ตอนที่4 การจากลาการพบกันอีกครั้ง#1

ตอนเย็น

ณ สวนสาธารณะ

ไอริน ขณะนี้เธอได้เดินทางมาที่สวนสาธารณะที่นัดไคไว้

พาร์ท ไค โทชิกิ

ตอนนี้ผมกำลังเดินทางไปสวนสาธารณะที่นัดกับไอรินตามปกติ แต่วันนี้รู้สึกลางไม่ดี ยังไงก็ไม่รู้

ตอนนี้ผมถึงสวนสาธารณะแล้ว

ตัดมาด้านไอริน

ตอนนี้เธอกำลังรอไคอยู่ สักพัก ก็เห็นร่างเด็กชายคนหนึ่งที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี ผมสีน้ำตาลประกาย นัยน์ตาสีเขียวมรกต

สวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกางเกงยีนส์นํ้าเงิน รองเท้าผ้าใบสีดำ เดินมาทางเธอ

พาร์ท ไค โทชิกิ

หลังจากที่ผมมาถึงสวนสาธารณะ ผมเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จักเป็นอย่างดี ซึ่งก็คือ ไอริน วันนี้ไอรินก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ผมสีทองบลอนด์ประกาย นัยน์ตาสีฟ้าประกายเรืองรอง แก้มมีสีเลือดฝาด ปากอมชมพู ผิวขาวเรียบเนียน

เด็กสาวสวมชุดเดรสสีฟ้า ซึ่งขับให้เธอดูดียิ่งขึ้น

"ไคมาแล้วหรอ" ไอรินกล่าว

"ใช่ โทษทีที่มาสายนะไอริน" เด็กหนุ่มกล่าวด้วยความรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรหรอก"

" จริงสิ ฉันมีเรื่องจะบอกนายนะ" ไอรินกล่าวด้วยความประหม่า

"มีอะไรหรอ" ไคถาม

"ไค ฉันจะไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้วนะ"

หลังจากที่ไคได้ยินที่เด็กสาวหรือไอรินพูดเขาก็รู้สึกโหว่งๆในใจ เหมือนสูญเสียสิ่งที่สำคัญไป เด็กหนุ่มหรือไคเลยถามเด็กสาวกลับไปด้วยความเจ็บปวด "ไม่ไปไม่ได้หรอ" หลังจากที่ไอรินได้เห็นท่าทีของไค ตามจริงเธอไม่อยากไปจากเขาเลยยังอยากอยู่กับเขาไปตลอด แต่มันเป็นสิ่งที่ต้องทำเธอจึงล้มเลิกไม่ได้ เธอตอบกลับไปด้วยนํ้าเสียงที่เศร้าสร้อย "ไม่ได้หรอก" หลังจากที่เด็กหนุ่มหรือไคได้ยินก็เผยสีหน้าที่ผิดหวัง " แต่อีก 4ปีก็กลับมาแล้วนะ ไม่ใช่ไปแล้วไม่กลับมาสักหน่อย"

"ตั้ง4ปีเลยนะ ไอริน ไม่อยู่ชั้นคงเหงาแย่"ไคพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า สำหรับไอรินแล้วอาจจะไม่นานแต่สำหรับเขารู้สึกเหมือนเป็นร้อยปีเลย เขาไม่เจอไอริสแค่วันหนึ่งก็คิดถึงจะแย่อยู่แล้วถ้าไม่เจอเลยเขาคงเฉาตายก่อน "เรามีโทรศัพท์นะ ติดต่อกันผ่านทางนั้นก็ได้" " ได้สิ ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น ฉันก็พร้อมสนับสนุน " เด็กหนุ่มกล่าวออกมา "ขอบคุณนะไคที่เข้าใจฉันนะ" "ไม่เป็นไรหรอก"

"ไอรินฉันมีเรื่องอยากจะบอกเธอนะ"

"อะไรหรอ"

"ฉันชอบเธอนะ ชอบมานานแล้วด้วย เป็นแฟนกันนะ" ไคสารภาพออกไปด้วยความประหม่า เขากลัวเธอปฏิเสธ สารภาพตอนนี้น่ะดีแล้ว ถ้าช้ากว่านี้คงเสียใจทีหลัง

ไอรินได้ยินดังนั้นก็เกิดอาการเขินหน้าแดงหูแดงไปหมด

(น่ารักอะ) ไคได้คิดในใจ

หลังจากผ่านไปสักพัก ไอรินก็พูดขึ้นว่า

"เราก็ชอบเธอนะ ชอบมากๆด้วย แต่ช่วยรอเรากลับมาจากอเมริกาหน่อยได้มั้ย ถ้ากลับมาแล้วพวกเรายังชอบกันอยู่ให้ลองมาคบกันดู แต่ถ้าต่างคนต่างเปลี่ยนใจก็ขอให้เดินไปตามเส้นทางของตน"

หลังจากที่ไคได้ยินว่าไอรินก็ชอบเขาเหมือนกัน เขาดีใจมาก แต่หลังจากฟังประโยคต่อมาเขาก็เสียใจนิดๆที่ไม่ได้คบกับคนที่เขาชอบ แต่ไม่เป็นไรเขาจะรอไอรินกลับมา และจะไม่มีวันเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นเด็ดขาด

"ได้สิ ชั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากเธอหรอก แต่เธอเองก็ด้วย" ไคพูดด้วยความจริงจัง

"อือ ตกลง" จากนั้นไอรินก็หยิบบางอย่างออกมาแล้วยื่นให้ไค

"มันคืออะไรนะ "ไคถามด้วยความสงสัยหลังจากที่ไอริสยื่นกล่องบางอย่างมาให้เขา

" เอ่อ มันคือแหวนนะ" ไอรินพูดด้วยความประหม่าระคนเขินอาย

"แหม ไอรินนี่ล่ะก็ นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะก็ให้แหวนซะแล้ว" เด็กหนุ่มกล่าวหยอกล้อ

"โธ่ เอาคืนมาเลย " เด็กสาวพูดด้วยความหงุดหงิด

แต่ยังคงหน้าแดงและหูแดงเช่นเคย

"ไม่ให้หรอก ให้แล้วให้เลยสิ" ไคกล่าว

หลังจากที่เด็กหนุ่มและเด็กสาวหยอดลงกันสักพักก็ถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้านแล้วจึงเอ่ยลาเด็กหนุ่ม

"นี่ก็ตกเย็นแล้ว ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านแล้ว ฉันกลับก่อนนะ"

"ให้ ฉันไปส่งมั้ย" เขากล่าวด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้ นายก็รีบกลับบ้านเถอะ"