chapter 5

ด้านนอกป่าลึก การลอบสังหารของหน่วยวิหารโลหิตล้มเหลว เพราะปล่อยให้เป้าหมายหลบหนีไปได้ ทว่าทหารองครักษ์เหล่านี้กลับไม่มีความสามารถรอดพ้นไปจากเงื้อมมือของเหล่ามือสังหารทั้งยี่สิบคนได้แม้จะมีกำลังคนมากกว่า

เสียงต่อสู้กันหยุดลง ทหารนายหนึ่งถูกฟันเป็นแนวยาวและล้มลงไป มื้อสังหารชุดดำทั้งสองคนมองหน้ากัน คนหนึ่งเข้าไปในป่าเพื่อตามหาหัวหน้าส่วนอีกคนตรวจสอบซากที่เหลือ

เวลาผ่านไปไม่นาน เมื่อเห็นสหายที่เข้าไปในป่าด้านหลังกลับออกมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี เขาก็ถามขึ้น "หัวหน้าล่ะ"

"หัวหน้าหายตัวไป นั่นเป็นทิศทางที่รัชทายาทมุ่งหน้าไป"

ทั้งสองขมวดคิ้วและรีบใช้วิชาเหินหาวมุ่งหน้าไปยังหอสูงของวิหารโลหิต

สายลมแห่งราตรีพัดพากลิ่นอายในยามค่ำคืนเข้ามา ภายในห้องที่มีแสงสว่างรำไร ทำให้ม่านสีขาวปลิวไสวเป็นกลวยคลื่น บุรุษผู้หนึ่งในชุดครามเข้มทั่วร่างเปล่งไอชั่วร้าย ใบหน้าหล่อเหลาและร้ายกาจคิ้วเข้มเป็นสันที่โก่งขึ้นดุจคันธนู นิ้วมือยาวควงสิ่งของชิ้นหนึ่งไว้ในรูปร่างคล้ายปิ่นปักผม ลวดลายบนปิ่นสลักรูปปีกปักษาแลดูปราณีต เห็นได้ชัดว่าทำจากไม้เนื้อดี

ดวงตาดุจมังกรจ้องมองปิ่นไม้ชิ้นนั้นอย่างลึกล้ำ หมอกสีดำวาดผ่านนัยดวงตา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่บางคราก็ยิ้มออกมาบางคราก็มองด้วยความเศร้าหมอง

เหมือนว่าเขาจะรับรู้ได้ถึงการมาของใครบางคนรีบเก็บปิ่นไว้ในแขนเสื้อและกลับมามีท่าทีปกติ รินชาลงในแก้วแล้วยกขึ้นจิบ

"ท่านเจ้าวิหาร ข้าน้อยหงเจิ้นขอรายงาน"

"เข้ามา"

สิ้นเสียงก็เห็นมือสังหารคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยร่างกายที่ทั่วทั้งร่างบาดเจ็บซ้ำยังเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

หงเจิ้นทำมือทำความเคารพ พลางเอ่ย

"ทหารองครักษ์ถูกพวกเราจัดการหมดแล้วแต่ว่าไม่เจอตัวองค์รัชทายาทขอรับ!" สีหน้าของเขาเดิมที่ซีดเซียวอยู่แล้วยามนี้กลับซีดเซียวกว่าเดิม พร้อมเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้น

บุรุษในชุดครามเข้มวางแก้วชาลงเงยหน้าขึ้นเอ่ยถามเสียงเข้ม"ใยหัวหน้าของพวกเจ้าจึงไม่มารายงาน"

สีหน้าของหงเจิ้นซีดเซียวลง

"น..นางก็หายตัวไปพร้อมกับรัชทายาทขอรับ!"

"ว่ายังไงนะ" แก้วชาในมือถูกวางลงบนโจ๊ะไม้จนเกิดเสียงดังปั้ก

วาโยขุมใหญ่ไม่รู้ว่าพัดผ่านมาจากที่ใดเสียดแทงเข้าไปในอณูของร่างกายหงเจิ้น พร้อมแรงกดดันขุมหนึ่ง ที่แผ่หลาทั่งทั้งห้อง ทำให้เขากลัวสุดขีด หงเจิ้นรีบคุกเข่าลง เอ่ยอย่างร้อนรน

" ตั้งแต่ก่อนออกไป นางก็มีท่าทีผิดปกติขอรับ หลังจากสั่งการพวกเราเสร็จนางก็หายตัวเข้าไปในป่าด้านหลัง ข้าให้เว่ยคังเข้าไปตามหาแล้วแต่ก็ไม่พบขอรับ"

ใบหน้ามืดมนของบุรุษในชุดครามเข้มกลับมาเรียบเฉยไร้อารมณ์ เอ่ยอย่างเกียจคร้าน

"อืม ดูเหมือนว่าข้าจะลืมไปว่าที่พักที่นางอยู่ในปีนั้นก็เป็นเขตพระราชทานของรัชทายาทเช่นกัน "

"เยว่ชิง เจ้าจะทรยศข้าจริงหรือ?"

เข้าเอ่ยพึมพำกับตัวเองสายตาคมมองผ่านม่านสีขาวออกไปไกลถึงพระจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่กลางเวหา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

chapter 4

บทต่อไป