ตอนที่4

รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอดในคฤหาสน์กิตติธรปกรณ์อันใหญ่ ก่อนจะมีแม่บ้านสูงวัยวิ่งเข้ามาต้อนรับ

"คุณชายวันนี้คุณชายกลับมาทานอาหารเย็นด้วยเหรอค่ะ " เสียงของเเม่นมที่เลี้ยงเขามาเเต่อ้อมแต่ออด

"ครับแม่นม พอดีผมลาออกจากข้าราชกาลแล้วนะครับเลยอยากมาเเจ้งคุณแม่ท่าน แล้ววันนี้อยู่กันครบเหรอครับเห็นรถพี่ชายใหญ่" ผมบอกเรื่องใหญ่ทันทีทำเอาเเม่นมไม่สนใจประโยคคำถามของผม

"ตายยยยแล้ววววคุณชายเรื่องใหญ่ขนาดนี้พึ่งมาบอก เดี๋ยวนมก็หัวใจวายตายหรอกค่ะ" ก่อนจะลากลูกชายคนเล็กของบ้านไปหาคุณหญิงที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อคนทั้งบ้านอย่างลืมมารยาทที่เคยสอนเขา

"คุณหญิง คุณหญิง คุณหญิงเจ้าค่ะ คุณชายเล็กกลับบ้านเจ้าค่ะ แถมมีเรื่องมาด้วยเจ้าค่ะ"

"อะไรล่ะนม ใจเย็นๆเดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแรงไปหรอก เเล้วเราล่ะชายเล็กทำอะไรไว้ แม่นมเขาถึงตะโกนทั่วบ้าน " ก่อนคนร่างสูงใหญ่จะเดินไปกอดหลังคุณแม่ของตนเอง พร้อมทำท่าทีอ้อดอ้อนให้คนเป็นเเม่นึกเอ็ดดูจึงยกมือลูกหัวไปพลางถามลูกชายจอมดื้อไปด้วย

"เอาล่ะเลิกอ้อดอ้อนแม่ก่อน เเล้วตอบแม่มาว่าทำไมเราถึงทำให้เเม่นมเหนื่อยหอบป่านนี้"คุณแม่รูปหล่อเอ่ยถามกลับลูกของตนเองที่หน้าคล้ายคนเป็นสามีที่สุด ได้มาเเค่ดวงตาสีฟ้าครามหม่นเท่าของเขาไป

"ผมลาออกจากข้าราชกาลเเล้วครับ"ลูกชายคนเล็กตอบกลับยังน่าตาเฉยราวกับบอกว่าแม่ครับผมหิวข้าว

"เอ้า!!ทำไมล่ะไหนลูกอยากรับราชกาลตามพี่เขามากนิหรือใครเขาแกล้งลูกชายแม่ ให้แม่ไปจัดการให้ไหม"คุณเเม่นักเลงเก่าหัวร้อนพร้อมจะออกลุยถ้าใครบังอาจมากลั่นเเกล้งลูกชาย

"เปล่าหรอกครับคือผมเเค่ออกมาสืบราชกาลแต่กลัวตัวเองอาจจะพลาดอะไรเลยลาออกไว้ก่อน สืบจบผมอาจกลับไปรับราชกาลหรือไม่ก็สานงานต่อคุณพ่อแทนพี่ชายใหญ่ "

"งั้นก็เเล้วเเต่เราเถอะชายเล็ก แม่ให้อิสระลูกเต็มที่ ไปหาพี่ชายใหญ่กับชายกลางที่สวนหลังบ้านนู้นนะ วันนี้ชายใหญ่เขากลับมาบ้านเห็นบอกแม่ว่าจะมีเรื่องคุยด้วย" คุณเเม่หนุ่มหล่อรีบออกปากไล่ลูกให้ไปคุยปรึกษาหาลือกันเอง เพราะถือว่าเขาให้อิสระแก่ลูกเต็มที่ลูกทั้ง3คนของเขา ถึงสนิทสนมกันมาก

สวนหลังบ้านของตระกลูหม่อมหลวง กิตติธรปกรณ์ ตอนนี้กำลังมีชายสองคนที่กำลังยื้อหยุดกระชากของในมือกันอย่างไปมา

"ไอ้เจ้าคุณ มึงเอาของกูคืนมานะเว้ย"เสียงของลูกชายคนโตตะโกนเสียงสุดเเรงพร้อมกลับทุบเข้าที่เเขนของลูกชายคนกลางของบ้านอย่างเเรง

"อะไรกันเราขอยืมดูนิดหน่อยก็ไม่ได้เหรอ จอมทัพขี้ห่วงไปได้ "ชายกลางพูดด้วยน้ำเสียงเนิบช้าไม่สะทกสะท้าน กับเเรงทุบของพี่ชายคนโต

"ไม่! นั้นเเฟ้มคดีราชกาลเลยนะเว้ย คนนอกห้ามอ่าน" พร้อมกับทำท่าที่งอนใส่เจ้าคุณอย่างโมโห

"ถ้าจอมทัพบอกว่าห้ามอ่าน ทำไมถึงว่างไว้ไปทั่วเลยล่ะ เราเห็นมันว่างอยู่เราเลยหยิบมาอ่าน" เจ้าคุณ คุณชายคนกลางของบ้านที่เเสนจะเรียบร้อยดังผ้าพับไว้ ยื่นสมุดคืนคุณชายใหญ่จอมทัพที่กำลังทำท่าทีโกรธงอนอย่างเห็นได้ชัด

"เทลาะอะไรกันอีกคู่นี้ น้องมาบ้านทั้งทีพี่ชายใหญ่กับชายกลางเทลาะกันยังกับเด็ก5ขวบไปได้"

"น้องเล็ก น้องมาหาพี่เร็วมาๆๆ มานั่งตักพี่ชายใหญ่" ชายใหญ่พอเห็นน้องคนเล็กก็ทำท่ากระดี่กระด้าหายงอนเป็นปิดทิ้ง พร้อมกับยกมือขึ้นมาตบที่ตักของตัวเอง เชิญชวนให้คนน้องมานั่งตักแต่ไม่รูปร่างของตัวเองว่าถ้าชายเล็กนั่งลงไปพี่ชายคนโตคงได้ขาดใจตาย

"ขอผ่านละครับพี่ชายใหญ่"ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างกายของคุณชายคนกลางบ้านทันที ก่อนคุณชายกลางของบ้านจะเอ่ยทักคนน้อง

"ชายเล็กกลับบ้าน วันนี้สงสัยคุณนายใหญ่ของบ้านคงตั้งโต๊ะอาหารเต็มที่ เป็นเเน่แท้ "

"โถ่พี่เจ้าคุณก็กล่าวไป น้องออกจะกลับบ้านบ่อยอยู่นะครับ"

"หากว่าคุณชายปริณญ์คุณชายเล็กของบ้านกิตติธรปกรณ์กลับบ้านบ่อย เห็นที่พระอาทิตย์คงขึ้นทางตะวันตกเป็นเเน่"ชายกลางเอ่ยเเซวคนเป็นน้องที่นานทีจะกลับบ้านสักหนึ่งหน

"อย่าว่าน้องปริณญ์นะ น้องไม่ว่างเลยไม่กลับ ไม่เหมือนคนเเถวนี้ที่ว่างตลอดเวลา" คุณชายคนโตหันไปพูดเเซะคนที่ว่าน้องสุดที่รักของตน แต่กลับลืมไปว่าตัวเองกำลังทำเสียนิสัยกับคุณชายคนกลางของบ้าน ที่มีเหตุผลบ้างอย่างที่บอกไม่ได้ว่าทำไมคุณชายคนกลางของบ้านถึงได้อยู่เเต่บ้านไม่ยอมออกไปไหน

"อืมมนั่นนะซิเป็นอย่างที่จอมทัพว่า เรานะว่างที่สุดในบ้าน เเล้วปริณญ์ล่ะมีอะไรถึงกลับบ้าน" ก่อนคุณชายคนกลางจะหันกลับมาตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าใจแล้วเอ่ยถามถึงการกลับมาของน้องคนเล็กแทน

"พี่ขอโทษนะเจ้าคุณ พี่ไม่น่าพูดอย่างนั้น อย่าโกรธพี่น่ะ นี้ตีปากตัวเอง20ทีเลย" ก่อนจะยกมือตีปากตนเองอย่างเเรงจนคุณชายคนกลางของบ้านตกใจจึงเอ่ยปากห้ามปราบ

"ไม่เป็นไรหรอกจอมทัพ เราเข้าใจจอมทัพไม่ต้องตีตัวเองหรอก พวกเรามาสนใจเรื่องของชายปริณญ์ที่กลับบ้านดีกว่า" ก่อนจะมุ่งเป้าหมายมาที่เขาแทน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***