การรับประทานอาหารที่วุ่นวาย

ผ่าไปไม่นานนักอาหารก็ถูกเสริฟมาวางอยู่ข้างหน้าพวกร่างบางโดยที่ร่างบางแต่ล่ะคนยังหน้าบูดบึ้งกันอยู่แต่พออาหารมาเท่านั้นและตาวาวเป็นประกายขึ้นมาทันที

"ลูซซูเรียมันทำอาหารอีกแล้วหรอว่ะไอ้สวะ"ซันซัสหันไปถามสคอลโล่ที่ตอนนี้กำลังจ้วงสเต็กปลาของโปรดตักเข้าปากไม่ยั้ง

"ห๋า..อามอั้นใอ้อั้นไออามใรอ่ะ(ถามฉันให้ฉันไปถามใครล่ะ"สคอลโล่ตอบแบบส่งๆไป

แกร๊ก!!

"แกจะตอบดีๆหรือจะตอบด้วยเพลิง"ซันซัสชักปืนรูปตัวxขึ้นมาพร้อมชี้ปลายกระบอกปืนไปที่สคอลโล่

"ไอ้บอสเวรตะไลอย่ายิงมาเชียวนะโว้ยยยย"สคอลโล่ที่เห็นซันซัสชักปืนออกมาก็แทบจะกลืนสเต็กที่ตัวเองพึ่งยัดเข้าปากไปแทบไม่ทันก่อนจะตอบ

"เออๆกูตอบก็ได้กูไม่รู้โว้ยยยยย"สคอลโล่ที่ตอนนี้อับจนหนทางสุดๆก็ได้ตอบอะไรที่เข้าหูซันซัสไป

"เอ่อ..บอสฮ้าเดี้ยนเป็นคนทำอาหารเองฮ้าพวกเธอกินได้เต็มที่นะฮ้า"ลูซซูเรียที่เห็นท่าไม่ดีก็ได้หันไปบอกบอสของเธอทันทีเพราะว่าถ้าไม่ใช่อาหารที่เธอทำล่ะก็พวกบอสก็จะไม่ยอมกินเลยนี้สิ

พอพวกสึนะได้ยินแบบนั้นก็ตักอาหารตรงหน้าเข้าปากแทบจะทันที

"พี่ลูซยังทำอาหารอร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับ"แรมโบ้กินอาหารอย่างมีความสุขเอ่ยว่าอาหารของลูซซูเรียทันที

"ว้าย..แรมจังปากหวานจริงๆนะฮ้า"ลูซซูเรียที่ถูกชมก็หน้าแดงเขินตัวบิดเลยทีเดียว

"ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะโว้ยยยย"สคอลโล่ที่ตอนนี้จับจ้วงอาหารกินอย่างมูมมามพูดก่อนจะหันไปหาพวกสึนะที่ตอนนี้กำลังกินอย่างไม่รีบร้อนอะไรมาก

"หนวกหูไอ้สวะ"ซันซัสว่าพลางกินอาหารอย่างสุภาพเรียบร้อยไม่แพ้พวกสึนะเลย

"บอส"เลวี่ที่ตอนนี้ประคบประงบประจบประแจงซันซัสอย่างกับราชาพูดขึ้น

"ชิชิชิ ถ้าบอสเอาเพลิงออกมาใช้ล่ะก็นะที่นี้คงบันเทิงแน่ๆ"เบลเฟกอลว่าอย่างนึกขำขันและหัวเราะจิตๆในแบบฉบับของตัวเอง

"บอสอย่าเอาเพลิงมาใช้ล่ะปราสาทแห่งนี้ใหญ่โตกว่าที่เราคิดไว้ถ้าพังขึ้นมาแล้วเราต้องจ่ายค่าซ่อมแล้วเอาเงินของพวกเราไปใช้ล่ะก็แย่แน่ๆนะครับ"มาม่อนที่เป็นห่วงเรื่องเงินยิ่งกว่าชีวิตพูดขึ้น

"บอสถือว่า me ขอเถอะนะครับ me เหนื่อยที่จะต้องมาฟังทุกคนบ่นแล้วนะครับ"ฟรานพูดออกมาหน้าตายสุดๆ

และแน่นอนพวกของซันซัสจะชอบรสชาติอาหารอิตาลีก็ไม้แปลกอะไรแต่อย่าคิดว่าลูซซูเรียจะทำอาหารอิตาลีอย่างเดียวลูซซูเรียก็ทำอาหารญี่ปุ่นให้พวกน้องๆอย่างพวกสึนะที่ไม่ค่อยคุ้นชินกับรสชาติอาหารต่างที่ต่างแดนสักเท่าไหร่

แน่นอนว่าอุเก็ตสึขอร่วมวงกับพวกเด็กๆด้วยเพราะตนไม่ได้กินอาหารญี่ปุ่นมานานพอมาอยู่ที่อิตาลีตามพวกพ้องมาก็ได้แต่กินอาหารต่างที่ต่างแดนทั้งหลายอยู่แบบนั้นแต่พอเห็นลูซซูเรียทำอาหารญี่ปุ่นเป็นก็ตาวาวอย่างช่วยไม่ได้

"ฮะๆ คิดถึงรสชาติอาหารแบบนี้จังขอรับ"อุเก็ตสึว่าพลางหลังจากตักข้าวเข้าปากได้คำหนึ่งแล้ว

"คุณอาซาริเคี้ยวก่อนก็ได้ครับ"ยามาโมโตะที่นั่งข้างๆกระซิบเตือนอีกฝ่าย

"อื้อ"ตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะลิ้นลองอาหารจากบ้านเกิดที่นานๆครั้งจะทานได้อย่างมีความสุข

"แกทำอะไร!!"เคียวยะว่าร่างสูงที่นั่งข้างๆตนที่ตักผักที่เขาอุศาเขี่ยออกไปให้กลับเข้ามาอยู่ในจานอีกครั้ง

"กินเข้าไปซะ"คำสั่งเด็ดขาดของอีกฝ่ายทำเอาปรอทความโมโหของเคียวยะเพิ่มขึ้นสูงเป็นเท่าทวีคูณ

"แกอยากกินก็กินเองสิ!!!"เคียวยะตวาดใส่ร่างสูงที่ทำเป็นไม่สนใจเขา

"หึ"ซ้อมของอลาวดิจิ้มลงบนผักชิ้นหนึ่งเคียวยะที่เห็นก็ทำหน้าไม่สนใจอะไรแต่ก็ต้องตกใจเมื่ออีกฝ่ายยัดผักชิ้นนั้นเข้ามาในปากของเขาซึ้งเคียวยะก็เอาคืนโดยการกระทืบเท้าอีกฝ่าย

"อึก"อลาวดิร้องเสียงครางต่ำทันทีด้วยความเจ็บบริเวณเท้าที่เคียวยะพึ่งจะถีบไป

"เหอะ..สม"เคียวยะเอ่ยเพียงเบาๆก่อนจะยอมเคี้ยวเจ้าผักที่อยู่ในปากตนแต่โดยดีโดยที่พยายามอดทนต่อกลิ่นเหม็นเขียวและความขมของมัน

"เฮ้อ..น่าเบื่อจัง"แรมโพบ่นขณะเอาซ้อมจิ้มเขี่ยอาหารในจานของตัวเองไปมา

"อาหารเขามีไว้กินนะครับไม่ได้มีไว้เล่น"แรมโบ้ที่นั่งข้างๆร่างสูงเอ่ยว่าจิกกัดร่างสูงไป

"ก็มันน่าเบื่อนี้"แรมโพว่าเถียงกลับด้วยความไม่พอใจเล็กๆ

"งั้นก็อย่าสั่งมาสิครับ"แรมโบ้แขวะนิดหนึ่งถึงความเอาแต่ใจของร่างสูง

"ก็มันหิว"แรมโพปัดคำพูดแขวะของแรมโบ้ตกอย่างไม่นึกสนใจ

"เฮ้อ..เด็กไม่รู้จักโต"แรมโบ้ว่าน้อยๆก่อนจะหันไปตั้งอกตั้งใจกับการกินอาหารของตนต่อ

"นี้เธอ!!!"แรมโบ้ทำเป็นหูทวนลมกับสีหน้าและอารมณ์ของร่างสูงซึ่งทำให้แรมโพนั่งหงุดหงิดไม่น้อยที่โดนร่างบางทำเมินใส่

"รุ่นที่ 10 ครับทานปลาของผมให้หน่อยสิ"โกคุเดระเอื้อมแขนคีบชิ้นปบาทอดไปวางใส่ในจานของสึนะซึ้งมันต้องผ่านหน้าจีไปก่อน

การกระทำของโกคุเดระทำเอาจีและจีอ็อตโต้ไม่พอใจอยู่ลึกๆจีอ็อตโต้ไม่ได้พูดอะไรแต่เมื่อแขนของโกคุเดระถอยกลับมาเหมือนเดิมจีก็จัดการแย่งข้าวร่างบางมากินชิ้นหนึ่งแต่พอกินเข้าไปแล้วถึงกับเหงื่อออกเลยทีเดียว

"เฮ้ย..นี้แก!!"โกคุเดระร้องว่าร่างสูงที่ขโมยข้าวเขาไปกินทันที

"ทำไม"ถึงแม้ร่างสูงจะเหงือออกแต่ก็ต้องเก๊กพูดไว้ก่อน

"ใครให้แกกินไม่ทราบ!!!?"โกคุเดระว่าพรางโมโหจนจะระเบิดลง

"แค๊ก แค๊ก"ในที่สุดจีก็ไม่สามารถทนรับรสชาติความห่วยแตกของอาหารได้

"ว้าย..เป็นอะไรมั้ยฮ้า"ลูซูเรียที่นั่งถัดจากโกคุเดระพยายามกลั่นขำสุดความสามารถแต่พอเห็นจีไอค่อกแค่กแล้วก็รีบหยิบน้ำไปให้โดยด่วน

"ใส่อะไรลงไปในข้าวนั้นกันว่ะเนี้ยเผ็ดชิบหาย"จีว่าหลังจากดื่มน้ำที่ลูซซูเรียรินให้แล้ว

"เผ็ดหรอก็ไม่นิ?"โกคุเดระว่าอย่างงงๆพลางตักข้าวตัวเองเข้าปากดูเพื่โชว์ว่ามันไม่เผ็ด

"เฮ้อ..ฮายะจังเป็นพวกชอบอาหารรสเข้มจัดนะฮ้าอย่างเช่นอาหารที่รสเผ็ดแบบนี้จะชอบเป็นพิเศษนะฮ้าเดี้ยนคำนวนถึงรสชาติอาหารที่ทุกคนชอบนะฮ้าอย่าไปหยิบกินข้าวของพวกเราซี้ซัวเถอะนะฮ้าไม่เช่นนั้นจะเป็นเหมือนคุณจีได้นะฮ้าอาหารของน้องๆพี่ๆของเดี้ยนที่อยู่ที่นี้มีทั้งรสเปรี้ยวรสหวานรสเค็มรสจืดรสเผ็ดนะฮ้า"ลูซซูเรียว่าแล้วก็กลับไปกินข้าวต่อ

"เอ่อ..พี่โกคุเดระเอาปบาทอดของพี่คืนไปเถอะครับเดี๋ยวพี่ไม่อิ่มหรอก"สึนะคีบชิ้นปลาทอดพร้อมที่จะส่งคืนโกคุเดระ

"พี่ไม่เอาหรอกสึนะยิ่งตัวเล็กๆอยู่กินเข้าไปเถอะ"โกคุเดระบอกปัดลอบถอนหายใจเล็กน้อยกับอารมณ์ครุกรุ่นของตน

"ครับ"สึนะขานรับคำง่ายๆสั้นแต่ได้ใจความนั้นทำให้โกคุเดระมีรอยยิ้มขึ้นมาทันที

"นี้ฉันให้เนื้อนะ"นัคเคิลบอกพร้อมกับตักเนื้อไปไว้บนจานอาหารของเรียวเฮ

"แล้วนายไม่กินหรอ?"เรียวเอว่าอย่างงงกับสถานการณ์

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเข้าทางศาสนาแล้ว"นัคเคิลบอกพร้อมกับหยิบคัมภีร์บางอย่างขึ้นมาเป็นภาพประกอบ

"เขาห้ามกินเนื้อ?"เรียวเฮมองนัคเคิลอย่างนึกสงสัยศาสนาบ้าอะไรเขาห้ามกินเนื้อกันบ้างประหลาดยกเว้นอีกฝ่ายจะกินมังสวิรัติ

"ใช่"นัคเคิลตอบด้วยความภาคภูมิใจสุดๆเรียวเฮเองก็จนปัญญาจนไม่คิดจะห้ามอะไรพลางตักเนื้อเข้าปากทันที

ดูเหมือนแต่ล่ะคูจะมีการทำความรู้จักคู่ของตัวเองที่เป็นเอกลักษณ์และอีกคู่ที่นั่งทานข้าวเงียบๆพวกพรีโม่จ้องไปที่นกฮูกที่หลับที่นั่งข้างๆโครมที่ตอนนี้กำลังทานอาหารอย่างเงียบๆและเดม่อนที่มีรอยแผลที่หน้าและมีปาสเตอร์ปิดที่จมูกกำลังทานอาหารอย่างเงียบๆเช่นกัน

ต่อจากนี้จึงเป็นเวลาพักผ่อนก่อนเข้านอนพวกเด็กถูกพามานั่งที่ห้องโถงรับแขกของทางปราสาทที่มีไว้ให้แขกมานั่งพักผ่อนกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***