ตอนที่ 20

ช่วงนี้เสิ่นชิงชิวหาตำราคัมภีร์ต่างๆ มาอ่านอย่างเต็มที่จึงเคยเห็นคาถานี้มาก่อน

เขาปลิดใบไม้มาใบหนึ่ง แล้วถ่ายเทพลังทิพย์เข้าไป รอบแรกถ่ายมากไปหน่อย เกินกว่าที่ใบไม้จะรับไหว จึงแหลกเป็นจุณในพริบตา รอบต่อมาถึงสำเร็จผล เขาคีบใบไม่ด้วยปลายนิ้วแล้วเป่าเบาๆ พอคลายมือใบไม้นั้นก็พุ่งหาหมิงฟานทันทีราวกับมีดบิน

ครั้นได้ยินเสียงหมิงฟานร้องโหยหวน เสิ่นชิงชิวสะบัดมือ ปาดเหงื่อที่ผุดเป็นเม็ดๆ บนหน้าผาก

มิน่าเล่าถึงพูกกันว่าหากเป็นยอดฝีมือแค่ใช้ดอกไม้ใบหญ้าก็ทำร้ายคนได้ ครั้งนี้เขาคงไม่ถึงขั้นทำให้หมิงฟานตายหรอกนะ...

ลั่วปิงเหอโดนทั้งมือและเท้าไปหลายที จู่ๆ ก็รู้สึกว่าหมิงฟานผงะถอยออกไป พอลทั่วปิงเหอเงยห้นาขึ้นก็พบว่าหน้าผากตนมีเลือดไหลย้อยลงมาเข้าตา ยิ่งไม่นึกเลยว่าพอหมิงฟานยื่นมือออกมา ที่มือของฟายนั้นก็มีเลือดเปรอะอยู่ด้วย

หมิงฟานไม่อยากเชื่อ "เจ้ากล้าใช้มีดทำร้ายข้าหรือ"

หนิงอิงอิงเมื่อครู่เห็นพวกเขาตะลุมบอนกันอย่างดุเดือดจึงไม่กล้าเข้าใกล้ ยามนี้เลยรีบเข้าไปกระแทกระหว่างทั้งสองฝ่าย "เปล่าเลยๆ เมื่อกี้อาลั่วไม่ได้ใช้มีกเลยนะ ไม่ใช่เขาที่ทำร้ายท่านหรอก"

ลั่วปิงเหอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเม้มปากแน่น ปาดเลือดบนหน้าผากตน ที่แผ่นหลังของหมิงฟานมีเลือดไหลซึมคล้ายดั่งถูกปลายกระบี่กรีด หมิงฟานหันไปถามเหล่าลูกสมุน "เมื่อครู่พวกเจ้าเห็นชัดเจนหรือไม่ เขาถือมีดหรือไม่"

พวกศิษย์น้องมองหน้ากันเลิ่กลั่ก บางคนส่ายหน้า บางคนพยักหน้า ให้มั่วซั่วไปหมด

หมิงฟานเป็นคุณชายน้อยที่ถูกเลี้ยงดูอย่างตามอกตามใจมาตั่งแต่เล็ก ไม่เคยได้รับบาดเจ็บจนเลือดตกยางออกมาก่อน พอเห็นมือตนเองเต็มไปด้วยเลือด ในใจก็เริ่มกระสับกระส่าย ที่หน้าประหลาดคือ ไม่ว่าจะที่พื้นหรือบนร่างผอมบางของลั่วปิงเหอกลับมองไม่เห็นอาวุธเลย อย่างไรก็ไม่น่าจะอันตรธานไปอย่างไร้ร่องรอยหรอกกระมั้ง

เสิ่นชิงชิวกลั่นหายใจ ภาพตรงหน้าพลันกลายเป็นสีแดงเถือก อักษรตัวใหญ่เป้งสีเเดงสยดสยองแถวหนึ่งผุดขึ้นเบื้องหน้า

[ ละเมิดกฎ : ooc หักค่า B 10 แต้ม ค่า B ปัจจุบันคงเหลือ 90 ]

เสิ่นชิงชิงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งออก ตอนแรกเขานึกว่าคงโดนหักสัก 50 หรือไม่ก็หักเกลี้ยงไม่เหลือ แต่หักเพียง 10 แต้มถือว่าดีกว่าที่เขาคิดไว้มากหักไปวันนี้ภายหลังยังมีโอกาสเอากลับคืนมาใหม่ได้ แต่โล่งอกได้ไม่ทันไรหมิงฟานก็ชร้ไปที่ลั่วปิงเหอแล้วตวาดลั่น "จัดการมัน!"

เสิ่นชิงชิวแทบกระอักออกมาเป็นเลือด

บรรดาศิษย์น้องผู้เชื่อฟังโถมเข้าใส่ลั่วปิงเหอทันที เสิ่นชิงชิวรูดใบไม้อิกมากำหนึ่งโดยพลันตามสัญชาตญาณ แล้วซัดหวืออแกไปทั้นหมดนั่นในคราเดียว

ทว่าพอซัดออกไปแล้วก็มานึกเสียใจภายหลัง

นี่ตูหวังผลอะไรเนี่ย ลั่วปิงเหอยังไงก็เป็นพระเอกนะ ใช่ว่าเมื่อก่อนไม่เคยโดนรุมซ้อมซะที่ไหน มีหรือจะโดนซ้อมตายได้

ยังต้องให้นายเป็นห่วงทำเบื๊อกอะไร

เมื่อกี้ยังพอทำเนียนผ่านไปได้ แต่คราวนี้วิเศษละ ไม่ว่าใครก็สังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากลนี้เเล้ว

พวกศิษย์พี่แต่ละคนพอได้แผลก็ไม่รุมลั่วปิงเหอต่อพากันไปออรอบตัวหมิงฟานอย่างงงงวย "ศิษย์พี่ เกิดอะไรขึ้น" "ศิษย์พี่ข้ายู้สึกเหมือนโดนมีดบาดเช่นกัน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***