ตัวร้ายอย่างข้า จะหนีเอาตัวรอดยังไงดี [ นิยายแปล ]

ตอนที่ 10

ต่อให้ลั่วปิงเหอเป็นผู้มีพรสวรรค์เหนือใคร สติปัญญาล้ำเลิศ เป็นผู้มีดัชนีทองคำคนหนึ่ง...ก็ไม่ต้องอิจฉาริษยาเขาขนาดนั้นก็ได้มั้ง

แต่จะโทษเสิ่นชิงชิวก็ไม่ได้หรอก ต้องโทษคนแต่งดีต่างหาก ในนิยายพวกตัวโกงเลวๆ พรรค์นี้มีให้เกลื่อนเหมือนฝูงปลาตะเพียนแหวกว่ายในน้ำ เพียงแต่เสิ่นชิวชิวให้ถูกเขียนมาให้ต่ำช้าเป็นพิเศษเท่านั้น

แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ บอสตัวใหญ่สุดในนิยายเรื่องนี้ดันเป็นพระเอกเสียด้วย แสงหิ่งห้อยจะบังอาจไปแข่งกับแสงเดือนแสงตะวันได้อย่างไรกัน

ผู้คนในโลกของผู้ฝึกวิถีพรตวิชาเซียนเรียกเขาอย่างยกย่องว่า 'กระบี่ซิงหย่า' บุคลิกหน้าตาของเขาจึงนับว่าไม่เลวนัก

อย่างเช่นตอนนี้ เสิ่นชิงชิวเหลียวซ้ายแลขวาอยู่หน้ากระจกทองเหลืองซึ่งขุ่นมัวอย่างกับโจ๊ก ทว่าหน้าตาเขาก็ยังนับว่าน่าพอใจอยู่

คนผู้นี้หน้าตาคมสัน คิ้วคมเข้ม ดวงตาดำขลับ รีมฝีปากบางเฉียบ จมูกโด่ง บุคลิกท่าทางแบบบันฑิต รูปร่างยังสูงโปร่ง แข้งขายาว จะอย่างไรก็นับว่าเป็นหนุ่มหล่อคนนึง แม้อายุที่แท้จริงจะไม่รู้ชัด แต่นี่คือนิยายแนวผู้ฝึกวิชาเซียน เสิ่นชิงชิวมีพลังฝึกปรือระดับจินตันขั้นกลาง จึงสามารถคงหน้าตาให้อ่อนเยาว์ได้เป็นอย่างดี หล่อกว่าที่เขานึกภาพไว้ตอนอ่านนิยายไม่รู้กี่เท่า

แม้จะเทียบกับลั่วปิงเหอไม่ได้เลย

พอนึกถึงลั่วปิงเหอ เสิ่นชิงชิวก็ปวดกะโหลกอย่างแรงขึ้นมาทันที เขาอยากไปดูลั่วปิงเหอที่ตอนนี้ทุกขังในห้องเก็บฟืน แต่พอเดินได้เพียงหนึ่งก้าวสมองก็มีเสียงปิ๊ดแสบแก้วหูร้องเตือนว่า

\[ โปรดระวัง ooc! 'เสิ่นชิงชิว' ไม่มีทั้งเป็นฝ่ายไปเยี่ยมลั่วปิงเหอเด็ดขาด \]

เสิ่นชิงชิวกล่าวอย่างผิดหวังระคนโกรธ 'ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมส่งคนไปเรียกเขามาแทนละกัน'

เขาคิดแล้วก็ตะโกนขึ้นว่า "หมิงฟาน!"

เด็กหนุ่มรูปร่างสูงผอม อายุประมาณสิบห้าสิบหกเดินเข้าประตูมาทันที ก่อนกล่าวว่า "ศิษย์อยู่นี่แล้วอาจารย์มีคำสั่งไดขอรับ"

เสิ่นชิงชิวอดมองอีกฝ่ายให้เต็มตาอีกทีไม่ได้ หน้าตาถือว่าใช้ได้ทีเดียว เพียงแต่ออกจะปากแหลมแก้มตอบไปหน่อย ชวนให้เขาจุปากในใจด้วยความเสียดาย หน้าตาสมกับเป็นลิ่วล้อพลีชีพจริงๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่ 9

บทต่อไป

ตอนที่ 11

