chapter 15

เยว่ชิงข่มอารมณ์อยากชักพุ่งเข้าไปกระชากคอเจ้าบ้านี่ให้รู้แล้วรู้รอดไป และทำได้เพียงกัดฟันทำเป็นไม่สนใจ

ทว่าหูก็ได้ยินเสียงพี่สาวผู้เป็นที่รัก พูดขึ้นอีกครั้ง

" จางซีห่าวใครๆต่างรู้ว่าเจ้ามีอารมณ์สุนทรีชมชอบสตรีงาม ทว่าอย่างน้อยเจ้าก็ควรมีมาตรฐานหน่อยเถิด สตรีถึงแม้จะรูปโฉมงดงามเพียงใดเเต่ในเมื่อเป็นแค่เศษสวะไร้ค่า เจ้าเอานางมาเป็นสนมหากวันหน้านางถูกสุนัขกัดตาย จะทำให้เจ้าหนีไม่พ้นคำครหาไปได้ "

เมื่อได้ยิน เยว่ชิงอดตะลึงไม่ได้ ใบหน้าสั่นไหว

ฝีปากของคนในโลกนี้ต่ำตมถึงเพียงนี้เชียวหรือ นั่นปากหรืออะไร กล้าบอกว่านางจะเป็นสนมซ้ำยังถูกสุนัขกัดตาย

เธอแทบอดใจรอไม่ไหว เพื่อได้เห็นฝีมือของเยว่ซินคนนี้

ริมฝีปากแสยะยิ้มพลางเอ่ย

"พี่เยว่ซิน หวังว่าฝีมือของท่านจะดีพอๆกับปากเน่าๆนั่นนะเพคะ"

อีกด้านหนึ่งคนที่ได้ยินคำพูดของเธอ ล้วนแต่แปลกใจแววตาของพวกเขาสั่นระริก หันมาต้องมองใบหน้าอ่อนโยนนั้นอีกครั้ง

แม่นางเยว่ชิง สาวน้อยผู้อ่อนแอและอ่อนไหวคนนั้น

การตอบโต้ที่เจ็บแสบนี้ของนาง ช่างน่าอัศจรรย์เกินไปแล้ว

ศิษย์น้องเยว่ชิงจากสำนักเจินหนาน ไม่ใช่ว่ายอมคนมาตลอดหรอกหรือ?

ช่างขัดกับเหตุการณ์ตรงหน้าพวกเขาเสียจริง

ได้ยินดังนั้น เยว่ซินพลันสีหน้าเดือดดาล ตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด

"เจ้าว่ายังไงนะ! เจ้าต่างหากที่เกือบจะสิ้นชีพภายใต้กระบี่ของข้า ยังหน้าด้านมาให้ข้าเห็นเจ้าอีก! บางทีข้าควรจะสังหารเจ้าให้ตายๆไปซะ!"