Return of the Idol

...Return of the Idol บทที่1...

ณ สถานที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืดได้มีร่างเด็กหนุ่มคนนั่งเหมือนรอใครซักผมได้เดินเข้าไปใกล้ก็ได้เห็นว่าเด็กตรงหน้าตาจัดว่าสวยเลยที่เดี๋ยวแถมสีผมยังไม่เหมือนใครเลยทำให้ผมกล้าเดินเข้าไปใกล้เด็ก

"นี่น้องมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไม่ไปเกิดหรอ"

เด็กคนนั้นได้หันมาตอบผมว่า "ผมมารอพี่นั่นแหละ"

ครับ ผมคิดในใจว่า ทำไมเด็กคนนี้ถึงมารอผม ผมทำอะไรให้เด็กคนนี้หรอ ผมก็เลยถามกลับไปว่า "แล้วน้องรอพี่ทำไมหรอครับ"เด็กตรงหน้าได้หันมาตอบคำถามผม

" ก็ พี่คือเจ้าของร่างที่ผมอยู่ตอนนี้ยังไงครับ"

"ห๊ะ" ผมได้แต่งงกับสิ่งที่น้องพูดออกมา หมายความว่ายังไง ผม ต้องไปเกิดสิแล้วทำไมผมต้องมาเจอเด็กคนนี้ ผมมีคำถามมากมายอยู่ในหัว แต่ไม่สามารถพูดออกไปได้ ผมไม่เข้าใจจริงๆแล้วว่า การที่จะพูดว่า ผมคือเจ้าของร่างที่น้องเขาอาศัยอยู่ มันหมายความว่ายังไงแต่แล้วน้องก็หันมาตอบคำถามที่ผมคิดในสมอง" ผมรู้ว่าพี่คงจะสงสัยว่า ทำไมพี่คือเจ้าของร่างใช่ไหมล่ะครับ ผมจะบอกให้นะครับ เราเป็นคนเดียวกันแต่อยู่คนในเราพบ พูดอีกแบบก็คือเราสองคน เหมือนเป็นฝาแฝดกันแต่อยู่คนละคู่ขนานผมตายในโลกนี้และดวงวิญญาณของผมไม่สามารถที่จะอยู่ในโลกนี้ได้ผมจึงทำการดึงวิญญาณพี่ ให้มาอยู่แทนผม อันที่จริงผมควรจะอยู่ในโลกของพี่ แต่ผมดีใจมากนะ ที่พี่ไม่ได้ทำตัวผลักไสผม และ นี่คือคำสุดท้าย ผมมอบร่างนี้คืนให้พี่นะครับ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้หวังว่าชีวิตนี้ผมจะหมดหวังในการเป็นมนุษย์แล้ว แต่ผมก็ขอให้พี่ใช้ชีวิต ในโลกของผมมีความสุขนะครับ ดูเหมือนว่าจะได้เวลาที่ผมต้องไปแล้ว"

แล้วเด็กคนนั้นก็ลุกขึ้น เดินห่าง จากผมไปประมาณ 1 เมตร แล้วหันกลับมาตอบว่า "พี่ครับ ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราสองคนกลับมาเป็นฝาแฝดกันอีกครั้งนะครับ ผมไปก่อนนะ"

ผมได้แต่อ้ำอึ้งกับสิ่งที่ผมได้ยิน แต่แล้วทุกอย่างก็มืดหมด และผมตื่นมาในสถานที่ โรงพยาบาล ผมตื่นมาด้วยความมึนงง ว่า มันเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วอยู่ๆเสียง ดังก็เกิดขึ้นทำให้ผมหันกลับไปที่หน้าประตูก็เห็น ผู้ชาย 2 คนและผู้หญิง 3 คนวิ่งเข้ามาหาผมด้วยความรัก ทั้งที่ผมไม่เคยได้รับความรักนั้นมาก่อน

"ปลายฟ้า เป็นยังไงลูก อาการเป็นยังไง บอกแม่หน่อยลูก" อยู่ๆความทรงจำของเด็ก คนที่ชื่อปลายฟ้าก็หลั่งไหลเข้ามาในสมองผม และทำให้ผมน้ำตาไหล และทาง ครอบครัวที่เห็นน้ำตาของผมก็ได้กดเรียกหมอ ให้มาตรวจอาการ หลังจากการตรวจร่างกายคุณหมอได้แจ้งว่า

" คนไข้น่าจะมี โอกาสที่จะเป็นความจำเสื่อมสูงและอาจจะจำคนในครอบครัวไม่ได้ แต่อาจจะจำความรู้สึกได้จึงน้ำตาไหลครับ"

ผมได้นั่งฟังหมอที่อธิบายทางครอบครัว ของเด็กที่ชื่อปลายฟ้า ผมก็เลยมีความคิดว่า เราน่าจะแก้ความจำเสื่อมไปเลยก็ได้ เพราะผมไม่รู้ว่าปลายฟ้าก่อนหน้านี้นิสัยเป็นยังไง เราอาจจะต้องโกหกครอบครัวของปลายฟ้าหน่อย

"โถปลายฟ้าของแม่ ทำไมลูกต้องเกิดอุบัติเหตุกับลูกด้วย แม่ไม่เข้าใจด้วยเลย" ผมก็เลยถามกับหญิงสาวที่แทนตัวเองว่าแม่ "ขอโทษครับ คือเกิดอะไรขึ้นหรอครับ" แล้วทางผู้ชาย ที่ดูเหมือนน่าจะเป็นคุณพ่อเพราะในความทรงจำบอกว่า เขาเป็นพ่อ

"ก็คือลูก เกิดอุบัติเหตุระหว่างที่ลูกช่วยเด็กคนนึง เอาไว้ แล้วลูกก็หลับไปเป็นเดือน"

"ใช่แล้วน้อง หลับไปอะไรนานขนาดนั้นรู้ไหมว่าทาง รู้ไหมว่าพวกพี่เป็นห่วง เป็นห่วงน้องจนไม่ได้หลับเลยอ่ะรู้ไหมปลายฟ้า"

หญิงสาวทั้ง 3 คนยืนร้องไห้ให้ผมเห็น แต่ผมไม่รู้เลยว่าพวกเขารู้สึกกันแบบไหนกับเจ้าของร่าง เพราะผมก็เหมือนผมรู้แค่ชื่อพวกเขาแต่ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เป็นยังไง รู้แค่ว่าหน้าตาพวกเขาชื่อนี้และชื่อนี้แต่ความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยผมรู้สึกได้แต่ผมไม่มีความรู้สึกว่า ผมอยู่ในร่างคนนี้อยู่มาเนี่ย ให้ความรู้สึกเหมือน ครอบครัวที่ผมจะมานาน แต่อีกใจนึงผมก็รู้สึกว่า มันไม่ใช่ความจริง แต่แล้วผมยื่นมือไปหาหญิงสาวที่กุมมือผมไว้ แล้วพูดว่า

"ตอนนี้ผมอาจจะจำพวกคุณไม่ได้ แต่ผม รู้สึกเหมือนว่าพวกคุณรักผมมากเลยนะครับ" แล้วอยู่ๆน้ำตาผมก็ไหล และตอนนั้น พวกเขาทั้ง 4 คนก็เดินเข้ามากอดผม แต่พี่ชายอีก 1 คนที่ยืนเฝ้ามองดูอยู่ เขายืนเช็ดน้ำตา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***