ตอนที่ 17

ก็ไม่ได้ แล้วจะไปสั่งสอนฝ่ายไหนดีล่ะ!

        ลั่วปิงเหน้อยที่แม้ต้องประสบกับความยากลำบักของโลกมนุษย์อย่างหนักหนา กลับมีจิตใจสะอาดบริสุทธิ์ดุจดอกบัวขาว เขาใส่หน้ากล่าวห้ามหญิงอิงอิง "ห้ามเด็ดขาดเลยนะ ถ้าไม่อยากให้ซือจุนต้องมาลำบากใจกับเรื่องหยุมหยิมพวกนี้ พวกศิษย์พี่เขาไม่ได้คิดร้ายอะไรเลย เพียงแต่เห็นข้ายังเด็ก เลยอยากให้ข้าได้มีโอกาสเรียนรู้จากประสบการณ์ให้มากหน่อย"

       ชั่วเวลานั้นเองเสิ่นชิงชิวรู้สึกเหมือนได้เห็นรัศมีแผ่ประกายเรืองรองออกมาจากด้านหลังของลั่วปิงเหอนับหมื่นเส้น จนถอยหลังไปสามเก้าอย่างอดไม่อยู่ ด้วยไม่อาจมองดูพระเอกที่จิตใจสูงส่ง มีกันตระหนักรู้ลึกซึ่งระดับนี้ไหว

      ท่ามกลางเสียงคุยจ้อของหนิงอิงอิง ในที่สุดลั่วปิงเหอก็ตัดฟืนได้ปริมาณมากพอ เขาวังขวาน จากนั้นก็หาพื้นที่แห้งสะอาดแล้วนั่งลงหลับตาทำสมาธิ

       เสิ่นชิวชิวแอบถอนใจยาวเหยียด

       ความจริงแม้ในช่วงชีวิตที่แสนรันทดนี้ ดัชนีทองคำของพระเอกก็ได้เริ่มปรากฏเค้าบ้างแล้ว วิชาบำเพ็ญฌานเบื้องต้นที่หมิงฟานเอาให้เขานั้นเป็นของปลอม หากเป็นผู้อื่นฝึกตามนั้น เป็นได้เตลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่แน่อาศัยว่าลั่วผิวเหอมีพรสวรรค์เลิศล้ำ ซ้ำสายเลือดที่แฝงเร้นอยู่ในเร้นกายครึ่งหนึ่งเป็นของเผ่ามาร จึงโชคดีหาหนทางให้ตัวเองได้โดยบังเอิญ...ไม่เป็นเหตุเป็นผลเลยจริงๆ

      ระหว่างที่ถอนใจ ฉันมีเสียงฝีเท้าสับสนดังขึ้น

      เสิ่นชิงชิวได้ยินเข้าก็รู้ทันทีว่าแย่แล้ว เดี๋ยวต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่

     หมิงฟานเดินนำศิษย์ชั้นต่ำสองสามคนมา ครั้นเห็นหนิงอิงอิงก็ปรี่จะเข้ามาฉุดมือด้วยความดีใจ "ศิษย์น้องหญิง! เจอตัวเสียที ทำไมเจ้าถึงได้หนีมาถึงนี่โดยไม่บอกไม่กล่าวเล่า หลังเขากว้างใหญ่เช่นนี้ หากเจอสัตว์ร้ายเจองูพิษเข้าจะทำเช่นไร มานี่ดีกว่า ศิษย์พี่มีของน่าสนใจจะให้เจ้าดู"

       แน่นอนว่าหมิงฟานย่อมเห็นลั่วปิงเหอที่นั่งสมาธิอยู่อย่างเงียบเชียบ แต่ยังทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นอากาศธาตุ ลั่วปิวเหอเสียอีกกลับมีมารยาทลืมตาขึ้นกล่าวทักทายศิษย์พี่

        หนิงอิงอิงหัวเราะคิก "ข้าไม่กลัวงูผิดหรือว่าสัตว์ร้ายหรอก อีกอย่างมิใช่ยังมีอาลั่วอยู่เป็นเพื่อนข้าหรอกหรือ"

       หมิงซานปลายตามองลั่วปิงเหอ เเค่นเสียงทีหนึ่ง

       ในหัวหมิงฟานคิดอะไร เสิ่นชิวชิวเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง จะต้องเป็นเพราะได้ยินหนิงอิงอิงเรียกลั่วผิวเหออย่างสนิทสนม หนิงฟันเลยยิ่งรู้สึกขัดหูขัดตาศิษย์น้องผู้น่าชังคนนี้ขึ้นไปอีก

       หนิงอิงอิงถึงอย่างไรก็มีนิสัยแบบเด็กผู้หญิง ไม่รู้จักดูแววตา อ่านบรรยากาศ นางยังขอถาม "ศิษย์พี่มีของเล่นอะไรหรือ รีบเอาออกมาให้ข้าดูเร็วเข้า"

      หมิงฟานปั้นสีหน้ายิ้มแย้ม แกไปหยกที่ห้อยอยู่ข้างเอวยื่นไปตรงหน้าเธอ "ศิษย์น้อง คนที่บ้านมาเยี่ยมข้าคราวนี้เอาของดี น่าสนใจมาให้ไม่น้อย ข้าเห็นว่าชิ้นนี้สวยเป็นพิเศษ จึงขอมอบให้เจ้า!"

หนิงอิงอิงรับมาแล้วยกขึ้นส่องกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องทะลุใบไม้อย่างพิจารณา หมิงฟานถามอย่างกระตือรือร้น "เป็นอย่างไร ชอบหรือไม่"

แอบดูถึงตรงนี้ ในที่สุดเสิ่นชิงชิวก็นึกเรื่องตอนนี้ออก

แย่แล้ว เขาไม่น่ามาอยู่ที่นี่เลย อันตราย!

แต่จะโทษเขาที่จำไม่ได้ก็ไม่ถูกนัก หากลองให้ใครสักคนอ่านนิยายงี่เง่าของนักเขียนงี่เง่าที่ใช้เวลาเขียน สี่ปีดูสิ ใครจะไปจำเนื้อหาช่วงแรกของนิยายที่ในท้องเรื่องกินเวลายาวนานสองร้อยปีได้ เขาอ่านอยู่ยี่สิบวันถึงจบบทรันทดช่วงเข้าสำนักใหม่ๆ ที่มีเพื่อกดขี่พระเอกโดยเฉพาะก็ลืมหมดแล้ว!

หนิงอิงอิงดูไม่ออกเลยว่านี่เป็นของดีหรือไม่อย่างไร เธอมองอยู่ครู่หนึ่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***