ตอนที่ 0

ขึ้นชื่อว่าการแข่งขันก็ต้องมีคำว่าแพ้คำว่าชนะ ชิงดีชิงเด่นเพื่อให้ได้เป็นที่หนึ่งของเรื่องนั้น ๆ

"นี่คือชามีนลูกชายคนรองของผมครับ"

"คิดจะดูถูกชัยชนะสงครามหรือยังไงกันชาลี"

"ไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นเลยครับท่าน"

"แล้วทำไมถึงได้พาเด็กอัปลักษณ์นี่มา"

"ใครจะไปรู้... ผู้สืบทอดของท่านอาจจะถูกใจลูกชายของผมก็ได้"

"กล้าดีนี่ เห็นฉันใจดีกับแกหน่อยเลยได้ใจอย่างนั้นใช่ไหม"

"ผมก็แค่เลือกคนที่พร้อมที่สุดมา ถ้าท่านไม่ถูกใจยังมีลูกหลานจากตระกูลอื่นที่พร้อมเสียบแทนตระกูลของผมอีกมากมาย"

สิ่งที่ชามีนกำลังเผชิญเรียกว่าการแข่งขันชิงตำแหน่งภรรยาของผู้สืบทอด เป็นตำแหน่งที่ตระกูลทั้งหลายอยากให้ลูกหลานของตัวเองได้ครอบครอง 

เพราะพอผู้สืบทอดขึ้นรับตำแหน่งผู้นำตระกูลรุ่นต่อไป ตำแหน่งภรรยาที่ว่านี้ก็จะมีอำนาจรองจากผู้นำตระกูลเพียงคนเดียวเท่านั้น สามารถสั่งการการ์ดทั้งหมดได้และที่สำคัญกว่านั้นคือเป็นผู้บริหารงบประมาณทั้งหมดของคฤหาสน์

ใคร ๆ ก็รู้ว่าตระกูลชัยชนะสงครามมีทรัพย์สมบัติมากมายมหาศาล เป็นผู้นำทุกด้าน สามารถควบคุมเศรษฐกิจของประเทศได้ รวมถึงประเทศรอบข้างยังอยากให้ไปลงทุน ...เป็นมาเฟียหรือไม่อยู่ที่แต่ละคนจะตีความ

กับตระกูลพิทักษ์พรเทวาก็เป็นพันธมิตรกันมานานนับตั้งแต่ผู้นำตระกูลรุ่นก่อน ส่วนรุ่นนี้ก็มีความสัมพันธ์อันดีเพราะทั้งสองเป็นเพื่อนกัน แต่ด้วยความที่เชาวฤทธิ์มีอำนาจเหนือกว่าการวางท่าจึงน่าเกรงขาม เวลาพูดอะไรก็มักจะไม่นึกถึงใจคนฟัง

"เอาแบบนี้ก็ได้เพราะสุดท้ายต่อให้เจ้านั่นเกิดเลือกเด็กนี่ขึ้นมาก็ใช่ว่าจะสมหวัง ยังต้องผ่านการโหวตจากสมาชิกคนอื่น ๆ อีก"

"นั่นสิ ของแบบนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ เหมือนกับตอนนั้น..."

"ผูกใจเจ็บงั้นเหรอ"

ชามันนั่งนิ่งมองคนทั้งสองอย่างไร้อารมณ์ มันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถเลี่ยงได้ ลูกชายคนรองผู้แสนอ่อนแอไม่มีปากมีเสียงอะไร พ่อแม่พี่น้องว่ายังไงก็ไหลไปตามนั้น

ต้องเข้ามาอยู่ที่นี่เพื่อแข่งขันกับคนที่มาจากอีกตระกูล ง่าย ๆ คือแข่งเอาใจคนในคฤหาสน์ เรียนรู้การจัดการงานต่าง ๆ ที่คนเป็นเจ้านายต้องทำ บางครั้งก็มีเรื่องมาให้ลองแก้ไขสถานการณ์ รวมทั้งต้องทำให้ผู้สืบทอดสนใจหรือตกหลุมรักได้ยิ่งดี

ชามีนคิดว่าตัวเองไม่มีทางทำได้และไม่อยากทำอย่างยิ่ง สิ่งที่ชามีนอยากทำมากที่สุดคือการหลุดพ้นจากตระกูลแล้วหนีไปใช้ชีวิตคนเดียวในที่ที่ไม่มีใครหาเจอ

ซึ่งมีสิ่งหนึ่งที่ชามีนมั่นใจคือคนที่นี่ไม่มีทางชื่นชอบและโหวตให้แน่นอน เพราะเขาทั้งอ่อนแอ...ไม่เก่งอะไรเป็นพิเศษ และที่สำคัญใบหน้าซีกขวายังมีรอยแผลเป็นจากการถูกน้ำร้อนลวก ไม่ใช่แผลเหวอะหวะแต่เป็นรอยด่างของสีผิวที่ไม่สม่ำเสมอกันหลังจากแผลหายแล้ว ใครมองมาต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าน่าเกลียด อย่างที่ผู้นำตระกูลชัยชนะสงครามพูดว่าอัปลักษณ์นั่นก็ใช่

"แล้วถ้าเกิดไม่ถูกรับเลือกเด็กนี่จะเป็นยังไง นายคงไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนตัดออกจากกองมรดกหรอกใช่ไหม"

"คนไร้ประโยชน์ก็ต้องอยู่อย่างไร้ประโยชน์ ถ้าไม่อยากโดนดูถูกไปมากกว่านี้ก็ทำตัวให้มีประโยชน์ซะสิ"

พอได้ยินแบบนี้ชามีนจึงนึกขำอยู่ในใจ...อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด แบบนี้มันเข้าทางสุด ๆ ไปเลย ไม่ต้องรอให้ไล่ออกจากบ้านหรอก จบจากเรื่องนี้จะรีบไปให้ไกลเท่าที่จะทำได้...จะไปก่อนที่ทุกคนจะรู้ตัวเลยคอยดู

"สิงห์" เสียงทุ้มดุเอ่ยเรียกพ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"ครับนายท่าน"

"พาเด็กนี่ไปที่ห้องพักซะ และจัดการบอกฏระเบียบต่าง ๆ ให้รู้ด้วย"

"ครับ ...เชิญทางนี้เลยครับคุณหนู"

ชามีนลุกขึ้นเดินตามพ่อบ้านออกไปไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองผู้เป็นพ่อราวกับตั้งแต่วินาทีนี้เขาและอีกฝ่ายไม่ใช่พ่อลูกกันอีกต่อไป

>>>>>>>>>>>>>

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***