4. คนนั้นที่เธอรอ

“โห...เสียงเพลงดังมากเลยนะ” รุ่งทิวาส่งเสียงตำหนิขณะก้าวขาเข้าไป สองหนุ่มเดินขนาบข้างหัวหน้าสาว

“เฮ้ย...ดิน นายช่วยพาหัวหน้าเราไปเต้นรำที เราอยากนั่งดื่มอะไรเพลินๆ สาวโต๊ะตรงข้ามคนหนึ่งสเปกเราว่ะ” สุวิทย์ชอบหน้าแนวลูกครึ่ง จึงอยากนั่งมองสาวคนนี้เผื่อโชคเข้าข้าง

คืนนี้รุ่งทิวากลายเป็นสาวเปรี้ยว เธออยากเปลี่ยนบรรยากาศหงอยเหงาให้ใจเต้นกระตุ้นดูบ้าง เผื่อมีใครทำให้หัวใจของสาวซังกะตายอย่างเธอเกิดไฟลุกพรึ่บ ชุดที่สวมออกมากินข้าวข้างนอกเหมือนสาวน้อยพร้อมออกเดต

“คืนนี้ คุณรุ่งสวยมากจริงๆ ไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน” บดินทร์เอ่ยปากชม

“เหรอ...นึกว่าแย่แล้ว สู้สาวในนี้ไม่ได้ ดูสิเซ็กซี่กันทั้งนั้นเลย” เธอกวาดสายมองไปทั่วบริเวณ

และแล้วขณะกำลังกวาดตาไปรอบผับ สายตาไปสะดุดเข้าที่มุมหนึ่งด้านในสุดหน้าฟลอร์เต้นรำ สาวคนนั้น... เธอนั่งอยู่คนเดียวเหมือนรอใคร

“มองหาใครรึเปล่า...” บดินทร์ถามเจ้านายสาวสวย

“เปล่า...พอดีเห็นคนคุ้นๆ น่ะ ... บดินทร์ลองมองไปโต๊ะมุมนั้นที” เธอชี้ไปยังโต๊ะตัวนั้น

“โอ๋...ใช่เลย ซินดี้ สาวเปรี้ยวเมื่อวันก่อน” เขาขอเดินออกไปทักทาย สักครู่จึงเดินกลับมา

“เธอมารอเคน... ชวนผมให้ไป join...” สาวน้อยคนนั้นแค่ชวนเป็นมารยาท รุ่งทิวาสะบัดผมขอไม่ไป...จะนั่งอยู่กับสุวิทย์ ปล่อยให้บดินทร์ไปแซะนาง คงแอบชอบสาวแซ่บนางนี้ตั้งแต่วันนั้น

ขณะรุ่งทิวากำลังชวนสุวิทย์คุยกันอย่างสนุกออกรสอยู่นั้น มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามายืนค่อมหัวและกระแอมเบาๆ

“ขอนั่งด้วยคน...ได้ไหม” เสียงคุ้นหูของเขาทำเธอสะดุ้งทันที

“เชิญครับ...คุณเคน ผมขอตัวสักครู่” สุวิทย์เดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ ขณะเคนหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามหญิงสาว

“มารีแล็กซ์รึคะ” เธอเปิดบทสนทนาตามมารยาท

“คืนวันศุกร์ ผมจะมาที่นี่เกือบทุกครั้ง ซินดี้ชอบเต้นรำ” น้ำเสียงตอบของเขาดูมีชีวิตชีวา

“ขออนุญาต เต้นกับผมสักเพลง...นะครับ” สายตาวิงวอนของเขาช่างเหมือนชายคนนั้น

“คุณมาเรียนที่นี่ด้วยทุนอะไรหรือคะ” หญิงสาวจงใจถาม

“อ้าว...ยังไม่ตอบผมเลย แต่ทำไมอยากรู้เรื่องเรียนของผมล่ะ” เขาไม่ตอบแต่แย้งหน้าตาเฉย

“ต้องเต้นรำกับผมก่อน แล้วผมจะเฉลยให้” ท่าทีของชายหนุ่มดูผิดแผกจากเขามาก เขมราฐไม่ใช่คนรุกแบบนี้ เขาค่อนข้างขี้อาย แต่นายคนนี้ไม่ใช่

“ได้...แค่เพลงเดียวนะ ฉันค่อนข้างเพลีย ออกตัวก่อนว่าเต้นไม่เก่งจะเหยียบเท้าคุณ!!!” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ตอนท้าย อายที่จะบอกตรงๆ

เคนสั่งไวน์มาให้รุ่งทิวาดื่มเพื่อกระตุ้นให้เธอผ่อนคลาย และจริงอย่างที่เขาบอกเธอ

“ลองมึนๆ ดูก่อน แล้วออกไปเต้น จะเท้าไฟเลย” เขาคะยั้นคะยอเธอดื่มถึงสามแก้ว ทำให้รุ่งทิวาเริ่มตึงๆ แข้งขาอยากขยับ พอได้ที่ชายหนุ่มเลยขอกับสุวิทย์ว่าเขาจะพาหัวหน้าสาวของเขาไปเต้นรำ

ชายหนุ่มโอบเอวหญิงสาวไปกลางฟลอร์ ขณะซินดี้กำลังเต้นรำอยู่แล้วกับบดินทร์ ทั้งคู่ดูเข้าขากันดี คนหนุ่มไฟแรงอย่างบดินทร์ใจไวถ้าเล็งสาวคนไหนแล้วจะไม่ให้พลาด เขาจองสาวหน้าหวานไม่ให้มีจังหวะเปลี่ยนคู่ไปจากเขาได้เลย

“ซินดี้คืนนี้ผมขอไปส่งที่พักได้ไหม...” เขาหรี่ตาเยิ้มใส่นาง

“ฉันมากับเคนนะ...” เธออิดออดต่อรอง

“ไม่เห็นรึไง เขาควงรุ่ง...เหนียวแน่นอย่างนั้น จะเข้าไปแทรกตรงไหน อยู่กับผมเถอะ” บดินทร์ไม่ยอมปล่อยนาง

“ผมไม่ปล่อยให้คุณไปกับใคร ผมจองแล้ว” เขาโอบเอวเธอเหวี่ยงโยกอย่างเมามัน จนซินดี้เริ่มเคลิบเคลิ้มกับอาการคลั่งเสน่ห์ของหญิงสาว

รุ่งทิวาถูกเคนพาโยกตามจังหวะอย่างเร่าร้อน เธอลืมหนุ่มสองคนทีมงานไปเลย เธอมาอึ้งกับคำตอบของชายคนนี้

“อยากรู้ว่าผมได้ทุนมาเรียนใช่ไหม” เขากระซิบข้างหูเธอ

“ค่ะ...ทุนจากที่ไหน”

“ทุนของผมเอง” เขาตอบเสียงดังแข่งกับดนตรี

“อ้าว...เหรอ” เธอตกใจหยุดเต้นกลางฟลอร์

“ทำไมถึงหยุด dance ไม่สนุกรึ” เขาโอบเอวเธอเพื่อขยับต่อ

“พอเถอะ ฉันเหนื่อยล่ะ เราไปนั่งคุยกันที่โต๊ะเถอะ” รุ่งทิวาเริ่มเซ็ง ไม่มีอารมณ์อยากทำอะไร

ขณะนี้เธอรู้สึกสตั้นไปหมดอยากร้องไห้ คำถามซ้ำๆ พรั่งพรูอยู่ในใจ...

‘เขมราฐ...นายหายไปไหน’

“ทำไม...ถึงอยากรู้เรื่องนี้!!!” เขาจ้องหน้าเธอ...รุกเร้าหญิงสาวด้วยคำถามนี้

“คือ...ฉัน...” รุ่งทิวาไม่ตอบ...น้ำตาร่วงไหลเป็นสาย แล้ววิ่งถลันไปยังหน้าร้านผลักบานประตูออกไป เคนวิ่งตามออกมา แต่เธอได้เตลิดออกไปไกลถึงหน้าอ่าว เขาตามไปจับแขนหญิงสาวโอบเอวเธอดึงให้หันกลับมามองหน้าเขา

“เกิดอะไรขึ้น...เป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มกอดหญิงสาวทันที หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัวว่า...เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขา เธอคนนี้เป็นใครกัน ภาพลางเลือนของเขาในอดีตผุดขึ้นมาจางๆ

“ถามตรงๆ นะ นายใช่...เขมราฐ ใช่ไหม” รุ่งทิวายิงคำถามอย่างปวดร้าว เธอทำใจแล้วว่าหากไม่ใช่เขาคนนั้น เธอจะผละออกไปทันที

“ใช่...สิครับบบ” เขาตอบคำถามที่ทำให้สาวแก่นอย่างเธอตกตะลึง เธอจ้องแววตาของเขาอย่างปลาบปลื้ม

“ทำไม...ต้องหลอกฉันด้วย” รุ่งทิวาสะอื้นเบาๆ ปล่อยตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของเขา แล้วมองหน้าของชายหนุ่มอย่างเต็มตา

“ผมไม่ได้โกหก...แต่อยากให้คุณสมหวัง” เคนกลับทำให้รุ่งทิวาโมโหสุดขีด เธอยกมือตบหน้าชายหนุ่มอย่างแรง

“ฉันมาเจอคนบ้า...ที่สุด!!!” เธอตะคอกเขาเสียงดัง

หญิงสาววิ่งหนีออกมาจากชายหนุ่มทันที และเรียกแท็กซี่กลับที่พัก...ไม่ได้สนใจว่าหนุ่มสองคนนั้นถูกลืมทิ้งไว้ที่ผับแห่งนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***