โรงอาหารแสนสนุกสุขเกินต้าน

สวัดดีผมดิ้วอี้ คาเมรอนผมกำลังทำสิ่งที่คนทั่งไปไม่ค่อยกล้าทำกันนั้นก็คือการไปนั่งกินข้าวกับคนที่ชอบนั้นก็คือเบลเธอมักจะมานั่งที่โต้ะสุดท้ายของโรงอาหารเพื่อค่อยแนะนำให้นักเรียนคนอื่นๆเก็บจานให้ถูกช่องซึ่งผมก็มานั่งมาตรงข้ามเธอและก็มันเป็นอย่างที่คิดเธอมองมาด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิมและคนที่ผมคาดไม่ถึงก็มานั่งข้างๆเธอนั้นก็คือเมฟ ไวรี่เธอนั่งลงและยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มสุดสย่องพร้อมกับขอบคุณเรื่องหนังสืบผมก็ตอบไปว่า"ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกนะเมฟเธอควรขอบคุณเบลที่หารายชื่อเธอเจอนะ"เบลที่ได้ยินก็พูดออกมาว่า"นายนี่ขี้อายรึไงฉันหาเจอแต่นายเป็นคนเอาไปให้เธอนั้นก็แปลว่านายช่วยเธอมากกว่าฉันแถมนายยังเอาหนังสืมมาที่ห้องสมุดเองด้วย"และดูเหมือนเมฟจะยิ่งมองผมด้วยสายตาแปลกๆมากขึ้นผมที่กำลังพยายามคิดข้อแก้ตัวอยู่ก็ถามเบลไปว่า"แล้วเธอกับเมฟเป็นเพื่อนกันหรอ"เบลพยักหน้าและมองไปทางเมฟดูเหมือนเมฟจะไม่ได้สนใจเบลเลยแม้แต่วินาทีเดียวเมฟมองมาที่ผมด้วยสายตาเหมือนสัตว์ป่าผมที่กำลังสับสนก็ถามไปว่า"หน้าฉันเปื้อนหรอ"เบลหัวเราะและพูดว่า"ถ้าเป็นเรื่องความหัวทึบนับเป็นการเปื้อนก็บอกเลยว่าเต็มๆ"ผมที่กำลังสับสนก็ถามไปว่า"หายความว่าไงนะ"เมฟก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาและเช็ดไปที่แก้มของผมและพูดว่า"เหงื่อนายไหลนะดิ้วอี้"ผมก็ถามไปว่า"เบลบอกชื่อฉันหรอ"เมฟก็หน้าตาแตกตื่นและหายใจเร็วเบลก็ตอบไปว่า"ใช่ฉันบอกเอง"ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรและแนะนำตัวกับเมฟไป"ฉันดิ้วอี้ คาเมรอนอ่านคล้ายๆคาเมร่อนแต่ไม่เหมือนขนาดนั้น"เมฟก็ยิ้มและพูดว่า"ฉันเมฟ ไวรี่ยินดีที่ได้รู้จักดิ้วอี้"เธอพูดพร้อมน้ำเสียงเขินอายรวมถึงติดๆขัดๆเหมือนเธอจะตื่นเต้นและประหม่ามากผมที่กำลังจะลุกไปเก็บจานก็มีเบลที่ฝากเมฟไปเก็บจานให้ด้วยและผมกับเมฟก็เดินไปเก็บจานด้วยกันในตอนที่กำลงัจะวางจานลงเมฟก็พูดออกมาว่า"ดิ้วอี้!ฉันชะ..."แต่ก็มีเสียงของพวกนักกีฬาดังขึ้นที่โต้ะของเบลพอดีผมหันหลังไปและพบกับจอน เชลนีสเป็นนักกีฬาผิวขาวตัวสูงเป็นหลานของผ.อเหมือนว่าเขาจะชอบเบลเลยกะจะเข้ามาเพื่อลวนลามเธอแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือผมอยู่ในเหตุการผมรีบเข้าไปผลักจอนและถามว่า"นายคิดจะทำอะไรกับเธอมิทราบวะ!"จอนก็หันมาและภามว่า"แกเกี่ยวอะไร"และก็กำลังจะต่อยมาที่ผมแต่ผมก็ไม่ใช่คนยอมคนผมก็ต่อยสวนไปแต่หมัดต่อไปที่จอนต่อยมาถ้าผมหลบมันจะไปโดนเมฟที่ยืนอยู่ข้างหลังผมผมก็เลยต้องใช้แขนกันมันเอาไว้แต่สิ่งที่หยุดทุกคนได้นั้นก็คือเสียงของเมฟที่พูดออกมาว่า"ถ้าใครขยับหรือทำอะไรแกครั้งได้เห็นดีกันแน่!"จอนที่ดูเหมือนจะรู้จักกับเมฟมาก่อนและกลัวเธอเอามากๆก็รีบเดินหนีออกไปและพูดว่า"ฉันฝากไว้ก่อนเถอะแก"ผมที่กำลังเมาหมัดก็ถามไปว่า"มันจะไปใหน"เมฟที่ยืนอยู่ก็พยุงผมขึ้นและถามว่า"นายไหวมั้ยดาลิ้ง"ผมที่กำลังมึนหัวก็รีบพาร่างอันบาดเจ็บไปห้องพยาบาลแต่พยาบาลเลนไม่อยู่เมฟจึงต้องเป็นคนทำแผลให้ผมแทนเมฟที่กำลังทำแผลให้ผมนั้นถึงเธอจะดูเหมือนเด็กเนิดเฉิ่มๆที่แต่งตัวและใส่แว่นได้ดูเหมือนพวกเด็กเรียนแต่เธอก็มีความกล้าที่ไม่ตางกับพวกผู้ชายเหมือนผมจะเป็นเพื่อนกับเธอได้และคนที่ตามมาก็คือเบลเธอเปิดประตูและวิ่งมาดูอาการพร้อมแสงอาทิตร์ที่สาดส่องลงมาพอดีตอนนั้นมันเหมือนนางฟ้าที่กำลังวิ่งมาหาผมด้วยความอบอุ่นแต่ว่าผมดันรู้สึกแปลกๆกับเธอไม่เหมือนเมื่อก่อนเหมือนกับว่าผมจะ...เมฟ...ก็...ผม...?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***