3. ใช่เขาที่ตามหา

ร้านอาหารจีนช่วงวันศุกร์เย็นคนค่อนข้างแน่นร้าน แต่บ๊อบได้จองห้องพิเศษให้คณะซึ่งมีทั้งหมดสิบคน ทันทีที่โผล่เข้าไปที่ห้องพิเศษบ๊อบถามกับพนักงานเสิร์ฟว่ามีใครมาก่อนหน้านี้รึยัง เขาไม่ได้รับคำตอบอะไรเลยนอกจากการส่ายหน้าของสาวเสิร์ฟ

ขณะที่ทุกคนกำลังสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน ประตูห้องพิเศษเปิดออกทันใดมีหน้าหญิงสาวโผล่เข้ามาถามกับทีมงาน บ๊อบรีบเดินออกจากโต๊ะตัวยาวไปที่ประตู ปรากฏว่าเธอมาถึงก่อนเพื่อนชายที่บ๊อบได้นัดหมายไว้ ซึ่งบ๊อบเองทำหน้าสับสนเช่นกัน

สาวเปรี้ยวผู้นี้เดินก้าวเข้ามาถึงโต๊ะตัวยาวที่มีทีมงานนั่งอยู่กันแล้ว มีที่นั่งว่างเหลืออยู่สามที่ เธอจึงขออนุญาตเข้ามานั่งรอชายหนุ่มเพื่อนของบ๊อบ และเริ่มแนะนำตัวเองกับทุกคน

“ฉันชื่อซินดี้...ค่ะ ขออนุญาตร่วมโต๊ะนะคะ please…” สำเนียงนี้จะเป็นคนชาติอื่นไปไม่ได้ นอกจากคนไทย...เท่านั้น

“เพื่อนฉันชื่อ เคน กำลังมานะคะ เขาติดธุระอยู่” เธอทำเสียงสูงต่ำดูน่ารักมาก รุ่งทิวาวิจารณ์เธออยู่ในใจ... ‘หวานซู้ด…เปรี้ยวจี๊ด’

ทุกคนแนะนำตัวเองจนมาถึงรุ่งทิวา เธอเอ่ยสั้นๆ ว่าชื่อ รุ่ง เป็นภาษาอังกฤษ แต่ทำให้เธอคนนี้มีสีหน้าแปลกใจนิดๆ

และแล้ววินาทีสำคัญก็มาถึง ชายหนุ่มของเธอที่ได้นัดกับบ๊อบไว้ก็ผลักบานประตูเข้ามาทันที เขาเผยอยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ใบหน้ามีเคราบางๆ ไล่ขึ้นไปถึงจอนทำให้รูปหน้าคมเข้มหล่อเหลาเอาการ เขาแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษได้อย่างจับใจ ทำให้รุ่งทิวาเผลอใจลอยคิดไปถึงใครคนนั้น ทำไมน้ำเสียงของชายคนนี้ถึงได้เหมือนคนที่เธอเฝ้ารอคอยคำตอบ เขาเงียบไปนานแล้วด้วยสาเหตุอะไร

“ผมเป็นคนไทย มาเรียนอยู่ที่ UNSW อีกสองปีจะจบล่ะ” เขาพูดและไล่สายตามองทุกคนจนมาถึงรุ่งทิวา เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็เหลือบสายตาเลยผ่านไป

“ซินดี้คงแนะนำตัวเองไปแล้ว เธอเป็นผู้ช่วยวิจัยของผม ขอมาร่วม join กับบ๊อบและทุกคน” เขาก้มตัวลงนั่งลงที่เก้าอี้ติดกับสาวเปรี้ยว

รุ่งทิวากำลังคุยกับเพื่อนทีมงานอยู่ เขาเดินจากที่นั่งเข้ามาทักทายกับเธอตัวต่อตัว

“ขอผมรู้จักคุณได้ไหม” เขาพูดภาษาไทยทันที

“ค่ะ...รู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นคนไทย” เธอเล่นลิ้นแย้งไป ท่าทางเขาเหมือนคนที่เธอรู้จักมาก่อน แต่ทำไมหน้าตาถึงไม่ใช่

“บ๊อบ...บอกว่ามีคนไทยอยู่ในทีมด้วย” เขามองจ้องแววตาเธอ ตาประสานตากันอย่างจัง รุ่งทิวาบอกได้ทันทีว่าต้องเป็นเขาคนนั้น

“ขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม...” รุ่งทิวาเริ่มคำถามที่อยู่ในใจ

“หลายอย่างก็ได้...” เขาหยอกกลับสั้นๆ

“คุณเคยมีเพื่อนชื่อ รุ่งทิวา บ้างไหม” เธอมองจ้องตาเขา เห็นดวงตาดำขลับคู่นั้นส่งยิ้มทันที

“มีสิ...ที่ห้องเรียนผม...มีอยู่หนึ่งคน” คำตอบของเขาทำหญิงสาวร้อง...เสียงหลงอยู่ในใจ... ‘โอ้ย...ทำไมถึงไม่รู้จักเรา หรือว่าไม่ใช่เขา!!!???’

จนแล้วจนรอดหญิงสาวก็ไม่ได้รับคำตอบอะไรที่แน่ชัดจากเขาคนนี้ เขาเป็นใครกันแน่ และเธอคนนี้เป็นคนรักของเขาหรือว่าเพื่อนร่วมงาน รุ่งทิวากลับมาที่โรงแรมพร้อมทีมงานด้วยคำถามที่ยังค้างคาอยู่ในใจ คำตอบในใจเธอบอกได้เพียงแค่นี้

เขาไม่ใช่เขมราฐ... แล้วชายคนนี้หายไปไหน!!!???

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วประดุจสายน้ำในมหาสมุทร วันสุดท้ายของงานแสดงสินค้ากำลังจะสิ้นสุด รุ่งทิวาและทีมงานยุ่งกับการเก็บข้าวของที่ต้องแพ็กลงกล่องเพื่อให้บ๊อบจัดการส่งกลับไปที่สำนักงานใหญ๋ในลอนดอน ในใจของหญิงสาวยังคงครุ่นคิดถึงเขาคนนั้น เธอจะขอใช้เวลาที่ได้ลางานไว้อีก 5 วันเพื่ออยู่ต่อเที่ยวที่นี่ไปติดตามหาชายหนุ่ม

เธอไปถามหาที่สถานทูตไทยว่า มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้หรือไม่ และแล้วคำตอบที่สั่งสมอยู่มากมายก็ถึงคราวคลายปม

เขมราฐถูกคนร้ายเมายาอีจับตัวไปนานเป็นสัปดาห์เมื่อปีก่อน เขาได้รับอุบัติเหตุจากการที่คนร้ายกำลังลักพาตัวเขาไปเป็นตัวประกัน ชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บปางตาย

รุ่งทิวาใจลอยเดินออกจากสถานทูต เธอไม่เคยคิดเลยว่าชายหนุ่มจะประสบอุบัติเหตุร้ายแรงขนาดนี้ นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่เธอหายไปจากความทรงจำของเขา

เธอเรียกรถแท็กซี่ไปหาอะไรกินแถวไทยทาวน์ มื้อเย็นได้นัดกับทีมงานสองคนจากเมืองไทยที่นั่นไว้ ทีมงานทั้งสองคนรู้ใจรุ่งทิวาพวกเขาสั่งอาหารให้หัวหน้าสาวที่ดูเหมือนใจเหม่อลอย

“คุณรุ่งมีอะไรหรือเปล่าครับ” บดินทร์ถามอย่างเป็นห่วง เขาเป็นผู้จัดการในสายงานอันดับรองจากรุ่งทิวา ที่คอยดูแลจัดการสินค้าของบริษัทให้ออกตัวเร็วและไวกว่าคู่แข่งขัน ทำงานดีมากจนหัวหน้าสาวเอ่ยชมทุกครั้งต่อที่ประชุม

“ไม่มีอะไร...ฉันแค่เหนื่อยมากช่วงนี้”

“ถ้าเพลียก็อย่าเพิ่งรีบกลับก็ได้ อยู่เที่ยวไปก่อน ไว้ผมไปจัดการเรื่องที่ยังค้างอยู่ให้” สุวิทย์เป็นอีกหนึ่งหนุ่มที่ช่วยดูแลเรื่องประสานงานกับหน่วยงานทั้งในและนอกองค์กรเพื่อให้ทีมงานราบรื่น คนนี้บางครั้งแม้จะทำงานติดขัดแต่ด้วยฝีมือการแก้ปัญหาของเขานับว่าฉับไวคล่องตัวดีมาก ทำให้รุ่งทิวาไว้ใจเขาที่สุดมากกว่าบดินทร์ด้วยซ้ำ

ทั้งสองรีบจัดการอาหารบนโต๊ะให้เสร็จเร็วกว่าที่ควรจะเป็น ทั้งสองมีแผนการจะพาหญิงสาวคนเดียวในทีมไปเที่ยวผับแถวริมอ่าว มีร้านฟังเพลงและเต้นรำแถวนั้นที่ควรพาเธอไปปล่อยอาการเครียดหมกมุ่น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***