13

เมื่อฉีหมิงกลับจากวังหลวงก็ได้มีองครักษ์เงาเข้ามารายงานว่าร่างบางได้ไปที่สวนพักผ่อนส่วนตัวของเขาและได้กินลูกวัชพืชที่เขาปลูกไว้เป็นไม้ประดับเหล่านั้น ทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมากจึงรีบวิ่งไปทางสวนนั้นทันที

" ชิงเอ๋อ !"

ฉีหมิงตะโกนหาร่างบางด้วยความเป็นห่วง

" นี่ท่านจะตะโกนทำไมเนี่ยข้าก็อยู่ใกล้แค่นี้เอง "

ผมพูดขึ้นมาด้วยความตกใจปนหงุดหงิด

อีตาอ๋องนี่หนิ จู่ๆก็มาตะโกนแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงตกใจหมด

" ขะข้าขอโทษ ข้าแค่เป็นห่วงเจ้า "

ฉีหมิงพูดเสียงอ่อย

" เป็นห่วงข้าเป็นห่วงข้าด้วยเหตุอะไรกัน "

ผมถามออกไปอย่างงงๆ

" ก็องครักษ์เงามาบอกข้าว่า เจ้ากินไม้ประดับที่ข้านำมาประดับไว้ในสวนข้าจึงเป็นห่วงกลัวว่าเจ้าจะโดนพิษ ถ้าไม่ได้เป็นอะไรใช่หรือไม่ไหนมาให้ข้าดูหน่อย "

พูดจบร่างสูงก็เดินมาจับร่างบางพลิกไปพลิกมาเพื่อหาจุดผิดสังเกตที่เกิดขึ้นบนตัวร่างบาง จนร่างบางรู้สึกเวียนหัว

" โอ๊ยย นี่ท่านอ๋องท่านหยุดจับข้าพลิกไปพลิกมาได้แล้วข้าไม่ใช่ปลาย่างนะ จับข้าพลิกไปพลิกมาอยู่ได้ข้าเวียนหัว "

ผมร้องโวยวายขึ้นและพยายามผลักตัวออกให้ห่างจากร่างสูงแต่ก็โดนร่างสูงดึงเข้าไปคนตัวของเขาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงจนเกือบจมอก

" เจ้าไม่เป็นอะไรแน่หรือชิงเอ๋อ "

ฉีหมิงถามย้ำขึ้นอีกด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่ที่ได้เจอกับชิงเอ๋อทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาดูมีชีวิตชีวามากขึ้น เขาชอบที่จะอยู่ใกล้ร่างบางชอบกลิ่นตัว อยากเห็นหน้า

อยากได้ยินเสียง ในวันแรกที่เขาได้เจอกับร่างบางนั่นก็คือในความฝัน ในความฝันนั้นเขาได้เจอกับร่างบางในสถานที่ที่ หนึ่ง ที่ไม่เหมือนกับที่นี่และลักษณะของร่างบางที่เขาเจอในความฝันนั้นเป็นผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานตัดผมสั้นอยู่ในชุดที่ประหลาดแปลกตาไม่เหมือนกับชุดของคนที่นี่ และเขาก็ฝันอย่างนั้นซ้ำๆติดต่อกัน จนทำให้เขารู้สึกหลงรัก

จนกระทั่งถึงวันนั้นวันที่เขาเจอกับคนที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับคนร่างบางที่อยู่ในความฝันของเขาตอนแรกเขาก็ยังไม่แน่ใจแต่พอได้คุยได้ยินเสียงได้กลิ่นที่ออกมาจากตัวของร่างบางทำให้เขารู้ว่าเป็นคนๆเดียวกันเพียงแต่อยู่ในชุดอาภรณ์ที่ต่างกันก็แค่นั้น

เมื่อเขาได้เจอกับคนที่เขารอคอยมานานแล้วเขาไม่อยากจะเสียคนคนนั้นไปทำให้เขาเป็นห่วงร่างบางเป็นอย่างมากเวลาที่คนตัวเล็กชอบที่จะทำอะไรแผลงๆ อย่างเช่นตอนนี้

แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าคนร่างบางตรงหน้าจะไม่ใช่คนในโลกนี้ก็ตามและสิ่งที่ร่างบางกินเข้าไปอาจจะเป็นสิ่งที่มีอยู่ในโลกของร่างบางก็ได้แต่เขาก็กลัว กลัวว่าสิ่งที่อยู่ที่โน่นกับที่นี่มันจะไม่เหมือนกัน กลัวจะเกิดอันตรายกับคนตัวเล็กของเขา เขากลัวไปหมด แล้วดูคนตัวเล็กของเขานี่สิไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย เขาห้ามก็ไม่ฟังแถมยังมาโวยวายใส่เขาอีก น่าจับมาตีก้นจริงๆ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ฉีหมิงถึงกลับหลุดหัวเราะออกมา

" หึหึ ซนนัก "

ทางด้านไป๋ชิง

เอ้า อีตาอ๋องนี่ มองหน้าเราแล้วอยู่ๆก็หัวเราะแล้วมาบอกว่าเราซน อะไรของเขากัน

" นี้ท่านเป็นอะไรของท่านกันนี้ อยู่ๆก็มาว่ากันแบบนี้ "

ผมพูดขึ้นอย่างเขินอาย

" ก็เจ้าซนจริงๆไม่ใช่หรือชิงเอ๋อ " ฉีหมิงพูดขึ้น

" ข้าซนยังไงไม่ทราบ " ผมถามกลับพร้อมทำหน้ายียวน

" ก็เจ้าชอบกินลูกวัชพืชพวกนี้ข้ากลัวว่ามันจะมีพิษจะเป็นอันตรายต่อเจ้าได้ ฉีหมิงตอบร่างบางตรงหน้า ที่อยู่ในอ้อมกอด

" ลูกวัชพืชอะไรพวกนี้ล้วนแต่เป็นผลไม้ที่ข้าเคยกินทั้งนั้นมันไม่มีพิษ กินได้ "

ผมพูดขึ้นพร้อมทำท่าทางพยักหน้าไปมาเพื่อบอกว่าของพวกนี้มันกินได้

" หรือว่าท่านไม่เชื่อข้ากัน "