1. บันทึกซ่อนรัก

‘อยากให้ชีวิตที่ผ่านพ้นเหมือนฝัน’ รุ่งทิวามองปฏิทินบนโต๊ะ นับวันเวลาที่ผ่านมาอยู่ในห้วงคำนึงแห่งความคิดซึ่งก็ล่วงเลยมานานเกือบสามปีแล้ว

บทกวีของชายหนุ่มคนหนึ่งยังลอยหมุนวนกลับมาอยู่ในภาพจำแห่งอดีต เขาเป็นคนช่างฝันช่างเขียนและยังช่างคุย

“รุ่ง...ผมส่งกำลังใจมากับบทกวีที่เพิ่งร้อยเรียง อย่าหาว่าเพื่อนคนนี้เพ้อเลย แค่อยากบอกอะไรนิดนึง เผื่อว่า...” เขมราฐยื่นสมุดเล่มเล็กขนาดเท่าฝ่ามือส่งให้หญิงสาว

“เอากลับไปอ่านที่บ้านก่อนนะ แล้วอีกสองวันจะเขียนอีเมล์ไปบอกว่า...เป็นยังไง” รุ่งทิวามองหน้าชายหนุ่มอมยิ้มอย่างเข้าใจความหมาย

“เห็นใจหน่อยนะ...ผมไม่รู้จะพูดยังไง มันเขินๆ บอกตรงๆ ว่าจีบผู้หญิงไม่เป็น”

“เอ้า...อย่างนั้น!!!” เธอขำกับท่าทีของชายหนุ่ม เขาหน้าแดงทันทีเมื่อเธอประสานตาจ้องแววตากลมดำขลับคู่นั้น

หญิงสาวอ่านบทกวีของเขาทีไร เป็นได้หัวเราะเสียงดัง เขาพยายามสื่อความในใจ แต่คำที่ร้อยเรียงนั้นแสนยืดยาด อ้อมไปอ้อมมา น้ำท่วมทุ่ง ออกทะเลอีกในบางครั้ง เธอได้แต่นึกขอบใจที่เขามีใจให้เธอ แต่ไม่กล้าบอกมัวแต่เหนียมอาย จนสาวแก่นอย่างรุ่งทิวาอดไม่ได้ที่จะคอยเหน็บแนมเขาอยู่ในใจบ่อยๆ

“คนอะไรหนอ...เขียนกลอนได้ยาวเหยียด เต็มหน้าเต็มเล่ม แต่พอจะพูดกันจริงๆ กลับปากค้าง...โอ๊ย เธอเกิดผิดยุคไหมนี่”

“ผมอยากป้องปากบอก...จริงๆ นะ พ่อกับแม่ผมเป็นคนเงียบไม่ค่อยพูด รู้แต่ว่าท่านไม่เคยบอกรักกันเลย แค่มองตาก็รู้ถึงใจกัน”

ไม่นานเขมราฐเกิดสอบชิงทุนไปเรียนต่อได้ เขาต้องจากหญิงสาวไปไกลถึงประเทศออสเตรเลีย ผนวกด้วยจำนวนเวลานานถึงหกปีจนเขาจบปริญญาเอก

ก่อนออกเดินทางเขามารับรุ่งทิวาไปกินข้าวเย็นเพื่อเลี้ยงส่งตัวเขาเองและไม่ยอมให้เธอช่วยแชร์ค่าอาหาร

“อยากบอกรุ่งว่า...รอผมกลับมานะ จะนานไปไหม แต่ผมสัญญากับใจตัวเองว่าจะต้องกลับมาเก็บหัวใจที่อยู่ตรงนี้” คำร้อยเรียงดูสวยหรู แต่กลับย้อนแย้งเมื่อวันหนึ่ง...อีกสองปีต่อมา

รุ่งทิวาได้รับอีเมล์จากใครคนหนึ่ง ซึ่งไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

... ... ... ...

ซิดนีย์

ถึงเธอ...ที่ฉันเพิ่งรู้จัก

ตอนนี้เขมเป็นแฟนฉัน อยากบอกให้เธอรู้ว่า เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะเขียนกลอนอะไรมาให้เธออีก

หากเธอจะถามว่า...ทำไมน่ะรึ เขามีความสุขมากแทบจะทุกนาทีที่อยู่กับฉัน เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่อยู่ในบทกวีของเขาเท่านั้น

จาก...ผู้หญิงของเขม

... ... ... ...

รุ่งทิวาได้ตอบกลับไปอย่างสุภาพและยอมรับกับโชคชะตาของชายหนุ่ม

... ... ... ...

ถึงเธอ...ที่ทำฉันตกใจเล็กๆ

อยากให้เธอเข้าใจ...เขมเป็นแค่เพื่อนของฉัน ไม่ใช่คนรัก!!! เขาบอกเธอหรือ ถ้างั้นช่วยกรุณาไปบอกเขาว่า…อย่ากังวล ตั้งใจเรียนให้จบ ปั้นฝันให้เป็นจริง ฉันห่วงเขาอยู่เรื่องหนึ่ง...

อย่าให้ฝันสลายกลางคัน เขาเคยบอกฉันให้ไขว่คว้าสรรค์สร้าง...ปั้นฝันให้เป็นจริง ฉันเลยไม่อยากให้เขาไขว้เขวเพราะใครก็ไม่รู้ จำไว้ว่าหากฝันของเขาเกิดไม่เป็นจริง คนที่มีส่วนคนนั้นคือ...เธอ!!! ไม่ใช่ ฉัน...แน่นอน

ขอบใจมากที่อุตส่าห์เขียนมาให้...รับรู้

จาก ฉัน ที่ไม่เคยอยากรู้จัก...คนอย่าง เธอ

... ... ... ...

วันนี้รุ่งทิวาหยิบสมุดเล่มเล็กขึ้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง หญิงสาวไม่เคยได้รับข่าวคราวจากเขาอีกเลย หลังจากได้รับอีเมล์ของผู้หญิงคนนั้น ซึ่งไม่เคยลงชื่อ และเธอได้แต่เป็นห่วงเขมราฐ ชายหนุ่มที่อยากจะด่าแรงๆ ว่า โง่เขลาหรือว่าอยากอวดที่มีคนรัก คงอยากมีคนเดินควงไปไหนมาไหนเพื่อคลายเหงา

เธอแอบคิดเล็กๆ ว่าผู้หญิงคนนี้คงแซ่บมากมาย ขนาดเขียนมาแหย่ให้ผู้หญิงอย่างรุ่งทิวาเลิกฝันลมๆ แล้งๆ รอชายหนุ่ม ซึ่งเธอคงคิดว่าจับเขาขังไว้ให้เป็นทาสใจไป ได้ตลอดกาล

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***