Ep.18 แอบสลับยา

เด็กเสี่ย

 [วันต่อมา]

ฉันก็รู้สึกตัวขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดใหม่ซึ่งไม่ใช่ชุดเจ้าสาวแล้วนี่ที่นี้ที่ไหน?!

 "อยู่ที่ไหนกัน เสี่ยมาช่วยหนูใช่ไหม" ฉันหันซ้ายหันขวาพลางมองตรงทางหน้าต่างก็เห็นเมืองใหม่ในอีกซีกหนึ่งของโลก นี่เสี่ยพาไกลจนถึงต่างประเทศเลยเหรอ!

 "ฮึบ อุ้บ" รู้สึกเหมือนพะอืดพะอมในลำคออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันรีบปิดปากเอาไว้ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปอาเจียนตอนเช้าในห้องน้ำ

 "โอ้ก อ้าก"

ร่างบางอาเจียนในชักโครก ถึงกับทรุดลงเพราะเหนื่อยอ่อน ฉันอ้วกออกจนหมดไส้หมดพุง แต่งงที่ไม่มีเศษอาหารออกมา แต่เป็นน้ำลายออกมาทั้งหมดก่อนจะประคองตัวเองเดินออกมาพลางทรุดนั่งลงบนเตียงอย่างอ่อนเพลีย

 "นี่เราเป็นอะไรไป? จะท้องก็ไม่น่าใช่เพราะเราก็กินยาคุมตลอด แปลก!"

 "ไม่เห็นแปลก นี่คงถึงอาการแพ้ท้องระยะแรกล่ะสิท่า!"

 "เสี่ย" ฉันตกใจที่เห็นเขายืนยิ้มร้ายอยู่ใกล้ๆ แต่เสี่ยภูผาตอนนี้ไม่ใช่เสี่ยของหนูฝันเหมือนแต่ก่อน

 "เสียใจล่ะสิที่ได้แต่งงานกับชายชู้ ไอ้พีระคนนั้น ป่านนี้มันคงจะวุ่นวายน่าดูเพราะเจ้าสาวตัวเองหายตัวไป" ภูผาเขยิบเข้ามาใกล้ๆหล่อนพร้อมส่งสายตาความโกรธแค้นแก่เธอให้รับรู้ว่าเขาไม่ใช่เสี่ยใจดีคนเดิม!

 "เสี่ย นี่ฝีมือเสี่ยเองเหรอ หนูดีใจมากที่เสี่ยมาช่วยหนูจากรอดพ้นไอ้เลวนั่น หนูสัญญาว่าหนูจะไม่หลอกลวงเสี่ยอีกแล้ว หนูจะบอกความจริงของเสี่ยไม่ปิดบังแน่นอนค่ะ" ฉันยิ้มกว้างที่เขายังรักฉันอยู่ หรือเหลือเยื่อใย ไม่งั้นเขาคงไม่เสี่ยงชีวิตช่วยคนที่เคยหลอกเขาหรอก

 "ใช่! ที่กูช่วยมึงไม่ใช่ว่ายังเหลือเยื่อใยให้มึง ตอนนี้กูมีแค่ความโกรธแค้นเท่านั้นที่มีให้มึง และกูก็อยากให้มึงเจ็บไงล่ะ อีโง่!" น้ำเสียงเบ็งตะคอกใส่ฉันอย่างรุนแรง ฉันอ้าปากเหวอเมื่อรู้ความจริง เสี่ยไม่ได้รักฉันแม้แต่น้อย

 "เสี่ย ทำไมทำกับหนูแบบนี้😢" น้ำตาแห่งความเสียใจเริ่มไหลออกมา ฮือๆ เสี่ยใจร้าย

 "กูไม่ยอมให้มึงมีความสุขกับผัวชู้มึงคนเดียว ในขณะที่กูต้องเจ็บช้ำตลอดหนึ่งเดือน มึงต้องเจ็บเหมือนกู อ้อ อย่าคิดเอาลูกกูหนีไปจากกู กูไม่อยากให้ลูกกูต้องมีแม่กระหรี่แบบมึง!"

 "เสี่ย ทำไมเสี่ยรู้ว่าหนูกำลังท้อง ทั้งๆที่หนู"

 "เพราะกูรู้ว่ามึงแอบกินยาคุมล่ะสิ กูเลยสลับยาคุมเป็นยาบำรุงแทนให้มึงกิน คงภูมิใจสิที่มีผัวฉลาดกว่า"

 "ฮึก เสี่ย" เสมือนมีมีดเล็กๆมากรีดกลางหัวใจดวงน้อย นี่เสี่ยสลับยาให้ฉัน ร้ายกาจจริง!

 "มึงไม่ต้องห่วงว่ากูจะขังมึงไว้ที่นี้ตลอดเพราะกูเกลียดขี้หน้ามึง แต่มึงต้องอยู่ที่นี้จนกว่าจะคลอดลูกให้กู เพราะกูไม่เอาแม่ของลูกแน่นอน"

 "เสี่ย ฮือ อย่าพรากลูกไปจากหนูเลยนะ หนูขอร้อง ฮือๆ" ฉันไม่ยอมยกลูกให้เสี่ยใจร้ายใจดำ

 "กูเอาแต่ลูก แต่แม่ของกู กูไม่ต้องการ!"

เสี่ยภูผาไม่แยแสต่อต่อมน้ำตาของมารยาหญิงพลางลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง โดยที่มีหนูฟางร้องไห้สะอึกสะอื้น ถึงแม้จะเจ็บลึกๆในใจแต่ความโกรธแค้นมีมากมาย เขาต้องการสั่งสอนเธอว่าอย่าท้าทายอำนาจมืดของเขา

 "ฮึกๆๆ แม่จะไม่ยอมให้เขามาพรากลูกไปจากแม่เด็ดขาด เสี่ยไม่สมควรเป็นพ่อของลูกหนู" มือบางรู้สึกสั่นด้วยความตื่นเต้นที่จะได้มีลูกตามดั่งใจเสี่ยปรารถนา

ฉันลองเอามือตัวเองเข้าไปสัมผัสวางบนหน้าท้องแบนราบอย่างน่าตื่นเต้น ลูกแม่~ ความหวังเกิดขึ้น เราต้องมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อลูก!

.

.

.

 Talk ภูผา

ผมตัดใจเลือกที่จะเดินออกห่างจากหนูฝันเพราะไม่อย่างนั้นคงใจอ่อนเข้าไปปลอบใจเธอแน่นอน ที่เธอร้องไห้ไม่ใช่ว่าผมใจดำ ใจร้าย แต่ผมก็เจ็บปวดใจไม่แพ้กัน

 "หนูฝัน เสี่ยไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี จะให้อภัยก็ไม่ได้ จะแค้นก็เจ็บ เสี่ยอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่หนูคงไม่รักเสี่ยแล้ว"

ผมเข้าใจแบบนั้นมาตลอดที่เจ็บปวดช้ำใจมาหนึ่งเดือน ยิ่งเห็นข่าวการแต่งงานของเธอยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าเธอไม่รักผมแล้ว คงไปแต่งงานใหม่สิน่ะ ผมไม่ยอมให้ลูกในท้องหนูฝันถูกทำร้ายจากไอ้ผู้ชายคนนั้นอย่างแน่นอน ผมจะดูแลลูกของผมให้ดีที่สุด ดูแลดีตอนท้องยันคลอดออกมา

 "เอาอาหารบำรุงครรภ์ที่กูสั่งไปให้ห้องนอนของกูแล้วออกมา ห้ามไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด"

 "ครับนาย" ลูกน้องเอ่ยรับทราบก่อนยกถาดอาหารที่ดีๆแก่คนท้องทั้งนั้นพลางเดินไปส่งที่ห้องของนายใหญ่สั่ง

 "เฮ้อ!" ผมถอนหายใจ รักมากก็แค้นมากเป็นธรรมดา แต่ทำไมใจแกร่งถึงเจ็บเพราะเห็นหน้าเธอ

 "นายครับ นายจะไปดูงานที่อิตาลีไหมครับ" มือซ้ายที่ประจำการที่อิสราเอล (ที่ที่ผมพาเธอมาอยู่)

 "อืม ฝากลูกน้องดูแลคุ้มกันผู้หญิงคนนั้นด้วยอย่าให้หนีออกมาได้ ยิ่งกำลังท้องอยู่" ที่พูดไม่ใช่ว่าเป็นห่วง แต่กลัวเธอหอบเอาลูกไปจากผมตั้งหาก

 (ไรท์ : เสี่ยปากแข็ง)

 "ครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปเตรียมสั่งการก่อนนะครับ น่าจะเดินทางตอนเย็นนี้"

ผมไม่อยากเห็นหน้าหนูฝันตอนนี้จึงต้องออกไปดูงาน ถามว่ายัวรักเธอไหมก็ตอบว่ารักแต่ไม่แสดงออก แต่ยังเข้าใจผิดว่าเธอหมดรักผมแล้ว ถ้ายังรักแล้วจะยอมแต่งงานกับชายชู้นั่นทำไม!

  ตื้ด~ ตื้ด~

 "พราว มีอะไรกับพี่งั้นเหรอที่โทรมาตอนเช้า พี่มีงานที่ต้องทำอยู่"

 (พี่ภูผาหายไปไหนมาตั้งสามสี่วัน พราวติดต่อพี่ไม่ได้เลย พี่ไปไหนบอกน้องมาเดี๋ยวนี้นะคะ) ไม่ทันไรก็มีเสียงแว้ดๆของน้องสาวดังขึ้นมา ทำให้พี่ชายปิดหูแทบไม่ทัน

 "เดี๋ยวๆใจเย็นก่อนน้องพราวคนสวยของพี่ พี่ขอโทษที่พี่ไม่ได้บอกว่าพี่บินมาดูงานที่ต่างประเทศคือมันงานกระทันหันมากจริงๆ พราวอยู่คนเดียวได้นะ"

 (แล้วพี่ภูผาจะกลับมาตอนไหนคะ รู้ไหมว่าในที่นี้มันเกิดเหตุอะไรขึ้นบ้าง พราวก็กลัวว่ามันจะเป็นฝีมือพี่) พราวรู้ว่าผมก็รู้เรื่องการแต่งงานนั่นเหมือนกัน แต่จับผิดพี่ชายไม่ได้หรอก

 "พราวกลัวว่าพี่จะทำอะไรโง่ๆลักพาตัวเจ้าสาวของเขางั้นเหรอ คิดตื้อไปไหมยัยพราว พี่ไม่ได้มีเยื่อใยยัยผู้หญิงหลอกลวงนั่นอีกแล้ว บางทีมันอาจเป็นโจรลักพาตัวเรียกค่าไถ่ก็ได้" แถไปเรื่อย

 (งั้นเหรอคะ พราวก็สบายใจที่พี่ยืนยันว่าไม่ได้เป็นคนทำ งั้นพี่ภูผาจะกลับจากงานวันไหน พราวจะได้ไปรับ)

 "คงจะอีกนาน พราวไม่ต้องไปรับ ถ้าพราวเปิดเทอมแล้วก็กลับไปเรียนต่อได้เลยไม่ต้องห่วงพี่ พี่ดูแลตัวเองได้"

 (ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ พราวก็จะดูแลตัวเองให้ดีเหมือนกัน)

 "งั้นแค่นี้นะน้องสาวสุดที่รักของพี่"

 (ค่ะพี่ภูผา)

ผมวางสายจากน้องพราวสุดแสบขี้ดื้อ สักพักมือซ้ายของท่านมาเฟียหนุ่มที่ใหญ่ที่สุดก็เดินเข้ามา

 "เครื่องบินส่วนตัวเตรียมพร้อมออกบินแล้วครับ นายจะรอไปตอนเย็นก็ได้นะครับ ถ้านายเป็นห่วงนายหญิง"

 "ไปตอนนี้เลย ชักช้าเดี๋ยวจะไม่ทันการ" ทันทีที่ได้ยินเกี่ยวกับเธอ ปฏิกิริยาต่อต้านก็เกิดขึ้น ผมต้องใจแข็งไม่ใจอ่อนให้กับความรักโง่ๆอีกต่อไป

 "ได้เสมอครับนาย"

มาเฟียหนุ่มเดินขึ้นเครื่องบินส่วนหลัง ตามหลังลูกน้องสำคัญสองสามคนเพื่อจะไปทำงานด่วนที่อิตาลี ส่วนหนูฝันเอาไว้อยู่ที่นี้เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของทั้งแม่และลูก!

 _____________

 ฉันร้องไห้จนเผลอหลับไปพอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เจอถาดอาหารบำรุงร่างกาย เสี่ยไม่ได้เป็นห่วงฉันหรอก ห่วงลูกของเสี่ยที่อยู่ในท้องต่างหาก

 "หนูไม่กิน ไอ้เสี่ยใจร้าย" มือบางตั้งใจผลักถาดอาหารให้ตกกระเด็นลงไปข้างล่าง ฉันไม่กินสิ่งที่เขาเอามาให้ จะอดตาย ก็ตายไปพร้อมกันทั้งแม่และลูกเลย

หนูฝันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว!

 "ฮือๆ แม่รักลูกและพ่อของลูกนะ แต่แม่ไม่รู้ว่าพ่อของลูกรักแม่ด้วยหรือเปล่า เราต้องหนีไปด้วยกันนะลูก" ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้อีกพลางหาทางหนี แต่ไม่มีทางให้หนีเลย ทำยังไงดี

ร่างบางแอบเปิดประตูห้องออกไป ฉันไม่เห็นใครเลยทางสะดวกรีบวิ่งตรงไปที่ชั้นบันไดสูง

 "ทำไมมันสูงขนาดนี้" จู่ๆรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาพลัดตัวเองตกบันไดอย่างไม่ทันตั้งตัว

 "ว้าย!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***