Chapter 4

...ฉันเชื่อใจเธอ...

...โรสแมรี่...

เสี้ยววินาทีที่บรรณวัชรสบตากับโรสแมรี่ เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว บางอย่างได้บอกกับเขาว่า เด็กสาวคือคนเดียวกับที่เขาเห็นในนิมิต เฉกเช่นเดียวกับฝั่งโรสแมรี่ซึ่งชะงักไปเล็กน้อย พันเอกคริสแนะนำบรรณวัชรให้เด็กสาวรู้จัก ทั้งสองมีอาการเขินอายแปลก ๆ ซึ่งมีเพียงนิติพงศ์คนเดียวที่เข้าใจอาการนี้ จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไปที่จุดพักชั่วคราวก่อนเริ่มเดินทาง พันเอกคริสทำการเรียกประชุมวางแผนการเคลื่อนย้าย โดยอีธานกับมีอาจะไปขบวนรถของพันเอกคริส ในขณะที่โรสแมรี่จะไปกับขบวนคันที่สองซึ่งบรรณวัชรอยู่ด้วย ด้านร้อยเอกไบรอันมีความกังวลว่าอีธานกับมีอาอาจจะไม่ยอมแยกนั่งรถกับโรสแมรี่แน่ ๆ แต่พันเอกคริสยืนยันว่าจำเป็นต้องทำแบบนี้ เพราะอย่างน้อย ๆ อินูมินารอสจะมุ่งความสนใจมาที่ขบวนรถของพันเอกคริส เพราะคิดว่าตัวเป้าหมายอยู่ที่รถคันนี้พวกมันไม่มีทางสงสัยแน่นอน ร้อยเอกไบรอันพยักหน้าเข้าใจแต่สีหน้าความกังวลก็ยังมีอยู่

"ผู้กองยังกังวลอะไรอยู่เหรอครับ" นิติพงศ์ถามพร้อมขมวดคิ้ว

"ใครจะไปบอกแผนการเดินทางนี้กับสองคนนั่น" ร้อยเอกไบรอันถามและมองไปที่พันเอกคริสเพื่อขอคำตอบ

"ฉันจะบอกอีธานกับมีอาเอง พวกนายเตรียมให้พร้อมก็พอ"

สิ้นคำพันเอกคริสก็ลุกจากห้องประชุมเล็กและเดินไปยังอีกห้องหนึ่ง ราว ๆ สองนาทีเห็นจะได้ที่บรรณวัชรได้ยินเสียงโวยวายจากมีอา เด็กหนุ่มเข้าใจถึงความกังวลของร้อยเอกไบรอันแล้ว นิติพงศ์เลือกที่จะไม่สนใจและสะกิดให้บรรณวัชรสนใจของสัมภาระที่จะเอาไป แน่นอนว่าเขาไม่ลืมอาวุธประจำกายอย่างปืนลูกโม่กับลูกซองที่ได้มาจากหยางเสี่ยวฟง เมื่อครั้งได้ปฏิบัติภารกิจกับพวกสหกรรม ทั้งสองเดินมารออยู่ที่รถตู้หน่วยสวาทของ B.S.A.A และเช่นเคยที่นิติพงศ์หันมาพูดกับรุ่นน้องของตนว่า "ต่อจากนี้นายจะต้องใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้รับการฝึกมา ใช้ให้คุ้มในภารกิจนี้เพราะรอบนี้มันเกี่ยวกับคู่ของนาย" บรรณวัชรหันมามองนิติพงศ์ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ "พี่พูดอะไรออกมาน่ะ" นิติพงศ์นิ่งไปครู่หนึ่งและตบบ่าเด็กหนุ่มเบา ๆ "ขอให้นายจำเธอได้นะ บรรทัด" บทสนทนายุติลงเมื่อพันเอกคริสและลูกทีมตามมาสมทบ สายตาของบรรณวัชรแอบเห็นสีหน้าบึ้งตึงของมีอา ที่แสดงชัดเจนว่าโกรธมากแค่ไหน ส่วนอีธานก็ทำได้แค่พาโรสแมรี่มาส่งที่รถกับทีมสอง

"แล้วเจอกันนะลูก" อีธานกล่าว

"แล้วเจอกันคะ พ่อ... แม่ด้วย" โรสแมรี่พูดและเหลือบมองมีอาผู้เป็นแม่

มีอาเลือกที่จะไม่พูดอะไรนอกจากสวมกอดเด็กสาวเท่านั้น บรรณวัชรเข้าใจความรู้สึกของมีอาว่าคงจะลำบากใจน่าดู หากเป็นไปได้เธอก็คงอยากมานั่งรถคันเดียวกับลูกมากกว่า มีอาพูดเพียงขอให้โรสแมรี่ปลอดภัยและเดินผ่านอีธานไป ราวกับเขาเป็นเพียงอากาศไร้ตัวตนนับเป็นบรรยากาศตึงเครียดพอสมควร นิติพงศ์จำต้องไปกับทีมของพันเอกคริสเขาจึงหันมาพูดแค่ว่า "ขอเทพนกฟีนิกซ์คุ้มครองนาย ไอ้น้อง" บรรณวัชรแค่พยักหน้ารับและเขาเดินไปเปิดประตูให้กับโรสแมรี่ขึ้นไปก่อน จังหวะนั้นตอนที่เด็กสาวเดินผ่านเขาขึ้นรถแวบหนึ่งเด็กหนุ่มรับรู้ได้ว่า เธอหันมามองเขาก่อนจะก้าวเท้าขึ้นรถไป ต่อมา จ่าสิบเอกโรเจอร์ ก็เข้ามาแนะนำตัวกับบรรณวัชร และขอให้เด็กหนุ่มไปนั่งกับโรสแมรี่เนื่องจากเป็นคำสั่งที่กำชับมาโดยนิติพงศ์ เด็กหนุ่มที่ได้ยินก็ทำได้แค่เกาหัวเท่านั้นว่าทำไมรุ่นพี่ถึงสั่งมาแบบนั้น แต่บรรณวัชรก็ยอมไปนั่งข้างเด็กสาวแต่โดยดี

"สวัสดี" โรสแมรี่กล่าวทักทายเด็กหนุ่ม

"ออ... สวัสดีครับ" บรรณวัชรขานรับแบบเคอะเขินเล็กน้อย ทำอย่างไรได้เขาไม่เคยคุยกับผู้หญิงมาก่อน แม้ว่าในหน่วยรบ SAS จะมีทหารหญิงก็จริงแต่ส่วนมากเขาจะอยู่กลุ่มสหกรรม ซึ่งเป็นแก๊งผู้ชายล้วน

"ฉันชื่อ โรสแมรี่ วินเทอร์ เรียกว่า โรส ก็ได้" โรสแมรี่แนะนำตัวแม้ว่าความจริงอีกฝ่ายจะรู้ว่าเธอคือใครก็ได้

"เรียกผมว่า บรรทัด ได้นะ" บรรณวัชรตัดสินใจบอกชื่อเล่นตนเองแทน

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ บรรทัด" โรสแมรี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร "ฉันไม่คุ้นหน้าเธอเลย มาใหม่เหรอ"

สถานะเรื่องที่บรรณวัชรเป็นยุวชนทหารจากฟรอนเทียร์ ต้องถูกปิดเป็นความลับทำให้บรรณวัชรโกหกอีกฝ่ายว่า เขาพึ่งเข้ามาประจำการในทีมของพันเอกคริสไม่นานนี่จึงเป็นภารกิจแรกของเขา (ซึ่งตรงนี้บรรณวัชรไม่โกหก) ด้านโรสแมรี่พยักหน้าและเล่าให้กับบรรณวัชรฟังเล็กน้อยว่า ก่อนที่จะมายังสนามบินเธอกำลังเรียนวิชาคาบประวัติศาสตร์อยู่ จากนั้นเจ้าหน้าที่จาก B.S.A.A ชื่อ โรซาน่า ก็มารับตัวเธอออกจากโรงเรียน โดยโรสแมรี่ยังจำสีหน้าตกใจของเพื่อน ๆ ในห้องได้ รวมทั้งอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่ด้วยเมื่อเล่ามาถึงตรงนี้ เด็กสาวก็หัวเราะออกมาเล็กน้อยหากแต่บรรณวัชรสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าแฝงอยู่ในน้ำเสียง มันชวนให้บรรณวัชรนึกถึงเรื่องที่อีธานกับมีอาทะเลาะกันบนเครื่องบิน เขาคิดว่าที่ผ่านมาคงยากลำบากสำหรับเด็กสาวคนหนึ่งที่ควรจะมีชีวิตปกติเหมือนกับวัยรุ่นทั่วไป แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไรดี

"ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย คิดชะว่านั่งรถเที่ยวก็ได้" บรรณวัชรพูด

"ฉันคิดว่า..." โรสแมรี่ทำท่าครุ่นคิด "เธอควรพูดแบบนี้กับพ่อฉันมากกว่า"

...🔫🔫🔫🔫🔫🔫...

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปแค่ไหนแต่สำหรับบรรณวัชรมันผ่านไปเร็วมาก ในตอนแรกพวกเขายังอยู่ในช่วงกลางวันแต่ตอนนี้ มันได้พาพวกเขาเข้าสู่ช่วงเวลาราตรีรัตติกาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เสียงจากวิทยุสื่อสารของจ่าสิบเอกโรเจอร์ได้ทำให้บรรณวัชรรู้ว่า พวกเขาได้มาถึงทางตอนเหนือของซาเรส ซึ่งแถบนี้ปกคลุมด้วยหิมะเนื่องจากเป็นช่วงฤดูหนาว บนถนนเต็มไปด้วยหิมะหนาเตอะส่งผลให้การเดินทางลำบาก แย่กว่านั้นคือรถของทีมพันเอกคริสเกิดเสียงกลางทางเพราะมีบางอย่างเข้าไปในตัวเครื่อง ส่วนรถของจ่าสิบเอกโรเจอร์ยังคงทำงานได้ตามปกติ ทว่าบรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้น เพราะตอนนี้เหลือเพียงแค่พวกเขาเท่านั้น จึงทำให้ทั้งทีมรวมทั้งบรรณวัชรต้องตื่นตัวตลอดเวลา โรสแมรี่เองก็เหมือนจะรับรู้บรรยากาศโดยรวมได้เช่นกัน บรรณวัชรคว้าปืนลูกโม่ M1851 Wolfsbane Magnum มาวางบนขาของตัวเอง ใจของเด็กหนุ่มได้แต่ภาวนาขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเถิด สักพักเขาก็สังเกตว่าโรสแมรี่มีอาการสั่นเทากังวลเล็กน้อย

พอเห็นแบบนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมบรรณวัชรจึงเอามือซ้ายที่ว่างอยู่ ค่อย ๆ มาวางมือของโรสแมรี่อย่างแผ่วเบา คล้ายกับกำลังพยายามปลอบขวัญเด็กสาวที่กำลังกลัว และดูเหมือนมันจะได้ผลเพราะอาการสั่นเทาของเธอ เริ่มมีท่าทีจะทุเลาลงและเธอพยายามประคองสติของตัวเอง โรสแมรี่หันมาพูดกับบรรณวัชรว่า "ขอบคุณนะ" เขาไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้ารับเพราะสายตาของเขา ยังคงคอยระแวดระวังภัยตลอดเวลา ในใจได้แต่ขอให้ต้องมีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นเลย ทว่าคำอธิษฐานของบรรณวัชรดูจะไร้ผลเพราะนาทีต่อมา จ่าสิบเอกโรเจอร์ไม่สามารถติดต่อกับพันเอกคริสได้ คาดว่าพวกเขาคงอยู่ในจุดอับสัญญาณของวิทยุก็ได้ หากนั้นเรียกว่าแย่แล้วคงคิดผิดในสามนาทีต่อมาจู่ ๆ รถก็หยุดชะงักนิ่งไป ทำเอาทุกคนบนรถแตกตื่นกันพอสมควร จ่าสิบเอกโรเจอร์เคาะถามคนขับว่ามันเกิดอะไรขึ้น เสียงของคนขับบอกแค่ว่ามีบางอย่างกั้นขวางรถไว้ ได้ยินแบบนั้นทั้งหมดจึงพากันเดินลงจากรถ โรสแมรี่ก็เหมือนจะตามมาด้วยแต่บรรณวัชรยกมือห้ามไว้ก่อน

"อย่าลงมา" บรรณวัชรพูดแต่โรสแมรี่เหมือนจะไม่ค่อยเชื่อฟัง

"ไม่ล่ะ ฉันจะลงไปด้วย" โรสแมรี่ยืนยันคำเดิม

"แต่มัน...."

ยังไม่ทันที่บรรณวัชรจะพูดจบโรสแมรี่ก็ลุกเดินข้ามตัวเขา ออกจากรถไปอย่างรวดเร็วทำเอาเด็กหนุ่มสบถออกมาเล็กน้อย และเมื่อเขาเดินลงมาจากรถทหารคนหนึ่งในทีม ได้กระซิบข้างหูเด็กหนุ่มว่าโรสแมรี่ไม่ค่อยจะฟังใครอยู่แล้ว พร้อมทั้งบอกให้บรรณวัชรตามไปประกบเด็กสาวอย่าห่างเด็ดขาด บรรณวัชรจึงไม่รอช้ารีบตามไปยืนข้างเด็กสาวตามคำสั่ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอแอบมองเขาอยู่แวบหนึ่งก่อนยิ้มที่มุมปาก ดูเหมือนว่าทางข้างหน้าจะมีต้นไม้ต้นใหญ่เสียด้วย ล้มลงกลางถนนขวางทางรถพอดีซึ่งมีวิธีเดียวคือพวกเขาต้องเปลี่ยนเส้นทาง จ่าสิบเอกโรเจอร์ค่อนข้างกังวลเพราะยังติดต่อกับทางทีมพันเอกคริสไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่างถูกบีบคั้นขนาดนี้สุดท้ายบรรณวัชรจำใจต้องใช้โทรจิต ติดต่อหานิติพงศ์ดูว่าตอนนี้ทางฝั่งนั้นเป็นอย่างไรบ้าง

เหมือนกับอีกฝั่งจะคิดตรงกันเพราะเสียงของนิติพงศ์ ดังขึ้นผ่านโทรจิตหากแต่น้ำเสียงที่บรรณวัชรได้ยิน มันทำให้เขาคว้าปืนลูกโม่ออกมาและมืออีกข้าง เอื้อมมาจับมือของโรสแมรี่แทบจะทันที

[บรรทัด! นายอยู่ไหน! มีอะไรบางอย่างโจมตีพวกเรา ระวังตัวด้วย!] นิติพงศ์พูดด้วยเสียงร้อนรน

[หมายความว่าไง...]

ฉับพลันเสียงคำรามก้องกังวานทั่วบริเวณ ที่พวกเขายืนอยู่นั้นยิ่งทำให้บรรณวัชรจับมือโรสแมรี่แน่นขึ้น เด็กสาวก็เหมือนจะรับรู้ได้เช่นกัน จึงไม่ยอมห่างจากเด็กหนุ่มเช่นกัน จ่าสิบเอกโรเจอร์สั่งให้ทุกคนเตรียมอาวุธ สิ้นคำสั่งไม่ถึงสามนาทีมีบางอย่างพุ่งเข้าโจมตีใส่ทหารยศนายจ่าแบบไม่ทันตั้งตัว ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมากสิ่งสุดท้ายที่ทุกคนเห็นคือ รอยคราบเลือดกระจายอยู่บนพื้น เมื่อหัวหน้าทีมโดนเก็บไปคนแรก สิ่งที่ตามมาคือลูกขบวนเสียไปด้วย บรรณวัชรร้องตะโกนบอกให้ทุกคนรวมตัวกัน อย่าแตกแถวหรือออกห่างจากกันเด็ดขาด เสี้ยววินาทีนั้นสายตาของเขาหันไปเห็น เงาร่างใหญ่เหมือนยักษ์อยู่ไม่ไกล จากจุดที่ทีมพวกเขาอยู่

"ทุกคน ! ถอยออกมา" บรรณวัชรตะโกนสุดเสียง

พริบตานั้นเงาร่างใหญ่ก็ยกบางอย่าง ที่รูปร่างเหมือนกับค้อนอันใหญ่ฟาดลงพื้น คลื่นพลังพุ่งตรงมาทางรถที่มีเหล่าทหาร B.S.A.A. รถตู้ของพวกเขาลอยปลิวข้ามศีรษะของบรรณวัชรกับโรสแมรี่ ไปนอนตะแคงข้างริมถนนแทน เสียงคำรามดังรอบตัวเหมือนกับพวกมันล้อมไว้หมดแล้ว บรรณวัชรไม่มีทางเลือกมีทหารคนหนึ่งหันมาตะโกนว่า "ไอ้น้องพาเธอหนีไป! พวกเราจะถ่วงเวลาไว้เอง" ได้ยินแบบนั้นบรรณวัชรจูงมือโรสแมรี่วิ่งข้ามท่อนต้นไม้ที่กั้นขวางเอาไว้ เขายกร่างโรสแมรี่ข้ามลำต้นไปอีกฝั่ง บรรณวัชรรีบกระโดดข้ามตาม ทั้งสองกำลังจะรีบตามแต่มีบางอย่างโผล่ออกมายืนขวาง

ปัง !

บรรณวัชรลั่นไกยิงใส่เจ้าตัวที่ยืนขวางโดยไม่ลังเล เมื่อเห็นมันล้มลงไปนอนกับพื้นแล้ว เขาก็รีบพาโรสแมรี่วิ่งหนีต่อโดยไม่สนใจว่า เขายิงใส่ตัวอะไรมีแค่โรสแมรี่ที่เหลือบสายตาหันมามอง รูปร่างของมันมีร่างกายกำยำมีขนรกรุงรัง ที่มือและเท้ามีกรงเล็บยาวมองแล้วเหมือนสัตว์ประหลาดในภาพยนตร์ ที่เธอเคยดูกับอีธานในสมัยเด็ก เสียงฝีเท้าปนกับเสียงคำรามตามด้วยเสียงปืนตามหลัง บรรณวัชรคิดว่าเขาต้องลงข้างถนน

"บรรทัด !"

พริบตานั้นมีบางอย่างพุ่งเข้าจู่โจมใส่ข้างลำตัวของบรรณวัชร มือของเขาหลุดจากมือของโรสแมรี่ เขากระเด็นมาอยู่กับพื้นโดยมีบางอย่างเหยียบร่างเขาไว้

...🔫🔫🔫🔫🔫🔫🔫...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***