5. สาว (คนนั้น) ในบทกวี (อวสาน)

ชายหนุ่มถูกหญิงสาวตบหน้ารุนแรง จนสมองเขาเกิดอาการกระตุกไปจนถึงขั้วหัวใจ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขานอนหลับฝันถึงทั้งคืน

อาทิตย์หน้าเขามีนัดหมายกับแพทย์เรื่องการกระตุ้นระบบการทำงานของสมองด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้า ระบบความจำเรื่องราวในอดีตของเขายังเลอะเลือนไม่ปะติดปะต่อ

เขาติดต่อบ๊อบถามถึงที่พักของรุ่งทิวา วันรุ่งขึ้นเขาบุกมาถึงโรงแรมที่หญิงสาวพักเขาอยากคุยกับเธอ

“บ๊อบให้ชื่อโรงแรมที่คุณพัก ผมขอคุยด้วยนะ” เธอตะลึงไปชั่วครู่เมื่อเจอเขาที่ห้องอาหารชั้นล่าง

“ผมมานั่งรอนานแล้วตั้งแต่หกโมงเช้า เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ” เขาพูดขณะลุกยืนเมื่อเธอเดินมาถึงโต๊ะ

“ขอโทษที่เมื่อคืนฉันรีบกลับ...ฉันเริ่มเมา” เธอพึมพำเบาๆ

“ผมมาหาคุณ อยากเคลียร์เรื่องที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ”

“ได้ แต่อย่านานนะ ฉันมีธุระกับทีมงาน” เธอพยายามเลี่ยงชายคนนี้อีกครั้ง

“ผมอยากฟื้นฟูความทรงจำให้กลับมาเหมือนเดิม แม้ว่าจะไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์” คำพูดของเขาทำรุ่งทิวาตาโต

“คุณเป็นอะไรกันแน่”

“ผมประสบอุบัติเหตุทำให้สูญเสียความทรงจำ”

รุ่งทิวาน้ำตาซึมลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วกอดเขาซบหน้าสะอื้นแรงมาก

“คุณใช่...คนที่รอผมอยู่ที่เมืองไทย ใช่ไหม”

รุ่งทิวาหยิบสมุดเล่มเล็กที่บันทึกบทกวีของเขาออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ต ...ยื่นให้ชายหนุ่ม

ในห้วงคำนึงของเขาเหมือนยังขาดสิ่งสำคัญที่เชื่อมโยง จึงทำให้สมองยังไม่อาจดึงความทรงจำเก่าๆ กลับคืนมาได้ เขาจะปวดหัวอย่างรุนแรงทุกครั้งที่พยายามนึกถึงมัน

“นี่คือบันทึกความทรงจำของผม...จริงสิ” เขาดีใจจนอยากกอดเธอไว้ตลอดทั้งวัน

“เปิดอ่านดู...เขมจะต้องจำฉันได้” รุ่งทิวาสะอื้นไม่หยุด เธอดีใจมากที่เขาพยายามตามหาคนในอดีต

“ฉันนึกว่า...นายลืมฉันไปแล้ว เพราะผู้หญิงคนนั้น” เธอยังต้องการคำตอบจากเขาเรื่องผู้หญิงอีกคน

“ใคร...ซินดี้เหรอ...เธอมาช่วยผมทำวิจัย” เขาอยากบอกเธอถึงความจริงบางอย่าง

“รู้ไหม...มีผู้หญิงคนหนึ่งส่งอีเมล์มาหาฉันเมื่อปีก่อน ว่านายเป็นแฟนเธอ แล้วให้ฉันเลิกติดต่อนาย ฉันสับสนมากว่า นายหายการติดต่อไปเลย”

“ผมงง...ใคร ใช่ซินดี้หรือ” เขาขออ่านอีเมล์ฉบับนั้น ซึ่งรุ่งทิวายังเก็บมันไว้ในกล่องติดดาว

“แล้วใครกันมาแอบใช้อีเมล์นี้ ผมเข้าไม่ได้เลยหลังจากประสบอุบัติเหตุ” ทั้งคู่ช่วยกันหาร่องรอยห้วงเวลาที่เขารักษาตัวหลังประสบอุบัติเหตุ และช่วงเวลาที่อีเมล์ถูกส่งถึงเธอ

“ผมมีผู้ช่วยก่อนซินดี้ เธอเป็นน้องสาวเพื่อนที่เรียนอยู่ที่นี่...แย่มาก” เขาส่ายหัวแบบหงุดหงิด

“เธอมีอะไรกับนาย...น่ะสิ”

“ช่วงนั้นผมไม่รู้สึกตัว ความจำหายไปจากสมอง เธอคงฉวยโอกาสตอนผมไม่รู้เรื่อง”

“แล้วตอนนี้เธอหายไปไหนล่ะ...” รุ่งทิวามองแววตากังวลของเขา

“ผมไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน ตำรวจยังตามตัวอยู่”

“อ้าวเหรอ...ทำไม”

“เธอขโมยกดเงินในบัญชีผมไปหมด และนาฬิกา Tag Heuer ผมหายไปด้วย”

รุ่งทิวาถูกชายหนุ่มชวนให้ไปค้างคืนกับเขาที่อพาร์ตเม้นท์ใกล้มหาวิทยาลัย เขากระซิบเบาๆ ข้างหู

“เราไม่ได้เจอกันนาน ผมอยากอัปเดตเรื่องของเรา”

“อย่าเลย ฉันยังไม่พร้อม”

“รุ่ง...คุณโตแล้วนะ ผมอ่านบทกวีที่เคยเขียนไว้ อยากกอดคุณไว้ชั่วชีวิต”

“แต่ฉันว่า...นายน่าจะนอนที่นี่ดีกว่านะ เพราะห้องที่ฉันพักเป็นห้องสวีท”

“ได้...เลย งั้นขอขึ้นไปตอนนี้” เขาเดินตามหญิงสาวขึ้นไปที่ห้องบนฟลอร์วีไอพี

ทั้งคู่คุยกันตั้งแต่ตอนสายจนถึงเที่ยงคืนอย่างสนุกสนานไม่รู้จักคำว่า เบื่อหน่าย รุ่งทิวาช่วยรื้อฟื้นความทรงจำของเขาให้ปะติดปะต่อทีละน้อยไปเรื่อยๆ จนถึงเช้าวันใหม่

“หน้าตาของนาย ดูหล่อกว่าเดิมมาก ทำหน้าใหม่ใช่ไหม”

“ผมต้องผ่าตัดทั้งหมด เพราะรถตกเขาขนาดนั้น ไม่ตายนี่โชคดีมากนะ” เขาตอบเธอแบบน่ารัก...เอาหน้ายื่นมาให้เธอพิจารณาให้เต็มตา

เขาออดอ้อนอยากทำในสิ่งที่หัวใจร่ำร้อง ...ทำเอาสาวแก่นอย่างเธอใจเต้นรัวจนได้

“ผมขอฝากรอยรักได้ไหม...”

“นี่อย่าบอกนะว่า ฉันโตแล้ว...” เธอทำท่าตกใจ

“ใช่...ผมอยากให้รุ่งท้องโตด้วย”

“ฮะ...นายนี่ยังทึ่ม พูดอ้อมค้อมเหมือนเคย”

“ก็ผมจีบสาวไม่เป็น...!!!”

ในที่สุดทั้งสองคนได้ตกลงที่จะเดินทางร่วมกันไปให้ถึงปลายทาง

“...ผมชอบรุ่งก็ตรงนี้”

“ตรงไหน...อย่ามาทะลึ่งนะ”

“ตอนร้องกระซิกกระซี้ให้ผมทำให้สุดๆ ไปเลย”

“บ้า...!!!”

“ผมเก่งขึ้นไหม...ในบทกวีนั้น”

“เก่งกว่านั้นอีก”

“อะไร...อยากรู้”

“เกมรัก...ตอนโยกเขย่าฉันซะแรงเลย”

“ชอบล่ะสิ...”

เขาหัวเราะบี้จมูกเบาๆ ของหญิงสาวแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักในบทกวีของเขาต่อไปเรื่อยๆ จนเธอร้องครวญครางจนเขาเมามันไม่ยอมหยุด...และเธอต้องขอร้องให้เขาร้อยเรียงกวีบทใหม่ซึ่งมีท่วงทำนองรุกเร่งเร้าให้เริงรื่น...ชวนให้ยั่วเย้าหลงใหลชายหนุ่มไปตราบชั่วนิรันดร์

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***