อดีต

"เออ..มีอะไรรึป่าวครับ"ยามาโมโตะที่เห็นพรีโม่กับอลาวดี้จ้องมาทางพวกเขาอยู่นานก็ถามขึ้น

"อะ..อ๋อ..ป่าวหรอกๆ"พรีโม่ที่เห็นยามาโมโตะถามก็รีบแก้ตัวทันที

"งั้นเรารออีกหน่อยล่ะกัน..เดี๋ยวอีกสักพักอุเก็ตสึก็คงมารับแล้วล่ะนะ"ร่างสูงผมสีทองกล่าว

"ครับว่าแต่ชื่อของพวกคุณ"ยามาโมโตะถามด้วยความสงสัย

"อ๋อ..ฉันชื่อจีอ็อตโต้แต่จะเรียกพรีโม่ก็ได้นะ"พรีโม่กล่าวแนะนำตัวด้วยความสุภาพ

"ส่วนคนนั้นชื่ออลาวดินะ"พรีโม่แนะนำตัวให้เพื่อนตัวเองที่ยืนเก๊กอยู่พรีโม่ไม่คิดหรอกนะว่าอลาวดิจะแนะนำตัวกับเด็กๆนะจึงแนะนำตัวให้แทน

และรอไม่นานรถลีมูซีนคันเดิมก็วนกลับมารับพวกเขาไปโรงพยาบาลที่มีพวกเด็กหนุ่มถูกส่งตัวไปรักษาอยู่

"ปล่อยฉันนะ"เสียงตวาดลั่นโรงพยาบาลภายในห้องตรวจแห่งหนึ่ง ซึ่งพวกจีอ็อตโต้ที่ตามมาที่หลังจึงเข้าไปดู สิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือเดม่อนกับจีกับอุเก็ตสึและนัคเคิลกำลังจับล็อคตัวเด็กหนุ่มทั้งสี่คนที่ตอนนี้ดิ้นขลุกขลักอยู่พร้อมโวยวายลั่นโรงพยาบาลให้คุณหมอที่นั่งตัวสั่นด้วยความกบัวที่ไม่รู้จะทำยังไงตรวจให้ได้

"เป็นหนักขนาดนี้ยังจะดื้ออีกหรอ"จีว่าอย่างเหลืออดถ้าไม่ใช่คำสั่งของจีอ็อตโต้ล่ะก็เขาไม่มีทางมาทำอะไรงี่เง่าแบบนี้หรอก

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ปล่อยฉัน"เด็กหน้าเหมือนจียังคงดิ้นไปอย่างไม่ยอมแพ้จนเครื่องอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่อยู่ใกล้ๆล้มระเนระนาดไปหมด

"พี่เคียวยะ พี่โกคุเดระ พี่ซันซัส พี่สคอลโล่ ยอมให้เขาตรวจดีๆเถอะนะคะพวกพี่นะโดนทั้งเหล็กทั้งไม้ตีเลยไม่ใช่หรอคะ!!!"โครมที่เห็นแบบนั้นก็กล่าวขอร้องทั้งน้ำตา

คนขอให้หยุดดิ้นหันไปมองน้องของตัวเองที่อยู่ร่วมด้วยกันมานานทันทีและเมื่อเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ก็กัดฟันยอมให้หมอตรวจแต่โดยดี

"โครมไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"เด็กหนุ่มที่หน้าเหมือนจีหยุดดิ้นเช่นกันเมื่อเห็นน้องสาวเข้ามาขอร้องทั้งน้ำตาก่อนจะถามเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า

"คะ พี่โกคุเดระ ก็โดนพอๆกับ พี่ซันซัส พี่สคออลโล่ พี่เคียวยะเลยนะคะไปให้คุณหมอเขาตรวจดีๆเถอะนะคะ"โครมยังกล่าวพร้อมน้ำตาอยู่

"ก็ได้/อืม/เออๆ/เห้อ"ว่าจบพวกเด็กชายที่ดิ้นมาตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลมาก็พากันหันไปหาหมอตรวจทันที

"หึหึหึ ทีพวกผมขอร้องกันแต่พวกคุณไม่หยุดแต่พอเด็กนั้นมันพูดไม่กี่ประโยคพวกคุณดันหยุดและกลับยอมง่ายๆกันเชียวนะครับ"เดม่อนว่าประชดเล็กน้อย

"แหงล่ะ ใครเขาจะไว้ใจคนแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันแถมยังช่วยโดยไม่มีเหตุผลกันบ้างล่ะ"โกคุเดระย้อนก่อนจะสบัดหัวไปหาคุณหมอที่ตรวจเคียวยะเสร็จไปแล้ว

"หึหึหึ เด็กดื้อกันจริงไปนะ"เดม่อนว่าประชดประชันสุดๆก่อนจะไปนั่งพัก

และหลังจากนั้นพวกยามาโมโตะก็จับตรวจร่างกายกันทุกคนและผลก็เป็นดั่งคาดเด็กหนุ่มที่หน้าเหมือนนัคเคิลอาการหนักสุด ซึ่งเวลาปัจจุบันยังไม่ได้สติโดยที่ขาขวาต้องเข้าเฝือกและอยู่ให้น้ำเกลือประมาณสองวัน

ส่วนซันซัสกับสคอลโล่และเคียวยะมีกระดูกร้าวที่แขนและขาและมีบ้างบริเวณกระดูกซี่โครง

ฮายาโตะต้องรักษาแผลบริเวณที่ท้อง ทาเคชิต้องเข้าเฝือกที่ข้อมือนอกนั้นมีแผลตามร่างกายเล็กน้อย ส่วนเด็กหนุ่มที่หน้าเหมือนแรมโพมีรอยแผลถลอกทั่วร่างปัจจุบันกำลังนอนพักรอให้ฟื้นอยู่

ส่วนเด็กที่หน้าเหมือนพรีโม่ตอนนี้นั้นหมดสติกำลังรอให้ฟื้นอยู่ ส่วนเด็กคนอื่นๆก็มีแผลเล็กน้อยกำลังนอนพักฟื้นอยู่ นอกจากอาการดั่งที่กล่าวมานี้ทุกคนล้วนร่างกายอ่อนแอเพราะขาดสารอาหารกันทั้งนั้น

"งั้นถ้าจะถามเรื่องราวคงมีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ตอบได้"จีอ็อตโต้ถามโครมที่นั่งอยู่กับพวกพี่ชายของตนเอง

"คะ"โครมขานรับกลับไปสั้นๆก่อนจะจ้องมองพี่ชายของตัวเองด้วยความเจ็บปวดแทน

"ขอแทรกก่อนเล่านะ ทำไมเด็กสี่คนนั้นถึงมีอาการค้านขนาดนั้นล่ะ"นัคเคิลที่เข้าไปจับเด็กชายนามซันซัสด้วยอาการหวาดผวาขั้นสุดเมือตอนตรวจร่างกายเอ่ยถามร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าพวกเขา

"อ๋อ..พี่เคียวยะเขาไม่ถูกโรคกับโรงพยาบาลกันนะคะเห็นว่าไม่ชอบกลิ่นของยากัน"เมื่อได้รับคำอธิบายร่างสูงของเดม่อนที่ควบคุมการดิ้นของคนที่ชื่อว่าเคียวยะที่หน้าเหมือนอลาวดิก็ถึงกับฉุนขึ้นมาเล็กน้อยด้วยเหตุผลที่ไม่เป็นเรื่องแบบนั้น

"ส่วนพี่โกคุเดระเขาตั้งแต่ที่เสียคุณแม่ไปเขาก็ไม่เคยเข้าโรงพยาบาลอีกเลยนะคะแม้ตัวเองจะเจ็บปวดใกล้ตายขนาดไหนก็ตาม"เมื่อได้รับคำอธิบายร่างสูงของจีถึงกับผงะไปเลยเช่นเดียวกัน

"ของพี่ซันซัสเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าโรงพยาบาลนะคะจะให้พี่ลูซซูเรียทำแผลมห้ตลอดเมื่อทีแผลนะคะ"เมื่อได้รับคำอธิบายนัคเคิลก็ไม่อยากจะเชื่อว่าไม่เคยไปโรงพยาบาลแผลตามร่างกายเนอะมากแล้วก็หายไปอย่างที่ไม่เคยมีถ้าเกิดไม่เข้าโรงพยาบาลแล้วให้เด็กที่ชื่อลูซซูเรียรักษาจริงก็ต้องเป็นแพทย์ที่เชียวชาญมาแน่ๆ

"พี่สคอลโล่เขาเป็นโรคหวาดระแวงนะคะเขาจะไม่ให้ใครจับต้องร่างกายของตัวเองเด็ดขาดหากไม่ใช่พวกเรานั้นทำให้พี่เขามีอาการแบบนั้นนะคะเมื่อโดนจับเนื้อต้องตัว"เมื่อได้รับคำอธิบายอุเก็ตสึก็ผงะไปเลยตัวเขานั้นไปจับต้องร่างกายของสคอลโล่โดยไม่ได้รับอนุญาตมันก็ไม่แปลกที่เด็กแบบนั้นจะกลัวเขาเพราะสคอลโล่เป็นโรคหวาดระแวงนี้เอง

"มีใครจะแทรกอีกมั้ย"จีอ็อตโต้ถามเผื่อ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาจึงหันไปหาร่างบางเพื่อเป็นการบอกให้เข้าเรื่อง

โครมมีท่าทีลังเลเล็กน้อยที่จะบอก แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนยอมบอกออกไปในที่สุด

"ฉันกับพวกพี่เขา พวกเราโตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กในฐานะเด็กที่ถูกทิ้งมาเหมือนกันคะ"โครมเล่าออกไปในที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***