แก้วที่แตกไปแล้วจะไม่มีวันเหมือนเดิม

จุดเริ่มต้น

ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ชื่อ มิ้น ตอนเด็กๆ ฉันมักจะโดนรังแก

และทุกครั้งที่ฉันโดนรังแก เขาคนนั้นก็จะมาช่วยฉัน แรกๆฉันก็คิดแค่ 'เขาคนนี้เป็นคนดีจังเลยนะ' หรือ 'ทำไมคนนั้นจะต้องมาช่วยฉันด้วยนะ ทั้งที่แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ไม่เจ็บตัวแล้วแท้ๆ'

แต่พอนานวันเข้า ความคิดก็เปลี่ยนไป 'ฮีโร่ของฉันมาแล้ว' ใช้อย่างที่บอก เขากลายเป็นฮีโร่ของฉัน กลายเป็นความหวังของฉัน

พอเวลาผ่านไปอีกครั้ง ตอนนั้นฉันอยู่ประมาณ ม.4 ฉันได้รู้หัวใจตัวเองว่า ตอนนี้ฉันได้รักเขาคนนั้นไปแล้ว

ฉันจึงตัดสินใจว่าฉันจะไปสารภาพรักกับเขา อ้อลืมบอกไป เขาคนนั้นชื่อ แทน ค่ะ

เย็นวันนั้นฉันจึงไปสารภาพรักกับแทน อย่างที่บอกไปข้างต้น

"มิ้น เรียกเรามามีอะไรหรือเปล่า?"เเทนถามออกมาด้วยความส่งใส

"คือเรา...มีอะไรจะบอกนะ"

"...."

"เรา...เรา...เรารักเธอนะ" ฉันตัดสิ้นใจพูดไปด้วยความเขินอาย

"คิกคิก ฮ่าฮ่าฮ่า"อยู่ๆเขาก็หัวเราะคิกคักออกมาเสียงดัง

"นี้เป็นการแสดงที่เหมือนมากเลยนะรู้ไหม...คือฉันคนสวยหนะ" เขาพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

"แล้วฉันไม่สวยตรงไหนหรอ" ฉันพูดออกไปโดยทันทีหลังเขาพูดจบ

"คือ..เอาตรงๆนะ ดำ อ้วน ไม่มีส่วนไหนสวยเลย" เขาพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด (เอาจริงๆนะ พูดขนาดนี้เจ็บกว่าที่โดนปฏิเสธความรักอีก)