คนที่รัก

สามวันต่อมา

ที่เขตนอกเมืองทางตอนใต้ ในเขตการปราบปราม

เสียงต่อสู้และเสียงร้องปะปนกันไป และเฟิงที่ไล่ชกศัตรูจนลงไปกองกับพื้น

ด้วยสาเหตุเกิดจากดาบที่หักจากการฟันหินบางอย่างทำให้เฟิงต้องหันมาใช้หมัดแทน และด้วยการใช้เพียงพลังกายอย่างเดียวจึงทำให้ความแม่นยำต่ำบางครั้งจึงมักโจมตีพลาด และการตอบสนองและประสาทสำผัสช้าลงทำให้พลาดถูกฟันสวนกลับบ้อยครั้ง

และสาเหตุที่เฟิงมาอยู่ที่แห่งนี้นั้นก็เพราะ สองวันก่อนที่หอนางโลม องค์ชายได้ไปที่นั้นและสั่งให้เฟิงมาเข้าร่วม

โดยค่าตอบแทนนั้นคือ เงิน ใช่แล้วสำหรับเฟิงมีเพียงเงินเท่านั้นที่จะสั่งให้เฟิงทำงานได้

เมื่อผ่านไปสองวันการปราบปรามก็สำเร็จ เฟิงจึงเดินทางกลับทันที

ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เฟิงมักนึกถึงใบหน้าของแม่นางฝูไป๋ตลอดเวลาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และกระตือรือร้นที่จะรีบกลับไป

เวลานั้นที่บ้านของเฟิง แม่นางฝูไป๋ นางทำการกวาดและทำความสะอาดบ้านของเฟิงจนสะอาด นางค่อยๆเช็ดเหงื่อที่ย้อยหยดลงจากการทำความสะอาด ทั้งตัวนางจึงชุ่มไปด้วยเหงื่อ

แม้นางจะสามารถสั่งสาวใช้ซักสองสามคนมาทำความสะอาดที่นี้ได้ แต่นางกลับไม่ทำและเลือกที่จะทำเอง

เวลานั้นหลังจากนางทำความสะอาดเสร็จเวลาก็เข้าช่วงบ่ายแล้ว ในเวลานั้นที่นางนั่งเล่นตรงทางเดินหน้าบ้าน

เสียงเปิดประตูและเงาร่างที่คุ้นเคยก็เดินกลับเข้ามา ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด และเดินตรงไปนอนที่ตรงทางเดิน

เพราะความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้และการอดนอนจากการเฝ้ายามทำให้อาการเหนื่อยล้าถาโถมเข้ามาประดุจคลื่นยักษ์ เฟิงไม่อาจรับรู้ถึงสิ่งรอบกายและไม่อาจขยับได้อีกจึงล้มฟุบไป

จนตกเย็น เฟิงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะค่อยๆลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ข้างในห้องอาบน้ำร่างของเฟิงที่เปลือยท่อนบนเผยให้เห็นรอยแผลเป็นจากคมดาบมากมายและร่องรอยเคี้ยวเล็บของสัตร้ายบนตัว

บาดแผลมากมายเกิดขึ้นมาจากเมื่อครั้นในอดีตที่ตนถูกเลี้ยงดูโดยอาจารย์บนภูเขา และมีศิษย์พี่ที่ถูกสอนมาด้วยกันจนเวลาพ้นผ่าน เฟิงก็อายุได้15ปีบนภูเขา เฟิงถูกสอนการเอาชีวิตรอดมากมาย ทั้งถูกโยนให้เป็นอาหารหมี บางครั้งก็สู้กับหมูป่าดุร้าย บางครั้งก็สู้กับพยัคฆ์ร้าย ตราบใดที่เฟิงยังหายใจอยู่หลังจบการฝึกก็จะได้อาจารย์ลากกลับไปรักษา

และถูกทำเช่นนั้นตลอดจนสัตว์ร้ายหรือสัตว์มีพิษไม่อาจทำร้ายเฟิงได้อีก และศิษย์พี่ของเฟิงก็ได้ลงจากภูเขาเมื่อสามเดือนก่อนที่เฟิงจะเอาชนะหมีป่าได้

เมื่อครั้นนึกถึงอดีตบางครั้งก็ทำให้เองนึกถึงตอนที่ถูกลงโทษให้ดื่มน้ำบอระเพ็ด แม้จะขมจนหลับตาปี๋แต่เมื่อผ่านไปกลับรู้สึกว่ามันจืดและไม่รู้สึกขมอีกต่อไป

สิ่งเหล่านั้นทำให้เฟิงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเปลี่ยนเสื้อหลังอาบน้ำเสร็จ

ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมยามเย็นที่อ่อนละมุนและบางครั้งก็ได้ยินเสียงวิ่งหยอกล้อของเด็กที่ดังมาตามสายลม ในความเงียบสงบที่โต๊ะหินอ่อน เฟิงค่อยๆลืมตาช้าๆ และได้พบร่างหนึ่งที่คุ้นเคย

แม่นางงูไผ่ที่นั่งมองเชิงด้วยสายตาที่แปลกประหลาด บางครั้งก็สดใสบางครั้งกลับหดหู่ และบางครั้งก็ราวกับจะพูดบางสิ่ง

เฟิง:แม่นางฝูไป๋ ท่านมีสิ่งใดจะพูดหรือ

เพื่อเริ่มการสนทนาเฟิงจึงถามออกไปเบาๆ

ฝูไป๋: อืม... เจ้าเคยมีคนที่รักหรือไม่ ข้าค่อนข้างสงสัยนะเพราะเจ้าดูว่างเปล่าราวกับไม่มีสิ่งใดค้างคา

เฟิง:คนที่รักหรือ มันคือสิ่งใด มันคล้ายๆกับการที่ได้รับมาและสูญเสียไปหรือไม่

เฟิงถ้ามออกไปอย่างงไม่เข้าใจเพราะสำหรับเฟิงแล้ว คำว่ารักนั้นเป็นคำที่แปลกใหม่และเข้าใจยาก และด้วยตอนที่อยู่บนภูเขานั้นเฟิงเรียนรู้เพียงร้อยวิธีรอดชีวิตแต่ไม่ได้เรียนรู้เรื่องการใช้ชีวิต

ฝูไป๋: ความรักก็ การที่เจ้ารู้สึกคิดถึงใครซักคนและรู้สึกขาดเขาไม่ได้

พลันสิ้นคำพูดเฟิงก็มองไปที่แม่นางฝูไป๋ก่อนจะครุ่นคิดอย่างจริงจัง และพูดออกมาเบาๆ ข้าไม่เคยมีความรักและข้าก็ไม่ต้องการถูกพัฒนาการด้วยความรัก..

บางทีข้าแค่กลัว กลัวที่จะได้ครอบครองและถูกช่วงชิงโดยที่ไม่อาจทำอะไรได้ เมื่อข้าผูกพันธ์กับใครซักคน ข้าอาจต้องจบลงที่ความทรมาณเหมือนตาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***