สโรชาชอบ..นั่งวินมอไซค์

นิยาย pwp สโรชาขวัญใจคนจน

สโรชา หรือ น้ำชา สาวงานตามรอยแม่เนื่องไม่มีเงินเรียนเลยต้องมารับจ้างหาเงินเรียนเพราะแม่คนดีดันล้มป่วยทำงานหนักไม่ได้เขาเลยเลือกที่จะทำงานเองหนักเป็นสองเท่า ทว่าเงินรับจ้างทำสวนมันไม่พอ เขาเลยเลือกที่จะทำอาชีพ "รับจ้างทั่วไป" เพื่อสมทบกับเงินไปเรียนต่อ..

ณ บ้านหลังสุดท้ายสลัม

ภายในบ้านหลังเล็กอยู่ในสลัมอันพื้นที่แออัดชวนคับแน่นใจ มีหญิงสาวหน้าตาน่าเอ็นดูอยู่คนหนึ่งกำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผู้ที่มีศักดิ์เป็นมารดา บรรเทาอาการป่วยให้ดีขึ้น

"แค่ก! แค่ก! นะ น้ำชาเอ้ย! มาพยุงแม่หน่อยลูก"

"แม่! ชาบอกแล้วไงว่าอย่าเพิ่งลุกจากที่นอน เป็นไงบ้าง เวียนหัวไหมแม่ ไหวไหมเดี๋ยวชาจะพาไปหาหม-"

"เอ็งเงียบไปเลยน้ำชา วันนี้แม่ลางานไม่ได้แล้ว แม่จะไปทำงาน"

 "แม่หยุดเลยนะ! ทำไมดื้อขนาดนี้เป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาใครจะช่วยดูแม่! น้ำชาไม่ให้แม่ไปทำงานวันนี้หรอกนะ"

ถึงแม้จะเอ่ยเตือนผู้เป็นแม่จนหน้าหงอย เขาก็คิดว่าเเม่เขานั้นดื้อเสียจนเขาอยากจะตีแขนแม่เบาๆ ให้หายมันเขี้ยวสักครา อารมณ์คนแก่ก็เริ่มน้อยใจลูกสาวคนเดียวดันมาว่าให้หลังพยายามลุกแต่งตัวไปทำงาน ขณะที่อาการป่วยยังไม่ทุเลาลงเลยสักนิด

"แม่ น้ำชาเป็นห่วงแม่นะ..."

"ถ้าแม่ไม่ไปวันนี้เจ้านายก็คงไล่แม่ออกแล้ว.. ถ้าโดนไล่ออกจริงๆ ใครจะเลี้ยงดูแก"

ที่ไหนได้แม่คนขี้น้อยใจของเขาพูดเสียงเบาด้วยน้ำเสียงเศร้าหงอยจนน้ำชารวบคนตรงหน้ามากอดปลอบโยนโครงเครงตัวไปมาเหมือนปลอบเด็กน้อย

ร่างบางผิวขาวอมชมพู ใบหน้ารูปไข่ นัยตากลมเม็ดอัลมอนด์สีน้ำตาลอ่อน ผมสีน้ำตาลอ่อนประบ่ายิ่งเสริมความน่าเอ็นดูในให้กับคนตัวเล็ก สวมใส่ชุดสุภาพเสื้อโปโลสีขาว กระโปรงสีขาวทรงพลีทสั้นเลยเข่าโชว์ขาเรียวเนียน ก่อนจะเก็บชุด เสื้อผ้าต่างๆ ที่จำเป็นไว้ในกระเป๋า ซึ่งเขาเพิ่งรู้ตัวว่าตนมีกระโปรงสั้นมากกว่ากางเกงที่มีอยู่เพียงสามตัว ก่อนจะรีบยัดเข้ากระเป๋าพร้อมเอกสารสมัครงานอย่างเรียบร้อย เขาก็เดินรั้งกอดหญิงวัยชราตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะหอมแก้มคนขี้น้อยใจลูกสาวให้ชื่นใจจนคนเป็นแม่เยื่องยื้อใบหน้าหนี น้ำชาก็หัวเราะจนได้ใจ ก่อนจะเอ่ยคำลาออกไปยังที่ทำงานประจำของผู้เป็นแม่

"น้ำชาไปแล้วนะแม่ อย่าดื้อกับป้ารันนะ น้ำชาโทรไปบอกป้ารันให้มาอยู่กับแม่แล้ว"

ตาเรียวสวยหรี่ตามองจับผิดแม่หยอกเล่นจนคนป่วยเริ่มฟึดฟัด คนน่ารักก็หัวเราะร่า เอ่ยอำลาแม่อีกครั้งสุดท้าย

"เออหน่า รีบไป"

"บ๊ายบายนะแม่!"

ตอนแรกที่น้ำชาเอ่ยปากบอกแม่ว่าจะไปทำงานให้ทีแรกแม่มีท่าทีขัดขืนไม่ยอมเอาท่าเดียวเขาไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวของเขานั้นลำบากแต่ใบหน้าน่ารักนั้นก็ไม่ยอมตื้อจนผู้เป็นแม่อ่อนใจ 

จนได้โทรไปบอกคนที่ทำงานว่าลูกสาวเขาจะไปทำงานแทนโปรดช่วยดูแลลูกสาวและแนะนำเรื่องต่างๆ ให้ด้วย 

"ไปสวนชะโลมใจ ห้าสิบบาทนะหนู"

ร่างบางพยักหน้ารับคนตรงหน้าหงึกๆ พร้อมควักธนบัตรใบสีฟ้าจ่ายให้คุณลุงก่อนจะรีบซ้อนบนเบาะเกาะไหล่คุณลุงพร้อมเว้นระยะห่างไว้อย่างเหมาะสม

"ขยับเข้ามาอีกหนู เดี๋ยวมันจะหงายเงิบนะนั่นหนู"

"แต่หนูว่ามัน-"

"ไม่ต้องเกรงใจหน่า กอดเอวลุงไว้ๆ ตัวเล็กแค่นี้ทำไมไม่พาพ่อแม่มาด้วยน่ะ ฮึ?"

"คือว่า-"

"เอาเถอะ กอดลุงแน่นๆ แล้วกันนะ"

คนมีส่วนสูงร้อยห้าสิบห้าเซนติเมตร หัวเราะในลำคออย่างจนใจ เขาก็ไม่ได้อยากจะตัวเตี้ยนักหรอกนะแต่กรรมพันธุ์พ่อแม่เขาได้มาแค่นี้เอง

น้ำชาขยับสะโพกเล็กตามที่ลุงบอกจนโหนกนูนส่วนกลางลำตัวและหน้าอกเต้าพอดีมือชนเข้ากับหลังชายแก่ชราตรงหน้าทำเอาร่างบางกัดริมฝีปากหน้าขึ้นสีริ้วชมพูๆ ก่อนจะเปลี่ยนมือมากอดเอวลุงแน่น 

คุณลุงที่กำลังขับรถออกไปยังที่หมายอย่างคนตั้งใจทำงานทั่วไป ไม่รู้ตัวว่าเสื้อด้านหลังนั้นเปียกเยิ้มไปด้วยน้ำใสเหนียวหนืดติดเสื้อตนยามขี่ข้ามถนนลูกรังขรุขระโหนกน้อยเสียดสีไปกับหลังคุณลุงด้วยความแนบชิด ยิ่งเป็นกางเกงในสีขาวซีทรูลายดอกไม้ยิ่งไม่สามารถกักเก็บน้ำหล่อลื่นที่ไหลออกมายามส่วนกลางลำตัวถูกกระตุ้นด้วยซ้ำ 

   "อื้อ.. อึก! ฮื้อ"

ร่างเล็กอื้อครวญครางในลำคออย่างกระดากอายเต้านมขนาดพอดีมือบดเบียดหลังลุงจนเม็ดบัวสีชมพูแข็งเป็นไต น้ำชาพยายามกัดริมฝีปากตนแน่นเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดจนคนวัยกลางคนตรงหน้าได้ยิน

กว่าจะถึงที่หมายใช้เวลานั่งรถวินมอเตอร์ไซค์ประมาณเกือบครึ่งชั่วโมง น้ำชาหน้าแดงก่ำกว่าเดิมเมื่อได้เห็นน้ำสีใสเยิ้มมาจากรูสวยสวาทของเขาเองก่อนจะค่อยจับกลีบกระโปรงสีขาวตนเองปิดเป้าระหว่างขาที่คงเหลือหยาดเหนียวใสอย่างน่าอายแล้ว ก็รีบวิ่งเข้าไปยังล็อบบี้ของโรงแรมเพื่อไปสมัครงานเป็นชาวสวน หลังจากเอ่ยลาลุงวินมอเตอร์ไซค์เรียบร้อยแล้ว

อดใจไม่ไหวคับบ ปล่อยซะเล๊ยยยย!     

   ปล. เรื่องนี้มีในRAWด้วยนะคับบ หวังว่าจะชอบกันน้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***