ลางสังหรณ์สุดยอดต้องการบอกอะไรกันแน่

"ก็ไม่รู้สิคะแต่ฉันรู้สึกได้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนไม่ดีนะคะ"โครมกล่าวออกมาเสียงเบาแต่ก็ทำให้ทุกคนได้ยินเพราะในห้องไม่มีใครพูดอะไรเลยทำให้เงียบยิ่งกว่าป่าช้าซะอีก

"แค่ความรู้สึกมันวัดกันไม่ได้หรอกนะโครม"โกคุเดระบอก

"ใช่คนเรามันดูกันที่ภายนอกไม่ได้หรอกนะพี่โครม"แรมโบ้บอกด้วยอีกคน

โครมที่จนปัญญาจะเถียงต่อก็ได้แต่ยอมนั่งเงียบแต่โดยดีและขณะที่ห้องพักนี้ตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมร่างสูงที่เข้ามา 2 คน

"นี่พวกแก!!!"โกคุเดระแทบจะลุกขึ้นมาทันทีที่เหฺ็นใครเข้ามาแต่เสียอยู่อย่างเดียวคือเจ็บท้องอยู่

"คุณ เอ่อ"โครมที่เห็นว่าเป็นใครก็เอ่ยชื่อออกมาและมองไปที่อีกคนอย่างเรียกไม่ถูกเพราะตนไม่รู้จักชื่อคนคนนี้

"จริงสิกระผมยังไม่ได้แนะนำตัวสินะขอรับคนคนนี้ชื่อ จี ขอรับกระผมมีนามว่า อาซาริ อุเก็ตสึ ขอรับ"อุเก็ตสึที่เห็นโครมเรียกพวกตนไม่ถูกก็กล่าวชื่อเพื่อนของตัวเองที่ตอนนี้ทำสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรงอยู่แบะแนะนำตัวเองให้อีกฝ่ายจำแทนไปด้วย

"หือ??"เสียงความสงสัยจากคนในห้องที่เห็นอีกฝ่ายแนะนำตัวเอง

"คุณอาซาริเป็นคนญี่ปุ่นหรอคะ"โครมถามอย่างสงสัยเพราะจากที่ตนรู้ชื่อจีอ็อตโต้แล้วก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่คนญี่ปุ่นกันทั้งกลุ่มแน่นอนแต่ทฤษฎีของโครมคงต้องแตกกระจาย

"อื้ม..ทั้งกลุ่มคงมีฉันคนเดียวนี้และที่เป็นคนญี่ปุ่น"อุเก็ตสึบอกพร้อส่งยิ้มไปให้เด็กๆ

"อ่า..คะ"โครมกล่าวอย่างตะกุกตะกักสุดๆเพราะไม่คิดว่าพวกร่างสูงจะมีคนญี่ปุ่นอยู่ในกลุ่มด้วย

"แล้วมาทำอะไรไม่ทราบ"โกคุเดระกระแทกเสียงใส่คนมาใหม่ทันที

จีหันมองตามเสียงของโกคุเดระเด็กที่ตนรับผิดชอบคุมตัวอย่างนึกถอนหายใจกับความดื้อรั้นของเด็กและต้องคุมความประพฤติอยู่ในตอนนี้

"จีอ็อตโต้ให้มาบอกพวกเธอว่าคนที่หายดีแล้วสามารถกลับบ้านได้ให้มาอยู่ในบ้านของพวกเราก่อน"จีบอกสร้างความตกใจให้พวกเด็กไปเป็นอย่างยิ่ง

"อยู่กับพวกนายนี้นะโว้ยยยยย!!!..โอ้ย"คนที่ตะโกนไม่ใช่ใครที่ไหนสคอลโล่นั้นเองก่อนที่รองเท้าจะปามาโดนหัว

"เก็บกลับมาคืนด้วยไอสวะ"ร่างของซันซัสที่ตอนนี้นิ้วหน้าคิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปมบอกสคอลโล่

"ไอ้บอสเวรตะไล!!!!"ถึงปากจะบ่นแต่ก็อุศาเก็บรองเท้าที่ปามาโดนหัวตนกลับไปคืนเจ้าของอย่างนุ่มนวล(รึเปล่า)

"ใช่อย่าลืมสิว่าพวกเธอเป็นของพวกฉัน"คำย้ำเตือนของจีทำเอาพวกโครมพูดไม่ออกบางคนถึงกับกัดฟันทนความจริงที่เผชิญอยู่

"ยอมรับกันได้แล้วสินะงั้นตัวเองตอนนี้จะอยู่กับใครก็คิดว่าน่าจะพอรู้กันอยู่แล้วล่ะนะ"จีบอกหลังจากเห็นสีหน้าของแต่ล่ะคนแล้ว

สำหรับโกคุเดระและเคียวยะแล้วแทบจะกำมือจิกเข้าเนื้อทีเดียวกับการช่วยเหลือแบบมัดมือชกแบบนี้แถมไม่ถามความคิดเห็นของพวกเขาก่อนอีกด้วย

"จากนี้พวกฉันจะเปลี่ยนเฝ้าเวรมาดูแลพวกเธอหรืออีกนัยหนึ่งก็คือมาคุมพวกเธอนั้นและนะ"จีบอกสำหรับคนที่คิดค้านก็เหมือนเป็นการปิดทางหนีไปเป็นทีเรียบร้อย

"ไม่น่าเชื่อว่าจะยังมีการค้าแบบนี้อีก"อุเก็ตสึเอ่ยขึ้นหลังจากหาที่นั่งได้แล้ว

"เหอะ ความมืดนะมันมีอยู่ได้ทุกที่นิ"จีบอกเจ้าคนที่ใจเย็นแต่ทำตัวเป็นเด็กๆทั้งๆที่ข้างในเฉียบคมราวกับใบมีด

"ถ้าเป็นที่นี้พบบ่อยเลยล่ะนะ"จีว่าอย่างยิ้มๆก่อนจะหยักไหล่ให้คนที่กำลังมองเขาอย่างใจเย็นดูว่ามันจริงอย่างที่ตนพูด

พวกโกคุเดระมองอย่างประชดเล็กน้อยร่างสูงทั้งสองทำราวกับห้องทั้งห้องมีแค่พวกเขาสองคนแต่ด้วยความที่ตอนนี้พวกเขาไม่มีกำลังพอที่จะต่อกรอะไรกับพวกร่างสูงได้จึงปล่อยเลยตามเลย

"อ่า..จริงสิ ยามาโมโตะสินะ??"จีหันไปหาร่างบางที่ตอนนี้นั่งนิ่งอยู่คนเดียวติดเตียงของโกคูเดระ

"ครับ??"ยามาโมโตะขานรับด้วยความสงสัยปนงงๆว่าทำไมร่างสูงของจีถึงเรียกชื่อตน

"จีอ็อตโต้ฝากนี้มาให้"จีว่าพลางเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายพร้อมถุงกระดาษบางอย่างก่อนจะเดินกลับไปนั่งข้างๆอุเก็ตสึตามเดิม

"ชุดนี้ครับ"ยามาโมโตะที่เปิดถุงดูก็พบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่คาดว่าน่าจะพึ่งซื้อด้วยซ้ำอยู่ภายในถุง

"อืม..ก็เสื้อผ้าของพวกเธอแต่ล่ะคนที่ใส่อยู่บางคนถึงกับมีรอยขาดแล้วนี่ บางคนก็เปื้อนเลือไปหมด อย่างของเธอก็เปื้อนฝุ่นด้วยนี้ ที่นี้มีห้องน้ำส่วนตัวจะใช้เมื่อไหร่ก็แล้วแต่เธอ"จีอธิบาย

"คนอื่นๆก็มีนะขอรับ"อุเก็ตสึว่าต่อจากจีที่อธิบายเสร็จแล้ว

"ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะครับ"แรมโบ้ว่าอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

"จริงด้วยกับเด็กไร้บ้านไร้ญาติอย่างพวกเราอย่ามาทำดีอะไรให้มากเลยดีกว่า"โกคุเดระว่าเสริมก่อนจะกรอกตาไปทั่วจนไปสดุดกับโครมที่เผลอหลับไปก่อนแล้ว

"ฮะๆ ดูเหมือนพวกเธอจะอยากพักกันแล้วล่ะนะ"อุเก็ตสึหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งหลับเข้าห่วงฝันไปแล้วหนึ่ง

"พูดแต่เธอๆพวกนายเห็นพวกฉันเป็นเพศไหนกันแน่"เคียวยะถามขึ้นหลังจากเงียบมานาน

"อ้าว ก็ผู้..เอ่อ..."อุเก็ตสึอ้ำอึ้งเหมือนลำบากใจที่จะตอบเพราะเริ่มลังเลหลังจากมองดูแต่ล่ะคนอย่างคร่าวๆแล้ว มัน....

"ผู้หญิง??"จีตอบออกไปโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้นก็เพราะหน้าของแต่ล่ะคนมันไปทางออกหวานไม่เหมือนผู้ชายเลยสักนิดถ้าบอกผู้หญิงก็เชื่อนะ

ผวัะ!!! หมอนใบโตถูกเขวี้ยงใส่อย่างแรงออกไปโดยมีเป้าหมายก็คือคนที่บอกว่าพวกเขาเป็นผู้หญิงเมื่อสักครู่แต่เจ้าตัวกลับหลบทันอย่างหวุดหวิด

"ตาถั่วเราะ!!!!!"โกคุเดระตวาดใส่เสียงดังก่อนหอบหายใจอย่างแรงเสียงตวาดนั้นทำเอาโครมที่หลับอยู่นั้นสดกุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจทันที

"อ่า ผู้ชายน่าผู้ชาย จีแค่ล้อเล่นหน่อยก็เดียวเองขอรับ"อุเก็ตสึบอกพร้อมยกมือขึ้นน้อยๆราวกับตนยอมแพ้

"ท่านนี้ชอบหาเรื่องใส่ตัวจริงๆเลยนะขอรับ"อุเก็ตสึว่าจีน้อยๆอย่างนึกเบื่อหน่าย

"หึ ก็นะ"แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่สำนึกกันเลยสักนิดเดียวแล้วก็ยังทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อีก

"ก็นงก็นะอะไรกันขอรับ"อุเก็ตสึว่าย่างเหนื่อยหนายใจกับนิสัยขี้เล่นที่ติดจากพรีโม่มาของจี

ทั้งสองคุยกันอยู่ได้พักเดียวพอหันไปมองอีกทางพวกเด็กๆก็แกล้งหลับกันไปหมดซะแล้วจีเดินไปเก็บหมอนที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้างตนขึ้นมาไปจัดแจงให้โกคุเดระได้หนุนนอนอย่างสบายหัวแล้วก็ออกไปจากห้องเฝ้าหน้าประตูไว้

พอทั้งสองออกไปจากห้องเด็กไปที่แกล้งหลับกันเมื่อซักครู่ก็ตื่นขึ้นมาทันทีราวกับมีสวิตช์โกคุเดระตอนนี้หันไปมองรุ่นที่ 10 ก่อนจะทำการลุกจากเตียงในทันทีและค่อยๆเดินไปหารุ่นที่ 10 ราวกับแมงขโมย

"รุ่นที่ 10"โกคุเดระเรียกสึนะด้วยเสียงที่เบาจนแทบจะเป็นการกระซิบอยู่อย่างนั้นจนคนอื่นๆมาช่วยสบทบด้วย

ภายในฝันของสึนะ

"หนีไป หนีไป ที่นี้ไม่ใช่ที่ที่พวกเราควรอยู่ หนีไป"เสียงลางสังหรณ์สุดยอดยังคงดังในหัวสึนะและยังดังขึ้นไม่หยุดหย่อนราวกับเสียงแจ้งเตือนภัยหายนะ

"ที่นี้ที่ไหน"สึนะพูดขึ้นเพราะตัวเขาเหมือนล่องลอยอยู่ในมิติพิศวงอะไรสักอย่างที่มีแต่ความมืดมิดเป็นห้องเปล่าๆสีดำสนิทก่อนจะปรากฎตัวของเสียงลางสังหรณ์สุดยอดขึ้นมันคือตัวเขาในเวอร์ชั่นโตแล้วและเป็นผู้ใหญ่

"หนีไป หนีไป หนีไปจากที่นี้ซะ"สึนะตอนโตยังคงพูดแบบนี้อยู่กับสึนะเด็ก

"ให้หนีไปที่ไหนกันล่ะ"สึนะเด็กถามก่อนที่สึนะตอนโตจะตอบออกมา

"ไม่รู้ไปในที่ๆไกลแสนไกลซะกลับไปยังยุคเดิมของพวกเราพวกเราอยู่ที่นี้ไม่ได้ หนีไปซะ"สึนะตอนโตค่อยๆเลือนหายไปทีล่ะนิด

"จงหนีไปซะ หนีไปให้ไกลแสนไกลจนมิอาจมีผู้ใดตามถึงได้ หนีไป หนีไป หนีไปซะ"สึนะในตอนโตค่อยๆสลายหายไปจนตอนนี้สลายไปครึ่งร่างแล้ว

"เดี๋ยวก่อนสิ!!! เดี๋ยวก่อน!!!"สึนะเอือมมือไปทางสึนะตอนโตแต่เหมือนมีแสงสว่างวาบเข้ามาในดวงตาของสึนะทำให้สึนะต้องเอามือมาบังสายตาเอาไว้พอลืมตามาอีกทีพื้นที่สีดำว่างเปล่าก็เปลี่ยนเป็นสีขาวสว่างตาและสึนะตอนโตก็ไม่อยู่แล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอยเลยด้วยซ้ำ

"รุ่นที่ 10"อยู่ๆสึนะก็ได้ยินเสียงโกคุเดระเรียกด้วยเสรยงที่เบาบางจนเหมือนกระซิบจนเขาเห็นภาพโกคุเดระที่เรียกเขาอยู่ในตอนนี้เขาได้เดินไปตามทางที่ได้ยินเสียงก่อนที่จะสดุ้งตื่นขึ้นมาในโลกแห่งความเป็นจริง

ในโลกแห่งความเป็นจริง

สึนะที่สดุ้งตื่นขึ้นมาโกคุเดระเป็นคนแรกที่เห็นก็ได้เรียกรุ่นที่ 10 เสียงเบาแต่ไม่เหมือนเสียงที่เบาเหมือนกระซิบแต่กับเป็นเสียงที่เบาทีารอบนี้ทำให้ทุกคนได้ยินอย่างทั่วถึง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***