5

ด้วยว่ามันยังไม่เย็นมากนักผมอยากสำรวจเส้นทางโดยรอบที่เป็นทางกลับของผม เพราะเมื่อเช้านี้ผมเหาะมาจึงยังไม่ได้สำรวจอะไร  จึงตัดสินใจเดินกลับ

ในระหว่างทางที่เดินกลับ ผมได้เจอกับพืชผักผลไม้ต่างๆที่อยู่ตามรายทางเป็นจำนวนมาก มีแต่อันที่สามารถกินได้ทั้งนั้นแต่ไม่มีคนเก็บไปกิน  มันน่าเสียดายมาก ในความคิดของผมคนที่มาจากยุคที่แม้แต่ผักก็ยังแพง

ผมจึงเดินไปเก็บไป แล้วก็กินไป เพราะอาหารที่พึ่งกินมาย่อยไปหมดแล้ว แต่ยังดีที่มีผลไม้ต่างๆข้างทางที่สามารถกินได้ มีทั้ง แอปเปิ้ล ส้ม เงาะ เต็มไปหมด ยังกะมาสวนผลไม้ จนผมเดินไปสักพักก็เจอเข้ากับอะไรบ้างอย่างจนผมอุทานออกมาด้วยความดีใจ

" นั้นมัน สตอเบอรี่หนิ อร้ายยของชอบ "

ผมกรี๊ดออกมาอย่างดีใจโดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของเจ้าตัวนั้นตกอยู่ในสายตาของบุรุษสามคนที่กำลังแอบดูอยู่

นานแล้วซึ่งสามคนนั้นก็คือ ท่านอ๋องฉู่ ฉู่ฉีหมิง เป็นน้องชายของฮ่องเต้ของแคว้นฉู่ ฉู่ไท่หลง แล้วยังเป็นถึงเจ้าสำนักดาราทมิฬ 1ใน4สำนักใหญ่ และ เเม่ทัพบูรพาหานหลี่ และรองแม่ทัพบูรพาหานจิ้ง

" งดงามนัก "

ท่านอ๋องเอ่ยพึมพำขึ้นด้วยความตกตะลึง เมื่อได้เจอกับร่างบาง ทั้งสีชุดที่สวมใส่ หน้ากากที่สวม รูปร่าง และน้ำเสียง ช่างเหมือนกันยิ่งนัก เหมือนกับคนที่ในฝันของเขา คนที่เขาฝันถึง และเป็นคนที่เขาเฝ้ารอ และตามหามาตลอด จนตอนนี้เขาอายุ30แล้วยังไม่ได้แต่งชายาเข้าจวนเพราะเขากำลังตามหาคนในฝันของเขาอยู่

"งามมากขนาดยังไม่ได้ถอดหน้ากาก หากถอดหน้ากากคงจะงามมากเป็นแน่" ท่านรองเเม่ทัพเอ่ยขึ้น

ก่อนที่จะสะดุ้งเมื้อได้สัมผัสถึงพลังงานบางอย่างที่อยู่ใกล้ๆตนเมื่อหันไปก็เจอกับท่านอ๋องที่กำลังแผ่รังสีอำมหิตออกมา

"ทะ ท่านอ๋องเป็นอะไรไปรึพะย่ะค่ะ" 

ท่านรองแม่ทัพเอ่ยถามเสียงสั่น

"ไม่มีอะไร"   ท่านอ๋องตอบเสียงเย็น

ท่านแม่ทัพที่สังเกตเหตุการณ์อยู่ก็ถึงกับหลุดขำขึ้นมา เห็นที่ภูเขาน้ำเเข็งจะได้ละลายลงก็คราวนี้แล้ว

ทั้งสามคนที่พึ่งกลับจากสำนักดาราทมิฬ แล้วผ่านมาเจอร่างบางพอดี และเห็นร่างบางกำลังเก็บลูกวัชพืชกินอยู่ ตอนแรกก็ตกใจ แต่พอเห็นร่างบางไม่เป็นอะไรจึงได้ แอบดู ก็เห็นร่างบาง จับนั้นจับนี้กินเข้าไปในปากไม่หยุด โดยไม่กลัวว่าจะโดนพิษของพวกมันเลยซักนิด ริมฝีปากน้อยๆขยับขึ้นลงเคี้ยวสิ่งที่อยู่ในปากที่ยัดเขาไปคำโต พร้อมกับหลับตาพริ้มราวกับว่าสิ่งที่กินเข้าไปนั้นมันอร่อยเป็นอย่างมาก ทั้งที่มันเป็นแค่วัชพืช แล้วไหนจะอาการตกตะลึงจนต้องร้องอุทานออกมาเมื่อได้เห็นกับลูกหญ้าสีแดงนั้นอีก ทั้งยังวิ่งเข้าไปเก็บขึ้นมาอย่างกับของล้ำค่า ก่อนจะกินมันเข้าไป ทุกคนเเทบอยากจะตะโกนให้ร่างบางวางสิ่งนั้นลง เพราะกลัวมันจะมีพิษ

ทางด้านท่านอ๋อง ที่เห็นร่างบางที่กำลังกัดกินลูกหญ้าสีแดงอยู่นั้นก็ได้กระโดดเข้าไปจับปากร่างบางแล้วใช้มือล้วงเอาลูกหญ้าสีแดงนั้น ออกมาจากปากร่างบาง แล้วโยนทิ้งทันที จนร่างบางนั้นตกใจกับการกระทำของท่านอ๋องจนได้สำลักน้ำของสตอเบอรี่ที่แตกออกเพราะแรงบีบของท่านอ๋อง

" อื้ออ อั่ก อั่ก นี้ เจ้าเป็นใครกัน แล้วทำอะไรของเจ้าเนี้ย"

ผมถามออกไปอย่างตกใจปนโมโหที่อยู่ๆก็มีคนกระโดดมาดึงเอาของกินคนอื่นที่กำลังกิน แล้วเอาไปโยนทิ้ง

" เจ้าน่ะสิทำอะไร ทำไมถึงได้กินอะไรมั่วซั่ว ไม่กลัวว่ามันจะมีพิษรึ "

ท่านอ๋องพูดขึ้นเสียงดังอย่างลืมตัวแต่เมื่อนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้รู้จักกับร่างบางตรงหน้าก็จึงได้ผ่อนเสียงลง

" ข้ากินอะไรมันก็เรื่องของข้า อีกอย่างใครบอกว่าสิ่งนี้มีพิษ นี้มันคือผลไม้กินได้ ไม่มีพิษ "ผมพูดออกไปอย่างหงุดหงิด

" ไม่มีพิษงั้นรึ เจ้ารู้ได้ยัง "   ท่านอ๋องเอ่ยถาม

" ก็ใช่นะสิ ถ้ามีพิษข้าจะยืนพูดกับเจ้าตรงนี้ไหม "

ผมพูดออกไปอีก

ท่านอ๋องได้ยินเช่นนั้นจึงเดินไปเด็ดลูกหญ้าสีแดงนั้นเเล้วเอาเข้าปากทันที

" ท่านอ๋อง ! "  ท่านแม่ทัพทั้งสองต่างตะโกนขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจเมื่อเห็นท่านอ๋องเอาลูกหญ้าสีแดงเข้าปาก

เมื่อได้ลิ้มลองรสชาติของสตอเบอรี่แล้วทำให้ท่านอ๋องถึงกับต้องตกใจกับรสชาติของมัน

" หวานมาก อร่อย! "  ท่านอ๋องอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

" ก็ใช่น่ะสิมันอร่อย แล้วพวกนี้ก็ด้วยมันกินได้ นี้ก็กินได้โน้นก็กินได้ นั้นก็กินได้ "

ผมพูดออกมาพร้อมกับชี้ไม้ชี้มือ ไปรอบๆ โดยไม่ได้สนใจเสียงเรียกที่เรียกถึงตำแหน่งของผู้ที่อยู่ตรงหน้า

ท่านอ๋อง เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงได้หยิบสิ่งที่ร่างบางชี้ขึ้นมากินทันที

" อร่อย ! "  ท่านอ๋องพูดออกมาทันทีเมื่อกินเสร็จ

" ข้าบอกแล้วว่ามันอร่อยทีนี้เชื่อกันรึยัง หึ "  ผมพูดขึ้นอย่างงอนๆ

ท่านอ๋องเมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงถามขึ้นมาว่า

" คนงาม แล้วเจ้าเข้ามาทำอะไรในป่าเทวะทมิฬในเวลาเช่นนี้ เจ้าไม่รู้รึว่ามันอันตรายแค่ไหน  เพราะข้าดูแล้วเจ้าไม่มีพลังธาตุหนิ เจ้าไม่กลัวรึ"

" ข้าก็จะกลับบ้านข้าน่ะสิ "  ถึงที่จริงคือมิติก็เถอะนะ

ผมพูดออกไป แต่ประโยคหลังคิดในใจ

" กลับบ้าน บ้านเจ้าอยู่ในป่ารึ " ท่านอ๋องถามออกไป

" ไม่ใช่เรื่องของเจ้า " ผมตอบออกไปยังอารมณ์เสียก่อนที่จะใช้วิญญาณยุทธ ทักษะที่1เรียกกระบี่ออกมา

" ทักษะที่3 กระบี่เร็วดุจปีกกระบี่บิน"  ก่อนที่จะกระโดดขึ้นกระบี่แล้วเหาะหายไปในทันที

" ระเร็วมาก!"  ทั้งสามคนอุทานขึ้นพร้อมอย่างตกใจเพราะความเร็วของร่างบาง

เมื่อกลับมาถึงที่พัก(ในมิติ)ผมก็วิ่งเข้าห้องนอนทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน

ทางด้านท่านอ๋องที่กลับไปถึงจวนแล้วก็ได้มีคนเข้ามารายงานความเคลื่อนไหวต่างๆภายในเมือง

" หืม มีข่าวลือเช่นนี้ด้วยรึ "  ท่านอ๋องเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อได้ยินลูกน้องรายงานข่าวสารระหว่างที่เขาไม่ได้อยู่ในเมือง

" ใช่ขอรับท่านประมุข ตอนนี้คุณชายสามตระกูลจางสามารถปลุกพลังธาตุได้แล้ว แถมยังเป็นธาตุเหมันต์ พลังธาตุหายาก และมีใบหน้าที่งดงามจริงดังข่าวลือ เพราะมีท่านเซียนที่อยู่ในป่าเทวะทมิฬช่วยเหลือไว้ ขอรับ "

ผู้รายงานข่าวตอบ

" เซียนที่อยู่ในป่าเทวะทมิฬงั้นรึ หรือว่า! "ทั้งสามคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน

“ ข้าว่าต้องเป็นคนที่เราเจอในป่าเป็นแน่ ขอรับท่านอ๋อง”แม่ทัพบูรพาหาน พูดขึ้น

" อย่าพึ่งด่วนสรุปไป เอาละ เรื่องนี้เอาไว้ก่อนแล้วค่อยไปตรวจสอบอีกที   "

ท่านอ๋องเอ่ยขึ้น พลางคิดถึงร่างบางคนที่พบเจอในป่าที่กำลังกินลูกวัชพืชต่างไปอย่างเอร็ดอร่อย ราวกับรู้อยู่แล้วว่ามันกินได้  และคิดถึงรสชาติที่เขาได้กินลูกวัชพืชเหล่านั้นแล้ว หากลูกวัชพืชพวกนั้นกินได้จริงคงจะเเก้ปัญหาความอดอยากของประชาชนในแคว้นได้เป็นอย่างมาก

" หรือว่าเจ้าจะเป็นคนเดียวกันกับท่านเซียนท่านนั้นกัน คนงาม "

ท่านอ๋องพึมพำออกมาพร้อมยกยิ้มมุมปาก ภาพนั้นสร้างความตกใจให้กับลูกน้องคนอื่นเป็นอย่างมาก แต่ยกเว้นท่านแม่ทัพและท่านรองเเม่ทัพที่ไม่ได้แสดงอาการใดออกมาเพราะรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่แล้ว

อีกฝั่งหนึ่งในป่าเทวะทมิฬ

ในขณะที่มีข่าวลือเรื่องท่านเซียนที่อยู่ในป่าเทวะทมิฬกำลังถูก โจทจันไปทั่วแคว้นฉู่นั้น เจ้าตัวต้นเรื่องกลับนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจในมิติของตนเอง อย่างมีความสุข โดยไม่ได้รับรู้สิ่งใดเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***