ตอนที่ 18

หนึ่งแบบขอไปทีก่อนจะโยนคืนกลับไป หมิงฟานยิ้มค้าง หนิงอิงอิงย่นจมูกกล่าวตามที่ใจคิดว่า "อะไรกัน สีน่าเกลียดจะตาย ยังสู้ของชิ้นนั้นของอาลั่วไม่ได้เลย"

คราวนี้ไม่เพียงหมิงฟานที่สีหน้าไม่ไม่สู้ดี กระทั่งลั่วปิงเหอที่สำนึกว่าตนเองไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นยังสั่นเบาๆ ไปทั้งตัว รีบลืมตาขึ้นทันที

หมิงฟานแผนคำพูดลอดไรฟัน "...ศิษย์น้องก็พกของเช่นนี้หรือ"

ลั่วปิงเหอลังเลเล็กน้อย ยังไม่ทันตอบคำ หนิงอิงอิงก็ชิงกล่าวว่า "เขาย่อมต้องมีอยู่แล้ว ห้อยติดคอตลอดเวลา ของรักของหวงของเขาเลยเชียวขนาดข้าขอดูยังไม่ยอมให้ดูเลย"

ต่อให้ลั่วผิวเหอสงบเยือกเย็นแค่ไหน ครั้งนี้ยังหน้าเปลี่ยนสี มือกุมจี้หยกรูปเจ้าแม่กวนอิมที่ห้อยคอยอยู่ใต้เสื้อผ้าแน่นโดยไม่รู้ตัว

ทั้งไอคิวอีคิวไปไหนหมดแล้วเนี่ย สาวน้อย! พระเอกเลยซวนเลย

ยำหนิงอิงอิงกลับวันจันทร์มิได้นึกถึงผลที่ตามมาแม้แต่น้อยว่าจะเป็นเยี่ยงไร เธอก็แค่เห็นว่าลั่วปิงเหอข้อยจี้หยกรูปเจ้าแม่กวนอิมชิ้นนั้นติดตัวไว้ตลอดไม่ยอมให้ห่างกาย สิ่งของสำคัญของชายในดวงใจนั้น เด็กสาวมักอยากได้มาครอบครองเป็นพิเศษ เพราะอยากได้มาก็เท่ากับว่าตนมี 'ตำแหน่งพิเศษในใจ' ของเขานั่นเอง พอลั่วปิงเหอไม่ยอมให้นางจึงไม่พอใจ ที่พูดขึ้นมาตอนนี้ ครึ่งหนึ่งคือการอดอ้อน อีกครึ่งหนึ่งคือความเอาแต่ใจ

แน่นอนว่าเขาไม่ยอมยกให้อยู่แล้ว นั่นคือของที่หญิงซักผ้าผู้เป็นแม่บุญธรรมของลั่วปิงเหอใช้เงินที่เก็บรวบรวมมาครอนชีวิตอย่างยากลำบากซื้อเครื่องรางปลุกเสกมาให้บุตรชายเชียวนะ เป็นความอบอุ่นเล็กๆ เพียงหนึ่งเดียวที่อยู่เป็นเพื่อนลั่วปิงเหอตลอดชีวิตอันมืดมน ต่อไปภายภาคหน้าหลังจากเข้าสู่ด้านมืดแล้ว ในช่วงเวลาร้ายแรงก็ยังช่วยขืนความเป็นมนุษย์ที่หลงเหลือเพียงเล็กน้อยกลับขึ้นมาได้บ้าง จะเอาให้ผู้อื่นส่งเด็ดได้อย่างไรเล่า!

หมิงฟานทั้งโกรธทั้งอิจฉา ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว กล่าวเสียงเหี้ยมเกรียม "ศิษย์น้องลั่วช่างวังท่าดีแท้ ศิษย์น้องหนิงอิงอิงอยากดูหยกพก เจ้ากลับไม่ยอมให้ดู ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป วันหน้าหาเจอศัตรูที่แข็งแกร่งเข้า คงมิใช่ว่ากระทั่งจะยื่นมือช่วยเหลือ ก็ยังไม่ยอมหรอกนะ!"

ไอ้หนุ่ม! ประโยคแรกกับประโยคหลังของนายมันเป็นเหตุผลตรงไหนกันนี่

หนิงอิงอิงไม่คาดว่าสถานการณ์จะกลับกลายเป็นเช่นนี้ก็กระทืบเท้าด้วยความร้อนใจ "เขาไม่อยากก็ช่างเถอะ ศิษย์พี่ท่านห้ามรังแกเขานะ!"

ลั่วปิงเหอในยามนี้จะมีปัญญาไปสู้หมิงฟานได้อย่างไร ยังไม่นับบรรดาศิษย์สุนัขรับใช้ที่เหม็นฟันทำมาด้วยอีกหนึ่งโขยงเข้ากลุ้มลุงเขาตามคำสั่ง เพียงไม่นานหยกชิ้นนั้นก็เปลี่ยนมาอยู่ในมือหมิงฟาน พอใส่นั้นยกขึ้นดูได้ครู่เดียวก็หัวเราะลั่น

หนิงอิงอิงถามอย่างแปลกใจ "ทะ...ท่านหัวเราะอะไร"

หนิงฟันโยนหยกพกชิ้นนั้นใส่มือหนิงอิงอิง กล่าวอย่างลำพองว่า "ข้าหลงนึกว่าเป็นของมีค่าหายากอะไร ถึงปกป้องหวงแหนเช่นนี้ ศิษย์น้องหญิงเจ้าเดาว่าเป็นอะไรเล่า ก็แค่หอยตะวันตก (สินค้าปลอม) น่ะสิ ฮ่าฮ่าฮ่า..."

หนิงอิงอิงถามด้วยความงุนงง "หอยตะวันตกคืออะไรหรือ"

มือของลั่วปิงเหอค่อยๆ กำแน่น กระบอกตามีน้ำเอ่อท้น เขากล่าวทีละคำ "คืนให้ข้า"

นิ้วของเสิ่นชิงชิวงอเข้าแล้วคลายออกอยู่สองสามรอบโดยไม่รู้ตัว

อันที่จริงเขาเองก็รู้ว่าจี้กวนอิมนั่นเป็นหยกปลอม ทั้งยังเป็นหนึ่งในประเด็นเจ็บแค้นที่สุดในชีวิต

ในเวลานั้นหญิงซักผ้าต้องใช้ชีวิตอย่างกระเบียดกระเสียร ทว่าด้วยรู้ไม่เท่าทันเลยถูกหลอกให้ซื้อหยกปลอมมาในราคาสูง สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจเป็นที่สุด นับจากนั้นมาสุขภาพก็ย่ำแย่ลงเรื่อยๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นความเจ็บปวดที่ลั่วปิงเหอไม่อาจคลี่คลายได้ตลอดชีวิตมีเพียงประเด็น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***