ตอนที่ 15

       ยอดเขาชิงจิ้งเฟิงซึ่งเป็นฐานที่มั่นของเสิ่นชิงชิวนั้นไม่ใช่ยอดเขาที่สูงที่สุดทว่าเงียบสงบที่สุด เขียวชอุ่มลออตาด้วยต้นไผ่ กอปรกับศิษย์เขาเสิ่นชิงชิวทุกคนล้วนต้องศึกษาวิชาอย่างพวกศิลปะทั้งสี่อ่ะไรเทือกนั้น จึงมักมีเสียงอ่านตำราเจื้อยแจ้ เสียงดีดฉินลอยแผ่วๆ มาให้ได้ยินเป็นคนรั้งคราว นับเป็นสถานที่ชั้นยอดสำหรับผู้เยาว์ที่ศึกษาศาสตร์ศิลป์ของยุคโบราณอย่างแท้จริงช่างเหมาะเจอะกับความต้องการของตัวละครจอมวายสร้างภาพอย่างเสิ่นชิงชิวในนิยายฉบับดั้งเดิมเอามากๆ

      ศิษย์สองสามรายที่เจอระหว่างทางทักทายเสิ่นชิงชิวอย่างนอบน้อมเขาพยายามรักษามาดของตัวจริงให้เนียนที่สุด สีหน้าเย็นชา ผงกหัวน้อยไป เอามือไพล่หลังเดินตรงไปข้างหน้า นับว่าพอถูกไถเอาตัวรอดไปได้ เพียงนึกปวดหัวว่าหลังจากนี้ไปจะจับคู่ชื่อตัวละครในนิยายกับหน้าคนที่โฉบผ่านไปผ่านมาเหล่านี้อย่างไรดี

       ทว่านี่ไม่ใช่ภาระเร่งด่วนที่สุดที่เสิ่นชิงชิวต้องจัดการ สำคัญที่สุดคือการป้องกันชีวิตตัวเอง ดังนั้นจึงจำต้องฟื้นฟูวิทยายุทธ์กับวิชากระบี่ที่เป็นของตัวออรจินอลให้กลับคืนมาเสียก่อน

       หากจำไม่ผิด ก่อนที่บุคลิกและจิตใจของลั่วปิงเหอจะเข้าสู่ด้านมืดสำนักชางฉยงซานจะประสบเหตุการณ์ใหญ่อยู่สองสามครั้ง เผ่ามารมาก่อกวนเอย งานชุมนุมครั้งใหญ่เอย ล้วนเป็นเรื่องที่เขาต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวอย่างเลี่ยงไม่ได้ ตราบใดที่เขาสวมคราบนี้อยู่หากไม่มีพลังฝึกปรึอติดกาย อย่าว่าแต่จะดำเนินเรื่องเลย ไม่ต้องให้ถึงมือพระเอก แค่ปีศาจเล็กปีศาจน้อยใดก็สามารถเล่นงานเขาถึงตายได้ทั้งนั้น

เสิ่นชิงชิงเดินลึกเจ้าไปในไป่ตามลำพัง พอแน่ใจว่าไม่มีคนจึงปลดกระบี่ที่แขวนเอว มือซ้ายถือฝักกระบี่ มีขวากุมด้ามกระบี่ ค่อยๆ ชักกระบี่ออกจากฝักช้าๆ

กระบี่ซิวหย่าเป็นกระบี่คู่กายมาแต่ครั้งเสิ่นชิงชิวเริ่มสรางชื่อมีอายุยังน้อย ถือได้ว่ามีชื่อเสียงโดดเด่น รังสีกระบี่ขาวพร่างพิสุทธิ์แต่ไม่บาดตาเป็นอาวุธชั้นหนึ่งโดยแ้ ยามที่ถ่ายทอดไปราณทิพย์ของตัวเองเข้าสู่กระบี่ตัวกระบี่จะเรืองแสงจางๆ เสิ่นชิงชิวกำลังคิดว่าเสิ่นชิวชิวกำลังคิดว่าหากอยากถ่ายทอดปราณทิพย์เข้าสู่กระบี่ต้องทำเช่นไร ก็แฟนเห็นกระบี่ในมือเรืองประกายวาบขึ้น

ดูถ้าเขาจะได้รักกันสืบทอดพลังฝึกปรือและวิทยายุทธิ์จัดเจ้าของเดิมติดมาด้วย ไม่ต้องทบทวนความจำให้ลำบากก็กระจ่างในทุกเรื่องแล้วอย่างปรุโปร่ง เสิ่นชิวชิวอยากทดสอบพลังดูว่าเป็นอย่างไร เลยวาดกระบี่ออกไป

ใครเล่าจะรู้ว่าวัดกระบี่ออกไปทีเดียวกลับทำเอาหัวใจแทบไว้ รังสีกระบี่เปล่งประกายสว่างวาบเรากับมีสายฟ้าพุ่งออกมาจากมือ เจิดจ้าเสียจนเขาต้องหลับตาเพื่อปกป้องดวงตาตัวเอง พอลืมตาขึ้นอีกที ก็เห็นพื้นดินตรงหน้าแยกออกเป็นรอยกรีดลึกสายหนึ่งเหมือนถูกฟ้าผ่า

"เชี่ย...!"

เสิ่นชิวชิวทำหน้านิ่ง คำว่าความฟินในใจทะลุปรอทไปแล้ว

ทรงพลังอหังการที่สุด! สมแล้วที่เป็นปรมาจารย์ระดับยอดเขา มีฝีมือฝึกปรือจิตกายแบบนี้หากมุมานะฝึกฝนอีกสักยี่สิบปีไม่แน่ว่าวันหนึ่งถึงคราวจวนตัว ต้องเผชิญกับลั่วปิงเหอที่มีดัชนีทองคำ ก็อาจหนีเอาตัวรอดได้

นั่นสินะ ขอเพียงหนีเอาตัวรอดได้ก็พอแล้ว!

เขาคิดจะซ่อมมือต่อ แต่ได้ยินเสียงเหยียบใบไม้เบาๆ ดังขึ้นเสียก่อนความจริงเสียงนี้อยู่ไกลมาก แต่ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาตอนนี้เฉียบคม จะไม่รู้ตัวเลยนั้นคงเป็นเรื่องยาก เสิ่นชิงชิวมองดูรอยแยกบนพื้นดิน แล้วสอดกระบี่คืนลงฝัก ก่อนจะเร้นกายเข้าไปในป่าที่รกทึบมากขึ้น

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ คนที่มาไม่ได้มาแค่คนเดียวจริงดังคาด ผ่านไปครู่หนึ่ง ที่ปรากฏขึ้นก่อนคือใบหน้าซึ่งเหมือนมีแสงรัศมีอาบไล้ของลั่วปิงเหอ ส่วนเสียงที่ดังมาก่อนตัวนั้นกลับเป็นเสียงสดใสนุ่มนวลของสาวน้อยคนหนึ่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***