ตอนที่ 16

"อาลั่ว อาลั่ว เจ้าดูสิ พื้อนที่ตรงนี้มีรอยแยกใหญ่เบ้อเริ่มเลย"

   ได้ยินวิธีการเรียกชื่อเช่นนี้ พาให้เสิ่นชิงชิวที่ซ่อนตัวอยู่เกือบเซวูบระบบกล่าวแนะนำ :

    [ ศิษย์หญิงคนเล็กสุดของเสิ่นชิวชิว - หนิงอิงอิง ]

   เสิ่นชิวชิว "ที่คุณแนะนำมีประโยชน์รึ ใครบ้างไม่รู้หรอกว่าคนที่เรียกลั่วปิงเหอแบบนี้ได้ก็มีอยู่คนเดียวนี่แหละ! ]

   สาวน้อยหน้าตาสะสวยที่เดินตามหลังลั่วปิงเหอในที่สุดก็ปรากฏกาย เธอดูเด็กกว่าลั่วปิงเหอเล็กน้อย ขาวผ่องเป็นยองใย น่ารักน่าเอ็นดูผูกปลายผมเปียด้วยแถบผ้าสีส้ม เดินเก้าหนึ่งสลับกระโดดเก้าหนึ่ง ใสซื่อบริสุทธิ์ ภาพลักษณ์ต้องมีมาตรฐานของศิษย์น้องผู้น่ารักที่นิยายทุกเรื่องต้องมี

   และศิษย์น้องผู้นี้ ทำให้เสิ่นชิวชิวเกิดความรู้สึกซับซ้อนอยู่นิดหน่อย

   เป็นเพราะว่าเกิดความคิดนอกลู่นอกทางกับหนิงอิงอิง เฮ้ย ไม่ใช่ต้องบอกว่า เสินชิงชิวตัวจริงในนิยายต่างหากที่เกิดความคิดนอกลู่นอกทางกับหนิงอิงอิง

   เสิ่นชิวชิวนั้นถูกเขียนมาให้เป็นสภาพบุรุษจอมปลอมที่แฝงไว้ด้วยความชั่วช้า ภายนอกดูเป็นคนจิตใจสะอาด ปราดเปรื่องกิเลส ครองตัวบริสุทธิ์ผุดผ่อง รักเกียรติรักศักดิ์ศรี ทว่าภายในกลับชั่วร้าย หน้าด้าน มักมาก ไร้ยางอาย ในฐานะอาจารย์กลับเกิดความคิดไม่สมควรต่อลูกศิษย์น้อยที่หัวอ่อน น่ารัก สดใส ตั้งท่าจะลงมือก็หลายครั้ง เกือบสำเร็จเสียด้วย

   บังอาจแตะต้องหญิงสาวของพระเอก ผลลัพธ์เป็นอย่างไรไม่ต้องจินตนาการก็รู้ได้

   ตอนที่อ่านนิยายนั้น เสิ่นชิงชิวยังนึกประหลาดใจ ทำไทลั่วปิงเหรอถึงไม่จับมันตอนไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด แบบนี้ดูไม่สอดคล้องกับสไตล์อำมหิตของปิงเกอเอาเสียเลย ตอนนั้นเขาถึงกลับไปเข้าฟอรัมที่มีผู้อ่านส่วนใหญ่มาร่วมกันตั้งกระทู้ในหัวข้อ 'ช่วยจับเสิ่นชิงชิวตอนที ไม่งั้นจะเลิกอ่าน' เวลานี้นึกขึ้นมาแล้วช่างน่ากลัวสุดๆ ถ้าเสียงเรียกร้องในครั้งนั้นประสบความสำเร็จ เขาคงตัดมือข้างที่กดไลค์ไปตอนนั้นทิ้งเป็นแน่

    ลั่วปิงเหอมองรอยแยกนั้นแว๊บหนึ่ง เพียงยิ้มอย่างไม่ค่อยสนใจนักหนิงอิงอิงกลับอยากตื้อเขาต่อ เลยพยายามหาเรื่องชวนคุย "อาลั่ว เจ้าว่าเป็นศิษย์พี่คนไหนมาฝึกกระบี่ที่นี่"

   ลั่วปิงเหอเอาขวานที่แบกมาเริ่มฟันต้นไม้ พลางตอบว่า "บนยอดชิงจิ้งเฟิง คนที่มีพลังฝึกปรือระดับนี้ เกรงว่าจะมีแค่ซือจุนเท่านั้น"

   เขาพูดเพียงประโยคเดียวก็ไม่สนใจนางอีก ก้มหน้าก้มตาเอาขวานตัดฟืนต่อ

ต้นไม้เหล่านี้ไม่ได้เปราะบางเลย ทั้งขวานยังขึ้นสนิมเกือบทั้งเล่มลั่วปิงเหอยันต์นี้ให้อย่างไรก็อายุเพียง สิบสี่เท่านั้น การตัดฟืนจึงถือได้ว่าเป็นงานหนัก ไม่นานนักเหงือกก็ออกเต็มหน้า หนิงอิงอิงนั่งอยู่บนซากต้นไม้แห้งที่ล้มขวาง เอามือเท้าคางมองเขา สักพักก็เบื่อจึงกล่าวชักชวนเสียงอดอ้อน "อาลั่วๆ เจ้าไปเล่นเป็นเพื่อนข้าเถอะ!"

ลั่วปิงเหอกระทั่งเหงื่อยังไม่สนใจจะเช็ด ก้มหน้าก้มตาตัดฝืนต่อไปกล่าวว่า "ไม่ได้ ศิษย์พี่สั่งไว้ ตักฟืนของวันนี้เสร็จแล้วยังต้องไปตักน้ำต่อ หากข้าตัดฟืนเสร็จเร็ว จะได้มีเวลานั่งฝึกฌานนิดหน่อยก็ยังดี"

หนิงอิงอิงทำปากยื่น "พวกศิษย์พี่แย่จริงๆ ชอบสั่งเจ้าทำนั่นทำนี่ตลอดเลย ข้าว่าพวกเขาต้องจงใจแกล้งเจ้าแน่ๆ เฮอะ กลับไปข้าจะฟ้องซือจุน รับรองว่าพวกเขาต้องไม่กล้าทำเช่นนี้อีกแน่"

เสิ่นชิงชิวเดิมทีกะจะทำตัวเป็นแค่คนที่บังเอิญเดินผ่านกองถ่ายเทพมารอหังการ เลยแวะยืนชมคู่หวานวัยใสเข้าฉากกันเสียหน่อย แต่พอได้ยินคำพูดนี้เข้าก่อนหน้าซีดทันควัน

ไม่นะไม่ ห้ามเลย ห้ามเอามาฟ้องฉันเด็ดขาด นี่ฉันจะทำยังไงดี ooc

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***