Chapter 5

...ศรัทธาเหมือนดาบสองคม...

...มันสามารถเป็นตะเกียงส่องสว่างนำทาง...

...หรือกลายเป็นหลุมดำดูดกลืนผู้คนให้อยู่ในความมืดมิด...

...บรรณวัชร...

บรรณวัชรได้เห็นเจ้าสิ่งที่พุ่งเข้ามาทำร้ายเขาเต็มสองตา มันมีลักษณะคล้ายกับมนุษย์หมาป่าไลแคน แต่ขนและผิวของมันเป็นสีฟ้า ตามปกติพวกขนไลแคนจะเป็นสีดำ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นไลแคนลักษณะแบบนี้ แม้มันไม่เหมือนไลแคนที่เขาคุ้นเคยทว่ามันก็มีนิสัยพยายามจะกัด และใช้แรงฉีกกระชากร่างของเหยื่อได้อย่างแน่นอน เดชะบุญที่โรสแมรี่เข้ามาช่วยด้วยการใช้ท่อนไม้ฟาดเข้าหัวของมัน กลายเป็นช่องว่างให้บรรณวัชรยกปืนลั่นไกยิงเข้ากลางหัวของไลแคนตนนั้นอย่างแม่นยำ เขาไม่รอช้ารีบลุกขึ้นและพยายามจะพาเด็กสาวหนี เสียงปืนจากฝั่งของทีมจ่าสิบเอกโรเจอร์เงียบไปแล้ว บรรณวัชรไม่อยากนึกภาพอะไรต่อเขาต้องพาโรสแมรี่ไปจากที่นี่ ทว่าทันใดนั้นเองที่ฝูงไลแคนจำนวนมากไล่หวดตามทั้งสองมาติด ๆ นาทีนั้นเองที่โรสแมรี่ตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่าง เธอสลัดมือของบรรณวัชรออกและหันมาเผชิญหน้ากับเหล่าไลแคน

"โรส !" บรรณวัชรร้องเสียงหลง เขาตกใจมากกับการกระทำของเด็กสาว

จู่ ๆ ก็มีแสงสีขาวปรากฏขึ้นบนร่างกายของโรสแมรี่ มันส่องสว่างจ้าประดุจเหมือนแสงจากดวงดาวส่องนำทาง เสี้ยววินาทีที่เกิดแสงระเบิดออกมาจากร่างของเด็กสาว พริบตานั้นฝูงไลแคนถูกกำจัดจนหมดสิ้น พวกมันถูกแผดเผาและสลายกลายเป็นก้อนคริสตันสีขาวปนดำ เด็กหนุ่มยืนตะลึงกับภาพที่เขาเห็นและเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมอีธานถึงได้ห่วงวิตกกังวลรวมทั้งทำไมอินูมินารอสถึงต้องการตัวโรสแมรี่ เสียงคำรามของไลแคนดึงสติของบรรณวัชรอีกครั้ง และพอเขาตั้งสติได้เขาก็รีบวิ่งมาหาโรสแมรี่เพื่อพาหนี ทว่าเด็กสาวกลับเลือกที่จะไม่เดินตามเขา

"โรส.. เธอจะทำอะไร เราต้องหนีกันแล้วนะ" บรรณวัชรพูด ความกลัวบางอย่างที่มันไม่เคยเกิดขึ้นเกาะกินในใจของเด็กหนุ่ม ความรู้สึกบางอย่างที่เขาเคยลืมเลือนไปมันหวนกลับมา

เด็กสาวหันมามองหน้าบรรณวัชรก่อนจะคว้าแว่นตาของเขาออกมา

"ขอโทษนะ..." โรสแมรี่พูดด้วยเสียงสั่น

"เธอจะทำอะไร.."

ไม่ทันขาดคำแสงที่ฝ่ามือของโรสแมรี่ก็อัดกลางลำตัวของบรรณวัชร พริบตาเดียวร่างของบรรณวัชรลอยกระเด็นออกจากถนน ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นไกล ๆ ตาคือ เหล่าฝูงไลแคนที่กำลังรุมล้อมรอบตัวโรสแมรี่ แวบหนึ่งในจิตใต้สำนึกมันได้ทำให้เขาหวนนึกถึงเหตุการณ์บางอย่าง เหตุการณ์ที่บรรณวัชรไม่อาจช่วยใครบางคนในอดีตได้ ก่อนที่ร่างของเขาจะล่วงหล่นลงกับพื้นเสียงของโรสแมรี่แล่นเข้ามาอย่างแผ่วเบา

...... บรรทัด ขอโทษนะที่ฉันต้องทำแบบนี้ ขอให้เธอปลอดภัย ......

...🔫🔫🔫🔫🔫🔫...

วันนี้เป็นวันเกิดครบสิบสามปีของบรรณวัชร แต่น่าเศร้าที่มันตรงกับวันทำงานของพ่อและแม่ ส่วนพี่ชายอีกสองคนก็ไม่สามารถกลับมาบ้านตามกำหนดได้ นับว่าดวงดีหน่อยที่อย่างน้อยเขาก็มีเพื่อนรักทั้งห้าคนมาร่วมเฉลิมฉลองวันเกิด นนท์ปวิธ หรือ ทราฟฟิก นำเค้กที่ร่วมหุ้นกับพวกสหกรรมมาเซอร์ไพร์บรรณวัชร ทั้งหกคนต่างเล่นกีต้าร์ร้องเพลงกันตามประสาวัยรุ่น เวลาผ่านไปเร็วมากจนเมื่อบรรณวัชรรู้ตัวอีกที เขาก็พบว่าเพื่อน ๆ พากันหลับหมดแล้ว เขาจึงตั้งใจจะไปหาอะไรดื่มที่ตู้เย็นเสียหน่อย ทว่าในจังหวะที่เขาเดินออกจากห้องนั่งเล่นและเหลือบตาไปมอง ที่ห้องเก็บของซึ่งประตูมันเปิดแง้มเอาไว้ แต่สิ่งที่สะดุดตาของบรรณวัชรคือมันมีแสงเล็ดลอดออกมา เด็กหนุ่มขยี้ตาตัวเองให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาด แต่แสงจากห้องเก็บของก็ยังคงอยู่และเหมือนจะมีเสียงดังออกมาจากข้างใน บรรณวัชรไม่รอช้ารีบไปคว้าไม้ถูบ้านมาเป็นอาวุธ เพราะอาจเป็นขโมยแอบเข้ามาในบ้านก็ได้ บรรณวัชรค่อย ๆ ขยับฝีเท้าเข้ามาใกล้ห้องเก็บของทีละนิด เสียงที่ตอนแรกยังเเผ่วเบาอยู่ก็เริ่มได้ยินชัดขึ้น มันเป็นเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มันเป็นน้ำเสียงที่เด็กหนุ่มคุ้นเคยเหลือเกิน

ขณะเดียวกันก็เหมือนเป็นเสียงของคนกำลังต้องการความช่วยเหลือ เขาไม่รอช้ารีบวิ่งตรงเข้าไปข้างในห้องพร้อมกับร้องตะโกนว่า "โรส! ฉันมาแล้ว" ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาพบว่าเด็กหญิงคนหนึ่ง กำลังถูกรุมเด็กเกเรหลายคนกลั่นแกล้งสารพัด บรรณวัชรที่เห็นแบบนั้นเขาไม่รอช้ารีบตรงเข้าไปจัดการกับพวกเด็กเกเรทันที ทว่ากำปั้นของเด็กหนุ่มกลับทะลุร่างของพวกเด็กเกเรแทน เขาตกใจมากแต่ก็ไม่ยอมละความพยายาม จึงหันไปเหวี่ยงกำปั้นซ้ายใส่คนที่ตัวใหญ่กว่า แต่ผลลัพท์ก็ยังเหมือนเดิมบรรณวัชรไม่สามารถแตะต้องพวกนั้นได้ และพวกนั้นก็มองไม่เห็นเขาเช่นกันยกเว้นเด็กสาวที่ถูกกลั้นแกล้ง สีหน้าที่เมื่อรู้ว่าความหวังเดียวของเธอทำอะไรไม่ได้ มันเหมือนมีดหลายสิบเล่มพุ่งเสียบกลางอก ทว่าถึงกระนั้นบรรณวัชรก็ใช้ทั้งกำปั้นและไม้ถูพื้นฟาดพวกนั้น ก็ทำได้แค่เพียงฟาดลมเท่านั้นสุดท้ายเด็กสาวได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรม สิ่งสุดท้ายที่พวกนั้นฝากไว้กับเธอคือการเทน้ำขยะเปียกใส่ตัวของเธอ และพากันเดินหัวเราะเยาะจากไป

ทิ้งไว้เพียงเด็กสาวที่เปียกน้ำขยะและนั่งนิ่งไป บรรณวัชรยืนเจ็บใจที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้ เขาเดินไปหาเด็กสาวพร้อมกับเอื้อมมือไปที่ฝ่ามือของเธอ หวังเพียงเพื่อปลอบโยน ทว่าเธอกลับสะบัดมือของบรรณวัชร การกระทำของอีกฝ่ายเสมือนนำค้อนตอกตะปูกลางอกเขา

"ระ... ระ.. โรส.." เขาเอ่ยนามของเด็กสาวแผ่วเบา

เธอเจ้าของชื่อ "โรส" หันขวับมาทางบรรวัชรด้วยแววตาที่เรียกได้ว่า ชาตินี้เขาลืมไม่ลงแน่

"อย่ามายุ่งกับฉัน !" เธอพูด

"ไม่นะ... อย่าพูดแบบนี้เลย ..." เขาวิงวอน

เด็กสาวหันหน้าไปทางอื่นไม่มองหน้าบรรณวัชรและพูดเสียงแผ่วเบา ทว่ามันบาดลึกในหัวใจของเด็กหนุ่ม

"ไปซะ ! ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีกแล้ว"

"ไม่ !" บรรณวัชรพูดสวนกลับ "ฉันไม่มีทางทิ้งเธอแน่..."

"ฉันบอกให้ไปซะ !"

ว่าแล้วฝ่ามือซ้ายของเด็กสาวก็เรืองแสงสีขาวอ่อน และเธอก็ฝ่ามือข้างนั้นอัดกระแทกใส่บรรณวัชรจนปลิวกระเด็นลอยออกจากห้อง ภาพสุดท้ายที่เขาพอจะจดจำได้ลาง ๆ คือสีหน้าตื่นตระหนกของเธอ

โครม !

นนท์ปวิธและคนอื่น ๆ พากันสะดุ้งตื่นอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาเห็นว่าบรรวัชรไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่น ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนจึงรีบออกตามหาในทันที ทั้งห้าคนแยกย้ายออกตามหาในทันที สิบนาทีต่อมาเสียงของ พลาธิป หรือ แอนดริว ก็ดังออกมาจากห้องเก็บของ ส่งผลให้อีกสี่คนตามมาสมทบกันที่ห้องเก็บของ และพบร่างของบรรณวัชรหมดสติอยู่ นนท์ปวิธจึงรีบบอกให้ทุกคนพาเขาไปที่ห้องนอน เสียงของเพื่อน ๆ ดังระงมไม่ขาดสาย

"ไอ้บรรทัด ! อดทนไว้นะเพื่อน"

...🔫🔫🔫🔫🔫...

บรรณวัชรสะดุ้งได้สติอีกครั้งเขาไม่รู้ว่า ตนเองหมดสติไปนานแค่ไหนแต่ภาพสุดท้ายที่เขาจำได้คือ โรสแมรี่เป็นคนผลักเขากระเด็นออกมา อาการปวดหัวแวบขึ้นสมองเล็กน้อย.... เขาจำได้แล้ว... ภาพความทรงจำในอดีตค่อย ๆ ผุดขึ้นทีละฉากราวกับเครื่องฉายโปรเจคเตอร์ เด็กสาวผู้เป็นโชลเมทของบรรณวัชร ก็คือโรสแมรี่ วินเทอร์นี่เองเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงไม่สามารถสื่อสารกับโชลเมท เพราะเขาสูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับเธอไปเพราะการตัดขาดของตัวโรสแมรี่เอง ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็มองดูนิ้วนางมือขวา มันได้ปรากฏเส้นด้ายบาง ๆ ขึ้นเป็นการตอกย้ำแก่บรรณวัชรว่า โรสแมรี่คืออดีตโชลเมทที่ตอนนี้ เธอได้กลายมาเป็นคู่ผูกวิญญาณของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว ความรู้สึกแรกของบรรณวัชรในตอนนี้คือไม่รู้จะหัวเราะหรือก่นด่าในความบังเอิญอันน่าบัดซบนี้นี่ กระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้นทลายความเงียบไปได้ในพริบตา

"โอ้ ฟื้นแล้วหรือครับ คุณบรรณวัชร"

เสียงดังกล่าวทำให้บรรณวัชรพึ่งสังเกตว่าเขาไม่ได้อยู่ถนน แต่เป็นรถม้าสมัยโบราณอายุห้าร้อยปีเห็นจะได้ เป็นเรื่องน่าแปลกที่ในยุคที่มีเทคโนโลยี้ล้ำสมัยยังมีคนใช้ยานพาหนะแบบนี้อยู่ และชายเจ้าของเสียงเมื่อครู่คงกำลังควบม้าไปที่ไหนสักที่ บรรณวัชรทำใจดีสู้เสือถามอีกฝ่ายกลับว่า "คุณเป็นใคร ทำไมถึงรู้ชื่อผม" คำตอบที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะจากอีกด้านของรถม้า ทว่าน่าแปลกที่เสียงหัวเราะนี้ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนโดนเยาะเย้ยแต่อย่างใด

"ไม่ใช่แค่คุณเท่านั้น พ่อของคุณ พันเอกทวีผมก็รู้จักเช่นกัน เขาเป็นนักรบที่เก่งมาก ๆ" ชายคนขับรถม้ากล่าว

บรรณวัชรที่ได้ยินก็อึ้งเหมือนกันว่าอีกฝ่ายรู้จักพ่อของเขาด้วย

"คุณยังไม่ตอบคำถามของผมอีกข้อ... คุณเป็นใครครับ"

ชายคนนั้นก็หัวเราะอีกครั้ง "ต้องขออภัยอย่างสูงที่ผมลืมแนะนำตัว เรียกผมว่า ดยุก แล้วกันครับ"

บรรณวัชรสงสัยว่าชายผู้มีนามว่า "ดยุก" ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ แต่เหมือนเจ้าตัวจะอ่านใจเด็กหนุ่มออกจึงอธิบายว่า ตนเป็นพ่อค้าที่กำลังจะไปค้าขายที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งอีกไม่นานก็จะถึงที่หมาย เพียงแต่ระหว่างทางดยุกเห็นบรรณวัชรหมดสติอยู่จึงแบกร่างเขาขึ้นมาบนรถม้า บรรณวัชรสำรวจภายในรถม้าที่เขานั่งอยู่ก็เห็นข้าวของต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อสดรวมไปถึงอาวุธอย่างเช่นปืนหรือดาบ หากเป็นอาวุธธรรมดาทั่วไปก็อาจไม่ใช่เรื่องแปลก แต่พลังฟีนิกซ์ในตัวของบรรณวัชรสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างจากตัวอาวุธ แถมมันยังเหมือนพลังบนปืนลูกโม่ M1851 Wolfsbane และปืนลูกซอง M1897 ของเขา ครู่ต่อมาดยุกพูดต่อว่า "ออ ปืนสองกระบอกนั้น ผู้หมวดอุดมเขาซื้อมาจากกระผมเองครับ ต้องขอยอมรับว่าผู้หมวดตาถึงมากเพราะในตอนนั้นปืนสองกระบอกนี้เป็นรุ่นที่ดีที่สุดในร้านผมเลย" คำตอบนี้ทำเอาบรรณวัชรอึ้งพูดไม่ออกเลยทีเดียว

ร้อยตำรวจโทอุดม เอี้ยงแจ้ง ตาทวดของบรรณวัชรซึ่งเป็นตำรวจมือปราบอาญากรระดับตำนาน ต่อมาคุณย่าของบรรณวัชรแต่งงานและพ่อของเขาไม่เลือกเป็นอัศวินมือปืน จนมาถึงรุ่นหลานอย่างบรรณวัชรกับพี่ชายอีกสองคน และเขาเลือกที่จะเป็นอัศวินมือปืนทำให้ปืนสองกระบอกนี้จึงกลายเป็นของเด็กหนุ่ม เขายอมรับว่าไม่เคยถามถึงที่มาของอาวุธประจำกายสองชิ้นนี้ แม้ว่าดยุกจะอ้างว่าเป็นคนขายปืนให้กับตาทวดก็ยังขอไม่เชื่อเต็มร้อย สักพักก็เหมือนกับบรรณวัชรจะนึกบางอย่างออก

"ผมขอลงข้างทางละกัน ผมต้องไปตามหา..."

"ใจเย็น ๆ ครับคุณบรรณวัชร หมู่บ้านที่เรากำลังจะไป แม่หนูโรสของคุณรออยู่ที่นั้น"

"ว่าไงนะ !"

ก่อนที่เขาจะถามต่อก็มีเสียงโวยวายดังลั่นจากด้านนอก

...🔫🔫🔫🔫🔫🔫🔫...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***