ผู้ช่วยคนใหม่/เด็กบ้า!

ธามกึ่งรากกึ่งจูงเพียงขวัญให้ขึ้นรถมากับเขาซึ่งตลอดการเดินทางธามยังคงนิ่งเงียบและถอนหายใจทิ้งอยู่ตลอดเวลาเหมือนกับว่าเขาเบื่อหน่ายกับชีวิตเหลือเกินจนหญิงสาวเลือกที่จะนั่งมากเงียบๆ เพราะยังไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วชายหนุ่มเป็นคนประเภทไหนกันแน่

พอถึงบริษัทต้นสังกัดเขาก็เดินนำเธอขึ้นไปยังห้องประชุมทันที โดยทิ้งให้หญิงสาวคอยวิ่งตามอยู่ด้านหลังเนื่องจากเขาตัวสูงและขายาวมาก เพียงเขาก้าวออกไปไม่ไกลมันก็เท่ากับสองสามก้าวของหญิงสาวเลยเชียว

และทันทีที่มือหนานั้นเปิดประตูบานใหญ่เข้าไปได้พนักงานทุกคนด้านในก็ต่างทำหน้าตกตะลึงกับภาพที่เห็น ทุกคนต่างพากันมองหน้าสบตาราวกับว่ากำลังแปลกใจ

"มานี่!"

ธามที่ยังคงหงุดหงิดกระชากเข้าที่ข้อมือเล็กให้เดินเข้ามาหยุดอยู่ต่อหน้าทุกคนในห้อง

...ตาบ้านี่นิสัยเสียจริงๆ...เพียงขวัญได้แต่บ่นในใจที่ถูกเขาลากจูงราวกับเธอเป็นสิ่งของ

"ใครเป็นคนรับยัยนี่!"

"พี่เองจ้า"

ฟาง...ผู้จัดการหนุ่มของธามเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มยิ่งทำให้ธามรู้สึกหงุดหงิดขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว เพราะเขาได้พูดชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาไม่ต้องการผู้ช่วยผู้หญิงเพราะนอกจากจะชอบเป็นภาระยังเป็นตัวน่ารำคาญอีก

"พี่ฟาง! ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมไม่เอาผู้หญิง!"

"แต่น้องก็พาธามมาประชุมทันเวลาได้นะ ถือว่ามีฝีมือ"

"พี่พูดบ้าอะไรเนี่ย รู้ไหมยัยนี่เกือบจะเผาห้องผมแล้ว"

"เพียงจะเผาได้ที่ไหน พอควันเยอะๆ เดี๋ยวก็มีน้ำพุ่งออกมาดับมันเอง คอนโดแพงๆ ก็มีระบบนี้ทั้งนั้น"

"นี่!"

พอเพียงขวัญพูดอธิบายจบธามก็ยิ่งไม่พอใจขึ้นไปอีกเพราะสิ่งที่เธอพูดนั้นไม่ต่างกับการกวนประสาทเขาเลยแม้แต่น้อย

"เอาๆ พอๆ นั่งลง"

ฟางที่เห็นทั้งสองคนไม่มีท่าทีจะยอมกันจึงต้องห้ามทับทำให้ทั้งสองคนที่ก่อสงครามประสาทยอมนั่งลงแต่โดยดี ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังคงไม่วายมองจ้องเพียงขวัญราวกับอยากจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ

"เอาละเริ่มนะ ต่อจากนี้เพียงขวัญจะเข้ามาช่วยงานที่บริษัทโดยการตามดูแลธามแทนพี่ในช่วงที่พี่อาจจะไม่ว่าง"

"แต่!..."ธามกำลังจะขัด

"ฟังก่อน"

"เพียงขวัญ หน้าที่ของหนูคือดูแลจัดการของใช้และอาหารการกินของธามทั้งหมดอย่างเคร่งครัดอย่าให้ตกหล่นและถ้าไม่จำเป็นอย่าให้เขาหายไปไกลจากสายตาเด็ดขาด"

"ค่ะ รับทราบค่ะ"

"ค่าตอบแทนหนูจะได้ตามที่อ่านในใบสมัคร สัญญาจ้างอยู่ตรงนั้นถ้าโอเคก็เซ็นได้เลย"

เพียงขวัญก้มลงอ่านรายละเอียดงานอีกครั้งอย่างตั้งใจท่ามกลางสายอำมหิตที่กำลังหวังว่าเธอจะไม่เซ็นมัน สิ่งที่เธอต้องทำหลักๆ คือตามติดนายแบบคนดังเท่านั้นเอง

แต่อาจจะฟังดูไม่ยากนักแต่มันรวมถึงการกินอยู่และการทำงานของธามรวมอยู่ด้วย เพราะอย่างนั้นค่าตอบแทนที่ได้ก็เล่นทำเอาดวงตาน้อยๆ ของหญิงสาวเบิกกว้างเป็นไข่ห่านเพราะตกเดือนเธอจะได้ค่าจ้างถึงห้าหมื่นบาท! ซึ่งมันเยอะมากสำหรับเด็กจบใหม่อย่างเธอ

"ว่าไงโอเคไหม?"ฟางถามขึ้นอีกครั้ง

"อย่าเซ็นเชียวนะยัยบ้าฉันไม่ยอมให้เธอเข้ามาในชีวิตหรอก!"

ธามพูดพลางกัดฟันแน่นด้วยความแค้นจากเรื่องเมื่อเช้าแต่นั่นยิ่งทำให้เพียงขวัญกระตุกยิ้มที่มุมปากจนคนมองขู่แปลกใจ ยิ่งเธอเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าที่ใครๆ ก็ให้ฉายาว่าเทพแห่งรอยยิ้มกำลังมองเธอราวกับฆาตกรมันยิ่งทำให้เธอนึกสนุกที่จะเห็นคนคนนี้คอยสลับร่างไปมาต่อหน้าคนอื่น

"ยินดีที่ได้รวมงานค่ะคุณธาม"

พูดจบเพียงขวัญก็ลงมือเซ็นชื่อในกระดาษด้วยความสะใจ ก่อนจะตวัดสายตาสวยไปมองเยาะเย้ยคนที่กล้าสั่งให้ รปภ. มาลากเธอออกไปจากห้องสัมภาษณ์วันนั้น

ธามกำมือแน่นก่อนจะค่อยๆ เผยรอยยิ้มน่ากลัวออกมาก่อนจะหยิบแผ่นกระดาษนั้นขึ้นมาแล้วทำท่าจะฉีกมัน

"ธาม..."แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเสียงฟางดังขึ้นขัดเสียก่อน ฟางเพียงแค่พูดเสียงต่ำและจ้องมองใบหน้าชายหนุ่มเท่านั้นเขาก็แทบจะหยุดนิ่ง เพราะฟางเป็นคนเดียวที่ธามเกรงใจและไม่กล้าขัด ธามจึงต้องจำยอมวางกระดาษนั้นลงก่อนจะบ่นอุบคนเดียวอย่างไม่มีเสียง

"งั้นเริ่มการประชุมเรื่องถ่ายแบบอีกสองวันนะ"

ฟางพูดเริ่มเปิดการประชุมอย่างเป็นทางการ ตลอดการประชุมเพียงขวัญรับรู้ได้ถึงสายตาคมกริบที่จ้องเธออยู่ตลอดเวลาอย่างหาเรื่อง แถมพอเธอจ้องกลับเขายังทำท่ากวนด้วยการเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มไปมาราวกับว่ากำลังคิดแผนการอะไรไม่ดีอยู่

ตืด ตืด

เมื่อโทรศัพท์ตรงหน้าสั่นขึ้นธามมองไปที่มันเล็กน้อยก่อนสีหน้าหลายอารมณ์จะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยจนเพียงขวัญแปลกใจ

แววตาเจ้าเล่ห์เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเศร้าหมองก่อนที่เขาจะเลือกกดปิดโทรศัพท์แล้วเหม่อลอยมองออกไปด้านนอก และดูเหมือนฟางเองก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับธามจึงรีบพูดรายละเอียดและปิดการประชุมทันที

หลังปิดการประชุมทุกคนเดินออกไปจนหมดเหลือไว้เพียง ธาม เพียงขวัญ และฟาง ฟางเดินตรงมาหาธามก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ เขาถอนหายใจนิ่งก่อนจะส่งมันคืนเจ้าของไป

"ธาม โรสเขาไม่ได้ผิดอะไรอย่าทำแบบนี้อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นคู่หมั้นของนายนะ"

!!! เพียงขวัญตกใจเมื่อรู้ว่านายแบบชื่อดังนั้นมีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแล้ว

"แต่วันนั้น ผมรู้สึกแปลกจริงๆ นะ ถ้าผมไม่ไปน้องคง...ช่างมันเถอะ"

ระหว่างที่ธามกำลังนึกถึงเรื่องในอดีตก็นึกขึ้นได้ว่าเพียงขวัญยังอยู่ในห้องด้วยเขาจึงเลือกที่จะไม่พูดมันออกมาแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางไม่ดีนักทำให้เพียงขวัญอดจะเอ่ยถามฟางที่เป็นผู้จัดการของเขาไม่ได้

"เขาไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?"

"ไม่เป็นไรก็คงไม่ใช่ ธามเขากำลังมีปัญหาช่วงหลายเดือนมานี่มักจะฝันร้ายถึงขั้นตะโกนโวยวายเสมอ"

"เขาน่ะเหรอคะ?"

เพียงขวัญพูดอย่างแปลกใจ เพราะดูจากภายนอกแล้วเขาดูเป็นคนที่ไม่ค่อยแคร์อะไรไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องทุกข์ใจถึงขั้นนั้น

"เหตุผลที่พี่อยากให้เราตามติดธามเพราะเรื่องนี้แหละ... อีกอย่าง...พี่อยากให้เราไปพักข้างห้องธาม เผื่อว่าวันไหนธามฝันร้ายเราจะได้เข้าไปดูเข้าได้"

"เพราะอย่างนั้นเขาถึงไม่ล็อกประตูห้องนอนเหรอคะ?"

"อืม ปกติพี่จะเป็นคนอยู่ห้องนั้นแล้วคอยไปดูธามช่วงดึกๆ แต่พี่เองก็มีเรื่องมากมายให้จัดการพี่เลยหาใครสักคนมาช่วยดีกว่า ถึงธามจะไล่ออกไปตลอดก็เถอะ"

"แล้วเขาจะไม่ไล่เพียงหรอกเหรอ"

"พี่ค่อนข้างมั่นใจว่าหนูจะดูแลเขาได้และทำให้เขาเลิกคิดมาก"

"ทำไมคิดแบบนั้น ทั้งๆ ที่วันนี้เพียงเพิ่งก่อเรื่อง"

"เอาน่า..."

"แต่หนู อยู่กับพ่อแม่มันคงยาก"

ฟางนิ่งเงียบไปสักพักก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นจะระบายยิ้มอบอุ่นออกมา

"ก็บอกว่าเป็นส่วนหนึ่งของสวัสดิการบริษัท ถ้าไม่รับก็จะเสียดายแย่อีกอย่างบ้านหนูก็ไกลจากบริษัทมากเลยนิ ถ้าเริ่มทำงานจริงจังจะต้องมาถึงบริษัทเช้ามากหนูจะไหวเหรอ?"

เพียงขวัญนึกตามคำพูดของผู้ใหญ่ตรงหน้า จริงอย่างที่เขาว่า คอนโดของธามอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนักเพียงนั่งวินมาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึง ถ้าเทียบจากการเดินทางของเธอเมื่อเช้าแล้วนั้นมันก็น่าสนใจ

"ตกลงค่ะ หนูจะลองไปคุยกับพ่อแม่ก่อน"

"ธามน่ะ ช่วยดูแลเขาด้วยนะ"

ฟางระบายยิ้มอบอุ่นจนตาหยีก่อนจะเดินออกไปทิ้งเพียงขวัญให้นั่งคิดสงสัยอยู่คนเดียว ทำไมฟางถึงได้ฝากฝังธามกับเธอมากนักทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้ดูเกเรหรือมันอาจจะเพราะนิสัยที่เธอรับรู้มามันต่างกับนิสัยจริงๆ ของเขามากฟางถึงได้เป็นห่วงขนาดนั้นกัน

: เพียงขวัญ

เช้าวันต่อมา

วันนี้ฉันได้รับอนุญาตให้หยุดแต่ไม่ใช่เพื่อพักผ่อนเพราะฉันจะต้องขนห้องเข้าห้องพักที่อยู่ติดกับคุณธามนั้น ซึ่งฉันต้องทำมันให้เรียบร้อยภายในวันนี้

แต่วันนี้มันก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องทำคือการไปปลุกนายแบบคนดังไปทำงาน จนแอบสงสัยเหมือนกันว่าคนบ้าอะไรต้องให้คนอื่นมาปลุกทุกวันตื่นเองมันยากนักหรือไง?

ฉันทั้งบ่นทั้งหงุดหงิดที่ต้องมาคอนโดแต่เช้าเพียงเพราะเหตุผลแค่นี้ ยิ่งเมื่อวานพอกลับบ้านไปขออนุญาตพ่อแม่ก็โดนบ่นมายกใหญ่เพราะคิดว่าฉันโตแล้วอยากจะออกไปอยู่คนเดียวและทิ้งพวกท่านจนฉันต้องรีบโทรหาทางบริษัทให้ช่วยอธิบายและพี่ฟางก็รีบขับรถไปหาฉันถึงบ้าน

กว่าทั้งสองคนจะเข้าใจก็เล่นเอาพี่ฟางเหนื่อยเหมือนกัน แต่ยังดีที่พี่ฟางเป็นคนมีเหตุผลมากจึงทำให้พ่อและแม่ไว้ใจ เขาเลยช่วยฉันขนของบางส่วนมานอนที่นี่เพราะตอนเช้าฉันต้องปลุกคุณธาม

ตืด

หลังกดรหัสฉันก็เดินตรงเข้ามายังตู้โชว์ตุ๊กตาหมีอย่างเช่นเมื่อวาน น่าจะนุ่มกอดอุ่นจังนะ...

ไม่ได้ๆ ต้องรีบไปปลุกคุณธามเดี๋ยวจะสายเอาถ้าแบบนั้นฉันคงเป็นผู้ช่วยที่แย่มาก

ฉันเดินตรงเข้าไปข้างเตียงแล้วโน้มตัวลงสังเกตใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับตาพริ้มด้วยความตื่นเต้น ให้ตาย! พอได้มองหน้าเขาแบบนี้แล้วเข้าใจเลยว่าทำไมใครๆ ก็ชื่นชมเขา

"คุณ คุณ..."

"อืม..."

ฉันเอื้อมมือไปสะกิดที่ไหล่เปลือยเปล่านั้นเบาๆ แต่แทนที่เขาจะตื่นกลับพลิกตัวหนีไปอีกข้างเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหลังเรียงสวยเป็นมัดที่โผล่ออกมานอกผ้าห่มหนา

แม่เจ้า...ดูแน่นจัง ไม่ๆ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นฉันมาที่นี่เพื่อทำหน้าที่ดึงสติหน่อยเพียงขวัญ!

"อืม คุณธาม"

พรืบ!

"ว๊าย!"

ถ้าเป็นหนังหรือละครฉากนี้นางเอกคงถูกพระเอกดึงลงไปนอนกอด แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่! เพราะเมื่อกี้พอฉันเขย่าตัวเขาแรงๆ มือหนาของเขาก็หยิบหมอนข้างกายฟาดใส่หน้าฉันเต็มๆ จนแทบหงายหลังแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงไม่ลืมตาเลยสักนิด

"หน่อย\~ ในเมื่อปลุกดีๆ แล้วไม่ตื่น หึ"

พูดจบฉันก็ก้มลงหยิบหมอนใบโตค่อยๆ วางลงบนใบหน้าคมเพื่อกะตำแหน่งก่อนที่ฉันจะยกมันขึ้นเหนือหัวแล้วจัดการฟาดมันลงบนใบหน้าหล่อนั้นอย่างแรง!

"โอ๊ยย โอ๊ย พอ!"

คนตัวสูงร้องขึ้นเด้งตัวนั่งแล้วกระชากหมอนในมือฉันออกไปปาทิ้งเมื่อเขาเห็นว่าฉันไม่มีที่ท่าจะหยุดตีเขาสักที

ดวงตาคมตวัดมองฉันอย่างคาดโทษทำให้ฉันต้องรีบยืนตัวตรงก้มหน้ามองพื้นเพราะความกลัวถูกดุ แต่เขาก็ทำฉันก่อนเองนะ...

"ช่วยปลุกดีๆ ได้ไหม! ลืมไปหรือไงว่าหน้าฉันมันสำคัญแค่ไหนถ้าเธอฟาดมันแรงขนาดนี้ฉันฟ้องเธอได้นะยัยบ้า!"

"ไหนพยานคุณอาจจะฝันก็ได้ อุ๊บ ขอโทษค่ะ"

เอาอีกแล้วนิสัยปากไวของฉันมันทำงานอัตโนมัติอีกแล้ว เล่นเอาคนฟังถึงกับกอดอกมองฉันนิ่งเลย

"ยัยเด็กประสาท รำคาญ!"

"รำคาญฉันพร้อมกับอาบน้ำไปด้วยได้ไหมคะ พอดีกลัวสาย"

ฉันไม่ได้ยียวนนะ แค่คิดว่ามันจะสายจริงๆ ถ้าเขายังลีลาอยู่แบบนี้ คนตัวสูงเมื่อฟังจบก็ได้แต่ส่ายหัวก่อนจะเค้นหัวเราะในลำคอแล้วลุกขึ้น

"คุณ!"

"อะไร"

ฉันรีบหันหลังให้เขาทันที ที่สายตาไปสะดุดกับกางเกงบล็อกเซอร์ตัวบางที่เขาใส่ สภาพล่อแหลมขนาดนี้ยังมีหน้ามาถามว่าอะไรอีก

"ไม่เคยเห็นหรือไง? กล้ามเนื้อผู้ชายน่ะ"

เขาพูดพร้อมเดินขยับเข้ามาใกล้จนฉันต้องรีบเดินหนีแต่ช้ากว่าเจ้าของร่างสูงเขาจับเข้าที่ข้อมือของฉันก่อนที่จะจับมือฉันไปวางแปะอยู่ที่หน้าท้องสวยนั้น ใบหน้าฉันร้อนราวกับยืนตากแดดมาทั้งวันยิ่งได้มองสายตาคมนั้นที่จ้องเข้ามาอย่างเจ้าเล่ห์มันยิ่งทำให้ฉันรู้ว่าเขากำลังแกล้งฉันอยู่

บีบ บีบ

"เอ้ย! ทำบ้าอะไร"คุณธามร้องพร้อมปัดมือฉันทิ้ง

"ก็คุณให้จับฉันก็บีบดูไม่เคยจับของจริงไง ไหนลองใหม่หน่อย"

"เด็กบ้า!"

เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป เขาคงคิดว่าแกล้งฉันไม่สำเร็จแต่ที่ไหนได้ ฉันเขินและใจเต้นแรงจนจะระเบิดออกมาจากอกอยู่แล้ว ให้ตายเถอะเพียงขวัญเขาหล่ออันตรายจริงๆ

......

"เฮ้ย!"

หญิงสาวจะสะดุ้งตัวโยนเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดต้นคอ และเมื่อหันไปมองก็พบเข้ากับเจ้าของห้องกำลังยืนอยู่ในสภาพเพิ่งผ่านการอาบน้ำมาใหม่ผมสีดำเทานั่นยังคงมีหยดน้ำเกาะกุมและไหลผ่านใบหน้าใส แถมชุดคลุมอาบน้ำยังแหวกออกลึกจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนัก

เซ็กซี่\~

โปก!

นิ้วเรียวของเขาดีดเข้าที่หน้าผากของเธออย่างจังทำเอาเจ็บจนต้องยกมือขึ้นลูบ

...มือหนักชะมัด...

"ยัยเด็กโรคจิต ไปเตรียมของสิจะได้ไปทำงาน นั่งเหม่ออยู่ได้"

เขาพูดเสียงนิ่งราวกับสั่ง แต่ถ้าเขาพูดแบบนั้นคงยังไม่รู้ว่าฉันได้รับอนุญาตให้หยุดสินะ

"วันนี้ฉันแค่มาปลุกค่ะ พี่ฟางรอคุณอยู่ที่สตูดิโอแล้ว"

"ทำไม?"

เขาที่กำลังจะเดินกลับเข้าห้อง หันกลับมาถาม

"เพราะฉันต้องย้ายของมาอยู่ข้างห้องคุณ"

"เหอะ...ฉันอยู่ได้เธอกลับไปอยู่ในที่ของเธอเหอะอยู่ไปก็รำคาญ"

"ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่หรอกค่ะ แต่มันเป็นคำสั่ง"