คำขอและอนาคต(จบ)

สวัดดีผมสก็อต พิลกริม...ใช่ก็แย่แล้วผมริกใครอยากรู้ว่าสก็อต พิลกริมเป็นไปใครกูเกิ้ลเอาละกันนะแต่ตอนนี้เป็นหนึ่งในช่วงวินาทีที่ตื่นเต้นสุดในชีวิตผมเลยผมกำลังยืนอยู่บนเวทีพร้อมกับวงแบล็กวิชของผมที่ประกอบด้วยโคนักกีฬาผิวสีฉายาจอมอึดเป็นมือกีต้าและสาวชาวไอริสคิมฉายานอกคอกเป็นมือกล่องและก็มีสาวเนิดเจนฉายานักเรียนดีเด่นเป็นมือคีย์บร์อดของวงและคนสุดท้ายผมริกฉายาไร้ตัวตนเป็นมือเบสและนักร้องนำต้องขอบอกว่าการที่คุณอยู่กับเราถึงที่นี่ได้ก็แปลว่าคุณเป็นคนที่สุดยอดมากแต่ก็ไม่เท่าผมหรอกนะแต่ก็ต้องบอกเลยว่านี่จะเป็นตอนจบแล้วขอให้คุณรับฟังเรื่องเล่าของผมให้ดีนะ

คืนนั้นเริ่มจากการที่พวกผมมาถึงโรงเรียนและกำลังจะขึ้นแสดงแต่คนที่ขึ้นมาหลังเวทีก็คือครูคาเรนที่มาให้กำลังใจโดนการหอมแก้มและพูดง่า"พยายามเข้านะพวกเธอ"และเดินจากไปผมที่กำลังตื่นเต้นก็ประหม่าหนักกว่าเดิมและคนที่ทำให้ผมดีขึ้นก็คือเพื่อนๆของผมทุกคนกอดคอกันและกันพร้อมกับพูดว่า"ขอแค่ผ่านคืนนี้ไปได้ก็จะได้กลับบ้านแล้ว"แต่ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่างั้นถ้านาฬิกากลับไปปี2019กับพวกผมแล้วมันจะไปฝังอยู่ในแคปซูลการเวลาได้ยังไงกันแต่มันก็ไม่มีเวลามากนักพวกเราก็ต้องรีบขึ้นแสดงและพอพวกเราเตรียมตัวพร้อมผมก็ยกนิ้วขึ้นและคิมก็ตะโกนว่า!"พวกเราแบล็กวิช!!!!!!!123!!!!!!!!!!"และพวกเราก็เริ่มเล่นเพลงI want to Hold your Handของเดอะบีทเทิลซึ่งผมก็คิดว่าครั้งนี้พวกเราเล่นได้ดีสุดเท่าที่เคยแสดงมาเลยเพราะนี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่ได้ขึ้นแสดงพวกเราเล่นเพลงนี้จบลงพร้อมกับเสียงเฮฮ่าของทุกคนในงานที่ตบมือรวมถึงเต้นรำอย่างมีความสุขและผมก็เดินมาหาครูคาเรนและยกมือไปทางครูพร้อมพูดว่า"ครูจะให้เกียจติเต้นรำกับผมซักหนึ่งบทเพลงได้มั้ยครับ"ครูก็จับมาที่มือผมและผมก็ใช้เครื่องเพลงเปิดเพลงi've had the time of my lifeพร้อมกับเต้นรำกับครูคาเรนและก็นั้นเองที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปเช้าวันรุ่งขึ้นพวกเราก็มารวมกันที่ๆเรามากันครั้งแรกและผมก็ตัดสินใจว่าจะบอกทุกคนเรื่องนี้ผมถอนหายใจและพูดว่า"ฉันจะอยู่นี่และกดนาฬิกาค้างไว้ให้พวกนายได้กลับไป"ทุกคนตกใจและโคก็ถามว่า"นายจะบ้ารึไง!"ผมก็ตอบไปว่า"มันต้องมีคนค่อยดูแลนาฬิกานี้ในปีนี้เหมือนกับจดหมายนั้นซึ่งฉันต้องเป็นคนอยู่"ผมก็หยิบจดหมายขึ้นมาและเอาใส่แคปซูนการเวลาพร้อมจดหมายที่เขียนไว้เหมือนที่พวกเราอ่านตอนที่พบกับมันและคนที่มาห้ามไว้ก็คือครูคาเรนและผมก็มองไปที่ครูและพูดว่า"ผมพร้อมแล้วครับ"แต่สิ่งที่ผมได้ยินเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะสลบไปก็คือเสียงของคิมที่พูดว่า"ฉันขอโทษ"และผมก็สลบไปและพอฟื้นขึเนมาก็พบว่าผมอยู่ที่ห้องพยาบาลและทุกคนก็นั่งรอผมอยู่และผมก็ถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"แต่คนที่ตอบก็คือเจนที่ชี้ไปทางคิมและคิมก็ตอบมาว่า"มันเป็นทางเดียว"ผมก็ถามไปว่า"แล้วนาฬิกาละ"โคก็ตอบว่า"ครูคาเรนจัดการมันให้แล้วเธอส่งพวกเรากลับมาและก็ฝังแคปซูลนั้นให้แล้วน่าจะนะ"ผมก็ยิ้มและพูดว่า"งั้นเราก็กลับมาแล้วสินะ"และเสียงที่คุ้นเคยก็มาจากนอกหน้าต่างนั้นคือเสียงของครูคาเรนตอนสาวที่อยู่บนรถโรวเรียนบินได้และพูดว่า"ไงริกฉันว่าเราเจอปัญหากัยอนาคตแล้วละ"ผมก็ถามไปว่า"ครูมาได้ยังไง"ทุกคนตกใจและรีบเดินมาดูพูดว่า"เวรกรรม"ครูก็ตอบมาว่า"ฉันไปดูอนาคตมาลูกชายของนายมาและมันกำลังเจอปัญหาซึ่งอาจจะพังช่วงเวลาทั้งหมดได้เพราะงั้นหยิบเครื่องดนตรีขึ้นรถมาเราต้องใช้แบล็กวิชไปช่วยกู้การเวลา"และพวกเราก็เดินขึ้นรถโรงเรียนบินได้ไปและครูก็พาเรามาที่ปี....

ขอบคุณที่อ่านมานะครับมีภาคใหม่ก็อาจเร็วๆนี้แหละนะโปรดติดตามด้วย!

By Iovecat

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***