน่อยเพราะผมของอีกฝ่ายเป็นสีเหลืองปนส้มๆหน่อย

"ดันเต้"พวกพรีโม่ไม่ได้แปลกใจอะไรกับการมาของอีกฝ่ายมากนักเพราะอีกฝ่ายเข้าออกปราสาทว่องโกเล่อย่างกับบ้านของตัวเองยังไงล่ะถึงจะเป็นแค่พันธมิตรก็เถอะแต่พันธมิตรที่ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากบอสแล้วก็สามารถเข้าออกปราสาทว่องโกเล่ได้ทั้งนั้นและ

"ฉันพาอีกคนมาด้วยนะพรีโม่กำลังทานอาหารกันอยู่หรอ"ดันเต้พูดขึ้นด้วยสีหน้าระรื่นสุดๆพร้อมพร้อมเรียกอีกคนให้เข้ามาในห้องอาหสรแห่งนี่

"นี้เข้ามาสิไปทำอะไรตรงนั้นอีกล่ะคารัม"คราวนี้คนที่หน้าตาเหมือนเบียคุรันที่สีผมเป็นสีเทาไม่ได้สีขาวเหมือนเบียคุรันเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าปลาตายสุดๆก่อนจะตวาดพรีโม่

"นี้พรีโม่ว่องโกเล่ตอนรับแขกด้วยการปามีดใส่แล้วหรอ!!!!"คารัมตะโกนตวาดพรีโม่ทำเอาเจ้าตัวหูเกือบแตก

"ป่าวนะ เด็กมันทำต่างหากเล่า"ก่อนที่พรีโม่จะพูดแก้คำอธิบายพร้อมชี้ไปทางเด็กๆ

"ช่างเถอะฉันมาที่นี้เพื่อตรวจสอบให้แน่---"คำพูดของคารัมต้องกลืนลงคอทันทีที่เห็นเด็กๆหน้าเหมือนพวกพรีโม่

และดูเหมือนว่าดันเต้เองก็จะตลึงไปเช่นเดียวกันกับเขานี้และเพราะไม่ว่าจะหน้าตาทรงผมหรือนิสัยนี้มันว่องโกเล่พรีโม่ฉบับเด็กน้อยด้วยซ้ำไป

พวกเขามัวแต่ตลึงกับภาพตรงหน้าจึงไม่ทำให้เหล่าว่องโกเล่พรีโม่ที่ทำหน้าเอ๋อสุดขีดกับคำตอบของคารัมว่ามาตรวจสอบอะไรสักอย่างมันทำให้พวกเขาสงสัยกันมากๆเลยล่ะ

"มาตรวจสอบอะไรหรอดันเต้คารัม"พรีโม่เอ่ยถามไปด้วยความสงสัยก่อนที่ดันเต้กับคารัมจะหันมามองพรีโม่ด้วยสายตาขว้างทันที

"ก็โคชาร์ตบอกกับพวกเราว่าพวกนายมีลูกทำให้พวกฉันต้องมาตรวจสอบให้แน่ใจยังไงเล่า!!!!"ดันเต้และคารัมพูดออกมาพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง

"ก็บอกว่าไม่ใช่ลูกของพวกเรายังไงเล่า!!!!"เป็นจีที่ได้ยินแบบนั้นก็โมโหสุดขีดที่โคชาร์ตนำข่าวลือไปปล่อยมั่วซั่วแบบนี้

"แล้วทำไมพวกเด็กๆพวกนั้นหน้าเหมือนพวกนายเล่า!!!!"เป็นอีกครั้งที่ดันเต้และคารัมพูดออกมาพร้อมกัน

"ก็บอกว่าไม่รู้ไงฟ่ะ..ถ้าฉันมีลูกแบบมันจริงฉันคงเอาขี้เถ้ายัดปากมันตอนเกิดมาแล้วโว้ย"จีตอบออกไปอีกครั้งด้วยความโมโห

"เป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อมากเลยที่มีคนหน้าเหมือนกันแต่ไม่ใช่พ่อลูกกัน"ดันเต้พอได้ฟังคำของจีก็เหมือนกับจะพูดอะไรก็ไม้รู้เสียงเบา

"มันไม่ใช่ลูกแกแล้วจะลูกใครฟ่ะ"เหมือนคารัมจะปรี๊ดแตกแล้วดขาถามจีกลับไปด้วยคำถามที่ทำเอาจีชงัก

"ไม่รู้"จีตอบเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบแต่มันก็ดังพอให้คารัมได้ยินอยู่ดีนั้นและ

"โว้ยยย..ถ้าฉันเป็นลูกมันจริงนะฉันขอตายตั้งแต่ฉันเกิดมายังดีกว่าเลยเว้ย!!!!!!!!"โกคุเดระที่ได้ยินสิ่งที่ไม่เข้าหูมาตลอดนั้นเขาก็ได้ระเบิดลงทันทีด้วยการตะโกนเสียงดัง

"ฮะๆ เอาน่าๆโกคุเดระ"ยามาโมโตะที่นั่งฝั่งตรงข้ามโกคุเดระก็พยายามปลอบอีกฝ่ายให้ใจเย็นลงแต่เหมือนจะไม่ได้ผลเพราะอีกฝ่ายโกรธจัดจนเห็นเส้นเลือดปูดชึ้นมาที่ขมับเลย

"แกไม่ต้องมาสั่งให้ฉันใจเย็นเลยในเมื่อแกก็จับอาวุธของแกอยู่น่ะ!!!!"โกคุเดระหันไปตวาดยามาโมโตะก็จริงยามาโมโตะที่ได้ยินคำไม่เข้าหูก็เอาไม้เบสบอลที่ทำจากเหล็กแบบเดียวกับตอนศึกโกคุโยออกมา

ซึ้งนั้นเป็นเพราะว่ายามาโมโตะคิดถึงกีฬาเบสบอลมากจนวันหนึ่งไม้เบสบอลก็ได้หล่นตุบลงมาที่นอนของยามาโมโตะเอวซึ่งยามาโมโตะเองก็ไม่เข้าใจดช่นเดียวกันว่ามันมาได้ยังไง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***