ตอนที่1/2

ณ.คอนโด P1

 09:54 น.

กริ่ง กริ่ง กริ่ง!

'อื้ออ~จะกดหาประแสงอะไรวะแต่เช้าคนจะนอนโว้ยอย่ากวนดิแม่ง!!'

กริ่ง กริ่ง กริ่ง!

'เอ่อ! กำลังลุกแล้วเนี่ย แม่งใครมันมากดกริ่งแต่เช้าวะ รบกวนฉิบหายเลย'

ร่างสูงโปงของ รันเวย์ ที่มีผมสีเขียวมิ้นเป็นเอกลักษณ์ ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างงัวเงียแต่ก็หัวเสียไม่น้อยที่ใครหน้าไหนก็ไม่รู้มากดกริ่งรบกวนเวลานอนของเขา

แอ๊ด..

'พี่รัน- '

'กดกริ่งหาพ่องมึงหรอ!' ชายหนุ่มเมื่อเปิดประตูออกไปแล้วก็จัดการด่าคนที่มันมากดกริ่งรบกวนเขาแต่เขากลับไม่ทันที่จะเห็นว่าใครที่เป็นคนกดกริ่งด้วยซ้ำ

'ได้ค่ะ พี่ไม่อยากให้หนูมารบกวน หนูก็จะไปเอง'

สาวน้อยนามว่าขนมปังเมื่อโดนคนที่เธอตั้งใจจะมาหาและทำอาหารใส่ปิ่นโตมาให้เขา แต่เขากลับเปิดประตูออกมาแล้วตะคอกด่าว่าเธอ นั้นจึงทำให้เธอถึงกับหน้าชา และเสียใจเป็นอย่างมาก จึงเอ่ยออกไปก่อนจะหันตัวจะเดินออกไปจากหน้าห้องของรันเวย์

'เดี๋ยวสิ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะ..' ไม่ทันที่รันเวย์จะเอ่ยจบสาวน้อยตัวจิ๋วก็รีบส่าวเท้าเดินออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 'จะรีบไปไหนละ แม่งยังพูดไม่จบเลย ซวยอะไรแต่เช้าละเนี่ย เมียก็ดันงอน กูไม่น่าพูดออกไปเลยวะแม่ง' ชายหนุ่มยืนสาธยายยาวเยียดและนึกโทษตัวเองในใจที่ทำอะไรไม่ดูให้ดีเสียก่อน

ตืด ตืด..เสียงการโทรเข้าจากโทรศัพท์เขาดังขึ้นนั้นจึงเรียกสติของเขาให้หันไปสนใจมัน รันเวย์จัดการปิดประตูก่อนจะก้าวเท้าเดินไปยิบโทรศัพท์ที่ขึ้นชื่อผู้ที่โทรเข้ามาว่า'ฟ้าคราม'และกดรับสาย

'มีไรสัส'

(มึงหงุดหงิดอะไรมาวะ) เสียงจากปลายสายเอ่ยถามเพื่อนสนิทของเขาที่กดรับสายและทักทายด้วยคำที่ไม่สุภาพและเหมือนว่าจะกำลังหงุดหงิดอะไรบ้างอย่างอยู่จึงเอ่ยถามไปอย่างนึกสงสัยว่าเพื่อนหงุดหงิดอะไรมา

'เสือกครับ' รันเวย์เอ่ยตอบกลับปลายสายอย่างทันควัน

(อ่า ไม่เสือกแล้วก็ได้ แต่กูโทรหามึงเป็นสิบๆสายแม่งทำไมไม่รับวะ) ฟ้าครามเอ่ยถามอีกคำถามที่เขาข้องใจเพราะเขาโทรเป็นสิบๆสายไม่รับพอเขาลองโทรอีกทีตอนเช้าสายเพื่อนสนิทอย่างรันเวย์กับรับเฉย

(แล้วทำไมมึงไม่มารับเมียมึงที่สนามบิน) ฟ้าครามเห็นท่าว่าเพื่อนสนิทของเขาคงจะไม่เอ่ยอะไรตอบมาแน่ๆจึงเอ่ยถามขึ้นอีกคำถามอย่างสงสัยใคร่อยากรู้ไม่น้อย

(รู้ไหมว่าเมียมึงงอแงและเอาแต่ใจขนาดไหน กว่ากูจะชวนกลับด้วยได้ทำเอากูท้อแท้อยู่ไม่น้อยเลยนะโว้ย) ฟ้าครามบ่นๆให้เพื่อนสนิทฟัง

'สมหัว'

(อ้าวไอ้ห่านี่ รู้งี้กูปล่อยเมียมึงเดินกลับเองแม่ง) ฟ้าครามเอ่ยตัดพ้อเพื่อนสนิทเขาที่ก็เป็นสายจำพวกชอบซ้ำเติมชาวบ้าน

'มึงก็ลองดูดิวะ ถ้ามึงอยากกินข้าวผ่านธูป'

(โห้ โคตรน่ากลัวตาย)

'เอ่ออย่าให้กูเห็นมึงที่มหาลัยละ กูจะถีบให้แม่งกวนส้นตีนกูฉิบหาย'

(555555) เสียงจากปลายสายหัวเราะอย่างชอบใจไม่ได้คิดเกรงกลัวในคำขู่ของรันเวย์แม้แต่น้อย

'แล้วมึงโทรมาทำไม จะโทรมากวนกูใช่ไหม' รันเวย์รีบเอ่ยถามไอ้เพื่อนที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ฟ้าครามหยุดชะงักไปก่อนจะตอบมา

(เรื่องแรกกูจะโทรมาบ่นเรื่องเมียมึง เรื่องสองวันนี้เป็นวันรับน้องใหม่ปี1 กรุณามาให้ทันด้วย ช่วงบ่ายสองเริ่มรับน้อง เคมั้ย)

'เอ่อๆ เดี๋ยวไป ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม กูจะไปนอน'

(อืม)

ตื้ด..เสียงรันเวย์กดวางสายเพื่อนอย่างฟ้าครามไป ก่อนที่เขาจะยืนคิดถึงยัยตัวจิ๋วสักพัก ก่อนเขาจะเดินเข้าห้องไปนอนหลับต่อ ไม่ใช่ไม่กังวลเรื่องยัยตัวเล็กแต่เขาแค่ง่วงจากการไปทำธุระให้พ่อเขาเมื่อคืนมันทำให้เขาไม่ได้หลับไม่ได้นอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***