ร่างใหม่

ณ ห้องห้องหนึ่ง ในสถานที่ดูลึกลับและบรรยากาศที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าไป ร่างหญิงสาวอายุราว15-16ที่นอนแน่นิ่ง

ร่างนั้น ถูกบรรจุโลงแก้วเคลือบด้วยไอพลังวิญญาณ สีทอง

"นายท่าน นางกลับมาแล้วพะยะค่ะ"

เสียงแก่ๆของผู้เฒ่าหนึ่งในนั้น พูดขึ้น พลางเก็บพลังวิญญาณกลับไป

บุรุษชุดอาภรณ์สีขาวที่ยืนคลุมพิธีเรียกวิญญาณอยู่ในตำแหน่งสูงสุด รัศมีแห่งราชันย์ มองลงมา สง่างามดุจราชสีห์

ทันทีที่ได้ยินว่าเรียกวิญญาณคนรักของตนกลับมาได้แล้ว บุรุษในท่วงท่าสง่าราศีก็สาวก้าวเข้าไปทันที

เขาจ้องมองร่างหญิงสาวในโลงแก้วเต็มไปด้วยความรู้สึกอัดอั้นที่เกินกว่าจะบรรยาย แววตาภายใต้หน้ากากสีเงินสั่นไหวเล็กน้อย

หวนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่นาน

ฮวนหลิน คู่หมั้นที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย เข้ามารับการโจมตีแทนเขา จากการโดนลอบสั่งหาร จนทำให้เธอต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราถึงหนึ่งปี

หลังจากนั้นมา 'หยางเสวี่ย' ก็หาวิธีฟื้นคืนชีพฮวนหลินมาตลอด

จนวันนี้เป็นเวลา1ปีแล้ว ในที่สุดท่านผู้เฒ่าผู้อัญเชิญวิญญาณก็ทำสำเร็จตามคำสั่ง ความพยายามที่ผ่านมาตลอด1ปีของพวกเขา กำลังจะเห็นผลแล้ว

ความปิติยินดีในใจหลั่งใหลเอ่อล้น หยางเสวี่ยเฝ้ามองร่างสาวงามเบื้องหน้าที่กลับมามีชีวิตอีกครั้งอย่างคาดหวัง

หญิงสาวนามว่าฮวนหลินในนั้นค่อยๆลืมตาขึ้น

ทันใดนั้น

พลันมีสีหน้ามืดทะมึนของกงหยางเสวี่ย เขากำมือแน่น จ้องมองคนตรงหน้าอย่างเยือกเย็นราวกับพร้อมลงมือสังหารทุกเมื่อ

ด้วยรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเขารับรู้ได้ถึงดวงตางามคู่นั้น ซึ่งไม่มีแววความอ่อนโยนของสาวน้อยฮวนหลิน ที่เขาคุ้นเคย

กลับเป็นแววตาของความเย็นชา หยางเสวี่ยรอคอยพลันคิดว่า หากนางไม่ใช่วิญญาณของฮวนหลิน

เขาก็จะสังหารทิ้งเสีย แล้วค่อยทำพิธีอีกครั้ง

หย่าซินตื่นขึ้นมาในร่างกายใหม่ อย่างปาฏิหาริย์

ด้วยสัญชาตญาณที่ถูกฝึกมาอย่างยาวนาน หย่าซินรับรู้ได้ถึงไอสังหาร ทันทีที่ลืมตา จึงรีบพลิกตัว ใช้ท่าร่างเฉพาะ หลีกหนีออกมามุมหนึ่งห่างจากโลงแก้ว

สายตาเฉียบแหลมของนางจ้องมองไปทางบุรุษสวมหน้ากากคนนั้นโดยสัญชาตญาณ

แววความตกตะลึง วาดผ่านดวงตาของเธอเล็กน้อย บุรุษตรงหน้า ช่างน่าพรั่นพรึง

ร่างกายสง่า ทั่วร่างเขาเปล่งกลิ่นอายความน่าสะพรึงกลัวบางอย่าง ให้ความรู้สึกถึงอันตรายและเสน่ห์ลึกลับอย่างแปลกกระหลาด

เมื่อเห็นกิริยาของหญิงสาว หยางเสวี่ย ตัดสินใจลงมือปลิดชีพคนตรงหน้าทันที

เขามั่นใจว่านี่ต้องไม่ใช่ฮวนหลินแน่นอน ร่างสูงเคลื่อนที่รวดเร็วดุจปานสนีย์ ไม่ได้ถืออาวุธอะไรในมือ

เพราะตามหลักแล้ว ด้วยพละกำลังของเขา ย่อมจะสามารถคร่านางปีศาจนี้ได้อย่างไม่ยากเย็น

แต่แล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นฮวนหลินตัวปลอม สามารถหลบหนีเงื้อมมือของเขาไปได้ หลายต่อหลายกระบวนท่า

แววตาคู่คมหรี่ลงภายใต้หน้ากาก กำลังจะเอ่ยถามขึ้นแต่ดันถูกนางตัดบท

"ท่านเป็นใคร?" หย่าซินในร่างฮวนหลินถามขึ้น

นางเองก็ไม่เคยรู้สึกถึงความแข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน ที่ตอบโต้เมื่อครู่เป็นเพียงสัญชาติญาณจากการฝึกวิชาลับที่ติดตัวมาเท่านั้น ไม่เช่นนั้นตนคงต้องตายภายในไม่กี่กระบวนท่าเป็นแน่

"..."

เดิมทีหยางเสวี่ยควรจะถามสักหน่อยว่าคนตรงหน้าเป็นใครแต่ทันทีที่ได้เห็นท่าทีต่างออกไปจากฮวนหลินสิ้นเชิง

นั่นทำให้เขารู้สึกห่างเหินและรังเกียจเขา ไม่พูดอะไรอีก รีบลงมือกับนางเป็นครั้งที่สอง

"ช้าก่อน พวกเรา พวกเราพูดคุยกันก่อนได้หรือไม่!"

หย่าซินในร่างใหม่ เบี่ยงหลบการจู่โจมหลายกระบวนท่าที่โหมเข้ามา พลางตะโกนอย่างร้อนรน

แต่บุรุษตรงหน้าก็ยังไม่หยุด ไม่เปิดโอกาสให้นางเลยสักนิด ยังคงซัดกระบวนท่ามาทางเธอไม่หยุด

หย่าซินไม่กล้า ไม่จริงจังอีกต่อไป เธอรวบรวมสมาธิทั้งหมดไว้กับการต่อสู้ตรงหน้า ร่างนี้อ่อนแอเธอไม่คิดจะตอบโต้ต้องการเพียงป้องกันตัวเป็นพอ

หยางเสวี่ยที่เห็นทักษะของหญิงสาว พลันรู้สึกแปลกใจ

ท่าร่างที่นางใช้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หลายต่อหลายครั้งท่าร่างที่นางใช้ มีประสิทธิภาพและรวดเร็ว

ไม่ด้อยกว่าวิชาของเขาเลย ดวงตาคมหรี่ลง หยุดมือและจ้องเขม็งไปยังหญิงสาวตรงหน้า

"เจ้าปีศาจ มาจากไหนกัน วิชาของเจ้าหาได้ธรรมดา "

น้ำเสียงเรียบเฉย แต่กลับแฝงไปด้วยอำนาจลึกลับ ทำให้หย่าซินรู้สึกถึงความกดดัน ผนวกกับดวงตาคู่นั้น เธอรีบเอ่ยตอบทันที

"ท่านเซียน ข้าไม่ใช่ปีศาจ เเต่เป็นผู้ฝึกตนธรรมดา ที่ประสบอุบัติเหตุตาย...เอ่อ ที่มาอยู่ในร่างนี้ เป็นความบังเอิญเท่านั้น "

น้ำเสียงเธอเรียบเฉย ไม่แข็งกร้าวจนเกินไป เพื่อปกปิดตัวตนที่คิดว่าอาจจะเป็นปัญหาในภานหลัง

เธอตั้งใจทำให้ตัวเองดูเหมือนคนธรรมดามากที่สุด

หากเป็นคนอื่นเธอย่อมไม่มีทางทำท่าทีเยี่ยงผู้น้อยเเบบนี้เป็นแน่ แต่จากการประมือกับเขาเธอก็รู้ได้ทันทีว่าบุรุษตรงหน้าแข็งแกร่งมาก

"ในเมื่อเป็นเรื่องบังเอิญก็รีบออกไปเสีย"

บ้าไปแล้ว การที่เธอได้มาอยู่ในร่างนี้นับเป็นวาสนาไม่ใช่หรือไงในเมื่อสวรรค์มอบโอกาส เหตุใดจะไม่รับเล่า!

ในใจถึงแม้จะไม่อยากเผชิญหน้าแต่เธอก็ไม่อยากตายอีกเป็นครั้งที่สอง จึงรวบรวมความกล้าเอ่ยปฏิเสธ

" แต่ในเมื่อข้าน้อยมีวาสนาได้กลับมาอยู่...."

ทว่าไม่ทันพูดจบ เขาที่รู้ว่าเธอจะปฏิเสธ ไอสังหารก็พวยพุ่งจากร่างปรี่ตรงเข้าจู่โจมมาทันที

ความเร็วนี้แทบทำให้ใจเธอตกไปอยู่ตาตุ่ม แต่หย่าซินที่คอยระวังไว้ก่อนแล้ว จึงก้มตัวต่ำเบี่ยงกายหลบ ได้อย่างเหมาะเจาะ

หย่าซินรอดมาหวุดหวิด และรู้สึกหัวเสียนิดหน่อย

"ท่านเซียน ท่านลอบโจมตีอีกแล้ว! มีความละอายบ้างหรือไม่!"

"หึ ปีศาจตนหนึ่ง เรียกร้องความเป็นธรรมกับข้า?"

พูดจบในมือเขาก็ปรากฏกระบี่เล็กใหลลวดลายแปลกประหลาด

เพียงรูปลักษณ์กระบี่ปรากฏออกมา ปราณกระบี่ก็ เสียดแทงอากาศสู่ผิวหนังนางทันที

ใบหน้างามคิ้วขมวดย่น เล็กน้อย รู้สึกไม่สบายใจ

" ข้าไม่ใช่ปีศาจนะ แต่ว่า นั่นกระบี่อะไร.."

แต่ไม่รอให้นางได้ปริปากเอ่ยถาม หยางเสวี่ยซัดคลื่นกระบี่แปลกประหลาดออกไปทันที

ถึงแม้ว่าท่าร่างของหญิงสาวจะลดทอนแรงโจมตีของคลื่นกระบี่ในคราแรก

แต่เมื่อไม่มีพลังวิญญาณต้านทานก็หนีไม่พ้น

"อั่ก!"

สุดท้ายเธอจึงถูกคลื่นพลังกระบี่จนบาดเจ็บ

เธอจุกจนพูดไม่ออก ได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ออกมา

ถูกทำร้ายโดยไม่มีโอกาสต่อต้านเช่นนี้ทำให้ไฟโทสะประทุขึ้นในใจหย่าซิน

"ท่านเซียนผู้สูงส่ง ใช้อาวุธทำร้ายสตรีที่ไม่มีแม้แต่พลังวิญญาณซ้ำยังร่างกายอ่อนแอไม่มีทางป้องกันตัว น่ารังเกียจเกินไปแล้..."

"ปัง!!!!"

หย่าซินยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกฝ่ามือหนาแฝงพลังซัดออกไปหลายจั้งอีกครั้ง

เฮือกกเจ็บเหลือเกิน ถึงแม้เธอจะเคยอยู่ในสังคมโหดเหี้ยมทารุณอย่แต่ก็ไม่เคยถูกเอาเปรียบถึงขั้นนี้

หย่าซินกัดฟันกรอดฝืนยันร่างขึ้นมา อีกครั้ง

"หน้าตัวเมียเจ้าทำร้ายข้าไม่กลัวว่าร่างนี้จะบอบช้ำหรือไร"

ร่างนี้เมื่อเธอเข้ามาอยู่ก็รู้ได้ทันทีว่าถูกบำรุงด้วยโอสถชั้นเลิศหลายชนิด

เท่ากับว่าเจ้าของร่างเดิมคงเป็นคนที่เขาให้ความสำคัญมากแน่นอน

แต่เมื่อเธอพูดเชิงข่มขู่ออกไป บุรุษตรงหน้ากลับไม่มีท่าทีหวั่นไหวกับคำพูดของเธอเลย

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเธอคงถูกหามใส่โลงอีกครั้งเป็นแน่

คิดได้ดังนั้นหย่าซินจึงดึงปิ่นผมดอกเหมยที่ปักไว้บนศีรษะอย่างงดงาม เพื่อใช้เป็นอาวุธอย่างจนปัญญา

หันมาจ้องมองบุคคลออันตรายตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา เส้นผมสีดำที่ถูกเกล้าไว้ปล่อยสยายลู่ลม กอปรกับ แววตาใสประกายที่แฝงไอสังหารของนาง

ใบหน้าใต้หน้ากากเงินของบุรุษผู้นั้น แปรเปลี่ยนเล็กน้อย ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นรูปลักษณ์ของสตรีในดวงใจของเขา ย่อมมีผลต่อจิตใจเป็นธรรมดา

"ฟึ่บ ฟึ่บ ชิ๊ง!"

เสียงกระบี่กระทบด้ามปิ่นดอกเหมยที่ทำจากวัสดุไม่ธรรมดา หย่าซินใช้มันราวกับอาวุธชิ้นหนึ่งช่องชำนาญ

โดยที่เธอไม่รู้เลย ว่าปิ่นปักผมชิ้นนี้ เป็นบุรุษตรงหน้าที่มอบให้เจ้าของร่างเดิม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***