คืนร้างบาง

สวัสดีครับผมชื่อซิมผมอายุ18ใกล้เข้า19แล้วครับผมเป็นคนธรรมดาทั่วไปนี่แหละครับแต่....อยู่มาวันนึงมีข่าวฆาตกรบุกห้างฆ่าร้างบางคือเอาจริงๆข่าวก็ออกมาเยอะมากที่เป็นเหตุฆ่าร้างบางแต่ที่ผิดปกติคือมันเกิดเหตุในหมู่บ้านผมทุกครั้งที่ออกข่าวทำให้ผมสงใสมากว่าฆาตกรคนนั้นคือใครทำไมเขาถึงทำแบบนั้นผมเคยสงใสตอนเด็กๆผมตั้งคำถามไว้ว่าทำไมฆาตกรถึงต้องฆ่าคนแล้วเขารู้สึกยังไง..

วันนี้ผมไปเที่ยวกับเพื่อนมากลับมาก็ดึกมากแล้วตอนนี้เป็นเวลา01:14ใช่ครับมันดึกมาก..ผมกำลังเดินกลับบ้านรถก็ไม่มีทางกลับบ้านมืดตึบไม่มีวี่แววที่จะมีแสงไฟ จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนนึงดูท่าทางแล้วเขาน่าจะอายุประมาณ22มั้งเดาๆเอาและเสียงผู้หญิงที่น่าจะอายุ21กำลังร้องขอชีวิตจากชายคนนั้นผมที่คิดว่าพวกเขาน่าจะเป็นแฟนกันก็เลยไม่ได้เอะใจอะไรคิดว่าเขาแค่ทะเลาะกันเล็กน้อยจากนั้น...ผมเดินต่อไปแค่2ก้าวผู้หญิงคนนั้นก็ร้องครวนครานราวกับว่าได้รับความบาดเจ็บผมที่ตกใจจึงรีบเร่งฝีเท้าเพื่อจะได้กลับถึงบ้านเร็วๆเพราะผมเริ่มรู้แล้วว่าชายผู้นั้นไม่ใช่แฟนของผู้หญิงคนนั้นและจู่ๆผมก็ได้เดินไปเหยียบกระป๋องอะไรสักอย่างจึงเกิดเสียงผู้ชายคนนั้นตะโกนถามว่าใครอะบอกมานะไม่งั้นกูฆ่ามึงแน่กูรู้ว่ามึงเห็นผมตกใจจึงรีบวิ่งจากจุดนั้น..แต่ชายคนนั้นก็ได้วิ่งตามมาติดๆผมเห็นว่าข้างหน้ามีแสงไฟผมจึงรีบวิ่งสุดชีวิตตอนนี้ผมรู้สึกได้เลยว่าชายคนนั้นเข้าใกล้ผมขึ้นมาทุกที

ในที่สุด!!ผมได้วิ่งเกือบใกล้แสงไฟนั้น..แต่!!ชายผู้นั้นได้จับข้อมือผมไว้และกระชากผมล้มลงกับพื้นตอนนี้ผมตกใจมากผมไม่รู้จะทำยังอยู่ห่างจากบ้านแค่นิดเดียวและเกือบจะเห็นหน้าชายคนนั้นแล้วแต่่กับเห็นจางๆเพราะห่างจากแสงไฟนิดเดียวเอง....แต่มันทำให้ผมรู้ว่าชายผู้นั้นก็คือฆาตกรที่ฆ่าร้างบางห้างดังนั้นเองชายผู้นั้นได้พูดเสียงเข้มว่าแกเห็นใช่มั้ยผมจึงตอบไปแบบร้อนลนว่าไม่เห็นครับชายผู้นั้นได้ตะคอกกลับมาดังมากว่าโกหก!!!แต่ดังยังไงก็ไม่มีใครได้ยินตอนนั้นผมอึ้งมากผมมองมีดที่อยู่ในมือของเขาที่เต็มไปด้วยเลือดของผู้หญิงคนนั้นผมจึงร้องขอชีวิตเขา"ผมไม่อยากตายผมยังมีแม่กับน้องชายตัวเล็กที่ต้องดูแลเพราะแม่ผมเริ่มมมีอายุขึ้นมาทุกที"แต่ชายผู้นั้นก็ไม่ฟังอะไรเลยเขาง้างมือและกำมีดที่อยู่ในมือแน่นและตอนนั้นผมคิดว่าเขาจะปล่อยผมไปแต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดชายผู้นั้นได้เอามีดแทงไปที่หน้าท้องของผมตอนนั้นผมเจ็บปวดมากและจู่ๆปลายเท้าผมเริ่มชาชาขึ้นมาถึงปลายนิ้วมือของผมตอนนั้นผมรู้สึกไม่เจ็บปวดอีกแล้ว

ชายผู้นั้นได้ชักมีดออกและลูบไร้ไปตามใบหน้าของผมและพูดกับผมว่าช่วยไม่ได้

จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงรถตำหรวจดังอยู่ไม่ห่างที่กำลังขับมาทางนี้และเสียงปืนดังขึ้น3-4นัด..และใช่ตำหรวจได้ฆ่าฆาตกรคนนั้นไปแล้วฆาตกรคนนั้นได้ล้มลงนอนข้างๆผม

ตำหรวจรีบวิ่งมาดูผมและเห็นว่ามันยังไม่ตายจึงรีบนำตัวผมส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน

ความรู้สึกหลังความตายนั้น...มันเหมือนกับการหลับเฉยๆไม่มีการฝันไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหนแค่หลับไปเฉยๆ

และจู่ๆก็มีแสงไฟสาดส่องเข้ามาในดวงตาของผมผมได้ลืมตาช้าๆและพบว่าแม่ผมนั่งอยู่ข้างๆและเดินมาหาผมและร้องไห้ท่านได้พูดว่าซิมลูกแม่แม่อยู่นี่แล้วลูกยังไม่ตาย!!!และเสียงน้องชายผมที่พูดว่าพี่ซิมฟื้นแล้วหรอแม่ผมที่กำลังอุ้มน้องชายตัวเล็กมาได้วางน้องบนเตียงพยาบาลที่ผมนอนและกอดผมด้วยความคิดถึงและเป็นห่วงรวมถึงน้องชายผมที่กอดตัวผมอยู่

ผมตอนนั้นที่คิดว่าตัวเองจะไม่รอดแล้วแต่ตอนนี้ผมได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของแม่และน้องชายสุดที่รักของผมผมเริ่มขยับแขนและนิ้วมือและใช่มีการตอบสนองจากเซลประสาทของผมผมจึงกอดแม่และน้องชายกลับนั้นมันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่น

ตอนนี้ก็ผ่านมา2-3ปีแล้วจากเหตุการที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ควรกลับบ้านดึกส่วนไอฆาตกรนั้นก็คงไม่ใช้เวรใช้กรรมในนรกแล้วแหละผมรู้สึกมีความสุขมากหลังจากที่รู้ว่าฆาตกรนั่นมันตายไปแล้วนี่สินะที่มาของคำว่า"เวรกรรมตามทัน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***