แรกพบ^-^3

ทว่าน่าเสียดายที่คู่ต่อสู้คราวนี้คือทาคูมิ มือขวาผู้แข็งแกร่งที่สุดในแก๊งซึบากิ

"พูดจาหมาๆ ระวังจะไม่มีปากไว้กินข้าว"

ทานากะ ทาคูมิ กัดฟันพูดเสียงเข้ม รีบออกแรงผลักอีกฝ่ายให้ถอยหลังออกไปเพื่อตั้งหลักใหม่

"ต่อให้กูไม่มีปาก ก็ยังดีกว่าหัวหน้ามึงที่ไม่มีอะไรเลย...แม้แต่ความเป็นผู้นำ"

"ไอ้โทระ!"

โทระ ฮารูโตะ ตอบรับด้วยเสียงหัวเราะในลำคอ ดวงตาที่เย็นชามองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ถ้าสิ่งที่กูพูดไม่ใช่เรื่องจริง คนที่มายืนอยู่ตรงหน้ากูควรเป็นมัน ไม่ใช่สวะอย่างแกทานากะ!"

"..."

"ยอมรับเถอะว่ามึงก็เป็นแค่โล่มนูษย์ที่มันเอาไว้คุ้มกะลาหัวตัวมันเอง"

"หุบปาก ไอ้เศษสวะ!"

ชายหนุ่มเลือดร้อนแห่งแก๊งซึบากิเป็นฝ่ายเข้าไปโจมตีอีกชุด หากแต่อีกฝ่ายก็รับไว้ได้อย่างไม่ยากเย็น

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ประทะกัน ในฐานะศัตรูคู่อาฆาต วิชาดาบของทั้งคู่ทั้งคู่รู้จักดีกว่าใคร และหากไม่มีเรื่องเหนือความคาดหมาย การต่อสู้นี้คงยืดเยื้อจนจนมีคนหมดแรงไปข้างนึง

ห่างออกไปไม่ไกลนัก อิชชิน ที่เพิ่งวิ่งออกมาได้ยินทุกอย่างที่ทั้งสองฝ่ายถกเถียงกันอย่างชัดเจนเต็มสองหู วาจาปลุกปั่นของศัตรูเสียดแทงหัวใจจนเจ็บปวดไปหมด มือของเขากำด้ามดาบที่เอวแน่นด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน อยากเจ้าไปฟันใบหน้าของศัตรูตัวฉกาจ ที่บังอาจพูดจาสบประมาทตนในใจจะขาด แต่กลับต้องยั้งมือเอามือเอาไว้ด้วยรู้ดีว่าวิชาดาบของตนต่ำเตี้ยเรี่ยดินที่ทำประโยชน์อะไรไม่ได้แน่ จืนผลีผลามออกไปคงต้องผลาดท่าแบบไใต้องสงสัย

ขณะนั้นเองทาคูมิก็ถูกฮารูโตะต้อนจนหลังพิงกำแพง โลหะคมกริบพุ่งเฉียดแก้มขวาทะลุเข้าไปในเนื้อปูนจนแตกกระจาย ภาพนั้นทำเอาหัวใจอิชชินหล่นไปที่ตาตุ่ม

หากลูกน้องของเขาขยับหลบช้าไปเพียงเสี้ยววิ สิ่งที่แตกกระจายคงไม่ใช่เนื้อปูน

"ของขึ้นแล้วชอบเปิดช่องว่างทุกทีเลยนะ ไอ้สวะ"

นั่นคือจุดอ่อนที่แม้แต่ทาคูมิเองก็รู้ดี แทนเสียงโต้ตอบ เท้าขวาของทาคูมิถีบเข้ากลางตัวของฮารูโตะ จนร่นถอย

แต่กระนั้นก็ไม่ได้ช่วยชะลอ ความเร็วของอีกฝ่ายได้เลย คมดาบของชายผมยาวบุกทะลวงเข้ามา รวดเร็วดุดัน จนทาคูมิต้องถอยคืนกลับมาที่กำแพงเดิมอีกครั้ง

"มันจบแล้ว ทานากะ"

"แกต่างหาก โทระ"

ชั่วพริบตาขณะที่ฮารูโตะหลุดออกจากห้วงสมาธิ ปลายดาบของทาคูมิก็ตวัดปัดเข้ากับเศษปูนก้อนใหญ่ที่ร่วงลงพื้นเพราะการปะทะให้พุ่งเข้าไปกระแทกเข้ากับข้อมือของฮารูโตะอย่างแม่นยำ

ข้อมือที่โดนกระแทกจนชายังไม่ตอบสนอง คนไวกว่าก็พุ่งเข้าไปซ้ำจนดาบในมือหลุดกระเด็นไปไกล

อิชชินที่มองอยู่กำหมัดแน่นอย่างยินดี อดคิดไม่ได้ว่าอาจเป็นจุดจบของความขัดแย้งระหว่างสองแก๊งเสียที

เมื่อช่องว่างเปิดกว้าง อีกฝ่ายไร้อาวุธ ทาคูมิย่อมไม่ปล่อยให้โอกาศหลุดมือ ดาบเล่มโปรดง้างขึ้นหมายปลิดชีพของศัตรู ในเสี้ยววินาที

จริงอยู่ที่การโจมตีคนไร้อาวุธนับว่าไร้ศักดิ์ศรีของซามูไร แต่ ณ สถานที่แห่งนี้คงไม่มีใครสนใจ

เพราะเสี้ยววินาทีแห่งการลังเล นั่นอาจหมายถึงความพ่ายแพ้และ... ชีวิต

ใช่แล้ว... เพียงเสี้ยววินาที

ฉัวะ!

เสียงคมโลหะเฉือนผ่านเนื้อดังก้องในโสตประสาท ของเหลวสีแดงฉานกระเซ็นอาบลงพื้น แต่กระนั้นสีหน้าของอิชชินที่มองอยู่กลับไม่ยินดีอย่างที่ควรเป็น

มือขวาแห่งแก๊งซึบากิแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงจู่ๆเขาก็รู้สึกเย็นวาบ ก่อนเข่าทั้งสองข้างจะอ่อนแรงทรุดลงไปกับพื้น

แต่แล้วเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ได้รู้คำตอบ

ในมือของศัตรูคู่อาฆาตปรากฏด่บสั้นสีดำสนิทเล่มหนึ่ง ปลายดาบยังคงมีเลือดหยดลงสู่พื้นดิน ความเจ็บปวดมากเกินทนที่กลางอกทำเอาทาคูมิเผลอปล่อยดาบออกจากมือ ดวงตาเบิกโพลงมองอีกฝ่ายอย่างอาฆาต ใบหน้าที่เงยขึ้นมองชายผมยาวซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าราวกับคนที่กำลังรอความตาย

เขาพลาดเองที่ไม่ได้ระวังด่บสั้นอีกเล่มที่ซ่อนอยู่

"ทานากะ!!"อิชชินร้องเสียงหลงเมื่อเห็นทาคูมิล้มพับลงไปต่อหน้า ชายหนุ่มรีบพุ่งเข้าไปหาลูกน้องคนสนิท ไม่สนใจหัวหน้าแก๊งซุยเรนที่ยืนประจันหน้าอยู่เลยแม้แต่น้อย

"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวมึงก็จะตามมันไปด้วยกัน" เจ้าของใบหน้าหวานคลี่ยิ้มอย่างเลือดเย็น ดวงตาไร้วี่แววความลังเล ดาบสั้นง้างขึ้นหมายปลิดชีพคู่อริให้สิ้น

หากยังไม่ทันได้ทำตามที่คิด ดาบสั้นประจำตระกูลที่ไม่เคยถูกใช้เลยตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษก็พลันเกิดแสงสว่างจ้า ทุกสรรพสิ่งถูกสีขาวกลืนกินจนทุกคนในบริเวณต้องยกมือขึ้นป้อง

"อะไรน่ะ..." อิชชินปรือตาขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่าแสงประหลาดเริ่มจางหายไป ดวงตาที่กลับมามองเห็นได้ชัดเจนอีกครั้งกวาดหาที่มาจองแสงด้วยความงุนงง แต่กลับต้องประหลาดใจยิ่งกว่า ยามเห็นว่าพื้นที่ระหว่างเขากับฮารูโตะที่ควรว่างเปล่า ปรากฏเงาของใครคนหนึ่งยืนขวางเอาไว้...

ข่าวดี ผมมีเรื่องใหม่จะอัพด้วยนะครับ ฝากติมตามเรื่อง

สวาทร้าย เจ้าชายทรราช กันด้วยนะครับ^-^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

แรกพบ^-^2