ไม่ยอมเชื่อใจ

"พวกฉันโตมาจากที่นั้นนับว่าเป็นที่ให้ความสุขกับพวกฉันดีอยู่แต่อยู่มาวันหนึ่งเจ้าของที่นั้นก็ดันเกิดไปมีหนี้กับคนคนหนึ่งเข้าเขาจึงคิดจะเอาพวกเราที่โตที่สุดจากสถานรับเลี้ยงไปขายแลกเงิน...."เมื่อโคมเว้นช่วงในการเล่านิ้วของจีอ็อตโต้ก็มาแตะปากเธอเป็นการบอกกล่ายๆว่าไม่ต้องเล่าต่อแล้ว

โครมเงยหน้ามองร่างสูงที่อยู่ตรงหน้ารวมถึงคนอื่นๆที่ยืนหยู่ด้านหลังด้วยความสงสัยแต่เมื่อพบรอยยิ้มอบอุ่นของคนตรงหน้าก็พอเข้าใจบ้าง

"เอาเป็นว่าระหว่างนี้พวกเธอพักที่โรงพยาบาลนี้ไปก่อนนะ ระหว่างนั้นพวกฉันจะตกลงอะไรกันนิดหน่อย"จีอ็อตโต้บอกพร้อมส่งยิ้มให้ก่อนจะส่งสัญญาณบอกคนสนิทให้เดินตามหลังมาเพื่อให้คนบาดเจ็บนอนพักผ่อนกันอย่างเต็มที่

โครมที่เห็นว่าพวกร่างสูงเดินออกไปกันหมดแล้วก็หันไปหาพวกพี่ชายของตนที่แต่ล่ะคนตอนนี้มีผ้าพันแผลพันอยู่ร่างบางรู้สึกโล่งใจที่ตัวของเธอและพี่ชายทั้งหมดของเธออยู่รอดปลอดภัยพร้อมรู้สึกโล่งใจที่คำโกหกของเธอใช้ได้ผลกับพวกร่างสูงเธอไม่ได้โกหกซะทีเดียวเพราะเธอถูกพ่อแม่ทอดทิ้งถ้าไม่ได้ท่านมุคุโร่มาช่่วยเธอก็ไม่รู้ว่าจะรอดมาได้ไง

เธอหันไปหาร่างของนกฮูกที่ตอนนี้เป็นร่างสิงชองท่านมุคุโร่ที่ช่วยเธอไว้หลังจากสร้างอวัยวะภาพลวงตาให้ก่อนที่จะแย้มยิ้มเป็นรอยยิ้มมีความสุขที่สุดเท่าที่เธอเคยมี

"อื้อ"เสียงครางจากร่างที่นอนมาจากเตียงริมสุดทำให้โครมรีบปรี่เข้าไปดูทันที

"แรมโบ้ ฟื้นแล้วหรอคะ"โคมถามด้วยรอยยิ้มเล็กๆเมื่อเห็นเปลือกตาของอีกฝ่ายค่อยๆเปิดขึ้น

"อื้อ พี่โครมที่นี้ที่ไหน"เสียงงัวเงียของแรมโบ้ได้ถามขึ้นมา

"โรงพยาบาลคะ แล้วพวกบอสได้รับบาดเจ็บกันมากเลยนอนพักอีกหน่อยเถอะนะคะ"โครมพูดพร้อมมองบาดแผลของน้องชายตนคราวๆ

"แล้วใครเป็นคนพามา อ้ะ!!! เดี๋ยวนะ เราหนีคนพวกนั้นพ้นแล้วหรอ!?"จากท่าทีสลึมสลือก็เปลี่ยนมาเป็นตกใจแทนเมือภาพความทรงจำสุดท้ายได้ผ่านแล่นเข้ามาในหัวแต่แล้วก็ต้องทรุดตัวลงตามเดิมเพราะความเจ็บเข้าเล่นงาน

"ใจเย็นๆก่อนคะแรมโบ้เราหนีพวกเขาพ้นแล้วคะ"โครมบอกพร้อมประคองร่างของแรมโบ้ให้นอนเฉยๆอีกด้วย

"หา เจ้าพวกนั้นยอมรามือง่ายๆแบบนี้หรอ"แรมโบ้เอ่ยด้วยความงงๆกับสถานการณ์

"ความจริงมีคนมาช่วยพวกเราไว้นะคะแต่คาดว่าแรมโบ้น่าจะสลบไปก่อน"โครมบอกความจริงกับแรมโบ้ด้วยความเป็นพี่น้องกันทำให้คำโกหกในหัวโครมไม่เคยมีกับพี่น้องอยู่แล้ว

"ใครหรอ??"แรมโบ้ว่าด้วยความงงๆปนสงสัยหน่อยๆเพราะไม่น่าจะมีใครมาช่วยพวกเขาได้

"ไม่ใช่คนรู้จักหรอกคะ คาดว่าน่าจะเคยเห็นหน้ากันครั้งแรกเลยด้วยคะ"โครมว่าตามจริงเพราะเธอไม่รู้จักคนตรงหน้าเลยสักคนดูเหมือนพอมาอยู่ที่นี้ร่างกายกลายเป็นเด็กความทรงจำดูเหมือนจะหายไปบางส่วนด้วยเช่นเดียวกัน

"ห้ะ พี่โครมแน่ใจนะ"แรมโบ้ถามด้วยความตกใจสุดขีดถ้าเกิดคนที่ช่วยเป็นพี่น้องของเขาเขาจะไม่ว่าอะไรเลยแต่อีกฝ่ายเป็นใครก็ไม่รู้มันทำให้แรมโบ้คิ้วขมวดเข้าหากันทันที

"คะ"โครมตอบรับไปสั้นๆก่อนจะเห็นแรมโบ้คิ้วขมวดจนจะกลายเป็นปมอยู่แล้วแต่ก็ไม่คิดจะเอ่ยถามอะไร

"เห้อ แล้วกัน"อยู่ๆแรมโบ้ที่ตอนแรกนั่งนิ่งคิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วพูดคล้ายกับปลงตก

"ทำไมหรอคะ"โครมถามด้วยความงงๆปนสงสัยสุดๆมาให้

"ก็คนที่ช่วยพวกเราจะเป็นคนดีรึป่าวก็ไม่รู้นี้ครับ"แรมโบ้ตอบคำถามของโครมซึ่งทำให้โครมถึงกับสะอึกเลยทีเดียว

คำกล่าวคล้ายๆกับพี่ชายคนอื่นไปทำเอาโครมไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ชายของเธอคิดสักเท่าไหร่ทั้งที่รอดพ้นจากคนพวกนั้นแล้วแท้ๆแต่ความคิดของพวกพี่ชายตนสักเท่าไหร่จริงๆนั้นและ

"ทำไมแรมโบ้ถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ พวกเขาอาจจะเป็นคนดีก็ได้นี่น้า"โครมกล่าวด้วยความหวัง

"พี่โครมผมบอกพี่กี่ครั้งแล้วครับการทีาจะคิดอะไรให้คิดในแง่ลบซะก่อนขืนปักใจเชื่อแบบนั้นมันอาจจะนำพาสิ่งที่เลวร้ายกว่ามาหาได้นะครับแต่พี่โครมบอกว่าพวกเราหรอครับ"แรมโบ้ราวกับพึ่งนึกอะไรสักอย่างได้

"ใช่คะถ้าคนเดียวคงแบกพวกพี่มาที่นี้ไม่ไหวหรอกนะคะ"โครมพูดพรางพยักพเยินหน้าไปหาพวกพี่ชายของตนที่นอนสลบอยู่

"เฮ้อผมแค่บอกให้ฟังจะคิดอะไรต้องหัดเผื่อหน้าเผื่อหลังกันบ้างสิครับ"แรมโบ้พูดราวกับตัวเองเป็นผู้ใหญ่ทั้งที่ร่างกายตอนนี้ไม่น่าใช่

"ฉันเข้าใจคะ"โครมกล่าวอย่างเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ

"เข้าใจแน่นะ"แรมโบ้ถามย้ำเพื่อความสบายใจของตนเอง

"คะ"โครมยังขานรับคำสั้นๆพร้อมพยักหน้าเข้าใจอยู่อย่างนั้นอทำให้แรมโบ้โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง

หลังจากนั้นผ่านไป ท้องฟ้าจากสีฟ้าสดใสก็เปลี่ยนกลายมาเป็นสีน้ำเงินเข้มพวกพี่ชายของโครมและแรมโบ้ก็ค่อยๆตื่นกันทีล่ะคนหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จบรรยากาศก็กลับมาตึงเครียดอย่างเดิม

"บ้าจริงต้องมายอมให้คนพวกนั้นช่วย"โกคุเดรที่ตอนนี้รับบทเป็นพี่ชายคนที่ 12 เอ่ยขึ้นมาอย่างเจ็บใจสุดๆ

"จริงด้วย"ตามด้วยเคียวยะที่ซึ่งต้องรับบทพี่ชายคนที่ 5 อย่างจำยอม

"คิดว่าฉันจะพอใจรึไง"ตามด้วยสคอลโล่ที่ต้องรับบทพี่ชายคนรองหรือก็คือพี่ชายคนที่ 2 อย่างช่วยไม่ได้

"ผมเองก็เหมือนกัน"ตามด้วยแรมโบ้ที่ต้องรับบทเป็นน้องเล็กสุดของกลุ่มอย่างไม่น่าให้อภัย

"นาน่า พวกนายก็"ยามาโมโตะที่รับบทพี่ชายคนที่ 13 สำหรีบตัวเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรหรอกนะสำหรับบทพี่ชายพยายามปลอบประโลมให้ทุกคนใจเย็นลง

"พวกพี่อย่างน้อยคนพวกนั้นก็ช่วยเราไว้นะคะ"โครมเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"ช่วยด้วยความคิดดีๆก็แล้วไปแต่ถ้าคนพวกนั้นเป็นศัตรูขึ้นมาล่ะ"ซันซันเอ่ยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เขารับบทเป็นพี่ชายคนโตหรือก็คือพี่ชายคนที่ 1 บอกน้องสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มของพวกเขา

ความจริงที่พวกเขาหวาดระแวงกันขนาดนี้ก็เพราะเจอแต่ศัตรูที่เข้ามาย่างกรายกับว่องโกเล่มาเฟียอย่างพวกเขาอยู่เยอะมากจนนับไม่ถ้วนทำให้มีความระแวงมากเป็นพิเศษนี้ยังไม่นับรวมระบบประสาทที่ถูกขัดเกลามาอย่างดีอีกนะ

"แต่ฉันคิดว่าพวกเขาไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ"โครมยังคงเถียงต่อไป

"โครมเอาอะไรมาวัดกันล่ะ"โกคุเดระถามอย่างเหนื่อยใจกับน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาที่เอาแต่เข้าข้างพวกร่างสูงถ้าคำพูดนี้เป็นคำพูดของรุ่นที่ 10 เขาคงเชื่อสนิทใจว่าร่างสูงพวกนั้นไม่อันตรายกับตัวพวกเขาเอง

แต่ตอนนี้สึนะหรือรุ่นที่ 10 ที่โกคุเดระพูดยังคงนอนสลบสไลด์อยู่ในห้องพักฟื้นอยู่เลยหน้าที่การตัดสินใจจึงอยู่ที่ผู้เป็นมือขวาอย่างเขายังไงล่ะเพรารุ่นที่ 10 ของเขามีลางสังหรณ์สุดยอดอยู่ทำให้รู้ว่าคนที่มาเข้าร่วมพันธมิตรของพวกเขามาดีหรือมาร้ายหรือมีจุดประสงค์แอบแฝงแค่รุ่นที่ 10 พูดคำเดียวว่า ได้ กำจัด อย่า แค่นั้นพวกเขาก็รู้ทันทีว่าคนพวกนี้มาดีหรือร้ายเพราะในวงการมาเฟียจะเชื่อใจใครโดยง่ายๆไม่ได้นะสิ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***