11

ภายในห้องโถงเงียบสงัดลงไปในทันทีหลังจากที่ไป๋ชิงเปล่าทักทายขึ้นและแนะนำตัว จนเวลาได้ผ่านไปนานพอสมควรจึงเกิดเสียงฮือฮาของเหล่าผู้อาวุโสดังขึ้น

"ทะ ท่านเซียนในป่าเทวะทมิฬ ! " ผู้อาวุโสทุกคนร้องขึ้นด้วยความตกใจ

" ท่านพูดจริงๆหรือท่านประมุข "  ผู้อาวุโส 1 กล่าวขึ้น

" ข้าจะไปโกหกพวกนั้นทำไมกัน " ฉีหมิงกล่าวออกไปด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนจะพูดตัดบทขึ้นว่า

" เอาล่ะที่ข้าเรียกพวกท่านมาข้ามีเรื่องจะพูดกับพวกท่านเพียงเท่านี้ เลิกประชุมได้ "

เมื่อพูดจบก็ได้หันมาพูดกับร่างบางว่า

" ชิงเอ๋อ เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปพักผ่อนที่เรือนของข้า ก่อนที่ข้าจะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ "  ร่างสูงพูด

" ทะ ทำไมข้าต้องไปพักอยู่ที่เรือนของท่านด้วย ทะที่นี่ไม่มีเรือนรับรองแขกหรือยังไงกัน "

ผมพูดออกไปอย่างตะกุกตะกักด้วยความเขินอาย

ฉีหมิงที่เห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ยกยิ้มในความเขินอายของร่างบาง  

" ก็เจ้าเป็นแขกของข้าข้าก็ต้องดูแลเจ้าให้ดีสิ  "

ฉีหมิงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนโดยไม่ได้สนใจสายตาของเหล่าผู้อาวุโสที่อยู่ตรงนั้นด้วยแม้แต่น้อย

นั่นสร้างความตกใจให้กับเหล่าผู้อาวุโสเป็นอย่างมาก

" นี่ใช่ท่านประมุขของพวกข้าจริงๆใช่หรือไม่"  ทุกคนให้ที่นั้นต่างคิดขึ้นพร้อมกันในใจด้วยความตกตะลึง และทุกคนต่างคิดตรงกันว่าบุรุษร่างบางตรงหน้านี้คงจะเป็นว่าที่พระชายาเป็นแน่

ก่อนที่จะมีเสียงของฉีหมิง เรียกท่านผู้อาวุโสขึ้นมาว่า

" ท่านผู้อาวุโสสูงสุด เด็กสองคนนี้มีพลังหยินและพลังธาตุหยางอยู่ในตัว ถือเป็นพลังธาตุที่หายาก มอบหมายให้ท่านดูแลเด็กทั้งสองคนนี้จะได้หรือไม่ "

" พลังธาตุหยินหยาง! " ผู้อาวุโสสูงสุดร้องขึ้นอย่างตกใจ

วันนี้มันเป็นวันอะไรกันถึงได้ทำให้คนแก่อย่างข้าต้องตกใจแล้วตกใจอีก จนตอนนี้หัวใจข้าจะวายอยู่แล้ว ผู้อาวุโสสูงสุดบนพึมพำขึ้นมาในใจ ซึ่งไม่ต่างอะไรกับความคิดของผู้อาวุโสทั้งหมดที่อยู่ในห้องโถงนี้ด้วยเช่นเดียวกัน วันนี้ต่างได้รับรู้เรื่องที่น่าตกใจหลายๆเรื่องในเวลาไล่เลี่ยกันจนผู้อาวุโสบางคนถึงกับเอามือกุมหน้าอก

" ว่าอย่างไรผู้อาวุโสสูงสุดท่านพอจะเป็นธุระให้ข้าได้หรือไม่ "   ฉีหมิงถามขึ้นย้ำอีก

" ได้ขอรับท่านประมุข ผู้เฒ่าผู้นี้จะดูแลและฝึกฝนเด็กน้อยทั้งสองคนนี้เองท่านประมุขไม่ต้องเป็นห่วง "

" ได้ยินเช่นนี้ข้าก็วางใจ "  ฉีหมิงพูด 

แล้วจึงหันไปพูดกับร่างบางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า

"  ถ้าอย่างนั้นชิงเอ๋อ พวกเราไปกันเถอะข้าจะพาเจ้าไปพักผ่อน  "

" จะไปก็พาไปสิ "  ผมพูดขึ้นด้วยความเขิน ตาบ้านิจะมาพูดเสียง 3 เสียง 4 กับเราทำไมกัน

เมื่อฉีหมิงได้มาส่งร่างบางที่เรือนพักของตนแล้วจึงได้แยกตัวออกไปเพื่อจะเดินทางไปวังหลวงเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้

ซึ่งก่อนไปร่างสูงต้องการที่จะให้บ่าวรับใช้เข้ามารับใช้ร่างบางแต่ร่างบางปฏิเสธเขาจึงยอมตามใจ  แต่เขาก็ยังให้บ่าวประจำอยู่ที่เรือนของเขาเพื่อคอยรับใช้ร่างบางหากร่างบางต้องการ

เมื่อผมมาถึงเรือนรับรอง จึงได้เดินสำรวจไปยังที่ต่างๆภายในเรือน จนได้เดินเข้าไปในสวนแห่งหนึ่ง คล้ายๆสวนป่าขนาดเล็ก มีการสร้างน้ำตกจำลองไว้ด้วยและรอบๆบริเวณน้ำตกก็มีต้นผลไม้ปลูกอยู่มากมาย มีทั้ง องุ่น เงาะแอปเปิ้ล ส้ม ขนาดมะม่วงก็ยังมี  แต่ไม่มีผู้ใดมาเก็บกินเลยสักนิด  ด้วยความสงสัยจึงได้ร้องถามบ่าวที่อยู่ใกล้ๆว่า

" สวนนี้คือของผู้ใดรึ "   ผมถามออกไป

สวนนี้เป็นของท่านประมุขเจ้าค่ะ มันประมุขได้ปลูกเอาไว้ทำเป็นสวนส่วนตัวเอาไว้มานั่งพักผ่อนหย่อนใจ ส่วนต้นไม้ประดับเหล่านี้ท่านประมุขเป็นคนเลือกมาปลูกเองกับมือเลยเจ้าค่ะ

" นั่นรึต้นไม้ประดับ? "  ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย พร้อมกับชี้มือไปทางต้นผลไม้ต่างๆ

" ใช่เจ้าค่ะ นั่นคือต้นไม้ประดับที่ท่านประมุขนำมาปลูกเจ้าค่ะ "

" What! " ผมถึงกับอุทานขึ้นในใจ พร้อมกับบ่นในใจว่า

" อีตาท่านอ๋องนี่เอาผลไม้มาทำเป็นไม้ประดับมันน่าเสียดายเกินไปแล้วมีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้นกลับไม่รู้จักเก็บกิน "

และด้วยความหงุดหงิดปนกับความหิวผมจึงเดินเข้าไปเด็ดองุ่นมา 1 พวงก่อนที่จะยัดเข้าปากตัวเองเพื่อระบายอารมณ์

" ในเมื่อเอามาปลูกแล้วไม่กินงั้นข้ากินเองก็ได้ ชิเสียดายของ "  เรื่องบางพูดไปพลางยัดผลไม้เข้าไปในปากก่อนจะเคี้ยวแรงๆเพื่อระบายอารมณ์

" งึ่มๆๆๆ  งึ่มๆๆๆ "

การกระทำของคนร่างบางทำให้บ่าวที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันตกใจเป็นอย่างมากที่อยู่ๆว่าที่พระชายา? ก็ได้นำลูกวัชพืชเหล่านั้นเข้าปากโดยไม่กลัวว่ามันจะมีพิษเลยแม้แต่น้อย ได้พากันร้องตะโกนห้ามเสียงดังว่า

" ว่าที่พระชายา ไม่ได้นะเจ้าคะ คายออกมาเจ้าค่ะเดี๋ยวมันมีพิษ! "

ร่างบางที่กำลังเคี้ยวองุ่นอยู่นั้นถึงกับสะดุ้งขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงตะโกน

" หือ ว่าที่พระชายา! เอ๊ะ! ข้าไปเป็นว่าที่พระชายาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน   "

ผมร้องถามออกไปเสียงหลงด้วยความตกใจ แต่ภายในใจนั้น..

อะไรกันอยู่ๆมาเรียกกันว่า ว่าที่รักชายา บ๊าาเขินเหมือนกันนะเนี่ย หึถึงอีตาอ๋องนั่นจะรูปร่างหน้าตาดี หุ่นใช้ได้ มีชาติตระกูลสูง ก็เถอะ ถ้าในใจอ่อนให้ง่ายๆหรอกชิ

คิดแล้วก็ดึงองุ่นพวงต่อไปมายัดเข้าปากแก้เขินทันทีไม่ได้สนใจเสียงร้องห้ามของบ่าวที่อยู่ใกล้ๆเลยแม้แต่น้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***