แนะนำตัวและการพบเจอที่ไม่น่าประทับใจ

"ไม่เป็นอะไร"พรีโม่บอกแค่นั้นก่อนจะหันหน้าไปหาพวกมันทันทีก่อนที่พวกมันคนหนึ่งจะพูดขึ้น

"เออ..งั้นขอให้มาพบกับเจ้านายเราหน่อยแล้วกันเจ้านายบอกว่าให้ไปตกลงราคาที่นั้น"หนึ่งในพวกมันพูดและพาพรีโม่ไป

"จีฝากพวกเด็กๆด้วยนะ..อลาวดี้ตามมาหน่อยนะ"พรีโม่หันไปสั่งจีที่เป็นลูกน้องทันทีทางด้านจีนั้นกำลังตกใจไม่หายที่พรีโม่จะซื้อเด็ก

"จีอ็อตโต้..เห้!!..เดี๋ยวสิจีอ็อตโต้!!!"จีที่ได้สติกลับมาแล้วได้สบถอยู่ในใจและเรียกพรีโม่ที่ตอนนี้เดินไปไกลแล้ว

"เห้อ..พวกแกขึ้นรถไป"จีที่ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ถอนหายใจออกมาและเชิญพวกเด็กๆขึ้นรถ

"เราต้องพาเด็กๆบางส่วนไปโรงพยาบาลก่อนนะขอรับ"อุเก็ตสึที่เห็นสภาพเด็กๆแล้วถึงแม้ตนจะเหนื่อยใจกับการตัดสินใจของพรีโม่ไม่น้อยก็เถอะแต่เขาเป็นพวกรักเด็กและพเห็นสภาพเด็กๆที่มีแต่บาดแผลแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้

"เออๆเข้าใจแล้ว"จีขึ้นรถไปหันไปสั่งคนขับรถทันทีว่าให้ไปส่งที่โรงพยาบาลก่อน

"เออ..ขอบคุณที่ช่วยนะคะ"เสียงเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มเรียกความสนใจได้เป็นอย่างดีก่อนที่จะกล่าวกับพวกผู้ใหญ่ที่ช่วยพวกเธอไว้

"ไม่ต้องไปขอบคุณหรอกนะครับพี่โครม"เด็กชายที่อายุน้อยสุดในกลุ่มเอ่ยขึ้นกับโครม

"เอะ..ทำไมล่ะคะแรมโบ้..พวกเขาช่วยเราไว้นะคะ"โครมเอ่ยถามเสียงหวานอย่างน่ารักน่าชัง

"คิดว่าคนที่ซื้อต่อพวกเราจากเจ้าพวกนั้นจะเป็นคนดีที่แค่จะช่วยพวกเราหรอโครม"เด็กชายผมซอยสั้นสีเทาขาวพูดขึ้น

"คนพวกนี้เองก็คงไม่ต่างจากพวกตาแก่พวกนั้นและครับพี่โครม"เด็กชายที่อายุน้อยพูดต่อจากเด็กผู้ชายอีกคน

"อะไรกันพวกพี่แล้วก็แรมโบ้ด้วย"โครมเอ่ยอย่างหวาดกลัวเพราะเป็นอย่างที่แรมโบ้กับเรียวเฮพูดพวกเธอเจอคนที่ซื้อต่อไปเรื่อยๆอย่างนี้แต่สุดท้ายพวกเขาก็แค่อยากใช้งานพวกเธอแค่นั้น

"หึหึหึ พวกเธอนี้ถ้าจะเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะเหมือนกันนะครับ"เดม่อนกล่าวพร้อมหัวเราะออกมาทำให้ซัสซันที่โดนพยุงอยู่นั้นถึงกับฉุน

"ยังไงซะตอนนี้ต้องพาพวกเธอไปส่งที่โรงพยาบาลก่อนล่ะนะ"นัคเคิลขึ้นมาบ้างขณะที่อุ้มเด็กชายหน้าเหมือนจีรายนี้ถ้าจะหนักเอาการเพราะสลบไปแล้ว

พวกเด็กๆก็พากันขึ้นรถไปแต่ด้วยรถที่มันเล็กและก็แคบเกินไปที่จะขนเด็กทั้งหมด18คนขึ้นมาได้ทำให้เด็กบางส่วนไม่ขึ้นรถ

"ผมว่าแบ่งๆกันไปเถอะครับรถนี้บรรจุคนได้มากสุดแค่ 14 คนเองนะครับ"แรมโพแย้งขึ้นเมื่อเห็นจำนวนคนที่มากเกินไปกว่ารถจะบรรจุได้ไหว

"พาพวกพี่ซันซัส พี่สคอลโล่ พี่เคียวยะ พี่เรียวเฮ พี่เลวี่ โกคุเดระ สึนะ เอ็มมะ แรมโบ้ ไปก่อนเลยก็ได้ครับ"เด็กชายหน้าเหมือนอุเก็ตสึเห็นรถที่ใช้ขับมันเล็กเกินไปที่จะบรรจุพวกเขาไปได้จึงกล่าวขึ้น

"เดี๋ยวสิฉันไม่เอาด้วยหรอกมันมีที่ไหนอีกนะที่มาช่วยคนแปลกหน้าอย่างพวกเราแถมจะพาไปโรงพยาบาลด้วยแบบนี้นะ"เด็กชายหน้าเหมือนอลาวดิพูดขึ้น

"ความจริงพวกเราจะปล่อยให้พวกเธอตายอยู่ที่นี่ก็ได้"จีกล่าวขึ้นเพราะหมดความอดทนกับท่าทางของเด็กๆที่ไม่ยอมรับพวกตน

"นี้คุณ"เด็กชายหน้าเหมือนริคาโด้กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมากนี้ถ้าเกิดว่าเขามีปืนเขาคงยิงคนพวกนี้ไปแล้วแล้วอยู่ๆซันซัสก็รู้สึกถึงบางอย่างเขารีบเอามือไปล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทันทีก่อนที่จะตกใจเพราะในกระเป๋ากางเกงของเขามีปืนสัญลักษณ์ตัวxอยู่ปืนของเขาในปัจจุบัน(อนาคต)นั้นเอง

"แต่เพราะเป็นคำสั่งของหมอนั้นและนะ"จีว่าจบก็โยนเรียวเฮเข้าไปในรถก่อนจะขึ้นไปนั่งรถตาม

"งั้นก็ตามนั้นนะคนที่ดูอาการหนักให้ขึ้นรถมาก่อน"อุเก็ตสึตัดสรุปก่อนที่คนที่ถูกเรียกชื่อจะพากันขึ้นรถและขับออกไป

"เอาล่ะไปพักกันตรงนั้นเถอะ"ยามาโมโตะพูดก่อนจะเดินไปนั่งพักตรงแถวๆต้นไม้แถวนั้นที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ด้วย

"ชิชิชิ พวกนายไว้ใจพวกนั้นมากเกินไปแล้ว"เบลพูดก่อนจะย่อนสะโพกนั่งข้างๆยามาโมโตะ

"แต่พวกเขาก็ช่วยให้พวกเรารอดูจากคนพวกนั้นมาได้นะเบลเฟกอล..อะ..เรียกพี่เบลดีกว่า"ยามาโมโตะไม่ยอมแพ้ที่จะเชื่อพวกเขา

"คิดง่ายไปแล้วยามาโมโตะถ้าต่อจากนี้พวกเราไปเจออะไรที่แย่กว่าล่ะ"มาม่อนเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"เรื่องนั้นนะ"ยามาโมโตะถึงกับไปต่อไม่เป็นมันก็จริงอย่างที่มาม่อนพูดถ้าเกิดพวกเขาไปเจออะไรที่แย่กว่านี้ล่ะ

"เอาน่าเดี๋ยวพวกเราหายบาดเจ็บแล้วค่อยคุยกันอีกทีแล้วกันนะฮ้า"ลูซซูเรียพูดเพื่อปลอบทุกคน

เมื่อตอนนี้เรื่องมันยังไม่เข้าที่เข้าทางพวกเขาคงต้องปล่อยเลยตามเลยไปก่อนล่ะนะและหลังจากที่พวกเขาได้รับการรักษาแล้วค่อยมานั่งคิดกันอีกที

"อ้าว พวกเธอยังอยู่อีกหรอ"เสียงทักดังขึ้นพร้อมร่างสูงสองร่างเดินกลับมา

"พอดีรถมันเต็มนะครับก็เลยต้องแบ่งๆกันไป"ยามาโมโตะเดินไปบอกทั้งสองที่เดินมา

"งั้นหรอแต่พวกนั้นมันน่านักทิ้งไว้ตั้งหลายคนแถมไม่มีคนคอยเฝ้าดูอีก"อลาวดิถึงกับบ่นถึงความบกพร่องของเพื่อนร่วมทำงานมาด้วยกันอย่างยาวนาน

"ช่างเถอะ ว่าแต่พวกเธอชื่ออะไรกันบ้าง"พรีโม่ถามชื่อเด็กน้อยที่เขาพึ่งได้เจอกันไม่กี่วิก็ตัดสินใจไปซื้อพวกเขาต่อจากผับมาซะแล้ว

"...."เด็กๆถึงกับเงียบเด็กที่หน้าเหมือนอุเก็ตสึหันหน้าไปหาพี่น้องทั้งหลายของเขาที่ไม่มีใครยอมแนะนำตัวเองเลยเขาจึงต้องเป็นฝ่ายเอ่ยก่อน

"ยามาโมโตะ ทาเคชิ ครับ"ยามาโมโตะเอ่ยแนะนำด้วยท่าทางร่าเริงฉบับนักกีฬาอารมณ์ดี

"ชิชิชิ เจ้าชาย เบลเฟกอล"เบลเฟกอลแนะนำตัวเองได้เหมือนเบลเฟกอลจริงๆ

"แต่ก็เป็นเจ้าชายของเก๋นะสิครับ"ฟรานพูดแขวะเบลเฟกอลก่อนที่จะโดนก้อนหินปาโดนหัว

"me เจ็บนะครับรุ่นพี่เบล"ฟรานพูดก่อนจะโดนเบลเฟกอลแขวะกลับซะก่อน

"อย่ามาตอแหลเจ้ากบเจ้าชายรู้ว่าเจ้ากบนะไม่เจ็บหรอกนะ ชิชิชิ"เบลพูดแขวะกลับ

"เออ มิลฟิโอเล่ ลูซซูเรีย ฮ้า"ลูซซูเรียแนะนำตัวทำให้ทุกคนหันไปมองแทบจะทันทีเพราะคำว่ามิลฟโอเล่มันเป็นชื่อองค์กรของเบียคุรัน

"เจซโซ่ เบียคุรัน"ว่าจบพลางแกะห่อมาชเมลโล่กินต่อไปหน้าตาเฉย

"คาบัคโลเน่ ดีโน่"ดีโน่พูดพลางเดินมาหายามาโมโตะแต่ดันสดุดล้มอากาศหน้าคะม้ำไปกับพื้นก่อนซะได้

"โครม โดคุโร่ คะ"โครมเสียงหวานพูดแนะนำตัวอย่างน่ารักน่าชัง

"ส่วนนี้ท่านมุคุโร่"โครมไม่ลืมที่จะแนะนำตัวนกฮูกคู่ใจของตนด้วย

"ไวเปอร์ มาม่อน"มาม่อนพูดจบก็ก็นับก้อนหินเล็กเล่นระหว่างรอรถมารับแทนเงิน

"วาเรีย ฟราน ครับ"ฟรานเอ่ยแนะนำตัวสั้นๆได้ใจความแต่ก็ทำตัวไม่มีพิรุทใดๆทั้งสินราวกับเด็กน้อยตัวเล็กๆผู้น่าสงสาร(ก็เหี้ยล่ะ..ตอแหลได้โล่มากจ้ะน้องฟราน)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***