บทนำ 0

:นรินอย่าซนนักสิ

:พี่ข้าท่านอย่าเอาแต่ยืนนิ่งเสียมาเล่นกับข้าเถิด

:นรินเจ้าอย่าลืมที่นี้มิใช่ที่ของเรากลับเถิดหนา

:ท่านพี่ท่านเองก็คงจะอยากลงมาเล่นใช่มั้ยหล่ะลงมาเถิด

:เจ้าตากหากที่ต้องขึ้นมาหากมีใครมาพบเห็นเข้าเราจะซวยเอาได้

:เพลานี่นอกจากเราจะมีใครอีกเล่า

:มิเช่นนั้นข้าจะกลับก่อนละนะ

:เดี๋ยวก่อนสิข้าขึ้นแล้วขึ้นแล้ว

ข้ายืนเถียงกับท่านพี่อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะขึ้นไปหาท่านพี่

:ท่านพี่ที่นี่กว่าไม่ใช่ว่าจะเข้ามาง่ายๆนะ

ข้าพูดกับท่านพี่ด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งที่นี่เป็นที่นี่นอกจากข้าแล้วก็ยังมีภูต เทพ วิญญาณฯ อยากเข้ามามากๆเพราะที่นี่คือที่ที่หิมะตกทุกวันทุกฤดูกาลที่นี่จะไม่มีวันที่หิมะจะหยุดตกเด็ดขาดนอกเสียจากว่าเทพแห่งจันทราจะดับขันธ์ไปแต่ท่านเทพผู้นั้นคงไม่มีวันดับขันธ์แน่ไปด้วยฤทธิ์เดชของท่านผู้นั้นและความเชื่อที่มนุษย์มีต่อเขาด้วยคงไม่มีวันนั้นหรอกข้าเองก็เลื่อมใสในตัวท่านผู้นั้นมากการที่จะได้เข้ามาที่นี่จึกเป็นความฝันของข้าและอยากเล่นอยู่ในที่แห่งนี้ให้นาน

ข้าและท่านพี่ได้เดินออกมาจากลานแห่งนั้นโดยที่ในใจข้ายังอยากเล่นอยู่ในนั้นมากๆ

:นี่เจ้านะเป็นภูตเลยนะหัดสงบเสงี่ยมเสียบ้าง

ท่านพี่ดูข้าเบาๆ

:ข้ารู้แล้วข้าจะเชื่อฟังท่าน

:วันนี้เทพจันทราจะมาจัดงานเลี้ยงในห้องโถงใหญ่แม่เจ้าส่งเจ้ากับข้ามาด้วยความเชื่อใจอย่าทำให้เผ่าเราขายหน้าเด็ดขาด

:เอาน่าข้ารู้แล้วท่านพี่เองก็เหมือนกันไม่ต้องห่วงข้าหรอกน่า

ท่านพี่ตักเตือนข้าอย่างอ่อนโยนคงจะมีแค่ท่านพี่เท่านั้นแหละที่อ่อนโยนกับข้า

:โอ้ย!!!

:แม่นางเป็นอะไรรือไม่ข้าไม่ทันมองขอโทษด้วย

:ไม่เป็นไรๆข้าเองก็มัวแต่คุยกับท่านพี่จนขวางทางเจ้า

มีชายท่านหนึ่งวิ่งมาชนข้าด้วยความเร็วทำให้ข้าเกือบจะล้มแต่โชคดีที่ชายท่านนั้นคว้าตัวข้าไว้ทัน

:ขอทราบชื่อแม่นางได้รือไม่

:ข้าว่าคงไม่จำเป็นเสียเท่าไหร่เอาเป็นว่าเมื่อให้อภัยกันแล้วเราก็แยกย้ายเถิด

:เอ่อ...แม่นาง...แม่นาง!!!

เขาตะโกนเรียกข้าดังจนสุดเสียงทำให้คนรอบข้างหันมามองและซุบซิบกันใหญ่เหตุใดจึงต้องซุบซิบกันขนาดนั้นเล่า?ก็แค่ข้าหยิ่งใส่เขาเท่านั้นเอง

:แบบนี้จะดีหรือนริน

ท่านพี่ถามข้าด้วยความเป็นห่วง

:ดีแล้วจะไม่ดีได้อย่างไรในเมื่อข้าและเขาให้อภัยกันแล้ว

:แต่ผู้คนรอบข้างมองใหญ่เลยนะดีแน่หรือ

:ดีแล้วพี่ข้าอย่าได้กังวนนักสิท่านไม่เชื่อใจข้ารือ

:ก็ได้เอาเป็นว่าข้าจะฝืนเชื่อเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน

ท่านพี่ข้ามีสีหน้าที่กังวนจนคิ้วจะชนกันอยู่แล้วคงไม่สบายใจมากแต่ข้าก็มิได้ทำผิดอะไรเพราะงั้นข้าเองก็ไม่มีเรื่ิิองให้ต้องกังวนชายท่านนั้นเองก็คงไม่ถือโทษโกรธอะไรเพราะเขาเองที่วิ้งมาชนเองด้วยซ้ำคงไม่มีอะไรหรอก

🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

บทที่1 การร่ายรำพัดเก้าแฉก

