14. เหตุพัวพัน

ตำแหน่งใหม่...ทำให้เข้าไปเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์

------------------------

คนึงนิจกลับมาถึงบ้านเจอป้าสมใจคอยต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอแอบกระซิบเมื่อสุธนยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นบันไดไปไว้ที่ห้องชั้นบน

“ป้าคะ...หนูซื้อของฝากมาให้ด้วยค่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยขึ้นไปเอาที่ห้องนะคะ”

“ค่ะ...คุณนิจไม่อยู่ ท่านรองผู้กำกับไม่กลับบ้านเลยค่ะ” ป้าสมใจแอบกระซิบ

“คุณพ่อคงมีธุระมั้งคะ...ป้าอยู่คนเดียวเหงาล่ะสิ” เธออมยิ้ม

“แล้วเย็นนี้จะให้ป้าเตรียมอาหารไหมคะ”

“ไว้หนูถามคุณพ่อก่อนนะคะ” คนึงนิจกำลังเดินขึ้นไปห้องนอนของเธอ หันหลังมาเมื่อได้ยินป้าสมใจเอ่ยขึ้น

“มีคนมาหาคุณนิจ ชื่อบุศรินทร์” ป้าสมใจนึกขึ้นได้

เธอไม่ตอบอะไรได้แต่คิดอยู่ในใจว่า ใครกันที่มาหาเธอ ไม่เคยรู้จักกันเลย ชื่อนี้ไม่มีอยู่ในรายชื่อเพื่อนหรือคนรู้จัก เธอเปิดประตูเดินเข้าห้องนอนที่เป็นระเบียบเรียบร้อยจากการจัดเก็บของป้าแม่บ้าน ความสงสัยยังอยู่ในสมองทำให้เธอเปิดหน้าจอมือถือหารายชื่อที่บันทึกไว้ในโทรศัพท์ ... ไม่มีคนชื่อนี้

สุธนเปิดประตูห้องนอนชะโงกหน้าเข้ามาเห็นเธอกำลังนอนดูโทรศัพท์อยู่บนเตียง

“เย็นนี้...ไปกินข้าวกัน มีคนอยากเจอหนูด้วย” เขาบอกเธออย่างร้อนรน

“มีอะไรเหรอคะ” เธอมองมาที่ชายหนุ่มอย่างสงสัย

“เปล่า...อีกหนึ่งชั่วโมงเราจะออกไป...เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย” เขาสั่งเธอ

“ไปชุดนี้ก็ได้นี่คะ”

“แต่ผมอยากให้หนูดูดีนะ” เขาสั่งเธอแบบอ้อมๆ

สุธนให้ป้าสมใจมาเคาะประตูขณะที่เธอกำลังจะออกจากห้อง

“ป้าคะ...นี่ของฝากค่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะ...ท่านรออยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว”

“ป้าคะ...คนที่ชื่อบุศรินทร์นี่เป็นใครกันคะ”

“เธอบอกว่าเป็นภรรยาของท่านรองผู้กำกับ”

“หนูไม่รู้จักนะ...ทำไมถึงมาหาหนูคะ”

“ป้าไม่ทราบ...บอกว่าอยากพบคุณนิจ”

เธอเดินลงมาเห็นสุธนยิ้มให้อย่างพอใจกับเสื้อผ้าที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่ ขณะอยู่ในรถเขาเอ่ยปากชม

“กลับมา หนูดูสวยขึ้นมาก!”

“เหรอคะ...แต่ก่อนหนูคงดูไม่ได้ใช่ไหมคะ” เธอย้อนให้

“ไม่ใช่...หนูคงไปเห็นสไตล์คนที่นั่น เลยทำให้ซึมซับกลับมา”

“ขอบคุณมากค่ะ... คุณพ่อคะ คนชื่อบุศรินทร์เป็นใครคะ”

“ถามทำไม...” น้ำเสียงเข้มของเขาทำเธอสะดุ้ง

“ป้าสมใจเล่าว่า ตอนหนูไม่อยู่ มีคนชื่อนี้มาหาค่ะ”

“ไม่ต้องไปสนใจ...เธอน่าจะมาหาผม” เขาเปลี่ยนเรื่อง

สุธนขับรถมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่งใกล้ศูนย์การค้าแถวบางบัวทอง เป็นย่านของผู้มีฐานะแถบชานเมืองซึ่งนิยมมาสังสรรค์กัน ร้านอาหารอยู่ภายในโรงแรมมีห้องคาราโอเกะสำหรับไว้บริการ พนักงานร้านมาต้อนรับและพาทั้งคู่ไปยังห้องพิเศษที่จองไว้

“สวัสดีครับ...ท่านรอง วันนี้พาคุณนายมาด้วยหรือครับ” หนุ่มใหญ่วัยกลางคนปลายๆ ลุกจากที่นั่งโซฟาตัวยาวมาทักทายและยิ้มให้คนึงนิจ

“สวัสดีค่ะ...” สาวน้อยยกมือไหว้ชายหนุ่มที่กำลังจ้องหน้าเธออยู่

“นิจ...นี่คุณไมตรี เจ้าของโรงแรมนี้” สุธนแนะนำเธอ แต่ไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับสถานะของหญิงสาว

“... ผมสั่งอาหารไว้ให้แล้ว เราต้องร้องเพลงกันนะครับคุณนิจ”

“ขอบคุณค่ะ...ไม่ทราบโอกาสอะไรหรือคะ”

“อ้าว...คุณนิจ ท่านรองจะขึ้นเป็นผู้กำกับนะสิครับ” สายตาของหนุ่มใหญ่มองมาอย่างลังเล

“เหรอคะ...ดีใจด้วยค่ะคุณพ่อ นิจไม่รู้เรื่องเลย” เธอหันไปมองสุธนที่ทำหน้าอมยิ้ม

“อยาก surprise นิดหน่อย นิจเธอไม่อยู่หลายวันไปทำงานที่ลอนดอน” เขาเล่าให้ชายหนุ่มเจ้าของโรงแรมฟัง

“ไปทำงานไกลเลยนะครับ”

“...บริษัทใหญ่อยู่ที่นั่นค่ะ”

“วันนี้ผมขอมอบให้เป็นของขวัญท่านผู้กำกับคนใหม่ที่ดูแลย่านนี้และคุณนิจด้วย” เขาหยิบซองสีขาวส่งให้สุธน แต่เขาปฏิเสธไม่รับ

“ไม่เป็นไรครับ แค่มื้อนี้ถือเป็นของขวัญก็พอแล้ว” สีหน้าของสุธนเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเจ้าภาพพยายามจะยัดเยียดซองสีขาวให้เขา

“งั้นถือว่าผมทำบุญให้กับสน.ของท่านล่ะกัน” เจ้าภาพหนุ่มใหญ่ยังพยายามตื้ออยู่นั่น จนสุธนบอกว่าจะขอคุยกันส่วนตัวเขาจึงยอมแต่โดยดีและพับซองเก็บกลับไป

คนึงนิจมองหน้าของเจ้าภาพมื้อค่ำอย่างไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง นักธุรกิจกับเจ้าพนักงานภาครัฐมักมีเรื่องอื้อฉาวมากมายเกี่ยวกับผลประโยชน์ต่างตอบแทน แต่สำหรับสุธนแล้วเธอเห็นว่าเขาเป็นคนซื่อตรง เท่าที่อยู่บ้านเดียวกันมาสามเดือนกว่าเขายังไม่เคยถือสิทธิล่วงล้ำในตัวเธอ ถือว่าเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง

“คุณพ่อคะ...คุณคนนี้มาแปลก” เธอเอ่ยขึ้นเมื่อเจ้าภาพหนุ่มออกจากห้องไปด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจสุธน

“อย่าไปสนใจ...พวกนักธุรกิจมักเป็นแบบนี้”

“เขา bribe ให้คุณพ่อตลอดเลยใช่ไหม” เธอจ้องหน้าเขารอคำตอบ

“ไม่เลย...นี่ครั้งแรก มิน่าถึงได้เชิญมากินข้าว พอรู้ข่าวว่าผมขึ้นเป็นผู้กำกับ”

“ดูเขาไม่พอใจคุณพ่อ...”

“อย่าไปสนใจคนพวกนี้ มันแค่เอื้อให้เขาได้ประโยชน์ในธุรกิจ เศษเงินของพวกเขา”

“คุณพ่อต้องระวังนะคะ...”

“เอ่อ...นิจใส่สร้อยคอลูกประคำที่หลวงตาให้ตลอดไหม ตอนอยู่ที่นั่น” เขานึกขึ้นมาได้ถึงคำเตือนของหลวงตาวันนั้น

“ตลอดค่ะ...แต่มีบางวันที่อยู่ข้างนอกเลยเที่ยงคืนแล้ว” เธอตกใจเมื่อหวนนึกถึงช่วงเวลาที่มาร์คุสพาเธอไปผับเต้นรำกันเลยเวลา

“บางวันผมอยู่นอกพื้นที่ มันจำเป็นแต่ก็พยายาม” เขาพูดขณะตักอาหารใส่จานให้เธอ

“เรารีบกินเถอะ ผมไม่อยากอยู่ดึก”

“คุณพ่อ...ไม่ดื่มใช่ไหมคะ”

“ถ้าสังสรรค์กับคนนอก ต้องป้องกันตนเองไว้ก่อน” สุธนเป็นคนรอบคอบกับเรื่องพวกนี้ วงการมาเฟียคือการหาผลประโยชน์ ซึ่งแน่นอนต้องหาช่องทางอำนวยความสะดวก นั่นคือต้องเป็นพวกเดียวกับตำรวจ

เจ้าภาพหนุ่มใหญ่กลับมาที่ห้องอีกครั้งพร้อมขวดแชมเปญ เขารินใส่แก้วให้สุธนและคนึงนิจ แต่ทั้งคู่มองหน้ากันแว่บหนึ่งเป็นที่รู้กัน

“ขอให้ท่านผู้กำกับรุ่งเรืองในหน้าที่ และหากวันไหนว่าง พาคุณนิจมาทานข้าวที่นี่นะครับ” เขากล่าวคำอวยพรสุธน และขยับมุมปากบางๆ ยิ้มให้เธอ

“ผมจะพยายามหาเวลา แต่ไม่ค่อยว่างนะสิ” สุธนตอบเลี่ยง

“พรุ่งนี้เชิญทานข้าวเที่ยงแถวสน.ผมนะครับ” เขาน่าจะหาทางเคลียร์เรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

“เอ่อ...คุณนิจ ว่างมาทานที่นี่ได้นะครับ” เขายื่นนามบัตรให้สาวน้อย

“ค่ะ...แต่นิจคงอาจไม่ได้มา คงไม่ว่านะคะ” เธอตอบปฏิเสธไปตามจริง

“งานยุ่งไม่เป็นไรครับ”

“นิจจะไปทำงานต่างประเทศหลายเดือนอยู่ล่ะ” สุธนตอบแทนหญิงสาว

สุธนพยักหน้าให้หญิงสาวส่งสัญญาณได้เวลาต้องลากลับ ทั้งคู่ถูกไมตรีคะยั้นคะยอให้อยู่ร้องเพลงด้วยกัน แต่สุธนอ้างว่ามีประชุมด่วนวันรุ่งขึ้นแต่เช้า

“ไว้พรุ่งนี้ ผมจะไปพบท่านที่สน.นะครับ” เขาเดินออกมาส่งและย้ำการนัดหมาย

คนึงนิจรู้สึกว่าการไปพบคนนี้กลายเป็นประเด็น ชายหนุ่มเริ่มวิตกอะไรบางอย่าง เขาขับรถพาเธอกลับบ้านไม่พูดอะไรเงียบตลอดทางจนหญิงสาวต้องเอ่ยถาม

“คุณไมตรี เป็นคนดีอยู่นะคะ”