ตอนที่2

ร่างสูงโปร่งยกมือนวดขมับที่หัวเพราะวันนี้เขาเจอปัญหามามาก ไหนจะเรื่องงาน เรื่องพี่เลี้ยงลูก และปัญหาเรื่องปืนล็อตนี้อีก ทำเอาเขาปวดหัวมากเลยทีเดียวเขาอุสาหวังไว้ว่าวันนี้จะกลับไปทานข้าวเย็นกับลูกที่บ้านให้ทันเห็นทีตอนนี้เขาคงต้องนั่งทำงานได้กลับบ้านเวลาที่ลูกนอนไปเเล้วอีกเเน่นอน นี้เขาไม่เจอลูกมากี่วันเเล้ว เจ้าปุณกับเจ้าปราณจะคิดถึงเขาไหมนะ พลันนั้นเสียงโทรศัพก็มีสายเข้ามา

กริ่ง กริ่ง กริ่ง

'ป๊ะป๊า ป๊ะป๊า ปุณคิดถึงป๊ะป๊า ปราณก็คิดถึง คิดถึงมากกว่าปุณอีก ปุณคิดถึงมากกว่า' เสียงของเด็กน้อยสองคนที่ตีกันเพราะกำลังเเย่งว่าใครรักป๊ะป๊าของตัวเองมากกว่ากัน

"ครับป๊ะป๊าก็คิดถึงเรา คิดถึงมากกว่าเราสองคนอีกนะครับ"คุณพ่อหนุ่มตอบกลับลูกน้อยสองคนที่กำลังนั่งตีกันอยู่ในสายโทรศัพท์

'ป๊ะป๊าคับ ป๊ะป๊าจะกลับมากินอาหารที่บ้านไหมคับเย็นนี้ น้องปุณอยากเจอป๊ะป๊าคับ'

'น้องปราณก็อยากเจอป๊ะป๊าเหมือนกันคับ น้องปราณอยากให้ป๊ะป๊าป้อนข้าวน้องกินอีก'ลูกน้อยทั้งสองของเขาทำสายตาอ้อดอ้อนหวังให้ป๊ะป๊าของตนกลับมากินข้าวที่บ้านด้วยกัน

"ป๊ะป๊าขอโทษครับ วันนี้งานป๊ะป๊าเยอะมากๆๆๆ ป๊ะป๊าน่าจะกลับไปทานอาหารเย็นกับเราสองคนไม่ทันครับ ป๊ะป๊าขอโทษนะครับปุณปราณ" เขารีบตอบกลับลูกทั้งสองทันทีเพราะเขานั้นรู้สึกผิดกับลูกมาก ที่ผิดสัญญานัดกับลูกทั้งสองหลายรอบเลยทีเดียว

'น้องขอโทษครับป๊ะป๊า เพราะน้องไล่พี่เลี้ยงคนใหม่ออกช่ายไมคับ น้องเอาพี่เลี้ยงคนนั้นก็ได้ แต่ป๊ะป๊ากลับมากินข้าวกับน้องนะคับ' ลูกน้อยทั้งสองทำหน้าตารู้สึกผิดที่คิดว่าพวกตนทำให้งานของคนเป็นพ่อเพิ่มขึ้นจนทำให้กลับมากินข้างเย็นด้วยไม่ได้

"ไม่ใช่ครับปุณปราณ งานป๊ะป๊ามันมีปัญหานิดหน่อยครับ ป๊ะป๊าเลยต้องอยู่แก้ไขนะครับ แล้วก็เรื่องพี่เลี้ยงนะ น้องมีสิทธิ์จะไล่ใครออกก็ได้ ไล่ให้คนที่น้องไม่ชอบออกไปจากตัวน้องแม้ว่าคน คนนั้นจะเป็นป๊ะป๊าก็ตาม แต่น้องบอกป๊ะป๊าได้ไหมครับทำไมน้องถึงไล่คนนี้ออก ป๊ะป๊าเห็นน้องชอบพี่คนนี้มากนิครับ" ผมรีบอธิบายว่านั่นไม่ใช้ความผิดของลูกแล้วถามหาสาเหตุของการไล่พี่เลี้ยงคนนี้ออก

'น้องไม่ไล่ป๊ะป๊าแน่นอน น้องรักป๊ะป๊าที่สุดเลยครับ เรื่องพี่เลี้ยงคนนั้น ชอบถ่ายรูปปุณกับปราณคับ น้องไม่ชอบถ่ายรูปน้องบอกเเล้วแต่พี่เขายังทำอีกจนน้องบอกว่าจะบอกป๊ะป๊าเขาก็บอกว่า ป๊ะป๊าไม่สนใจเรื่องเเค่นี้หรอกเรื่องไม่สำคัญสำหรับป๊ะป๊า พวกเราเลยเอาไปบอกอาพลคับ' เสียงของเด็กสองคนเจื้อยเเจ้วสลับกันพูดไปมาอย่างอารมณ์ดี

"ปุณครับ ปราณครับ เรื่องของเราสองคนนะสำคัญสำหรับป๊ะป๊าที่สุดเลยนะครับเราทั้งสองคนคือดวงใจของป๊ะป๊า งั้นเอายังงี้ไหมครับ เดี๋ยววันนี้ป๊ะป๊ากลับไปกินข้าวเย็นด้วย แถมเรานิทานให้เราทั้งคู่ฟังด้วยเอาไหมครับ" เขายิ่งคิดยิ่งเเค้นว่าเขาอุสาพยายามคัดหาพี่เลี้ยงที่ดีสุดมาให้ลูกเเต่ก็ยังมาเจอพวกนี้อีก มันน่าจับมายิงทิ้งซะให้สิ้นซาก

'จริงเหรอคับป๊ะป๊า น้องไม่ได้แย่งเวลาป๊ะป๊าทำงานใช่ไหมคับ ถ้าป๊ะป๊ามีงาน ป๊ะป๊าทำงานก็ได้นะคับน้องเข้าใจ'เสียงขอปุณเอ่ยเสียงดีใจสุดขีดก่อนจะทำหน้าสลดตาเพราะคิดว่าพวกตนเเย่งเวลางานของคนเป็นพ่อ

"จริงครับแล้วเราก็ไม่ได้แย่งเวลาป๊ะป๊าทำงานครับ ป๊ะป๊าเเค่อยากกินข้าวกับลูกของป๊ะป๊าเอง "

'เย้ เย้ ปราณป๊ะป๊ามากินข้าวกับเราด้วยเเหละ' เสียงของปุณตะโกนเรียกปราณที่กำลังเดินไปหยิบน้ำมากิน

'จริงเหรอ ปุณไม่โกหกปราณนะ ปราณคิดถึงป๊ะป๊า' ยังไม่ทันถึงเเก้วน้ำก็วิ่งกลับมาหาปุณพร้อมกับถามด้วยความดีใจสุดขีด พูดไปก็กระโดดไปมันทั้งน่ารักและเจ็บหัวใจของผู้เป็นพ่อไม่น้อย น่ารักที่ลูกของเขารักเขาสุดดวงใจเเต่ก็เจ็บใจที่เเม้เเต่เวลากินข้าวสักมื้อเขายังให้ลูกไม่ได้

"ตอนนี้ปุณกับปราณไปทำการบ้านให้เสร็จนะครับ แล้วเราจะได้อ่านนิทานนอนด้วยกันคืนนี้โอเคไหมครับ"

'แต่น้องยังอยากคุยกับป๊ะป๊า'

'ปราณก็อยากคุย'

"ครับป๊ะป๊ารู้ แต่ตอนนี้เราจ้องจอมา30นาทีเเล้วนะครับ จำกฏของเราได้หรือเปล่าครับน้องปุณน้องปราณ" ผมเอ่ยเตือนลูกรักเพราะตอนนี้เด็กๆจ้องที่จอนานเกินไปสำหรับลูกของเขา

'คับน้องจำได้ งั้นน้องจะไปทำการบ้านรอป๊ะป๊านะคับ น้องรักป๊ะป๊าที่สุดในโลกเลย'

'ปราณก็รักป๊ะป๊าที่สุดในโลกเหมือนกัน'

"ครับ บายๆครับลูก" ก่อนผมจะทำการตัดสายลูกรักทั้งสองเเล้วหันกลับมาทำงาน หวังให้ทันกินข้าวเย็นกับลูก แต่ก่อนจะทำเขามีเรื่องหนึ่งเรื่องต้องเคลียร์ก่อน

"ไอ้พลเข้ามาในห้องกูหน่อย" เสียงของผู้เป็นนายเรียกสั่งลูกน้องให้เข้ามาพบตนเองที่ห้องทำงาน

"ครับนาย"

"มึงไปตามสืบเรื่องพี่เลี้ยงคนล่าสุดมาให้กู ลูกกูบอกมันชอบถ่ายรูปลูกกู กูอยากรู้ใครส่งมันมา"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***