ชะตากรรมของเวน่อม

เด็กชายผู้อ่อนแอ

ค่ำคืนที่มืดมิดท่ามกลางก้อนเมฆที่บดบังแสงจันทร์ มีเพียงแสงสลัวๆในซอยที่เปล่าเปลี่ยว เสียงร้องแมลงก่อตัวขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น เงาดำร่างหนึ่งกำลังวิ่งหนีอย่างตื่นตระหนก มีเหงื่อเม็ดใหญ่ผลุดขึ้นบนใบหน้า พ่นลมหายใจออกมาไม่เป็นจังหวะ มือขวากุมไหล่ซ้ายซึ่งมีรอยแผลลึกยาวลงมาถึงก้นทิ้งคราบเลือดสีแดงเข้มไว้บนพื้น

เงาดำอีกร่างหนึ่งกำลังใกล้เข้ามา ใบหน้าของเขากระทบแสงสลัวๆ เผยให้เห็นใบหน้าอันเยาว์วัย เป็นชายหนุ่มดำ สวมชุดสูท มือข้างขวาถือกระเป๋าใบใหญ่

เมื่อมาถึงซอยข้างหน้าก็มีเงาดำดักรอไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

“อา…แกหนีไปไหนไม่ได้แล้ว กูลตัวน้อย….”

กูลคือสิ่งมีชีวิตปะปนกับผู้คนในสังคม เดิมทีมนุษย์อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซอาหาร แต่การมีตัวตนของกูลได้ทำลายจุดสมดุลนั้น กูลล่ามนุษย์เป็นอาหารเพราะพวกเขากินอาหารธรรมดาไม่ได้

เสียงแหบกระด้างของชายวัยกลางคนดังขึ้น

แสงจันทร์ส่องลงมา เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น เขามีผมสีขาว ดวงตาข้างหนึ่งของเขาโปนขึ้นมาและอีกดวงตาก็เหล่

เงาดำตื่นตระหนกและมองกลับไปข้างหลัง ปรากฎว่าเขาถูกล้อมไว้สองด้าน

“นกพิราบ….”

แสงไฟส่องสว่างขึ้นมาเผยให้เห็นใบหน้าหนุ่มของกูล แผ่นหลังติดกำลังแพงและตัวสั่นเทา เนื้อเยื้อสีแดงงอกออกมาจากแผ่นหลังของกูล

คากุเนะ คืออาวุธของกูลซึ่งไม่เพียงแต่ใช้ต่อสู้เท่านั้น แต่ยังไว้ใช้สำหรับการล่าเหยื่ออีกด้วย และคากุเนะแบ่งออกเป็น 4 ประเภท อุคาคุ โคคาคุ ริงคาคุและบิคาคุ

อุคาคุงอกออมาที่บริเวณไหล่ มีน้ำหนักเบาและสามารถใช้เพื่อโจมตีศัตรูด้วยความเร็วสูงได้ โดยมีรูปร่างคล้ายปีกวิธีการโจมตีหลักคือการตกผลึกคากูเนะเพื่อส่งกระสุนที่มีลักษณะคล้ายหนามแหลมด้วยความเร็วสูง เน้นระยะไกลเป็นหลัก

โคคาคุงอกออกมาบริเวณสะบัก เป็นคากุเนะที่มีพลังป้องกันสูง โดยทั่วไปมีรูปร่างคล้ายดาบ มีดหรือโล่ แต่เนื่องจากมีน้ำหนักมากจึงส่งผลต่อการเคลื่อนไหว

ริงคาคุงอกออกมาบริเวณไต มีความสามารถในการฟื้นตัวสูงที่สุดในบรรดากุเนะทั้งหมดและพลังโจมตีก็แข็งแกรงที่สุดเช่นกัน เพราะแบบนั้นพลังป้องกันจึงต่ำที่สุดเมื่อเทียบกับอันอื่นๆ รูปร่างเหมือนหนวดที่ยื่นออกมา

บิคาคุงอกออกมาบริเวณใกล้กับกระดูกสันหลัง มีความสมดุลมากที่สุดในบรรดาคากุเนะทั้งหมด ดังนั้นจึงพบมากที่สุดในบรรดากูลทั่วไป รูปร่างคล้ายหนวด โดยสิ่งที่แตกต่างกับริงคาคุก็คือมีเกล็ดปกคลุมเนื้อเยื่อ

ทันใดนั้นร่างของนักสือชายกลางคนกลายเป็นแสงสีขาววาบแล้วทิ้งบาดแผลลึกบนกลางหน้าอกของกูล เลือดสีแดงสาดกระเซ็น ส่วนหนึ่งโดนเสื้อโค้ดสีขาวของชายกลางคน

ร่างกูลค่อยๆล้มลง ใบหน้าหน้าของเขาเบิกกว้างซึ่งเต็มไปด้วยความไม่พอใจก่อนแสงชีวิตบนดวงตาค่อยๆมอดดับ

นี่คือเจ้าหน้าที่สืบสวนของ CCG หน่วยงานต่อต้านกูล พวกเขามีหน้าที่จับกุมและกำจัดกูล

อาวุธที่อยู่ในมือของชายวัยกลางคนค่อยๆหุบลงจนคล้ายกับร่มก่อนจะสะบัดคราบเลือดและเก็บไว้ในกระเป๋าอีกครั้ง

สิ่งนั้นเรียกว่าควิ้งเก้ อาวุธที่สร้างขึ้นจากคากุเนะของกูล รูปร่างจะแตกต่างออกไปจากชนิดของคากุเนะ บางครรั้งรูปร่างเหมือนใบมีด แส้ ค้อน เป็นต้น

ชายหนุ่มเข้ามาใกล้แล้วหายใจหอบอย่างต่อเนื่องก่อนจะปาดเหงื่อบนใบหน้าแล้วมองชายวัยกลางคน

“อาม่อน ไม่เคยเคยจำสิ่งที่ฉันสอนหรือไง?”

“ขอโทษครับ คุณมาโดะ”

ชายหนุ่มมีชื่อว่า อาม่อน โคมาโร่ เจ้าหน้าที่สืบสวนชั้น 1 เห็นได้ชัดว่าเขากำลังไล่ล่ากูลกับชายกลางคน

คุเรโอะ มาโดะ คือชื่อของชายกลางคน เจ้าหน้าที่สืบสวนอาวุโสชั้น 1 เห็นได้ชัดว่าเขาเชี่ยวชาญกูลจนสามารถกำจัดด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

คุเรโอะ มาโดะเลือกอาม่อน โคทาโร่เป็นคู่หูเพราะเขามีศักยภาพ และด้วยการย้ายมาเขตที่ 20 หลังจากการถูกรับเลือก ที่อยู่อาศัยภายใต้การดูแลของ CCG จึงถูกโอนย้ายเช่นกัน

ช่วงแรก อาม่อนไม่เชื่อใจคุเรโอะ มาโดะ เพราะเขามีรสนิยมแปลกๆที่ชื่นชอบการกำจัดกูล และพฤติกรรมแปลกประหลาดที่รู้ว่าใครเป็นกูลเพียงมองแค่สายตา บางครั้งเขาจูงมือประชาชนต่อหน้าอาม่อนแล้วลากเข้าไปในซอย

อาม่อน โคทาโร่ไม่พอใจอย่างมาก ท้ายที่สุดตัวตนของกูลถูกเปิดเผย เขาจึงตระหนักว่าตัวเองอ่อนต่อโลกมาก ดังนั้นความนับถือต่อคุเรโอะ มาโดะจึงเพิ่มขึ้น

ตั้งแต่นั้นมาคุเรโอะ มาโดะจึงสอนอะไรหลายๆอย่างกับอาม่อน

อาม่อน โคทาโร่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา ตอนนี้ 3 ทุ่มตรง

“ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณมาโดะ”

การสนทนาของทั้งสองคนเป็นไปอย่างเรียบง่าย อาม่อน โคมาโร่มีธุระที่ต้องไปทำ ดังนั้นเขาจึงขอตัวไปก่อนหลังจากฟังคำติชมจากคุเรโอะมา โดะ

หลังจากอาม่อน โคทาโร่จากไปไม่นาน คุเรโอะ มาโดะมองร่างของกูลแล้วรายงานให้ทางเบื้องบนมาเก็บศพ

“ฉันก็คงได้เวลากลับแล้ว”

…

ใกล้ๆสาขาสำนักงาน CCG เขตที่ 20 จะมีเขตผู้พักอาศัยของเจ้าหน้าที่สืบสวน สวัสดิการที่พวกเขาจะได้รับก็คือที่พักอาศัย ประกันชีวิตและความปลอดภัย สามารถนำครอบครัวเข้ามาพักได้

กล้องวงจรตรวจตราอย่างเข้มขวด ต้องใช้คีย์การ์ดในการเปิดประตู ผู้ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้า

บนชั้นสองของอาคาร หมายเลขห้อง 200 อาม่อน โคทาโร่เคาะประตูสองสามครั้ง

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้น เอื้อมมือไปจับลูกบิดแล้วผลักประตูออกไป

อาม่อนสบตากับเด็กชายผมสีดำซึ่งสูงประมาณอก ใบหน้าของเด็กชายคล้ายอาม่อน โคทาโร่อย่างมาก แต่แตกต่างกันที่เด็กชายสวมแว่นสายตา

“อาม่อน?”

“ไง คุโระฉันกลับมาแล้ว”

คุโระ โคทาโร่คือชื่อของน้องชายอาม่อน โคทาโร่ สายเลือดเพียงคนเดียวของเขา

ทั้งสองคนเดินเข้าไป การตกแต่งห้องเป็นไปอย่างเรียบง่ายเหมือนคอนโด มีระเบียงตรงหน้าต่าง มีห้องครัว ห้องนอน ห้องนักเล่น เพดานและพนักห้องเป็นสีขาวมีสติกเกอร์ประดับ

เสียงเดือดดังขึ้นเล็กน้อย คุโระ โคมาโร่วิ่งเข้าไปในครัวแล้วปิดแก๊ส ตักอาหารลงบนจานแล้ววางที่โต๊ะ จากนั้นวางช้อนส้อมและอาหารอย่างเป็นระเบียบ

อาม่อน โคทาโร่วางเสื้อโค้ทแล้วเดินเข้าไปในครัว เขานั่งลงแล้วพนมมือก่อนรับประทาน

ขณะเดียวกันก็มองทีวีในห้องนังเล่นซึ่งเป็นข่าวฆาตรกรรมของกูลที่เกิดขึ้นในเขตที่ 20 ซึ่งเป็นเขตที่สงบมากที่สุดในบรรดาเขตทั้งหมด

คิ้วทั้งสองข้างของอาม่อนขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“นั่นมันแถวๆโรงเรียนมัธยมปลายคิโยมิที่นายจะย้ายเข้าพรุ่งนี้? ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”

คุโระ โคทาโร่หยุดรับประทาน

“อืม…ใช่”

เนื่องจากย้ายมาที่เขต 20 คุโระ โคทาโร่จึงต้องย้ายตามอาม่อน เนื่องจากเหตุผลที่ต้องย้ายข้ามเขต การดำเนินเรื่องจึงช้าเล็กน้อย เขาควรได้เข้าเรียนตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว และที่สำคัญคือเขตที่ 20 ปลอดภัยมากที่สุด แต่รายงานข่าวล่าสุด มันไม่เป็นแบบนั้นแล้ว

“แต่ฉันก็มีอาม่อนอยู่ด้วยทั้งคน นายจะจัดการให้ใช่ไหม?”

คุโระ โคทาโร่พูดอย่างไม่แน่ใจแล้วมองเหลือบมองอาม่อน โคทาโร่

ประสานมือแล้วก้มหน้าลง หัวใจของอาม่อนโคทาโร่เต็มไปด้วยความกังวล เมื่อสบตากับคุโระ โคทาโร่ เขาก็ได้คำตอบ

“เดี๋ยวเลิกเรียนฉันไปรับ”

“แต่นั่นจะไม่รบกวนเหรอ?”

“เดี๋ยวฉันขอหัวหน้า”

อาม่อนโคทาโร่ตัดสินใจอย่างลับๆในใจ เขาจะนำเรื่องนี้ไปบอกหัวหน้าของเขา คุเรโอะ มาโดะ

หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อย วันนี้เป็นเวรล้างจานของคุโระ อาม่อน ทั้งสองคนจะผลัดกันล้างจานทุกวัน

ด้วยเหตุผลที่อาม่อน โคทาโร่เลือกที่จะเป็นเจ้าหน้าที่สืบสวนก็เพื่อปกป้องน้องชายเพียงคนเดียวของเขา น้องชายมีสภาพร่างกายที่อ่อนแออย่างมาก เขาไม่เหมาะกับงานที่ใช้แรง

อาม่อน โคทาโร่ตั้งใจจะให้น้องชายอยู่ในโลกที่ปราศจากอันตรายจากเหล่ากูล

…

โรงเรียนมัธยมปลายคิโยมิเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ตามมาตรฐานของโรงเรียนญุ่ปุ่นทั่วไป

หน้าห้องเรียน A-1 เป็นคาบโฮมรูม อาจารย์ที่ปรึกษาหญิงยืนอยู่หน้าห้องแล้วตบมือ นักเรียนทุกคนนั่งประจำที่อย่างเป็นระเบียบ

“เอาละวันนี้มีเพื่อนย้ายมาใหม่”

อาจารย์ที่ปรึกษาควักมือเรียก ชายหนุ่มผมสีดำสวมแว่นที่เต็มไปด้วยความมืดมนเดินเข้าไปในห้องขณะมองพื้น

เสียงตื่นเต้นดังขึ้น

“เพื่อนใหม่เหรอ?”

“ฉันว่าเขาดูมืดมนไปหน่อยนะ”

“เด็กเรียนแน่เลย”

กำชายเสื้อ ไม่สบตากับเพื่อนนักเรียนและแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

นี่คือนิสัยของคนกลัวสังคม

“คุโระ….โคทาโร่….”

ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบงัน เหงื่อเม็ดใหญ่ผลุดบนหน้าผาก หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ร่างกายสั่นเทาแล้วหลับตา

คุโระ โคทาโร่กำลังถูกกดดัน ดวงตาหลายสิบคู่กำลังจ้องมองมาที่เขา

อาจารย์ที่ปรึกษาเหงื่อตกเล็กน้อยจากนั้นเธอตบมือแล้วชี้โต๊ะที่ยังว่าง ข้างๆเด็กผู้หญิงผมสั้นสีฟ้าครามซึ่งปลายผมของเธอปิดตาข้างหนึ่ง

เธอเท้าคางและมองเด็กชายผู้มืดมนแล้วถอนหายใจยาว

หลังห้องมีกลุ่มเด็ก 3 คน มีรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้า คนหนึ่งผมสีบลอนด์มีรอยสักที่แขน และเจาะหู พวกเขาคือหัวโจกประจำห้อง

คุโระ โคทาโร่ค่อยๆนั่งลงอย่างเรียบร้อย วางมือไว้บนหน้าตักแล้วมองกระดาน

ตอนนี้เป็นคาบเรียนวิชาภาษาอังกฤษ เนื่องจากย้ายเข้ามาใหม่ เขาจึงไม่มีแบบเรียน

เด็กผู้หญิงผมสีฟ้าครามข้างๆต่อโต๊ะ จากนั้นยื่นหนังสือเข้ามา

เธอไม่พูดและตั้งใจเรียนต่อไป เธอไม่สนใจว่าเพื่อนใหม่จะอ่านหรือไม่ นั่นไม่ใช่หน้าที่ของเธอ

คุโระ โคทาโร่พยักหน้าเบาๆแล้วมองหนังสือเรียนพร้อมฟังคำบรรยายจากอาจารย์ หัวใจของเขาถูกปลอบเล็กน้อยเนื่องจากความใจดีของเด็กผู้หญิง

เมื่อมาถึงพักเที่ยง เพื่อนผู้ชายและผู้หญิงต่างล้อมโต๊ะของคุโระ โคทาโร่ด้วยความสนใจและยิงคำอย่างต่อเนื่อง

“นายมาจากที่ไหน?”

“นายชอบกินอะไร?”

“มีชมรมไหม?”

ใบหน้าของคุโระ โคทาโร่ซีดเผือดเนื่องจากคุยกับคนแปลกหน้า หัวใจของเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรและมองเด็กผู้หญิงผมสีฟ้าครามเพื่อขอความช่วยเหลือ

แต่เธอไม่สนใจและคุยกับเพื่อนข้างๆของเธอ

ทันใดนั้นเด็กผู้ชายผมสีทองหลังห้องเดินเข้ามา

“นั่นมันริวจิไม่ใช่เหรอ?”

“มันคิดจะทำอะไรกับเพื่อนใหม่?”

“เป็นเบ๊แหงๆ”

ทันใดนั้นกลุ่มเพื่อนก็แยกย้ายออกไปจนเหลือเพียงกลุ่มของริวจิ เขาวางมือบนไหล่ของคุโระ โคทาโร่และพูดขณะแสดงรอยยิ้มบนใบหน้า

“รู้จักรมารยาทต่อรุ่นพี่ไหม?”

“มะ…มะ…มารยาท?”

“ใช่ๆ”

“ไปซื้อขนมปังมาได้แล้ว”

“ฉันขอไส้หมูยอง”

“ฉันขอนม…”