chapter 4

หวังโม่หยวนได้สติ หวนนึกถึงเรื่องราวในปีนั้นที่เขาและเธอได้พบกันครั้งแรกยามไปล่าสัตว์ตอนนั้นชิงชิงยังเป็นแค่เด็กสาววัย13ขวบที่ทั้งใสซื่อบริสุทธ์ปกป้องตัวเองไม่ได้ ทำให้เขาตกหลุมรักในความบริสุทธิ์นั้น วันนี้โชคชะตาทำให้เขาได้พบนางอีกครั้ง เขาจะปล่อยนางไป อีกได้อย่างไร

"เช่นนั้นเราไปด้วยกันเถิด เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่า ข้ามเขาพฤษาตะวันไปหน่อยก็เจอนิกายสุริยันแล้ว หากเจ้ายินดีติดตามข้างกายข้าต่อจากนี้ ข้าจะไม่ ปล่อยให้เจ้าต้องกลายเป็นเครื่องมือสังหารของคน พวกนั้นอีกต่อไป"

เยว่ชิงชะงักไปครู่หนึ่งจากนั้นก็แย้มยิ้มด้วยความปิติ ก่อนจะค่อยๆหม่นลง เธอเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวล

" ต..แต่ ว่า ข้าไม่ใช่ชิงชิงที่ใสซื่อบริสุทธิ์คนนั้นของท่านแล้ว หลายปีมานี้มือสองข้างของข้าเปื้อนเลือดมาเท่าไหร่ มิอาจนับได้ " จากนั้นจึงก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดในใจ ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาตอกย้ำว่าตัวเธอกับหวังโม่หยวนนั้นไม่อาจเป็นไปได้อีกแล้ว

ทว่าต่อมาคนตรงหน้ากลับ หัวเราะเบาๆแล้วลูบหัวเธอ "ไม่ว่าเจ้าจะผ่านอะไรมา จะน่ากลัวในสายตาของผู้อื่นเพียงใด แต่ก็ยังเป็นชิงชิงของข้าไม่ใช่หรือ ถ้ามิเช่นนั้นแล้ว เหตุใดยามนี้ ถึงยังไม่ลงมือกับเป็นกงเล่า หืม? "

ในที่สุดเธอก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา พุ่งตัวกอดคนตรง หน้าความอัดอั้นทั้งหมดที่มี วันนี้ได้ปลดปล่อยมัน แล้ว การที่ถูกบังคับให้กลายเป็นคนโหดเหี้ยมชั่วร้ายตลอดห้าปีที่ผ่านมา เธอแบกรับมันไว้เพราะคิดว่าเขา คนที่เธอเห็นเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวจะไม่มีวันให้อภัยเธออีก ยามนี้เธอได้รู้ว่าเขายังคงเห็นเธอเป็นเช่นเดิม เขาไม่รังเกียจเธอ

แขนทั้งสองข้างโอบกอดรัดคนตรงหน้าไว้แน่นน้ำตาไหลพรากไม่อาจหยุดยั้งไว้ได้

หวังโม่หยวนร่างชะงักไป เขาก็ไม่เคยใกล้ชิดสตรีใด มาก่อน ทว่าในยามนี้กลับถูกโอบรัดไว้เช่นนี้ซ้ำยังเอาใบหน้ามาซบอกของเขาอีก เมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอ่อนนุ่มจากร่างของนาง เขาก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

เยว่ชิงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเขาจึงได้สติและ ถอยห่างออกมา อย่างเขินอาย พลางเอ่ย "เช่นนั้นพวกเราไปกันเถิด เพคะ"

"อืม" เงาร่างของทั้งสองเคลื่อนลับไปจากบริเวณนั้นด้วย ความเร็วทิ้งไว้เพียงกลิ่นอายพลังวิญญาณที่ แข็งแกร่งสองสาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

chapter 3

บทต่อไป

chapter 5

