ผิดยุคผิดสมัย
สวัดดีผมริกผมกัยเพื่อนกำลังติดอยู่ปี1979อยากรู้หรอว่าได้ยังไงงั้นก็หยิบขนมและน้ำและนั่งลงและฟังไปพร้อมๆกันนะ
พวกเราเรียนอยู่ที่คานิบาลในมาเกรฟรัฐจอเจียประเทศUSAแก็งเรามีกันอยู่4คนคนแรกคิมเป็นคนแปลกๆและเธอก็เป็นมือกลองของวงเราอ๋อลืมบอกเรามีวงด้วยนะ!วงชื่อ
แบล็กวิชและคนต่อมาโคเป็นนักกีฬาผิวดำเขาเป็นมือมือกีต้าของวงและคนต่อมาเจนเธอเป็นเด็กเนิร์ดและเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนแถมเป็นมือคีบอดร์ของวงเราและคนสุดท้ายผมเองริกเป็นมือเบสและนักร้องของวงเอาละได้เวลาเข้าเรื่องแล้วเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันนั้นผมกับแก็งถูกครูใหญ่คาเรนที่สอนที่นี่มาตั้ง50ปีสั่งลงโทษให้มาทำความสะอาดสนามหญ้าเก่าของโรงเรียนที่ไม่ได้ใช้มาตั้งแต่1979และพวกเราก็เจอกับแคปซูลการเวลาของรุ่นพี่ในปี1979เราเจอกับจดหมายและนาฬิกาเก่าๆแบบพกพาและใจความของจดหมายก็เขียนไว้ว่า"สวัดดีคนในอนาคตผมเป็นใครนะหรอไม่สำคัญหรอกแต่ผมก็อยากจะบอกว่าของสิ่งนี้เป็นของสำคัญและได้โปรดอย่าำในหายและได้โปรดอย่าไปยุ่งกับมัน"ผมที่อ่านจบเจนก็พูดขึ้นมาเลยว่า"ฉันว่าเราไม่ควรยุ่งกับมันและเอามันฝังไว้ที่เดิมเถอะ"ผมก็ถามไปว่า"ทำไมถึงบอกว่าห้ามยุ่งกับนาฬิกานี่ด้วยละ"คิมก็ตอบมาว่า"คงเป็นของสำคัญมั้งแต่ฉันอยากรู้ว่ามันสัคัญยังไง"ผมก็ยิ้มและมองไปทางทุกคนและโคก็พูดเลยว่า"ไม่!อย่ามาตลกนะริกนายจะไม่กดมันใช่มั้ย"ผมก็ยิ้มและพูดว่า"ไม่เอาน่านี่ไม่เป็นเรื่องใหญ่หรอก"เจนก็ถามมาอีกว่า"เหมือนที่นายบอกว่าถ้าเราไปทำตามแบบที่นายพูดแล้วจะไม่เป็นไรแล้วดูตอนนี้สิ!เราต้องมาทำความสะอาดที่นี่และยังต้องมาเจอกับแคปซูลบ้าบออะไรไม่รู้อีก!"คิมก็ถามเจนไปอีกว่า"แล้วเราจะทำยังไงกับมัน"เจนก็ตอบมาทันควันว่า"ฝังมันไว้ที่เดิมซะ"ผมก็ยอมและกำลังจะวางแต่ผมก็ได้ยินเสียงของครูคาเรนตะโกนมาว่า"ทำอะไรของพวกเธออยู่กัน!!"ผมก็ตกใจและเผลอกดปุ่มที่นาฬิกาไปและเหมือนพวกเราเป็นลมไปเราตื่นมาที่ห้องพยาบาลเก่าๆและเราก็มองมาที่กันและกันและโคก็ถามว่า"เกิดบ้าอะไรขึ้นวะ"ผมมองไปนอกหน้าต่างและพบกับสนามหญ้าที่สดใหม่รวมถึงมีนักเรียนมานั่งเล่นกันเต็มไปหมดและไม่นานพยาบาลก็เข้ามาและพูดว่า"โอ้!ดีจังพวกเธอฟื้นแล้วพวกเธอเป็นลมแดดไปน่ะ"และผมก็ถามว่า"คุณเป็นใคร"เธอก็ตอบมาว่า"ฉันพยาบาลเลน"คิมก็สงสัยว่าและถามว่า"พยาบาลเลนเสียไปเมื่อ2ปีก่อนไม่ใช่หรอ"พยาบาลเลนก็ถามไปว่า"เป็นข่าวปลอมแล้วละจ้ะฉันมาทำงานที่นี่ได้2เดือนเอง"โคก็ถามไปว่า"พวกเราไปได้รึยังครับ"พยาบสลก็ยิ้มและถามกลับไปว่า"แล้วมีอะไรมัดเธออยู่รึไง"พวกเราก็รีบเดินออกมาและพบกับโรวเรียนที่ดูตกแต่งได้ย้อนยุคมากและผมก็ถามว่า"ทำไมถึงไม่เหมือนที่จำได้"และเจนที่เห็นป้ายงานพรอมในอีก3วันก็พูดว่า"พวกเรา!ฉันรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น"
....โปรดติดตามตอนต่อไป....
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments