6

ด้วยข่าวลือเรื่องที่ว่ามีเซียนอาศัพอยู่ในป่าเทวะทมิฬที่ได้ช่วยเหลือคุณชายสามตระกูลจางให้สามารถปลุกพลังธาตุได้ และพลังธาตุที่ปลูกได้นั้นเป็นถึงธาตุเหมันต์ ซึ่งเป็นธาตุหายาก นั้นสร้างความเเตกตื่นให้กับ ชาวเมืองเป็นอย่างมาก

กลุ่มคนที่มีอำนาจต่างๆต่างพากันส่งคนออกสืบหาเซียนท่านนั้นทันที และด้วยเหตุนี้ทำให้จวนตระกูลจางต้องต้อนรับแขกอยู่ไม่เว้นแต่ละวัน คนที่มาส่วนใหญ่ก็มักจะถามถึงที่อยู่ของท่านเซียนกันทั้งนั้น แม้ว่าเย่ชิงจะบอกปัดไปเเล้ว แต่คนเหล่านั้นก็ยังตามเซ้าซี้ไม่เลิก จนเย่ชิงต้องบอกจุดที่ตนพบกับท่านเซียนไป คนเหล่านั้นจึงได้หยุดถาม

ตัดมาทางด้านไป๋ชิงที่ตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้าอีกวัน โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ข่าวลือเรื่องของตนเอง ได้ดังกระจายไปทั่วแคว้นแล้วที่เรียบร้อยแล้ว

" วันนี้ทำอะไรดีน๊าา " ผมพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

" เข้าไปหาอะไรกินในเมืองดีกว่า "  ว่าแล้วจัดเตรียมอาบน้ำแต่งตัวและก็ออกจากมิติ  แล้วจึงได้ออกเดินทางเข้าไปในเมืองทันที โดยไม่ลืมที่จะสวมหน้ากากก่อนจะออกเดินทาง ส่วนการเดินทางนั้น ผมเลือกที่จะใช้วิธีการเดินเท้าเอาเพื่อที่จะได้ชมบรรยากาศของป่าในตอนเช้าๆ

บุรุษร่างบาง ที่อยู่ในอาภรณ์สีขาวทั้งตัว ห้อยแผ่นหยกสีเขียวมรกตไว้ที่เอว สวมหน้ากากปิดบังครึ่งใบหน้า เผยให้เห็นริมฝีปากเล็กๆดูอวบอิ่มอมชมพู ที่กำลังเดินชมนกชมไม้อย่างสบายอารมณ์ นั้นดูราวกับนางเซียนที่ลงมาท่องเเดนมนุษย์ไม่มีผิด

เมื่อเดินผ่านมาถึงจุดที่ผมได้ช่วยเหลือคุณชายคนที่ชื่อ 

จางเย่ชิง ไว้เมื่อสองวันก่อน  ผมก็ได้สังเกตุเห็นว่ามีคนหลายกลุ่มกำลังดักซุ้มรออะไรบางอย่างอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร จึงเดินเลยไปเหมือนไม่เห็นคนพวกนั้น

คนกลุ่มนั้นเมื่อเห็นไป๋ชิงเดินออกมาจากป่าเทวะทมิฬก็ตกใจ แล้วจึงได้รีบแจ้งกลับไปยังนายของตนเองทันที ก่อนจะรีบตามไป๋ชิงไปห่างๆ

ถึงผมจะรู้ว่าคนพวกนั้นกำลังตามผมมา แต่ผมก็ขี้เกียจสนใจ เมื่อเดินเข้ามาถึงในเมือง ผมก็ตรงไปที่ เหลาอาหารทันที

" เจอกันอีกแล้วนะคนงาม "

เมื่อเดินมาถึงหน้าทางเข้าเหลาอาหารก็ได้มี คนร่างสูง ผู้หนึ่งทักขึ้น  คนร่างสูงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นก็คือท่านอ๋องนั้นเอง ซึ่งท่านอ๋องนั้นได้สังเกตุเห็นร่างบางตั้งแต่ที่คนร่างบางกำลังเดินเข้ามาในประตูเมืองเเล้ว และมีคนหลายกลุ่มกำลังติดตามคนงามอยู่ นั้นก็คงจะเป็นคนของกลุ่มคนที่รู้ข่าวเรื่องเซียนในป่าเทวะทมิฬเป็นแน่

" เจ้าเป็นใคร ต้องการอะไร  "

ผมถามออกไปอย่างระเเวงๆ เพราะผมจำได้เมื่อวาน ไอ้คนสวมหน้ากากตรงหน้านี้แหละที่วิ่งมาบีบปากผมแล้วเอามือล้วงสตอเบอรี่ในปากผมโยนทิ้ง คิดมาแล้วก็หงุดหงิด

" ข้าชื่อ ฉีหมิง ข้ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับเจ้า " ร่างสูงตอบ

" เรื่องสำคัญอะไร " ผมถามออกไป

เรื่องลูกหญ้าและลูกวัชพืชพวกนั้น "  ฉีหมิงเอ่ยขึ้น

" ลูกหญ้า ลูกวัชพืช? " ผมถามออกมาอย่างสงสัยคนที่นี้เรียกผลไม้ว่าลูกหญ้า กับลูกวัชพืชงั้นรึ

" ใช่ เจ้ารู้ได้ อย่างไรว่ามันกินได้ไม่มีพิษ " ฉีหมิงถามขึ้น

" ก็มันไม่มีพิษจริงๆนิ ก็มันเป็นผลไม้กินได้ "  ผมตอบออกไปอย่าง งงๆ

" แล้วเจ้ารู้ได้ยัง"ฉีหมิงซักขึ้นอีก

" แล้วข้าจำเป็นต้องตอบเจ้ารึยังไงกัน" ผมพูดออกไปด้วยความโมโห คนยิ่งหิวๆอยู่ มายืนซักกันอยู่ได้  ว่าจบผมก็เดินเข้าไปในเหลาอาหารทันที

" เสี่ยวเอ้อ สั่งอาหาร " ผมร้องออกไปด้วยความหงุดหงิด หน้าสวยง่ำงอด้วยความโมโห แต่มองยังไงมันก็ดูน่ารักมากกว่าหน้ากลัว

" ขะขอรับคุณชาย คุณชายจะรับอะไรดีขอรับ "  เสี่ยวเอ้อที่เข้ามารับเมนูกับไป๋ชิงพูดเสียงสั่น ด้วยความเขินอาย?

" เอาเมนูไก่ที่ขึ้นชื่อที่สุดของเหลาอาหารแห่งนี้มาซักสองสามอย่าง  และก็ น้ำชา 1 กา " ผมบอกออกไป

" รอสักครู่ขอรับ "   เมื่อเสี่ยวเอ้อคนนั้นรับคำเเล้วจึงเดินออกไปจัดการทันที

" เจ้าชอบกินไก่รึ "  ท่านอ๋องที่เดินเข้ามาตามหลังร่างบางได้ยินเสียงร่างบางสั่งอาหารพอดี จึงถามขึ้น พร้อมกับนั่งลงร่วมโต๊ะกับร่างบางทันทีโดยไม่ต้องให้ร่างบางเชิญ

" เรื่องของข้าไม่เกี่ยวกับเจ้า " ผมตอบออกไปอย่างหงุดหงิด นี้เขาเป็นอะไรกับการเข้ามาในเมืองกันแน่เนี่ย เจอแต่คนกวนประสาท เมื่อวานก็ตาแก่สำนักเทพกระบี่เเล้วคนหนึ่ง  แล้วนี้ก็อีกคน แต่ว่าใครวะ ว่าแล้วจึงได้ใช้ทักษะของหอแก้ว9สมบัติตรวจสอบดูทันที  ก็ต้องตกใจจนแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน  

เชี้ยย ไอ้มนุษย์หน้ากากคนนี้เป็นถึงท่านอ๋อง น้องชายไม่สิ อนุชาของฮ่องเต้แคว้นฉู่ ท่านอ๋องฉู่ฉี่หมิง เอ๊ย ฉู่ฉีหมิง แล้วแถมยังเป็น ประมุขพรรค ดาราทมิฬอีกด้วย ที่เป็น1ใน4สำนักใหญ่ ของทวีป และยังมีระดับการฝึกฝนอยู่ในระดับเซียน ถึงจะน้อยกว่าตาแก่หน้าเด็กนั้นก็เถอะ ก็ถือว่ายังสูงอยู่ดี เพราะกว่าที่จะถึงระดับเซียนได้ไม่ใช่ง่ายๆ

ในโลกนี้คนที่ถึงระดับเซียนแทบจะนับนิ้วได้ หรือจะบอกว่ามีแค่ระดับเจ้าสำนักเท่านั้นก็ได้

ฉีหมิงที่ได้เห็นร่างบางตรงหน้า ที่กำลังแสดงสีหน้าหงุดหงิดอยู่ๆก็เปลี่ยนมาเป็นสีหน้าตกตะลึงเหมือนว่ากำลังตกใจกับอะไรบางอย่าง ซึ่งแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจนจนตาทั้งสองข้างแทบจะหลุดออกมา แต่มันมองดูน่ารักมากกว่าน่าเกลียด เหมือนกับแมวตัวน้อยกำลังตกใจไม่มีผิดจนทำให้ฉีหมิงรู้สึกคันยุบยิบในใจแปลกๆ

" เจ้าทำหน้าอะไรกันคนงาม " ฉีหมิงพูดขึ้นหลังจากทำใจ?ได้แล้ว

เสียงของท่านอ๋องทำให้ ผมถึงกับตกใจก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

" คนงามอะไรของเจ้ากันข้าไม่ได้ชื่อคนงามสักหน่อย"

ผมพูดออกไปพร้อมกับสีหน้าที่แดงระเรื่อที่โดนเรียกว่าคนงาม เหมือนโดนจีบเลยเเฮะ ผมคิดในใจ

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้นอีกด้านหนึ่ง ณ สำนักเทพกระบี่

"ฮัดชิ้ว!!ฮัดชิ้วว ซืดด ใครนินทาข้า! "

เสียงของเซียนเจ๋อที่กำลังนั่งประชุมอยู่กับบรรดาผู้อาวุโสในสำนัก ร้องขึ้น

จนทำให้ผู้อาวุโสในนั้นถึงกับสะดุ้งไปตามๆกัน

" ใครจะไปกล้านินทาท่านกัน" ผู้อาวุโสทั้งหมดคิดในใจ

กลับมาทางไป๋ชิง

เมื่อเสี่ยวเอ้อได้นำอาหารมาเสิร์ฟแล้ว ฉีหมิงจึงได้ถามร่างบางออกไปว่า " คนงาม เราคุยกันมาตั้งนาน ข้ายังไม่รู้จักชื่อของเจ้าเลย "

" ข้าชื่อ ไป๋ชิง งั่มๆๆ " ผมตอบออกไปอย่างไม่สนใจ พร้อมเเทะไก่ที่อยู่ในมื่ออย่างมูมมาม  แต่การกระทำแบบนั้นกลับทำให้ฉีหมิงถึงกับนิ่งไปในทันที

" นะ น่ะ น่ารักยิ่งนัก " ฉีหมิงพึมพำก่อนที่สายตาจะสังเกตุเห็นว่าคนรอบข้างก็กำลังจ้องมองมาที่ ชิงเอ๋อ? ของเขา? อยู่ตาไม่กระพริบ จึงได้แผ่รังสีกดดันออกไป จนทำให้คนเหล่านั้นหายใจแทบไม่ออกก่อนจะหัยหน้าหนีด้วยความหวาดกลัว

ส่วนทางด้านไป๋ชิงนั้นไม่ได้รับรู้ถึงอะไรเลยทั้งสิ้นเพราะกำลังดื่มด่ำกับรสชาติอาหารตรงหน้า

หลังจากที่ไป๋ชิงกินข้าวเสร็จ ฉีหมิงจึงได้จ่ายเงินค่าอาหารให้เสี่ยวเอ้อทันที ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกจากเหลาอหารไป

ทางด้านกลุ่มคนที่ติดตามไป๋ชิงออกมาจากป่าเทวะทมิฬที่ยังดักรอไป๋ชิงอยู่ เมื่อเห็นไป๋ชิงเเละบุรุษสวมหน้ากากที่เดินเข้าไปในเหลาอาหารกับไป๋ชิงออกมาเเล้ว ด้วยความที่ไม่สามารถสัมผัสถึงระดับการฝึกฝนของทั้งสองคนได้ ก็คิดไปเองว่า ทั้งสองคนคงเป็นคนธรรมดา และไป๋ชิงเองก็คงเป็นคนธรรมดาเช่นกัน แต่ด้วยที่ไป๋ชิงได้เดินออกมาจากป่าเทวะทมิฬ ทางเจ้านายของพวกตนจึงได้สั่งให้จับตัวไป๋ชิงกลับไปเพื่อสอบถามเรื่องราว จึงได้กระโดดเข้าไปขวางด้านหน้าของทั้งสองคนทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***