7

" พวกเจ้าเป็นใคร มาขวางทางพวกเราไว้ทำไม "

ฉีหมิงถามขึ้นเสียงเย็น พร้อมกับเดินมายืนอยู่ข้างหน้าไป๋ชิง

" พวกข้าจะเป็นใครไม่สำคัญ ส่งตัวคนที่อยู่ข้างหลังของเจ้ามาซะ "  ชายสวมหน้ากากหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้นมา

" พวกเจ้าต้องการตัวข้าไปทำอะไร " ผมที่ยืนฟังร้องถามขึ้น

" นายท่านของพวกข้าต้องการตัวเจ้าไปสอบถามเรื่องของเซียนที่อยู่ในป่าเทวะทมิฬ "

" หึ นายท่านของพวกเจ้าต้องการตัวข้า แล้วพวกเจ้าคิดว่า พวกเจ้าจะเอาตัวข้าไปให้นายเจ้าได้งั้นรึ " ผมพูดขึ้น

" หึ เจ้าอย่าอวดดีให้มันมากนักเป็นแค่คนไร้พลังธาตุ ถ้ายังไม่อยากตายตามพวกข้าไปพบนายท่านของพวกข้าซะ "

" ข้าพวกเจ้าคิดว่าพวกเจ้ามีฝีมือก็เข้ามา " ฉีหมิงเอ่ยขึ้นพร้อมกับปลดปล่อยพลังระดับเซียนออกมา

" ผู้ฝึกตนระดับเซียน! "  ชายสวมหน้ากากกลุ่มนั้นร้องขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ

" พวกเราอย่าไปกลัวถึงมันจะเป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับเซียนแต่ก็มีมันแค่คนเดียวจะสู้พวกเราที่มีหลายคนได้ยังไง "หนึ่งในชายสวมหน้ากากพูดขึ้น

ผมที่เห็นดังนั้นจึงได้ถอยหลังออกมา เพื่อที่จะได้ให้ท่านเซียนต่อสู้อย่างสะดวก พร้อมกับร้องตะโกนออกไปว่า

" พวกเจ้าจะตีกันก็ตีกันไปเลยนะอย่ามายุ่งกับข้า "

พูดจบก็ยกน่องไก่ขึ้นมากัดทันทีโดยเหตุการณ์ชุลมุนตรงหน้าสักนิด

" งั่มๆๆ อื่มม อร่อย งั่มๆ "

ฉีหมิงที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกลั้นขำก่อนจะกระโดดเข้าไปจัดการกลุ่มชายสวมหน้ากากนั้นทันที

" พวกเราจัดการมัน "ย้ากก

ฟิ้ววง ตู้มมมม อ้ากก  ชิ้งงงง ตูมมม

ชิงง ชิงง  ตูมม  อ้ากก อั่ก

กลุ่มชายที่สวมหน้ากากต่างโดนฉีหมิงจัดการจนหมดไม่มีใครรอดหลังจากที่จัดการเสร็จแล้วจึงได้เดินไปหาร่างบางที่กำลังนั่งไก่อยู่อย่างสบายอารมณ์

" ชิงเอ๋อ? เจ้าไม่ได้ตกใจใช่หรือไม่ " ฉีหมิงถามออกไปอย่างเป็นห่วง

" ชิงเอ๋อ!  ชิงเอ๋ออะไรของท่านเล่า ขะ ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นเสียหน่อย " ผมพูดขึ้นด้วยความเขินอายตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครมาพูดกับผมแบบนี้

ฉีหมิงที่เห็นอาการของร่างบางเช่นนั้นก็ได้แต่ยกยิ้มมุมปากก่อนจะถามออกไปว่า

" ชิงเอ๋อข้าขอถามอะไรเจ้าได้หรือไม่ "

" ถะ ถามอะไรของท่าน ถ้าข้าตอบได้ข้าจะตอบ" ผมพูดออกไปอย่างตะกุกตะกัก

" เจ้าคือท่านเซียนที่อาศัยอยู่ในป่าเทวะทมิฬที่เขาเล่าลือกันใช่หรือไม่ " ฉีหมิงเอ่ยถาม

" ท่านเซียนที่ไหนกันข้าไม่รู้จักมีข่าวลือเช่นนี้ด้วยหรือ " ผมพูดออกไปพร้อมกับทำหน้างงๆเขาแค่อยู่ในป่าเทวะทมิฬเท่านั้น ไม่ได้รู้จักท่านเซียนอะไรเลย

" ก็เขาลือกันว่าท่านเซียนที่อยู่ในป่าเทวะทมิฬได้ช่วยเหลือคุณชาย 3 ตระกูลจาง ให้รอดพ้นจากการตามล่สของพวกนักฆ่า แล้วก็ยังช่วยปลุกพลังธาตุให้กับคุณชาย 3 คนนั้นด้วย " ฉีหมิงกล่าวอธิบายให้ร่างบางเข้าใจ

เมื่อผมได้ยินอย่างนั้นก็ถึงบางอ้อทันที

" อ๋อหรือว่าจะเป็นคนชายหน้าหวานคนนั้นกัน " ผมอุทานขึ้นหลังนึกได้

" เจ้าเป็นคนช่วยเขาไว้จริงๆเหรอ ชิงเอ๋อ " ฉีหมิงถามย้ำด้วยความตกตะลึง

" ใช่ข้าเป็นคนช่วยเขาไว้เอง ทำไมหรอ" ผมถามออกมาด้วยท่าทางซื่อๆ

" ก็ตอนนี้คนทั้งแคว้นฉู่ ต่างก็เล่าลือว่าเจ้าคือเซียนที่อยู่ในป่าเทวะทมิฬน่ะสิ " ฉีหมิงตอบ

" ห๊ะ ข้าแค่ช่วยคนกลับมีคนคิดว่าข้าป็นเซียนงั้นหรอ "

ผมพูดออกไปด้วยความแปลกใจ

" แต่การช่วยของเจ้าเป็นการช่วยที่เกินกว่าที่คนธรรมดาจะทำได้ไปมาก  เจ้าช่วยให้คุณชาย 3 ตระกูลจางที่ทุกคนต่างก็รู้ว่าเขาเป็นขยะไม่สามารถฝึกฝนได้เพราะเขาไม่สามารถปลุกพลังธาตุได้ เช่นนี้เจ้าเลยถูกเรียกว่าเซียน และเจ้ายังช่วยให้เขารอดพ้นจากน้ำมือของนักฆ่าได้ ป่านนี้ตระกูลจางคงจะหล่อรูปเจ้าขึ้นมาสักการะบูชาแล้วกระมัง ชิงเอ๋อ "

ฉีหมิง พูดออกมาอย่างยืดยาวแกมหยอกล้อ เขาไม่รู้ว่าร่างบางสามารถทำได้ยังไงแต่เขาก็ไม่คิดที่จะถาม หากลูกน้องคนสนิททั้งสองครอบครัวของร่างสูงได้มาได้ยินเช่นนี้คงต้องตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเป็นแน่แน่เพราะ ฉีหมิง เป็นคนพูดน้อยร่างบางเป็นคนแรกที่ทำให้เขาได้พูดมากขึ้น

" ว้าวว นี้ข้าได้เป็นเซียนแล้วสินะ ฮ่าๆ "

ผมพูดขึ้นมาพร้อมหัวเราะพร้อมกับทำท่ายืดอก ทำให้ฉีหมิงที่มองอยู่ส่ายหน้าพร้อมกับอมยิ้มในการกระทำของร่างบาง

ก็เจ้าเป็นเซียนจริงๆนี่ 

ฉีหมิงคิดในใจ

" ในเมื่อไม่มีอะไร ชิงเอ๋อ เจ้าอยากไปเดินตลาดหรือไม่ "

ฉีหมิงเอ่ยถามร่างบางขึ้นมา

" ท่านจะพาข้าไปหรือ "  ผมถามออกไปอย่างกระตือรือร้น

" หากชิงเอ๋ออยากไปข้าจะพาไป ข้ารู้จักสถานที่ที่งดงามอยู่หลายที่ " ฉีหมิงรีบบอกเมื่อเห็นท่าทีของร่างบางตรงหน้า

" งั้นไปกันท่านอ๋อง"   ผมร้องขึ้นด้วยความดีใจ แต่นั่นกลับสร้างความตกใจให้กับฉีหมิงเป็นอย่างมาก

" ชะชิงเอ๋อ เจ้ารู้ด้วยรึว่าข้าเป็นใคร "  เขาถามออกไปด้วยความกลัว กลัวว่าชิงเอษอจะโกรธเขา โกรธที่เขาปิดบังไม่บอกตัวตนที่แท้จริงไป

" รู้สิ พึ่งรู้เมื่อตอนที่ท่านเข้ามาทักข้าเมื่อเช้าอะ ส่วนเมื่อวานข้าไม่ทันได้สังเกตุ "  ผมตอบออกไป

" ข้าขอโทษชิงเอ๋อที่ข้าไม่ได้บอกความจริงกับเจ้า "

ฉีหมิงพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด

" ท่านเป็นอะไรไป ใครบอกว่าข้าโกรธท่านกัน ท่านไม่ได้โกหกข้าสักหน่อยแต่ท่านไม่ได้บอกทั้งหมดแค่นั้นเิง อีกอย่างเราเองก็พึ่งได้เจอกัน ไม่มีใครบอกเรื่องของตนเองทั้งหมดให้แก่คนที่พึ่งรู้จักหรอกนะ "

ผมพูดออกไปเพื่อให้คนร่างสูงสบายใจขึ้น ซึ่งผมก็คิดเช่นนั้นจริงๆ

ก่อนที่ฉีหมิงจะได้พูดอะไรกับร่างบางอีกก็มีเสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นมาก่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***